สถานะพ่อ

ตี 5 ของวันใหม่

ฉันรีบตื่นมาแต่เช้ามืดเพื่อต้องการจะปลุกคนหน้ามึนให้ตื่นก่อนไอ้ต้าวตัวน้อยจะตื่นขึ้นมาเพื่อไปโรงเรียน

สองขาวาดลงจากเตียงก่อนจะสาวเท้าด้วยความเร็วออกไปทิศทางของโซฟาที่ตอนนี้เป็นที่นอนให้กับคนที่เป็นพ่อของลูก ก่อนจะยื่นฝ่ามือบางเขย่าร่างหนาที่ตอนนี้หลับไม่รู้เรื่อง

"คุณ คุณ ตื่นเถอะ กลับไปก่อนเดี๋ยวน้องซีนายตื่นมาเจอ"

ขณะที่เจแปนนั้นรู้สึกตัวตั้งแต่คนตัวเล็กเปิดประตูออกมาแล้วแต่เจ้าตัวกับทำตัวเจ้าเล่ห์แกล้งหลับตาเสมือนว่าตัวเองนั้นยังนอนหลับยังไม่ตื่น

"อืม..."เสียงทุ้มเปล่งออกมาทำเหมือนรำคาญแต่ในใจกับยกยิ้มก่อนที่เจแปนจะวาดท่อนแขนพร้อมกับส่งฝ่ามือหนาดึงคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

"ว๊าย..."เสียงหวานเปล่งออกด้วยความตกใจ ก่อนจะตั้งสติได้ก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงอีกทั้งตอนนี้ใบหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงเซน จนรับรู้ถึงกลิ่นไอลมหายใจของกันและกัน สายตาคู่สวยกวาดมองไปที่ใบหน้าหล่อที่ตอนนี้ปิดเปลือกตาสนิท ด้วยความสงสัยในพฤติกรรมอดที่จะคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าหลับจริงหรือไม่

"หลับจริงหรือเปล่านี่ คุณตื่นเถอะเดี๋ยวน้องซีนายตื่นมาเห็น"

"....." คนที่แกล้งกับแสดงออกมาอย่าเนียบเนียนจากที่คิดว่าเขาแกล้งหลับหรือว่าเขาละเมอดึงตัวเธอเข้ามามากอดต้องหยุดความคิดนี้ออกจากในหัว เพราะตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองที่อยู่ใกล้กันมากขนาดนี้กับทำให้หัวใจดวงน้อยนั้นหวั่นไหว เมื่อเห็นความหล่อคมไม่ว่าจะผ่านไปถึง 6 ปีความหล่อขอเขาไม่จางหายไปเลย มีแต่ดูดีขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่สายคู่หวานเริ่มสำรวจใบหน้าที่หล่อฉันอดไม่ได้ที่ยกฝ่ามือลูบไล่ที่ปรอยผมทีี่ปกปิดหน้าผาก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วลูบลงจมูกที่โด่งคมเลื่อนต่ำมาที่ปากหนาสีน้ำตาลและมาหยุดที่ปลายคางสากที่ตอนนี้มีต่อหนวดขึ้นออกมาเพียงเล็กน้อยจนเห็นเป็นตอดำ

"อืม...เหมือนมาก เหมือนน้องซีนายมาก"เสียงหวานพึมพ่ำออกมาเบา ๆ ในใจอดน้อยใจลูกตัวเองไม่ได้อุ้มท้องลูกมาตั้ง 9 เดือนกับไม่ส่วนคล้ายแม่เลยมีแต่สีดวงตาเท่านั้นที่เหมือนคนเป็นแม่มากที่สุด

ขณะที่เจแปนนั้นใจเต้นแรงรัวและเร็วเมื่อได้กลิ่นตัวไอความหอมของคนตัวเล็กลอยขึ้นมาปะทะจมูกอีกทั้งตอนนี้หน้าอกที่นุ่มนิ่มบดเบียดแนบชิดยังหน้าอกของตัวเอง ส่งผลให้ไอ้ลูกชายที่นอนหลับไหลอยู่ใต้กางเกงแข็งขืนจนตุงขึ้นมา แต่ก็ไม่กล้าที่จะเปิดเปลือกตาขึ้นพยายามสงบจิตสงบใจเอาไว้เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะจับได้ว่าตอนนี้ตัวเองนั้นตื่นนอนแล้วและยังแกล้งหลับทำเป็นละเมอดึงคนตัวเล็กมากอด

ทางด้านอันนิกากับฉุดคิดได้ว่าท่าทางของตัวเองนั้นดูหมิ่นเหม่ช่างอันตรายกับร่างกายและจิตใจเหลือเกินอีกทั้งกลัวว่าคนตัวสูงนั้นจะได้ยินจังหวะของหัวใจที่ดังออกมาผิดปกติ ตึก ตึก ตึก!

