เจอกันอีกครั้ง

ณะห้างสรรพสินค้า

อันนิกาค่อย ๆ เลือกซื้อของอย่างพิถีพิถัน ไม่ว่าจะเป็นผ้าม่าน ผ้าคลุมเตียงของตัวเองและของลูกชาย อุปกรณ์เครื่องครัวและของใช้อย่างอื่นที่คิดว่าจำเป็นสำหรับทั้งตัวเองและไอ้ต้าวตัวน้อย

 สายตาคู่สวยสำรวจดูของบนรถเข็นอย่างถี่ถ้วนก่อนจะเข็นรถเข็นเพื่อที่จะไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์และกลับมายังคอนโดของพี่ชาย

เมื่อมาถึงคอนโดอันนิกาค่อย ๆ จัดข้าวของที่ซื้อมาให้เข้าที่เข้าทางถึงแม้จะเหนื่อยแต่ก็ถือว่าคุ้มค่ากับความสะดวกสบายของลูกชาย

 จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นที่เป็นเวลาเลิกเรียนของไอ้ต้าวตัวน้อยอันนิกาจึงเลือกที่จะนั่งแท็กซี่ไปหาลูกชายที่โรงเรียนโดยมีคุณลุงมาจอดรถรออยู่ที่โรงเรียนอยู่ก่อนแล้วเพราะว่าคืนนี้ต้องกลับไปนอนที่บ้านและต้องโทรไปคุยกับพ่อและแม่เรื่องที่จะย้ายมาอยู่ที่คอนโดของพี่ชายด้วย

@โรงเรียน

"แม่ครับ"เสียงใสของไอ้ต้าวตัวน้อยเรียกฉันก่อนจะเห็นไอ้ต้าวตัวน้อยวิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกับชู้แขนให้ฉันอุ้ม ฉันถึงกับย่อตัวให้ต่ำลงรับไอ้ต้าวตัวน้อยไว้อยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับหอมลงแก้มซ้ายขวาด้วยความคิดถึง

"เป็นไงลูกมาเรียนวันแรก สนุกไหม มีเรื่องอะไรน่าตื่นเต้นเล่าให้แม่ฟังหรือเปล่า"ฉันถามไอ้ต้าวตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับเดินไปทิศทางของรถที่คุณลุงจอดอยู่

"สนุกมากเลยครับ คุณครูให้ซีนายเต้นด้วย"เสียงใสเอ่ยบอกด้วยท่าทีตื่นเต้นแววตาเปล่งประกายของความสดใสที่ส่งต้องมาหาฉันทำให้ฉันเบาใจกับการมาเรียนในวันแรกของไอ้ต้าวตัวน้อย

"เหรอคุณครูให้เต้นเพลงอะไรครับ"

"เพลงช้างครับ สนุกมากเลย แม่ครับซีนายอยากไปดูช้าง "เสียงใสไอ้ต้าวตัวน้อยเอ่ยบอกพร้อมทำท่าทางที่คุณครูสอนทำให้ฉันถึงยิ้มกับท่าทางของลูกชาย

"ได้ครับ วันหยุดแม่พาไปดูเนอะว่าแต่หนูหิวไหมหรือแวะหาอะไรกินกันก่อนกว่าจะถึงบ้านน่าจะมืด"ฉันถามไอ้ต้าวตัวน้อยขณะที่รถขับเคลื่อนไปได้ระยะหนึ่ง เพราะกว่าจะถึงบ้านน่าจะนานกว่าจะฝ่ารถติดและระยะทางจากโรงเรียนถึงบ้านก็ช่างห่างกันเหลือเกิน

"หิวครับ"เสียงใสเปล่งบอกขณะที่อีกไม่ถึงกิโลก็ถึงห้างแล้ว ฉันเลยรีบหันไปบอกคุณลุงเพราะว่ากลัวว่าจะเลยห้าง

"คุณลุงคะ แวะห้างข้างหน้าให้ฉันหน่อย เดียวอันพาลูกไปทานข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยกลับบ้าน"

"ครับ"คุณลุงขานรับก่อนจะหักพ่วงมาลัยเข้ามายังห้างดังแล้วนำรถไปจอดที่ลานจอดรถเพื่อรอเราสองคน ฉันที่อดไม่ได้กลัวว่าคุณลุงจะรอนานเลยควักเงินให้คุณลุงเพื่อว่าคุณลุงอยากจะไปเดินเล่นหรืออยากไปทานอาหารระหว่างรอเราสองคนแม่ลูก

