ริโอ้กับซอง

ริโอ้ขับรถมอเตอร์ไซค์คันโปรด พาซองซ้อนท้าย ร่อนทั่วเมืองเชียงใหม่ ทีแรกริโอ้จะพาซองเข้าผับ แต่ซองปฏิเสธเพราะไม่ชอบคนเยอะ เหม็นเหล้าบุหรี่ ขาแดนซ์อย่างริโอ้เกิดอาการเซ็ง เขาจึงจอดรถบนลานประตูท่าแพ เพื่อนเคลียร์ความเยอะของซอง

"ซองอยากไปเที่ยวไหนบอกริโอ้มา"ริโอ้แอบเซ็งความเยอะของซอง ยังดีที่หน้าหวานตรงสเป็คจึงยอมให้

"ซอง อยากไปเที่ยวน้ำตก พรุ่งนี้ริโอ้พาไปได้ไหม"

"คืนนี้ก่อนว่าจะไปไหน พรุ่งนี้ไม่ว่าง"ริโอ้เสียงเข้ม

"ซองอยากไปตลาดกลางคืน หาของอร่อยๆกินกัน"

"โอเค เดี๋ยวพาไปขึ้นรถมาเลย"

"จะไปกาดหลวงก็ไม่บอกแต่ทีแรก ให้ขับรถวนมาวนไป เปลืองน้ำมันจะตาย" ริโอพูดเป็นภาษาไทย

"ริโอ้บ่นซองเหรอ ถ้าอย่างงั้นซองไม่ไปแล้ว"ซองคาดเดาจากน้ำเสียง

"ไม่ได้บ่น แค่เป็นห่วงต้น ไม่รู้ตอนนี้เป็นอย่างไงบ้าง"

"คงเสร็จโยฺฺฮันแล้วมั้ง"

"อะไรนะ"ริโอ้มีท่าทีตกใจ

"เป็นอะไร ตกใจทำไม ผู้ชายกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองคน มันต้องมีอะไรกันบ้างนั่นแหล่ะ"

"แล้วผมกับซองล่ะ"

"ต้องดูกันยาวๆ"

"ผมไม่ชอบดูยาวๆ มันช้าไป เจอปุ๊บติดปั๊บ"

"ถ้าถูกใจก็ได้ แต่ตอนนี้ซองหิว ถ้าหิวมากๆซองจะกินริโอ้แล้วนะ"

"โอเค"

ริโอ้ใช้เวลาขับรถไม่นานนัก ก็มาถึงกาดหลวงที่ซองอยากมาเที่ยว

"อู้ ของเยอะมากเลย เสื้อก็สวย ไปดูเสื้อกันก่อนไหม"

"ไปก็ไป" ริโอ้คิดในใจ ไหนว่าจะมากินข้าวหิว เยอะจริงไอ้ซอง

"ตัวนี้สวยไหม"ซองตั้งหลักซื้อร้านแรกทีเดียวเลย

"สวย ถ้าซองใส่นี่เหมาะเลย"ก็ไม่ค่อยสวยเท่าไรริโอ้คิดในใจ

"ริโอ้ เอาตัวนี้เลย"ซองหันไปบอกริโอ้

"เท่าไรครับ"ริโอ้ถามแม่ค้า

"120บาทครับ

"ร้อยได้ไหม"

"โธ๋น้อง พี่รับมาก็ร้อยหนึ่งแล้ว ขายร้อยจะได้อะไร"

"อ่ะ ร้อยสิบ เถอะนา นะ น่ะ โอเค ร้อยสิบ"

"ก็ได้ ร้อยสิบ"

"ร้อยสิบบาท "ริโอหันไปบอกซอง

"ถูกมากเลย"ซองรีบจ่ายเงินทันที

"ซื้อให้หมดตลาดเลย"ริโอ้ประชดเป็นภาษาไทย

"อะไร"ซองหันมามอง

"เสื้อตัวนั้นสวยสีแดงน่ะ"ริโอ้ชี้ไปที่เสื้อสีแดง

"สวยเหรอ ริโอ้ชอบใช่ไหม เดี๋ยวซองซื้อให้"ซองรีบเดินไปที่ร้านนั้นในทันที ริโอ้ห้ามไม่ทันเพราะเขาไม่ได้ชอบ แค่ประชดไม่คิดว่าซองจะซื้อให้

" สวยนะ แต่ริโอ้ผิวเข้มใส่สีแดง ก็ดีนะ สไตส์การแต่งตัวไม่เหมือนใครดี เอาตัวนี้แหล่ะ"พอดีร้านติดราคาเสื้อซองจึงรู้ราคาและจ่ายไป

