บังเอิญหรือตั้งใจ

หลังจากโดนเพื่อนสนิทอย่างออกัสชิงหนีไป ผมสาวเท้าออกมาจากบริษัทของเพื่อนด้วยอารมณ์ว้าวุ่น จะโกรธเพื่อนก็ไม่ได้เพราะเพื่อนมีหน้าที่รับผิดชอบเหมือนกัน

รถยนต์คันหรูขับมุ่งตรงเข้าไปยังโชว์รูมรถหรูเพราะมีเอกสารมากมายที่ต้องเคลียร์เหมือนกันอีกทั้งอีกไม่ถึงเดือนก็จะถึงงานมอเตอร์โชว์แล้ว

"คุณเจแปนมาแล้วเหรอครับ"เลขาคนสนิทที่ทำงานตั้งแต่เปิดโชว์รูมใหม่ ๆ เอ่ยถามขณะเห็นร่างสูงของคนเป็นเจ้านายสาวเท้าเข้ามา เจแปนได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขอยาพาราเพราะตอนนี้ในหัวของเจแปนรู้สึกปวด และมึนไปหมด น่าจะเป็นเพราะการนอนน้อยและยังมีเรื่องสาวน้อยใบหน้าลูกครึ่งให้คิดอีก

"มีเอกสารอะไรก็เอาเข้ามาให้ผมเซ็นเลยนะ และอีกอย่างผมของยาพาราด้วยรู้สึกปวดหัวอย่างไงไม่รู้"

"ครับ"

เวลาไม่นานเลขาหนุ่มก็ถือเอกสารเข้ามาในห้องก่อนจะออกไปสั่งแม่บ้านให้เอาน้ำและยาที่เจ้านายสั่งเอาไว้ก่อนเข้าห้องทำงาน

เจแปนเปิดเอกสารเซ็นทีล่ะเล่มจนแม่บ้านยกแก้วน้ำและยามา เขาถึงว่างปากกาลงหยิบเม็ดยาสีขาวเข้าปากก่อนจะตามด้วยน้ำอึกใหญ่

ขณะเซ็นเอกสารอยู่ยาที่เริ่มทำงานทำให้อาการปวดหัวทุเลา แต่ถ้าได้พักสายตาอีกสักนิดอาการน่าจะกับมาดีเหมือนเดิม เมื่อคิดได้เช่นนั้นเจแปนเลือกที่จะปิดเอกสารลงก่อนจะปิดเปลือกตาลงตามความคิด

จนเวลาผ่านถึงช่วงเย็นเลขาคนสนิทที่ได้เวลากลับบ้านจึงเลือกที่จะเข้ามาดูเจ้านายหนุ่มที่ตอนนี้ยังคงหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน

"คุณเจแปนครับ"เสียงทุ้มของเลขาหนุ่มเอ่ยเรียกเจ้านายขณะที่เจ้านายกับขานรับเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "อืม"ก่อนจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ

"คือผมจะบอกว่าตอนนี้เย็นมากแล้วผมคิดว่าคุณเจแปนกลับไปพักผ่อนที่คอนโดน่าจะดีกว่า"เสียงทุ้มของเลขาหนุ่มบอกด้วยความห่วงใย อยากให้เจ้านายกลับไปพักผ่อนที่คอนโดของตัวเองน่าจะสบายกว่าที่ต้องนอนที่เก้าอี้ทำงาน

"อืมดีเหมือนกัน ขอบใจนายมาก"ตอบเสร็จคนเป็นเจ้านายก็เลือกทำตามเลขาบอก

เจแปนขับรถตรงไปยังคอนโดที่อยู่ใจกลางเมื่อต้องขับรถผ่านหน้าห้างที่บังเอิญเจอสาวน้อยใบหน้าลูกครึ่งเมื่อวานทำให้เจแปนเริ่มที่จะชะลอรถก่อนจะใช้สายตาคู่คมสอดส่องบริเวณหน้าห้างเพื่อบังเอิญเขาจะเจอคนที่เขาคิดถึงมาตลอด

แต่แล้วสวรรค์ก็เป็นใจเมื่อสายตาคู่คมมองเห็นร่างบอบบางยืนอยู่กับเด็กน้อยวัยน่ารักและในมือยังถือถุงพะรุงพะรังบริเวณหน้าห้างเท้าแกร่งเหยียบเบรคทันทีเมื่อขับมาถึงคนที่เขาคิดถึงก่อนจะลดกระจกด้านข้างฝั่งคนนั่งลงพร้อมกับเอ่ยเรียกคนที่เขาคิดถึงตลอดให้มาขึ้นรถ