ฉันพาไอ้ต้าวตัวเล็กเข้ามาในห้างก่อนจะพาไปร้านอาหาร โดยอาหารที่ไอ้ต้าวตัวเล็กเลือกทานคือ สปาเก็ตตี้ผัดครีมซอส ส่วนของฉันก็เป็นสลัดผักแบบง่าย ๆ เราสองคนทานอาหารอยู่สักพักก็ได้เวลาที่ต้องกลับ เมื่อเดินออกจากร้านเพื่อจะไปยังลานจอดรถสายตาอันแหลมคมของไอ้ต้าวตัวน้อยส่องไปเห็นร้านไอศรีมร้านโปรดจึงไม่พลาดโอกาสสำคัญรีบบอกคนเป็นแม่ก่อนที่จะเดินเลยร้านไป

"แม่ซีนายอยากกินไอ้ติมครับ"

"ได้ครับ หนูเลือกเลยว่าอยากกินแบบไหนรสชาติอะไร"ฉันบอกลูกก่อนที่จะจูงมือเล็กเข้ามายังหน้าร้านพร้อมกับเปิดเมนูไอศรีมให้ไอ้ต้าวตัวน้อยเลือกรสชาติ

มือน้อยชี้ไปที่รูปภาพของเมนูไอศรีมก่อนที่ฉันจะสั่งพนักงาน เวลาไม่นานไอศรีมวนิลาสีขาวที่อยู่บนกรวยสีน้ำตาลก็อยู่ในมือน้อยของไอ้ต้าวตัวน้อย

ความสนในไอศรีมมีมากว่าทางที่เดินเมื่อฉันจูงมือเล็กเดินไปตามทางบริเวณห้างที่มีผู้คนเดินกันพลุกพล่านแต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ ๆ ไอ้ต้าวตัวเล็กล้มลงเพราะชนเขากับผู้ชายคนหนึ่งที่บังเอิญเดินส่วนทางมาพอดี ปรึก!!!

"โอ้ย"เสียงใสร้องออกมาจนเสียงดังขณะที่มือบางของฉันรีบจับลูกชายลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะใช้สายตาสำรวจดูว่าลูกชายมีแผลตรงไหนหรือเปล่า

"ซีนายเจ็บต้องไหนหรือเปล่าลูก"เสียงหวานเอ่ยถามลูกชายด้วยความตกใจขณะไอ้ต้าวตัวน้อยกับส่ายหน้าไปมา

"ซีนายไม่เป็นอะไรครับ แต่คุณลุงคนนั้นน่าจะเป็น"เสียงใสของไอ้ต้าวตัวน้อยบอกขณะที่สายตาคู่สวยมองไปตามนิ้วมือของลูกชายที่ชี้ตรงรอยเปื้อนบนเสื้อสูทสีดำของผู้ชายตรงหน้า

"ขอโทษนะค่ะ เป็นอะไรมากไหม"เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนที่มือเรียวเริ่มคว้าหากระดาษทิชชูเปียกในกระเป๋าสะพายพร้อมกับดึงทิชชูเปียกเช็ดลงรอยคราบเปื้อนอย่างรู้สึกผิด โดยไม่สนใจว่าผู้ชายคนนั้นจะหน้าตาเป็นเช่นไรเพราะตอนนี้รู้สึกผิดกับเหตุการณ์ครั้งนี้

"ไม่เป็นไรครับ"ผู้ประสบภัยบอกก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่มือฉันให้หยุด แต่เอะทำไมเขาไม่ปล่อยมือฉันเสียที ทำให้ฉันค่อย ๆ เสยหน้าขึ้นดูคนตรงหน้า

"..."

"ขอบโทษนะครับคุณลุงซีนายไม่ระวังเอง"เสียงใสของไอ้ต้าวตัวน้อยรีบขอโทษทันควัน

"จำผมได้ไหม"เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะที่มือหนายังจับมือฉันอยู่ 

ขณะที่ฉันไม่รู้ว่าจะดีใจที่เจอเขาอีกครั้งหรือจะต้องทำไงฉันก็ยังคิดไม่ออก แต่ที่แน่ๆ เขาจะรู้ไหมนะว่าไอ้ต้าวตัวน้อยที่ยืนข้างฉันช่างมีใบหน้าเหมือนเขาเหลือเกิน

"อ๋อ คุณคงจำคนผิดแล้วคะ"ฉันเอ่ยบอกเพราะสับสนกับเหตุด้านหน้า ขณะที่ไอ้ต้าวตัวน้อยกับรีบขอโทษและถามคำถามที่ไอ้ต้าวตัวน้อยนั้นสงสัย แต่ขณะเวลานี้ขอฉันออกจากสถานการณ์ตรงนี้ก่อนแล้วกันจะว่าหนีก็ใช่เราคงไม่เจอกันอีกครั้งหรอกมั่งคิดได้ดั่งนั้นจึงขอโทษเขาอีกรอบ

