ชุลมุนหลายคู่สลับปรับเปลื่ยน

หลังจากดูหนังจบ ปันกับโมย่าก็เดินออกมา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทั้งคู่ โมย่ารู้สึกว่าปันนั้นน่ารักน่าคบหา ไว้เป็นเพื่อนตอนอยู่ในประเทศไทย ส่วนปันนั้นรู้สึกผ่อนคลายความเครียด และเจ็บนิดๆ ที่ริโอ้ไปกับซองไม่ยอมมาดูหนังกับตัวเอง

"ปันรู้ไหมผมมีความสุขมากเลยคืนนี้ ถึงดูหนังจะเป็นเรื่องปกติ "โมย่าหันมามองปันที่กำลังอมยิ้มอยู่

"ผมก็เช่นกันครับ"

ปันรีบเดินนำหน้าด้วยความเขินอายนิดหน่อย ส่วนโมย่าก็ก้าวเท้าแค่ก้าวเดียวก็ทันปันแล้ว เพราะฝรั่งขาจะยาว

"แล้วเราจะไปไหนต่อกันดี"โมย่าเดินมาเคียงคู่ปันแล้วเริ่มเอ่ยชวน

"คงกลับห้องน่ะครับ"

"ปันไม่ชอบเที่ยวกลางคืนหรอครับ"

"ก็มีบ้างครับ แต่วันนี้ค่อนข้างดึกแล้วเลยอยากกลับห้องไปพักผ่อน"

"ก็ดีครับ พรุ่งนี้จะได้มีแรงนวดผม"โมย่ายิ้ม

"จะมานวดจริงหรือเปล่า เดี๋ยวเหมือนครั้งที่แล้วอีก"ปันชำเลืองมอง

"ครั้งที่แล้วผมมีธุระนิดหน่อยเลยไม่ได้มา แต่ครั้งนี้รับรองไปแน่นอนครับ"

"จะลองเชื่ออีกซักครั้ง" ปันเร่งฝีเท้าเดินไปยังที่รถตุ๊กๆ

"จะไปพร้อมกันหรือว่าจะไปคนละคัน"ปันถามโมย่า

"คนละคันก็ได้ครับ"โมย่ามีแผนจะไปต่อที่ผับเลยปฎิเสธไปคันเดียวกัน

"ก็ได้ครับนั้นแยกกันตรงนี้ บ่าย" ปันโบกมือให้โมย่าก่อนขึ้นรถ ส่วนโมย่าก็โบกมือให้เช่นกัน

ซองเริ่มเมาจนเริ่มคุมสติไม่อยู่ในผับ ริโอ้เลยจำเป็นต้องดื่มเบียร์ให้น้อยลง เพื่อจะได้ดูแลซองในยามเมามายขนาดหนัก

"ริโอ้เคยแอบรักใครไหม"

"ไม่เคยนะ เพราะริโอ้จะถอยทันทีถ้ารู้ว่าเขาไม่มีใจ มันเลยยังไม่ได้เริ่มรัก แค่คิดจะจีบหรือคิดจะรักแค่นั้น"

"กับต้นหรอ"ซองหันมามองริโอ้

"ไม่ใช่ ริโอ้กับต้นแค่เพื่อนกันจริงๆ ไม่เคยคิดแบบนั้น ถ้าจะคบเพื่อนก็จะเป็นแบบนั้นตลอดไปไม่มีวันเปลื่ยนเป็นอย่างอื่นได้หรอก"

"ดีจัง ริโอ้ทำใจได้ แต่ซองทำใจแบบนั้นไม่ได้ซะที ว่าจะให้คิดคิมแบบเพื่อน"

"ก็ซองยังไม่มีใครนี่ ลองมีใครเข้ามาในชีวิตซอง ความคิดที่มีให้คิมก็จะหมดไปเอง"

"ถ้าอย่างนั้นริโอ้เข้ามาในชีวิตซองได้ไหม ซองจะได้ลืมคิมซะที"

