น้องซีนาย

หลายเดือนต่อมา

อีกด้านที่ประเทศไทย

"เจแปนตกลงมึงไปหาหมอหรือยังไอ้อาการที่มึงกินอะไรไม่ได้ หมอเขาว่าอย่างไงบ้าง"เสียงทุ้มของน้ำเหนือถามเพื่อนด้วยความห่วงใย ขณะตัวเขาเองยังไม่ทราบสาเหตุว่าเกิดจากเพราะอะไร ไม่รู้ว่าอาการที่เป็นช่วง 2-3 เดือนก่อน กินข้าวแทบไม่ได้ จะกินได้ก็พวกแต่ของเปรี้ยว ๆ

"อืม...ช่วงนี้ดีขึ้นแล้ว แต่เดือนก่อนไปหาหมอ หมอบอกว่าปกติดีทุกอย่าง ขณะหมอยังงงว่าเป็นเพราะอะไร เลยสั่งยาแก้เครียดและยาแก้แพ้มาให้ แล้ววันนี้มึงมาหากูมีอะไรหรือเปล่า"ผมเริ่มอธิบายอาการที่เป็นให้เพื่อนฟัง ขณะที่เพื่อนพยักหน้าตอบรับ

"ก็คิดว่าจะให้มึงหารถสวย ๆ ให้สักคัน กะจะเอาไว้ขับไปทำงาน แล้ววันนี้มึงจะไปร้านนั้นไหมวะที่มึงชอบไปเป็นประจำ"น้ำเหนือบอกเหตุผลที่เดินทางมาหาเพื่อน ก่อนจะถามถึงร้านประจำที่ผมชอบไปนั่ง ร้านนั้นก็คือร้านที่ผมพบกับสาวน้อยปริศนานั้นแหละ ผมไปรอเธอทุกวันที่ร้านเพื่อว่าจะมีโอกาสเจอกันสักครั้งแต่ความหวังก็ลิบลี่ลงเรื่อย ๆ จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ เก้าเดือนแล้วมั่งถ้าผมจำไม่ผิด

"สัปดาห์หน้ารถที่กูสั่งไว้จะถูกส่งมาที่โชว์รูมรถกู ถ้ามึงว่างค่อยมาดูมาเลือกก็ได้ว่าชอบคันไหน จะได้ไม่เอาขึ้นโชว์ในโชว์รูม"ผมเลือกตอบในสิ่งที่มันถามขณะที่มันยังรอคำตอบอีกคำถามว่าผมจะตอบมันว่าอะไร

"ตกลงมึงจะไปร้านนั้นอีกหรือเปล่าวะ ไม่ใช่อะไรกูเห็นมึงไปร้านนั้นทุกวันเลย"น้ำเหนือถามย่ำขณะที่ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกก่อนจะเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนสนิทอีกคนเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะนั่งลงโซฟาที่ใช้สำหรับรับแขกภายในห้องทำงานเพื่อน ทำให้คนทั้งสองที่นั่งอยู่ก่อนอดสงสัยไม่ได้กับท่าทีของเพื่อนที่ลากกระเป๋าเดินทางใบขนาดไม่ใหญ่มากเข้ามาในห้องทำงานเพื่อน

"แล้วนี้นัดกันมาหรือเปล่ามึงสองคนถึงมาหากูวันเดียวกันได้ แล้วนี่มึงลากกระเป๋ามาด้วยจะไปเที่ยวไหนวะไอ้กัส"เสียงทุ้มของผมเริ่มตั้งคำถามกับเพื่อนสนิททันที

"เปล่า กูมานั่งรอขึ้นเครื่องต้องรีบกลับสวีเดนไปหาน้องสาวกู น้องกูเพิ่งคลอดลูก มึงดูซิหลานกูหล่อไหม"ออกัสเอ่ยบอกเพื่อนขณะล่วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมาอวดให้เพื่อนทั้งสองดู มือหนาของเจแปนรับเอาไว้ดูรูปเด็กน้องผิวขาว ใบหน้าน่ารัก ผมดกดำ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้นัก ยิ่งดูยิ่งหลงรัก ถ้าเขามีลูกจะน่ารักแบบนี้ไหมหนอ เขาได้แต่เพียงคิดในใจ

"กูก็ไม่รู้ว่าหล่อหรือเปล่า แต่หลานมึงน่ารักดีนะ ว่าแต่ลูกน้องสาวมึงเหรอ ทำไมกูไม่รู้ว่ามึงมีน้องสาวด้วย"เจแปนเอ่ยขึ้นก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้น้ำเหนือดูบ้างแล้วถามในสิ่งที่สงสัยเพราะตั้งแต่คบกันมาช่วงเรียนมหาลัยไม่เห็นมันพาน้องสาวมาให้รู้จักหรือพูดถึงน้องสาวของตัวเองเลยสักครั้ง คงไม่แปลกถ้าผมจะไม่รู้ว่ามันมีน้องสาว