"ขอโทษอีกครั้งนะคะ/ไปลูกคุณลุงรอนานแล้ว"ก่อนมือเรียวสวยรีบช้อนอุ้มไอ้ต้าวตัวน้อยก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากห้างเพื่อที่จะไปขึ้นรถที่คุณลุงจอดอยู่

ด้านเจแปน

วันนี้ผมมีคุยงานกับลูกค้าที่ห้างเมื่อการคุยงานผ่านชะลุยราบรื่นดีผมตั้งใจว่าจะกลับไปพักผ่อนหรือไม่ก็ออกไปเที่ยวที่ร้านประจำที่ผมชอบไปทุกคืน แต่ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปลานจอดรถสายตาคู่คมดันไปเห็นสาวลูกครึ่งที่เดินมากับเด็กชายตัวเล็ก ผมจำได้ทันทีว่าเธอคือสาวน้อยคนนั้น จะให้ผมทำไงได้กลัวว่าจะพลาดโอกาสสำคัญ สองขารีบก้าวเข้าไปหาสาวใบหน้าลูกครึ่งทันทีเป็นจังหวะเดียวกันกับเด็กชายตัวน้อยเผลอชนเข้ากับผมโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เสื้อผมเปื้อนไอศรีมเพียงเล็กน้อย 

ก่อนที่สาวใบหน้าลูกครึ่งรีบหาผ้าในกระเป๋ามาเช็ดทำความสะอาดให้ผมขณะที่มือหนาของผมรีบจับลงที่มือนุ่มนิ่มอย่างไว

"ไม่เป็นไรครับ"ผมเอ่ยบอกขณะที่สาวใบหน้าลูกครึ่งค่อย ๆ เสยหน้าขึ้นมองผมก่อน คนตรงหน้าจะทำตาโต

"..."

"ขอบโทษนะครับคุณลุงซีนายไม่ระวังเอง"

"ไม่ไรครับ"ผมหันไปบอกเด็กน้อยที่ทำหน้าสำนึกผิดก่อนจะเอ่ยถามสาวใบหน้าลูกครึ่งในทันทีที่ตอนนี้เธอเองแต่ก้มหน้าหลบสายตาผม

"จำผมได้ไหม"

"อ๋อ คุณคงจำคนผิดแล้วคะ"เสียงหวานเอ่ยบอกผม หึ! จะให้ผมจำผิดได้ไงผมจำเธอได้ยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ผ่านมาเกือบ 6 ปีแล้วผมยังจำใบหน้าคนตรงหน้าได้ดี และกลิ่นตัวที่หอมสดชื่นที่ผมสูดดมค่ำคืนนั้นยังตราตรึงอยู่ในโซนประสาทขอผมไม่อาจจะลืมเลือน

"เพื่อนมี้เหรอ"ไอ้ต้าวตัวน้อยที่ได้ยินผู้ชายคนด้านหน้าถามแม่ตัวเองอดจะสงสัยไม่ได้จึงหันไปถามคนเป็นแม่ในทันทีแต่คนเป็นแม่กับเงียบเหมือนเป็นใบ้ส่งผมให้ผมต้องรีบต้องเด็กน้อยขี้สงสัยไปก่อน

"ครับลุงเป็นเพื่อนแม่หนูแล้วพ่อหนูไม่ได้มาด้วยเหรอ"เสียงทุ้มเปล่งถามเพื่อให้คลายความสงสัยในทันที เด็กคนนี้ทำไมเขายิ่งดู ยิ่งคุ้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ที่สำคัญเขารู้สึกถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้มาก

"ป๋อ แด๊ดดี้เหรอครับ ไม่ได้มาครับแดดดี้ทำงาน งานยุ่งมาก"

"ขอโทษอีกครั้งนะคะ/ไปลูกคุณลุงรอนานแล้ว"เสียงหวานเอ่ยบอกไอ้ต้าวตัวน้อยก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นแนบอกแล้วรีบสาวเท้าเดินผ่านหน้าผมไปอย่างไว

ผมก็ไม่รีบรอเหมือนกันรีบสาวเท้าตามไปติด ๆ จนเห็นเธอขึ้นรถยนต์ที่ลานจอดรถด้วยความบังเอิญรถที่เธอขึ้นจอดไม่ห่างผมมาก และผมถึงมีเวลาขับรถตามรถยนต์ของ

เธอไปติด ๆ อยากจะรู้ว่าเธอพักอาศัยอยู่ที่ไหนแค่นั้น แค่นั้นจริง ๆ