มือบางแกะมือหนาออกก่อนที่อันนิกาจะพาตัวเองขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างตัวของเจแปนก่อนจะเอ่ยเรียกอีกรอบให้คนตัวสูงรู้สึกตัว

"คุณเจแปนตื่นเถอะ เช้าแล้ว"เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนที่คนตัวสูงจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ ทำเสมือนว่าตัวเองนั้นเพิ่งตื่นนอน

"เช้าแล้วเหรอ ผมขอนอนต่ออีกนิดได้ไหม"

"ไม่ได้ คุณกลับไปก่อน เดี๋ยวลูกจะตกใจว่าคุณมานอนที่นี่ได้ไง"

"แต่ผมอยากจะไปส่งลูกผมที่โรงเรียนให้ผมอยู่ต่อเถอะ ผมขอร้อง"

"คุณเจแปนคุณโตแล้วนะ อย่าเอานิสัยเด็ก ๆ มาใช้ได้ไหมพูดให้รู้เรื่องหน่อย ฉันบอกให้กลับก็กลับไปก่อนถ้าลูกไปโรงเรียนแล้วค่อยนัดคุยกันช่วงกลางวันก็ได้"

ขณะที่เจแปนมองคนตัวเล็กที่ขู่ตัวเองอยู่ตอนนี้กับเริ่มใจฟ่อกลัวว่าแม่ของลูกจะไม่ยอมคุยด้วยอีกจึงยอมทำตามใจแม่ของลูกด้วยอาการขัดใจ

"ก็ได้ผมยอมกลับก็ได้ คุณเอาเบอร์คุณมาเดี๋ยวสาย ๆ ผมโทรหา"

เมื่ออันนิกาได้ยินแบบนั้นจึงยอมบอกเบอร์โทรศัพท์ให้พ่อของลูกพร้อมกับคิดว่าดีเหมือนกันส่งลูกเสร็จจะได้คุยกันให้รู้เรื่องว่าจะเอาอย่างไงต่อ ถึงเขาจะไม่ส่งเสียเลี้ยงดูก็ไม่เป็นไรลูกคนเดียวตัวเองเลี้ยงได้อยู่แล้ว หรือถ้าเขาอยากจะทำหน้าที่พ่อตัวเองก็ยินดีเพราะไม่อยากกีดกันให้พ่อเจอลูกอยู่แล้วแต่ก็แล้วแต่คนเป็นพ่อจะทำว่าไงเพราะตัวเองคิดว่าได้หมดถ้าเป็นความสุขของลูก

"08123XXXX สาย ๆ ค่อยโทรมาก็ได้หลังจากฉันไปส่งลูกแล้ว ตอนนั้นว่างทั้งวันจนกว่าจะไปรับลูกตอนเย็น"

ขณะที่เจแปนบันทึกเบอร์ของคนตัวเล็กลงในโทรศัพท์ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสุูง

"ถ้างั้นตอนสาย ๆ ผมโทรนัดคุณอีกทีนะ หรือจะให้ผมมาหาที่คอนโดดี"อันนิการับปฎิเสธทันควันแค่เมื่อกี้ใจดวงน้อยก็ไม่รักดีเต้นแรงจนคิดว่าเป็นโรคหัวใจ กลัวใจตัวเองเหลือถ้าอยู่ใกล้ชิดกับเขามาก ๆ หัวใจดวงน้อยจะเข้าข้างตัวเองว่าเขามีใจให้

"โทรมาอ่ะดีแล้ว จะมาหาทำไมที่คอนโด"

"โอเคโทรก็โทร"เจแปนบอกก่อนจะยอมเดินออกไปดี ๆ

เมื่อเจแปนออกไปแล้วกิจวัตรประจำวันของคนเป็นแม่ก็เริ่มขึ้นตั้งแต่ทำอาหาร ปลุกลูกชายให้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่ตัว และสุดท้ายคือไปส่งไอ้ต้าวตัวน้อยที่โรงเรียนกว่าจะเสร็จภารกิจก็กินเวลาช่วงสายของวัน