"อืม ทำไมพวกกูไม่รู้วะว่ามึงมีน้องด้วย"น้ำเหนือถามย้ำเช่นกัน

"กูมีน้องสาวแท้ ๆ ที่คลานตามกันมาเลยแต่พ่อกับแม่กูเขาไปดูแลบริหารงานที่สวีเดนเลยเอาน้องสาวไปเรียนที่โน่นตั้งแต่ยังเล็กช่วงเรียนจบประถมแล้ว"ออกัสบอกเพื่อนให้หายสงสัยในทันที ก็ไม่แปลกว่าเพื่อนจะไม่รู้ว่าตัวเองมีน้องสาว เพราะตัวเองไม่เคยพามันทั้งสองคนไปเที่ยวบ้านที่สวีเดนสักที

"อ่อ ว่าแต่ หลานมึงน่ารักเนอะ แฟนน้องมึงเป็นคนเอเชียเหรอ ดูสิผมหลานมึงดกดำเชียว"น้ำเหนือดูรูปหลานของเพื่อนถามด้วยความสงสัยเพราะเพื่อนมีผมสีทองคาดว่าน้องสาวก็น่าจะเป็นสีเดียวกับพี่ชายแต่ไง ผมของหลานชายเพื่อนถึงดกดำนั้นแสดงว่า แฟนของน้องสาวเพื่อนคงจะเป็นคนแถบเอเชียแน่ ๆ แต่ทีเรื่องเอะอีกอย่างเด็กน้อยคนนี้ใบหน้าช่างละมายคล้ายกับคนที่เขาน่าจะรู้จักแต่ คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกมาเหมือนใคร

"เป็นคนแถบไหนพวกมึงอย่าไปรู้เลย ว่าแต่มึงไม่ต้องทำงานเหรอไอ้เหนือ หรือว่าไอ้เจแปนชวนมึงไปร้านนั้นอีกเลยมานั่งรอไอ้เจแปนเลิกงาน"ออกัสเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของน้ำเหนือแต่กับยิงคำถามขึ้นมาแทน

"กูให้ไอ้เจแปนหารถให้โว้ย มึงเห็นกูเป็นคนยังไงจริงไหมเจแปน"น้ำเหนือตอบเพื่อนทันควันพร้อมกับยิงคำถามไปยังเจแปนให้เพื่อนยืนยันอีกแรงขณะที่เจแปนพยักหน้าเบา ๆ

"อ่อ กูก็นึกว่าพวกมึงสองคนนัดกันไปเที่ยวเสียอีก กูไปก่อนนะใกล้จะถึงเวลาเช็คอินแล้ว"เสียงทุ้มของออกัสเอ่ยบอกพรางลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าเดินทางที่ลากเข้ามาในห้องทำงานเพื่อนก่อนจะบอกลาเมื่อใกล้เวลาที่จะต้องเช็คอินขึ้นเครื่องแล้ว

"อืม เดินทางปลอดภัยนะมึง/เดินทางปลอดภัยนะ"ทั้งสองเพื่อนสนิทเอ่ยบอกเพื่อนพร้อมกันขณะที่ออกัสพยักหน้าก่อนจะลากกระเป๋าออกจากห้องทำงานเพื่อน

สวีเดน

ย้อนไปกลางดึกของคืนก่อนขณะที่อันนิกากำลังนอนหลับจู่ ๆ ก็เกิดปวดท้องขึ้นมากระทันหัน ตอนแรกอันนิกาคิดว่าตัวเองปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ เลยเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ขณะที่กำลังนั่งอยู่บนชักโครกสีขาว จู่ ๆ กับมีเลือดสีแดงไหลออกมาจากทางช่องคลอด

อันนิการีบจัดเสื้อผ้าในร่างกายให้เหมือนเดิมก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องน้ำด้วยจิตใจหวั่นวิตกกลัวว่าลูกที่อยู่ในท้องจะเป็นอันตราย

คนท้องเดินอุ้ยอ้ายออกมาจากในห้องตัวเอง ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูของผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่ มือบางยกขึ้นเคาะประตูจนเสียงดัง

ปัง ปัง ปัง!

