สิ่งที่อยากรู้

เมื่อเข้ามายังห้องของคอนโด คนตัวเล็กที่อุ้มไอ้ต้าวตัวน้อยไว้แนบอกขณะที่ไอ้ต้าวตัวน้อยยังอยู่ห้วงในนิทรา อันนิการีบสาวเท้าเข้าห้องนอนเพื่อว่างไอ้ต้าวตัวน้อยให้นอนบนเตียงก่อนจะพาตัวเองออกมา

เมื่อออกมาถึงก็เห็นของที่ซื้อมาอยู่บนโต๊ะอาหารในโซนที่จัดเป็นครัวทำอาหารแต่กับไร้เงาของคนใจดี จนได้ยินเสียงบานประตูห้องน้ำเปิดออก สายตาคู่หวานมองไปยังห้องน้ำถึงได้รู้ว่าหลังจากคนใจดีว่างของที่ซื้อมาห้างไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว คนใจดีนั้นได้เดินเข้าไปยังห้องน้ำแต่เขารู้ได้อยากไรว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหนแต่ก็เลือกเก็บความสงสัยไว้ในใจไม่ได้ถามคนใจดีออกมา

คนใจดีสาวเท้าเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขกเรียบร้อยแล้วฉันถึงเลือกที่จะเดินเข้าไปยังโซนห้องครัว เก็บของสด และอาหารที่ต้องแช่เย็นไว้ในตู้เย็นก่อนที่ จะหยิบขวดน้ำรินน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วถือมาให้คนใจดีโดยไม่ลืมจะที่กล่าวขอบคุณ เอาจริงถ้าไม่ได้เขาฉันก็แย่เหมือนกัน

"น้ำคะ"

"ขอบคุณครับ.คุณชื่ออันใช่ไหม ส่วนผมชื่อเจแปนนะครับ"เจแปนรับแก้วน้ำไว้ในมือก่อนจะเอ่ยขอบคุณพร้อมกับถามชื่อและแนะนำตัวเองเสร็จสรรพและนี่คือการแนะนำตัวครั้งแรกของเราทั้งสองคนก็ว่าได้เจแปนได้แต่คิด

"ขอบคุณคุณเจแปนนะคะที่มีน้ำใจมาส่งฉันกับลูก"

"แล้วนี่คุณอยู่กันสองคนกับลูกคุณเหรอครับ"ที่เจแปนเลือกถามคำถามนี้ก็เพราะว่าเมื่อครู่เขาเข้าห้องน้ำกับไม่พบของใช้ส่วนตัวของผู้ชาย แม้กระทั้งแปรงสีฟัน สบู่หรือครีมอาบน้ำที่มีแต่ของผู้หญิงและเด็ก แม้สิ่งของที่ผู้ชายใช้ประจำอย่างเช่นครีมโกนหนวดก็ไม่เห็นทำให้เขาคาดเดาได้ว่า คนตัวเล็กนั้นอยู่ที่นี่กันสองคนกับลูก

ขณะที่ฉันนิ่งไปสักพักไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้แต่ก็เลือกที่จะตอบไปตามความจริง"คะ เราอยู่กันสองคนแม่ลูก"

ขณะที่เจแปนนิ่งไปชั่วครู่เหมือนเขากำลังคิดอะไรสักอย่างก่อนเสียงทุ้มเอ่ยออกมาถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่โซฟาอีกตัวข้าง ๆ กัน

"แล้วพ่อเด็กไปไหนครับ ขอโทษนะครับที่ผมถามเพราะผู้หญิงอยู่ด้วยกับกับเด็กผมคิดว่ามันน่าจะลำบากคุณคงเหนื่อยน่าดู"ที่เจแปนถามเพราะดูจากวันนี้แล้วดีแค่ไหนที่เขาบังเอิญผ่านมาเจอคนตัวเล็ก ถ้าเขาไม่มาเจอไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะหอบหิ้วทั้งของและยังมีลูกชายมาถึงห้องกี่โมง

"ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว น้องซีนายไม่มีพ่อคะ และที่คุณคิดว่าฉันลำบากที่ต้องอยู่สองคนกับลูก ฉันบอกเลยนะคะว่าไม่ลำบากเลย อีกอย่างที่เลือกมาอยู่ที่นี่ก็เหมือนซื้อความสะดวกสะบายให้ลูกชายเท่านั้นเองคะ"เสียงหวานเอ่ยตอบด้วนแววตาเปล่งประกายเมื่อคิดถึงความสุขสบายของไอ้ต้าวตัวน้อย จะว่าลำบากเหรอก็ไม่ใช่ทั้งหมดเสมอไป เพราะตอนนี้ไอ้ต้าวตัวน้อยนั้นโตพอที่จะทำอะไรได้เองหลาย ๆ อย่างไม่ใช่เด็กทารกแรกเกิดเสียหน่อยที่ทำอะไรไม่ได้

"ถ้างั้นผมถามคุณอีกข้อได้ไหมครับ"เจแปนยังคงยิ่งคำถามใส่อันนิกาอย่างต่อเนื่อง และสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอดทั้งวันเขาต้องรู้จากคนตัวเล็กในวันนี้ให้ได้