"ซองซื้อให้ริโอ้นะ รับไว้ซิ"ซองยื่นถุงเสื้อให้ริโอ้ ซึ่งเขาก็จำใจรับไว้ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ชอบสีแดงเลย

"ขอบใจมากนะซอง"

"พรุ่งนี้ใส่มาให้ซองดูด้วยนะ"

"จร้า"คำเพราะแต่เสียงแข็งลากยาว

"พอก่อนเสื้อผ้า เราไปหาอะไรกินกันต่อดีกว่า เยอะเลย "ซองพูดขึ้นมาเพราะรู้สึกหิว

"ก็ได"ริโอ้พยักหน้า แอบคิดถ้าไม่ตรงสเปคนี่ซิ่งหนีแล้ว

"ริโอ้ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหม ว่ามีอะไรอร่อยบ้าง อุ้ยไม่ต้องแนะนำแล้ว ซองจะกินอันนั้น"ซองซี้ไปที่ส้มตำ

"ซองกินไม่ได้หรอก เผ็ด "

"ซองกินได้ ซองชอบ รสจัดจ้านดี"

"ก็ได้ ป้า ตำไทยปูไม่เผ็ด 1 ถุง ข้าวเหนียว 10 บาท 2 ถุง "

"จร้า รอแป๊บนะลูก เดี๋ยวแม่ตำให้"

"เป็นแม่ลูกกันตอนไหน"ริโอ้คิดในใจ

แม่ค้ารีบตำทันที ใส่มะละกอ ปู พริก มะนาว ถั่วฝักยาว "ซองเห็นถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ

"ซองรออยู่นี่นะ ผมจะไปหาซื้ออะไรเพิ่มเติม"

"ได้ รับไปรีบมานะ" ซองพยักหน้ารับรู้ และดูแม่ค้าตำส้มตำจนเสร็จ

" เซเว่นตี้ บาท"ซองจ่ายเงินแล้วรับถุงส้มตำมา แล้วมองหาริโอ้ แต่มองเท่าไรก็หาไม่เจอ จนรู้สึกใจหาย

"มองหาใคร"ริโอ้มาสะกิดหลังซอง

"ก็มองหาริโอ้นั่นแหล่ะ นึกว่าทิ้งซองไปแล้ว"

"ใครจะทิ้งซองได้ลง "

"ไม่ต้องมาปากดี"

"ซื้ออะไรอีกไหมซอง"

"ไม่ซื้อแล้ว กลับกันเถอะ"

ริโอ้ ยิ้มในทันที เพราะมันไม่ใช่สไตส์เขา ที่จะมาเดินตลาดเที่ยวยามค่ำคืน ถ้าปกติเวลานี้ริโอ้อยู่ที่ผับ บาร์ที่ไหนซักแห่ง

ริโอ้เดินนำหน้าซองไปที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ ที่จอดเรียงนับสิบคัน

"จะไปไหนอีกไหม"ริโอ้ถาม

"ไม่ไปแล้ว อยากกินส้มตำ"

"ไปกินที่ไหนดี"

"ที่ไหนก็ได้"

"ห้องริโอ้ไหม"ริโอ้ยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ก็ได้ แต่ไกลไหม ถ้าไกล ริโอ้ต้องกลับมาส่งซองอีก จะเสียเวลานอนริโอ้"

"ไม่เสียเวลาเลย ริโอ้เต็มใจถ้าเป็นเรื่องของซอง" ใครจะมาส่งให้โง่ละ อ้อยเข้าปากช้างแล้ว ริโอ้คิดในใจ

"เราก็ไปกันเถอะ"ซองยิ้มละมุน

ประมาณสักยี่สิบนาที ริโอ้ก็พาซองมาถึงห้อง และนั่งกับพื้นกินส้มตำไทยปู

"เผ็ดมากเลย ขอน้ำหน่อยริโอ้"ซองแสบปากด้วยความเผ็ด

"ไหนว่ากินเผ็ดได้"ริโอ้ส่งน้ำให้

"ก็คิดว่าไม่เผ็ดไง แต่อร่อยดีนะ กินอีกคำดีกว่า อุ้ยเผ็ด แสบลิ้นไปหมดแล้ว"ซองดื่มน้ำต่ออีก ท้ายที่สุดแล้วซองดื่มน้ำเป็นอาหารหลัก ส่วนส้มตำเสริมความแซ่บ