ช่วงสายหลังจากที่เจแปนโทรนัดอันนิกาที่ร้านอาหารไทยแถวใกล้ ๆ คอนโดของอันนิกา เพราะเจแปนคิดว่านัดกันใกล้ ๆ คอนโดแม่ของลูกจะได้เดินทางสะดวก

"เรื่องซีนายคุณคิดอย่างไง"ทันทีที่เจอกันบนโต๊ะอาหารอันนิกาไม่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปไกล จึงถามเจาะตรงประเด็นในทันที

"ทานข้าวก่อน ค่อยคุยผมหิวแล้ว"เสียงทุ้มเอ่ยบอกเพราะตอนนี้อาหารที่สั่งมาเริ่มทะยอยมาเสริฟทีล่ะอย่างขณะที่อันนิกามองดูอาหารตรงหน้าที่ทะยอยมาเสริฟอย่างไม่ขาด จนตอนนี้อาหารถูกจนเสริฟเต็มโต๊ะ

"ทำไมคุณสั่งเยอะจังจะกินหมดไหมเนี่ย"จะไม่ขัดก็ไม่ได้ก็ดูสิกินกันแค่สองคนกับเล่นใหญ่ไฟกระพริบสั่งอาหารมาซะเต็มโต๊ะเหมือนกับกินกันเป็นสิบคน

"คุณดูผอมกว่าตอนนั้นนะ กินเถอะถ้ากินไม่หมดห่อกลับบ้านก็ได้"เสียงทุ้มเอ่ยบอกขณะที่คนตัวเล็กยอมทานอาหารเพราะคิดว่ารีบทานรีบคุยรีบจบจะได้แยกย้ายกันซะที ตัวเองยากจะกลับไปนอนพักผ่อนที่คอนโดแล้วเพราะเมื่อเช้าตื่นแต่เช้ามืดนั้นเอง

"ฉันอิ่มแล้วตกลงคุยกันได้หรือยัง"

"เอาสิคุณว่าไปเลย"สายตาคมมองใบหน้าหวานพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะเอ่ยบอกคนตัวเล็ก

"ฉันแล้วแต่คุณถ้าอยากมาเจอลูกก็มาฉันไม่ได้กีดกัน หรือว่าคุณจะไม่รับแกเป็นลูกก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้ฉันกับครอบครัวให้ความอบอุ่นจนคิดว่าน้องซีนายน่าจะไม่ขาดความรักอยู่แล้ว"เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับมองหน้าคนเป็นพ่อ ขณะที่คนเป็นพ่อมองใบหวานของคนตรงหน้าก่อนจะคิดในใจว่าไม่ขาดอะไรได้ไง ตอนนี้ลูกขาดพ่อไงอยากจะบอกคนตัวเล็กที่พูดฉอด ๆ อยู่ด้านหน้า

"ลูกผม ผมต้องรับผิดชอบสิ ตั้งแต่วันนี้ไปผมจะทำหน้าที่พ่อทุกอย่าง (ว่าทุกอย่าง) "ทุกอย่างของเจแปนคือทุกอย่างจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่พ่อหรือหน้าที่สามีด้วย (ในอนาคตเขาต้องได้แม่ของลูกมาครอบครอง) เขาได้แต่คิดในใจ

"ถ้างั้นตามนี้ แล้วแต่คุณเลย ถ้างั้นขอตัวกลับก่อนนะ"เสียงหวานรีบเอ่ยลา

"กลับพร้อมกันสิเดี๋ยวผมไปส่ง"เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะเรียกพนักมาคิดเงิน

"แล้วคุณไม่ไปทำงานเหรอ ฉันกลับเองก็ได้ใกล้ ๆ แค่นี้เองนั่งรถแท็กซี่แป๊บเดียวก็ถึง"จะไม่ถามก็ไม่ได้เพราะช่วงนี้รู้สึกเขาจะตามติดชีวิตของตัวเองและลูกมากเกินไปแล้ว

"ไปส่งคุณก่อนค่อยไปทำงานก็ได้"คนตัวเล็กกรอกตามองบนแต่ก็ยอมให้เขาไปส่งอยู่ดีแม้จะขัดใจอยู่บ้างก็ตาม