"คะ"คนตัวเล็กจ้องมองไปยังคนตรงหน้ารู้สึกว่าคนใจดีช่างเป็นคนขี้สงสัยเสียจริง แล้วเขาจะสงสัยไหมนะว่าทำไมใบหน้าไอ้ต้าวตัวน้อยถึงใบหน้าคล้ายกับเขาเหมือนดั่งกับแกะ

"คุณเป็นอะไรกับเจ้าของห้องนี้"

"คุณถามทำไม คุณรู้จักเจ้าของห้องนี้เหรอคะ"ฉันเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแต่เลือกที่จะถามคำถามกับเพราะว่าฉันก็สงสัยพฤติกรรมเขาเหมือนดูเหมือนเขาจะคุ้นเคยกับห้องนี้เป็นอย่างดี

"ใช่ผมรู้จักเจ้าของห้องนี้ดีมากด้วย"

"...." คนตัวเล็กเงียบอยู่สักพักก่อนจะใช้ความคิดว่าจะบอกดีหรือไม่ว่าที่จริงแล้วเจ้าของห้องที่เขาพูดถึงนั้นคือพี่ชายแท้ ๆ ก่อนจะยอมบอกไปเพราะคิดว่าไม่ได้เป็นเรื่องอะไรให้เสียหาย

"พี่ออกัสเป็น....."

"ฮือ...มี้..."แต่ขณะที่อันนิกาจะตอบกับมีเสียงใสร้องออกมาจากในห้องจนเสียงดังทำให้คนเป็นแม่หยุดสนทนาไปก่อนแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปดูลูกชายในห้องนอน

"ว่าไงลูก มี้อยู่นี้แล้วไม่ร้องนะครับคนดี"เสียงหวานเอ่ยบอกลูกชายที่ตื่นขึ้นมาไม่เจอแม่นอนอยู่ข้าง ๆ ขณะที่เจแปนรีบสาวเท้าเข้ามาดูสองแม่ลูกในห้องนอน ที่ตอนนี้เห็นคนเป็นแม่โอบกอดเพื่อปลอบประโลมลูกชายให้หยุดร้องไห้ เขามองดูสองแม่ลูกอย่างไม่ล่ะสายตาทำไมยิ่งเขามองดูเขาอยากจะเดินไปกอดเด็กน้อยเหมือนกับภาพตรงหน้า ทำไมเขาถึงคิดอย่างนั้นเขาก็ไม่เขาใจตัวเองเหมือนกันแต่ที่แน่ ๆ คือเขาไม่ชอบให้เด็กคนนี้ร้องไห้เลยจริง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรือเป็นเพราะมารู้ว่าเด็กคนนี้ไม่มีพอเหมือนเด็กคนอื่น ๆ กันนะ

หลังจากไอ้เจ้าตัวน้อยแผดเสียงร้องไห้ กว่าจะยอมสงบลงก็กินเวลาไปเกือบ 5 นาที ก่อนจะต้าวตัวน้อยจะได้สติมองไปรอบห้องนอนที่เป็นที่เขายังไม่คุ้นชิน ปากน้อยอดถามคนเป็นแม่ไม่ได้

"ที่นี่ที่ไหนครับ แล้วทำไมคุณลุงคนนั้นถึงอยู่กับเราด้วย"เสียงใสเอ่ยถามคนเป็นแม่ด้วยความสงสัยก่อนจะชี้นิ้วไปที่คนใจดียืนอยู่

เจแปนที่ยื่นมองเด็กน้อยมาสักพักเมื่ิเห็นว่าเด็กน้อยหยุดร้องไห้แล้วและยังถามถึงตนเอง เข้าจึงเลือกที่จะสาวเท้าเขามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะก่อนจะส่งยิ้มมให้เด็กน้อยวัยใส

"ลุงชื่อเจแปน ตื่นขึ้นมาก็งอแงเลยนะเรา"

"ก็ผมตื่นมาไม่เจอมี้นี่"เสียงใสเอ่ยตอบ

"แม่ก็อยู่นี่แล้วไง"

"ครับ แล้วเราไม่กลับบ้านเหรอ"คนเป็นลูกเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เราจะย้ายมาอยู่ที่นี่"เสียงหวานตอบลูกชายด้วยความอ่อนโยนก่อนจะหันมาหาคนใจดีที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนแบบไม่ได้รับอนุญาต

"อันว่าคุณเจแปนกลับได้แล้วนะคะ อันจะพาลูกนอนเพราะน้องซีนายต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน"เสียงหวานเอ่ยไล่คนใจดีกาย ๆ จะไม่ไล่ก็ไม่ได้เพราะพรุ่งนี้ตอนเช้าลูกชายต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอีกก่อนหันมาพูดกับลูกชายด้วด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"หนูนอนต่อเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า"ไอ้ต้าวตัวน้อยพยักหน้าก่อนจะยอมนอนลงตามที่คนเป็นแม่บอก

เมื่อเจแปนเห็นว่าสองแม่ลูกต้องการพักผ่อนจริง ๆ เขาเลยเลือกที่จะกล่าวหาหญิงสาวและเอ่ยลาเด็กน้อยแล้วสาวเท้าออกจากห้องคอนโดเพื่อนสนิทอย่างออกัส ในหัวเขาคิดตลอดทางกลับคอนโดของตัวเองจะว่าเขาคว้าน้ำเหลวก็ไม่ได้เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเธอคือแม่เลี้ยงเดี่ยว