"จะไปไหนขึ้นรถเถอะเดี๋ยวผมไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแท็กซี่ก็มาแล้วไม่รบกวนดีกว่า"

"ขึ้นมาเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกเห็นไหมว่าตอนนี้รถติดยาวมากแล้ว"สายตาคู่หวานมองไปยังไอ้ต้าวตัวน้อยก่อนที่มีสภาพอิดโรยกรอบหน้าน้อยมีเหงื่อผุดขึ้นมาเล็กน้อยถึงกับสงสารไอ้ต้าวตัวน้อยจับใจ อีกทั้งถุงในมือทั้งสองข้างยังถือของพะรุงพะรังอันนิกาจึงยอมเปิดประตูสาวเท้าขึ้นรถยนต์ด้านหลังคนขับตามที่คนใจดีบอก

ย้อนตอนเย็นช่วงหลังเลิกเรียนของไอ้ต้าวตัวน้อยอันนิกานั่งรถแท็กซี่ไปรับลูกชายที่โรงเรียน ก่อนจะกลับคอนโดคนเป็นแม่เลือกที่จะพาไอ้ต้าวตัวน้อยแวะไปทานอาหารที่ห้างเหมือนดั่งเช่นเมื่อวาน หลังจากทานข้าวเสร็จคนเป็นแม่พาไอ้ต้าวตัวน้อยมาเลือกซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารให้ลูกชายช่วงเช้าก่อนที่ลูกชายจะไปโรงเรียน

สองแม่ลูกต่างเดินเตร็ดเตร่เลือกหาซื้อ ผัก ผล ขนม นม เนย และอาหารสดจนเต็มรถเข็นก่อนจะคิดเงินที่แคชเชียร์เมื่อคิดว่าได้วัตถุครบแล้ว มือบางถือถุงเต็มสองไม้สองมือก่อนที่จะพาไอ้ต้าวตัวน้อยมาเรียกรถแท็กซี่หน้าห้าง แต่ไม่คิดว่าช่วงเย็นเป็นช่วงเวลาของคนเลิกงานคนจึงเยอะกว่าเวลาปกติทำให้เรียกรถแท็กซี่ยากกว่าทุกครั้ง สายตาคู่หวานมองไปยังไอ้ต้าวตัวน้อยที่ตอนนี้เริ่มมีเหงื่อชื้นขึ้นตามกรอบหน้าและรู้สึกว่าลูกชายมีสภาพอิดโรยคงเป็นเพราะเมื่อเช้านี้ต้องตื่นเช้าเพื่อต้องมาให้ทันโรงเรียนแน่ ๆ เห็นแล้วก็สงสารลูกจับใจ

สายตาคู่สวยยังสอดส่องหาแท็กซี่ก่อนจะเห็นรถยนต์คันหรูสีดำลดกระจกลง และมีเสียงคนในรถเปล่งออกมาเรียกฉันจนเสียงดัง

"จะไปไหนขึ้นรถเถอะเดี๋ยวผมไปส่ง"พร้อมกับก้มหน้าให้ฉันเห็นชัด ๆ ว่าเป็นใครขณะที่ฉันตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าจะเจอกันอีกครั้งก่อนบอกคนใจดีด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแท็กซี่ก็มาแล้วไม่รบกวนดีกว่า"

"ขึ้นมาเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกเห็นไหมว่าตอนนี้รถติดยาวมากแล้ว"เสียงทุ่มเปล่งออกมาทำให้สายตาคู่หวานมองไปด้านหลังรถ ก็จริงแบบเขาบอกตอนนี้รถติดยาวเยียดก่อนจะมองไปยังไอ้ต้าวตัวน้อยที่ตอนนี้มีสภาพดูอิดโรย และอากาศที่เมืองไทยนั้นร้อนอบอ้าวทำให้เห็นเม็ดเหงื่อผุดขึ้นรอบกรอบหน้าไอ้ต้าวตัวน้อย

ฉันจึงยอมเปิดประตูรถด้านหลังให้ไอ้ต้าวตัวน้อยขึ้นมาก่อนที่ฉันจะหิ้วข้าวของที่ซื้อมาขึ้นนั่งตามลูกชาย