"คุณพ่อ คุณแม่ เปิดประตูหน่อยคะ อันเลือดไหล ช่วยอันด้วย เลือดไหลเต็มเลย"

คนเป็นพ่อกับคนเป็นแม่เมื่อได้ยินเสียงลูกเรียกรีบเปิดประตูก่อนสายตาทั้งคู่จะมองไปที่เรียวขาที่มีเลือดไหลเป็นทางตามเรียวขาของลูกสาว

"สงสัยจะคลอดแล้ว ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยว พ่อกับแม่พาหนูไปโรงพยาบาลเองหนูนั่งรอแม่แป๊บหนึ่งนะเดี๋ยวขอเวลาให้พ่อกับแม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"คนเป็นแม่เอ่ยปลอบลูกสาวก่อนจะพาลูกสาวมานั่งรอในห้องของลูกสาวที่เป็นโต๊ะและเกาอี้สำหรับเขียนหนังสือ

"คะแม่"เสียงหวานเอ่ยตอบด้วยความกังวลกลัวว่าลูกน้อยจะไม่อยู่กับตัวเอง ขณะที่คนเป็นแม่รีบสาวเท้าไปหาคนเป็นพ่อก่อนจะเอ่ยบอกคนเป็นพ่อให้รีบแต่งตัวจะได้พาลูกสาวไปคลอดลูกเสียที

"ไปคุณไปแต่งตัวสงสัยลูกจะคลอดแล้ว"คนเป็นพ่อเมื่อได้ยินภรรยาบอกอย่างนั้นจึงรีบเข้าห้องไปแต่งตัวใหม่

ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีคนเป็นแม่รีบเอ่ยเรียกลูกสาวให้ไปโรงพยาบาล โดยไม่ลืมที่จะหยิบเอกสารการฝากครรภ์ไปด้วย

@โรงพยาบาล

ร่วม 3 ขั่วโมงกว่าเด็กน้อยถึงได้ออกมาลืมตาดูโลกได้ก่อนหน้าที่มาถึงโรงพยาบาลแรก ๆ คุณหมอวินิจฉัยว่าปากช่องคลอดยังไม่เปิดดี เลยเพียงแต่ให้อันนิกานอนรอคลอด ระหว่างที่นอนรอคลอดมีพยาบาลมาดูเป็นระยะและบอกวิธีการเบ่งคลอดไปด้วย

เมื่อถึงเวลานาทีสุดท้ายที่ตอนนี้อันนิกาปวดท้องมากพยายามเบ่งเจ้าก้อนกลมให้ออกจากท้องสุดฤทธิ์เป็นช่วงเวลาที่พยาบาลสาวเห็นไรขนดกดำที่โผล่พ้นออกมาจากทางช่องคลอดพอดี พยาบาลร่างบางจึงเรียกคุณหมอที่เป็นคุณหมอประจำมาทำคลอดให้กับอันนิกา

คุณหมอคนสวยดึงร่างน้อยออกจากช่องคลอดก่อนจะทำความสะอาดคราบสีขาวขุ่นที่ติดตามเนื้อตัวเด็กน้อย ก่อนจะนำเด็กน้อยน่ารักมาฝาดไว้ที่บ่า

"มาแล้วคะ น้องเป็นผู้ชายนะค่ะ"

ขณะที่ฉันพยักหน้าตอบ แต่สายตาฉันมองไปยังเจ้าเด็กตัวเล็กที่ร้องไห้จ๋า หลับตาปรี่ นี่แหละที่เขาบอกว่ารักตั้งแต่เจอครั้งแรกฉันก็พึ่งเข้าใจวันนี้แหละ

เวลาไม่นานฉันถูกย้ายมายังห้องฟักฟื้นที่คุณพ่อกับคุณแม่ฉันได้จองห้องพิเศษไว้ให้

"อันลูกเหนื่อยไหม"

"ไม่เหนื่อยคะ อันทนได้"

"ดีลูก เราเป็นแม่คนแล้วจะเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ"คุณแม่พูดพร้อมกับลูบลงที่หัวฉัน

"คะแม่"

"แล้วหนูตั้งชื่อให้ลูกหรือยังหรือจะให้พ่อกับแม่ช่วยตั้ง"

"ตั้งแล้วคะ หนูจะเรียกลูกหนูว่าน้องซีนายแต่ชื่อไทยยังไม่มีนะคะ ให้แม่ตั้งให้ก็ได้"

"ได้เดียวแม่โทรไปที่ประเทศไทยให้หลวงพ่อที่แม่นับถือตั้งให้แล้วกัน มะแม่ขอถ่ายรูปไปอวดเจ้าออกัสหน่อยมันจะได้รีบบินมาดูหลานเร็ว ๆ

"คุณแม่บอกพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาถ่ายรูปเจ้าก้อนกลมน่ารักของฉันแล้วส่งให้พี่ออกัสดู