" อิ่มน้ำ"ซองเอ่ยขึ้น

เมื่อกินอิ่มกันแล้ว ริโอ้จึงนำถ้วยชามไปแช่ไว้ หลังจากนั้นมานั่งคุยกับซอง

"ซองเป็นเพื่อนกับโยฮันนานหรือยัง"ริโอ้ถาม

"ตั้งแต่เด็กบ้านอยู่ใกล้กัน เรียนด้วยกันทำงานด้วยกัน"

"โยฮันเขาหล่อ หุ่นดี ซอง ไม่ชอบเขาบ้างหรอ"ริโอ้เหล่ตามองซอง

"ชอบซิ แต่แอบชอบ ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่"ซองพูดอย่างซื่อ

"อ่ะ"ริโอ้มีท่าทีตกใจ และสิ่งที่เขาหวังไว้อาจพังทลาย

"แต่โยฮันชอบต้นนี่ อย่างงั้นยังมีหวัง"ริโอ้แอบคิดในใจ

"แล้ว ริโอ้ล่ะ ไม่ชอบต้นหรอ"

"ไม่ชอบนะ ไม่ใส่ชสเปค"

"ต้นน่ารักดีออก โยฮันยังชอบเลย"

"แต่ไม่ใช่ริโอ้ไง ริโอ้ชอบคนโปเกีย อย่างซองนี่แหล่ะ น่ารักดีออก"

"เหรอ ไม่เชื่อหรอก"ซองมองแว่บหนึ่งแล้วหันหน้าหนี

"แล้วซองไม่เสียใจหรอ ที่โยฮันชอบคนอื่น"

"ไม่นะชินแล้ว และอีกอย่างสนิทกันเกินไป เกินกว่าจะเป็นแฟนกันได้น่ะ "

"แล้วโยฮันเคยมีแฟนไหม"

"ที่โปเกียไม่มีนะ แต่ที่อื่นไม่รู้ ถามทำไม"

"ถามเผื่อต้น เลิกคุยดีกว่า"

"ทำไม กำลังคุยสนุกเลย"

"ไม่สนุกแล้ว ทำอย่างอื่นดีกว่า"

"ทำอะไร" ซองจ้องหน้าริโอ้

"ก็ทำอย่างนี้ไง"ริโอ้ขโมยจูบแก้มซอง

"ไม่เอา ซองจะกลับโรงแรมแล้ว"แต่ก็ไม่ยอมลุกขึ้น ยังนั่งให้ริโอ้หอมแก้ม เพราะรู้สึกว่าถูกหอมแก้มมันดีต่อใจ

ริโอ้ได้ใจจึงประกบริมฝีปากต่อทันที พร้อมได้กลิ่นปูเค็ม แต่ก็ยังอยู่ในท่าเดิม เพราะทนกลิ่นได้อยู่

แต่ซองทนไม่ไหว ปวดฉี่ ดื่มน้ำไปเยอะมาก จึงใช้มือป้องปากริโอ้และดันออก จะได้พูดถนัดขึ้นส่วนริโอ้ดีใจเล็กๆเพราะไม่ต้องทนกลิ่นปูเค็ม

"ซองเข้าห้องน้ำก่อนนะ"ซองลุกขึ้นทันทีและรีบเข้าห้องน้ำ

ริโอ้ดีใจ เพราะคิดไปว่า ซองไปล้างปากล้างส่วนต่างๆของร่างกาย เขาจึงลุกขึ้นหยิบของบางอย่างสองชิ้น เป็นซองและหลอดซ่อนไว้ใต้เตียง

เมื่อซองออกมาจากห้องน้ำ ริโอ้จึงบอกให้นั่งบนเตียงข้างตัวเขา

"มีอะไรหรอ"ซองแกล้งงง

ริโอไม่พูดต่อ โอบกอดร่างซองไว้แน่น แล้วลองประกบริมฝีปากอีกครั้ง ซึ่งกลิ่นปูเค็มหายไปแล้ว หลังจากนั้นโน้มร่างซองนอนลงบนเตียง ริโอ้ไม่รอช้าโน้มตัวต่ำลงจนแนบชิดสนิทกาย แล้วพลางคิดในใจ

"ซองช่างเอาใจใส่นิสัยใช้ได้ ดีเลือกไม่ผิดจะได้หยุดซักที หยุดใจที่หนุ่มโปเกียบ้าง"

"อุ้ย ปุด ปุด ปุด ซองปวดท้อง"ซองขยับร่างออกอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำ พร้อมทิ้งกลิ่นบางอย่างไว้ ซึ่งหนักกว่าปูเค็ม ริโอ้ฉุนจึงย้ายไปนั่งที่เก้าอี้ พร้อมกุมขมับ เกาหัวแก๊กๆ พาหนุ่มหวานมาหลายคน เป็นอันเสร็จทุกราย แต่รายนี้เรื่องเยอะ