"ให้ผมไปส่งที่ไหนครับ"เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อขับรถออกจากหน้าห้างแล้ว

"คอนโด A ค่ะ"

รถยนต์คันหรูขับมุ่งหน้าไปทิศทางคอนโด A ตามที่อันนิกาบอกขณะที่ขับรถสายตาคู่คมมองกระจกหลังเกือบตลอดเวลาขณะที่อันนิการู้สึกตัวถึงสายตาคู่คมจ้องมองตัวเองเช่นกันมือเรียวสวยจึงเลือกหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดูแกล้งทำเป็นไม่สนใจสายตาคู่นั้น

จนรถมาจอดด้านหน้าคอนโดสายตาคู่สวยหันไปขอบคุณคนใจดีก่อนที่จะเรียกไอ้ต้าวตัวน้อยให้ลงจากรถ ก่อนหน้านั้นขณะที่รถยนต์ขับออกมาไม่กี่นาทีไอ้ต้าวตัวน้อยหลับไปตอนไหนไม่รู้คนเป็นแม่หันหน้ามาดูลูกชายอีกทีไอ้ต้าวตัวน้อยก็หลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ซีนายตื่นเถอะลูกถึงแล้ว"ไอ้ต้าวตัวน้อยกับเงียบขณะที่สายตาคู่คมหันมามองด้านหลังก็เห็นว่าเด็กน้อยตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่บนเบาะด้านหลัง

"ให้ผมถือของไปส่งดีกว่า ไม่ต้องไปปลุกแกหรอกสงสัยจะเหนื่อยมาก"

"ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวอันลองปลุกน้องซีนายอีกที"เสียงหวานเอ่ยบอกผมทำให้ผมรู้จักชื่อของคนที่ผมคิดถึงแบบไม่ได้ตั้งใจ

"ให้ผมไปส่งเถอะ ดูท่าแล้วแกคงจะเหนื่อยมากอย่าปลุกแกเลย"เสียงทุ้มเอ่ยบอกด้วย ใจ ตุ๊บ ๆ ต่อม ๆ ว่าคนด้านหลังจะว่าอย่างไรขณะที่อันนิกามองไปไอ้ต้าวตัวน้อยที่ยังหลับอยู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"เฮ้อ!"ในใจคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหตุการณ์กลับพลิกผันต้องวนกับมาเจอกันอีกรอบและตอนนี้เขายังเสนอตัวจากพลเมืองดีกลายเป็นคนใจดีให้จิตใจดวงน้อยสั่นไหวอีกรอบ

"ถ้างั้นฝากด้วยแล้วกันรู้สึกเกรงใจเหลือเกินที่ให้คุณลำบาก"เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างเลือกอะไรไม่ได้ส่งถุงหลายใบให้คนใจดีก่อนแล้วตัวเองหันมาอุ้มไอ้ต้าวตัวน้อยไว้ในอ้อมกอด

ขาเรียวสวยสาวเท้านำหน้าคนใจดีก่อนจะให้คนใจดีกดลิฟท์เพื่อที่จะโดยสารมายังห้องของตัวเอง

ขณะที่ลิฟต์เปิดออกใจแกร่งสั่นไหวอีกรอบกลัวว่าห้องที่คนตัวเล็กจะพาไปเป็นห้องของเพื่อนสนิทและสิ่งที่เขาคิดไว้ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เมื่อร่างบางมาหยุดที่หน้าห้องที่เขาคุ้นเคย

"คุณพักอยู่ห้องนี้เหรอครับ"

"ใช่ค่ะ"อันนิกาบอกพร้อมกับกดรหัสเพื่อที่จะเข้าไปในห้อง

คนตัวสูงสาวเท้าเข้ามาในห้องก่อนจะวางของที่ซื้อไว้บนโต๊ะอาหารโซนห้องครัว สายตาคู่หวานมองก็กระทำของคนใจดีกับมีความสงสัยอะไรบ้างอย่างดูการกระทำที่คนตัวสูงทำเหมือนคุ้นชินห้องที่ตัวเองอยู่เป็นอย่างดีเพราะหลังจากว่างของที่ซื้อบนโต๊ะอาหารโซนห้องครัวแล้วคนใจดีกับเดินดิ่งไปเข้าห้องน้ำโดยไม่ถามเจ้าของห้องสักคำว่าห้องน้ำไปทางไหน