สักพักซองก็ออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกุมท้องที่แสบร้อน

"สงสัยสลัดมะละกอใส่ปูเค็มแน่ๆเลย ที่ทำให้ซองท้องเสียน่าอายมากเลย" ซองเดินเข้ามาริโอ้

"อุ้ย ปวดอีกแล้ว"ซองวิ่งเข้าห้องน้ำ

ริโอส่ายหน้าถอนหายใจ ความผิดพลาดที่ไม่น่าซื้อส้มตำไทยปูมาเลย ซึ่งทำให้เขาหมดอารมณ์ทำอะไรทั้งสิ้น จึงเดินไปที่เตียงก้มหยิบของที่ซ่อนไว้ แล้วจับยัดใส่ลิ้นชักไว้เหมือนเดิม หลังจากนั้นก็หาเกลือแร่ชงให้ซองดื่ม

เมื่อซองออกมาจากห้องน้ำ ริโอัจึงยื่นแก้วเกลือแร่ให้ซอง

"อะไร"ซองสงสัย

"เกลือแร่"

"อ๋อ"ซองดื่มทีเดียวจนหมดแก้ว

"ซองจะกลับแล้วนะ"

"ไหวหรอ นอนนี่ก็ได้"

"เกรงใจริโอ้ ซองนอนดิ้น เดี๋ยวถีบริโอ้ตกเตียง

"ตามใจ" ริโอ้ก็นอนดิ้นเหมือนกัน กิ๊กของริโอ้หลายคนมาทีเดียว แล้วไม่กลับมาเลยด้วยความนอนดิ้น

ริโอ้และซองเดินลงมายังที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ ริโอ้ก็สวมหมวกกันน็อคให้ซองอย่างบรรจง ซึ่งสร้างความซึ้งแกซองอย่างมาก หลังจากนั้นริโอ้ก็ใส่หมวกกันน็อคของตัวเองต่อจนเสร็จ เขาจึงนั่งคร่อมรถเตรียมความพร้อม และรอซองขึ้นซ้อนท้าย พอซองขึ้นริโอ้จึงหันไปมอง ซองที่กำลังจับจับหลังรถไว้ ริโอ้จึงเอื้อมมือทั้งสองข้างของเขา เพื่อจับมือของซองให้มากอดเอวไว้

"กอดแน่นๆนะระวังตก"

"ฮือ"

เมื่อรถได้แล่นออกไปจนสุดซอย สู่ถนนใหญ่มุ่งสู่ตัวเมืองเชียงใหม่ ในระหว่างทางซองได้ซบหลังของริโอ้ เนื่องด้วยกลัวตกและอย่ากได้รับไออุ่น ส่วนริโอ้ก็รู้สึกดีต่อใจเขา และอมยิ้มไปตลอดทางถึงแม้คืนนี้ จะเกิดเหตุไม่คาดฝัน

ริโอ้ขับรถออกจากห้องพักของเขา จนถึงโรงแรมที่ซองอยู่ราวยี่สิบนาทีเห็นจะได้ เมื่อริโอ้จอดรถซองจึงรีบลงถอดหมวกกันน็อคส่งให้ริโอ้

"ขอบใจมากนะ คืนนี้สนุกมากเลย"ซองยิ้ม

สนุกคนเดียวนะซิ ริโอ้แอบคิด

"ฮือ ท้องเสียยังสนุกได้อยู่อีก"

"มันเป็นเหตุสุดวิสัยไม่นับ"

"ไม่นับก็ไม่นับ"

"ซองเข้าโรงแรมแล้วนะง่วง"

"บ่าย"ริโอ้โบกมือ

เอ๊ะ ริโอ้นอนที่นี่ก็ได้ มันดึกแล้ว"ซองหันหลังกลับมา

"ไม่ดีกว่าแปลกที่นอนไม่หลับ"

"เหรอ ถ้างั้นไปแล้วนะ"

ซองหันหลังกลับเข้าโรงแรม ส่วนริโอ้มองตามหลังเข้าไป แค่เห็นท่าเดินของซอง ที่เหมือนคนแสบก้น เพราะกินเผ็ดผสมปูเเค็มเข้าไป ริโอ้เลยคิดไปว่าถ้าเข้าไปก็ทำอะไรไม่ได้ ไปนอนหลับที่ห้องให้สบายใจดีกว่า