ริโอ้ถึงกับคิดหนัก เพราะการเข้าไปในชีวิตใครสักคน มันเป็นเรื่องที่น่ากลัว เพราะถ้าเราตกหลุมรักเขา ถ้าเขารักตอบมันก็สมหวังในความรัก ถ้าไม่ มีแต่เจ็บกับเจ็บอย่างที่ซองเจออยู่ทุกวันนี่ และเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะรักซองได้หรือเปล่า ถ้ารักได้ก็ดีกันทั้งสองฝ่าย ถ้ารักกันไม่ได้ ซองจะเจ็บซ้ำสองรอบ

"ว่าไงริโอ้ ตกลงเขามาในชีวิตซองได้ไหม"ซองจ้องตาอย่างเว้าวอน

"ตอนนี้ก็อยู่ในชีวิตซองอยู่แล้วนี่ ไม่งั้นจะมานั่งเป็นเพื่อนหรอ"ริโอ้พยายามเฉไฉ

"มันไม่ใช่อย่างนั้น เราลองมาคบกันดู ข้ามขั้นตอนจีบกันไปเลย เราเป็นแฟนกันเลยแบบนี้ เข้าใจไหมริโอ้"

"ริโอ้เข้าใจแต่จะให้ทำอย่างนั้นได้อย่างไร เรายังไม่ได้รักกันเลย"

"ทำไมจะทำไม่ได้ ยังไม่ทันลองเลย"

ริโอ้เริ่มหงุดหงิดในความดื้อรั้นของซอง และเริ่มเสียงดังมากขึ้นจนโต๊ะข้างๆเริ่มหันมามาอง ริโอ้เลยตัดสินใจว่าจะพาซองกลับห้อง

"กลับห้องกันเถอะซอง"

"ซองไม่กลับจนกว่าริโอ้จะรับปากเป็นแฟนซอง"

"ก็ได้"ริโอ้รับปากส่งๆไปอย่างนั้น เพื่อที่จะได้พาซองกลับ หลังจากซองส่างเมาค่อยว่ากันใหม่

เมื่อริโอ้รับปากซองแล้ว จึงทำให้ซองเชื่อฟังริโอ้ เขาจึงออกจากผับเพื่อกลับไปที่โรงแรมของตัวเอง

ซองเมามายมากจนไม่ได้สติ เมื่อมาถึงที่โรงแรม จึงล้มตัวนอนลงในทันทีโดยมีริโอ้ประคองมาไม่ให้ล้ม แต่แล้วร่างริโอ้ก็ต้องล้มทับซองบนเตียงนอน

ริโอ้พยายามดันร่างตัวเองขึ้น แต่ซองกอดคอไว้แน่น

"จะไปไหนริโอ้"

"กลับห้องน่ะซิ"

"จะกลับไปทำไมในเมื่อเราเป็นแฟนกันแล้ว"

"คืนนี้ริโอ้ต้องนอนกับซองทั้งคืน" ซองดึงหน้าของริโอ้มาพรหมจูบ ริโอ้พยายามผลักร่างหนี ในที่สุดก็หลุดออกมาจากวงแขนที่คล้องคอไว้

"ริโอ้เกียจซองใช่ไหมถึงปฎิเสธซอง" ซองเริ่มน้ำตาไหล รู้สึกน้อยใจ คิดไปว่าใครๆก็ไม่รักแม้แต่ริโอ้

ในส่วนของริโอ้ไม่ได้รังเกียจซอง ครั้งหนึ่งยังต้องการตัวซอง แต่เกิดความผิดพลาดครั้งนั้นจึงกินแห้ว ด้วยนิสัยของริโอ้จะเจ้าชู้ก็ตามที เมื่อเห็นซองเมามายขนาดนี้เขาก็ไม่อยากทำอะไรเกินเลย ถึงซองจะหน้าตาสเปคของเขาก็ตามที

"เปล่าผมไม่ได้รังเกียจซอง" ริโอ้เข้าไปเช็ดน้ำตาให้ซอง โดยใช้นิ้วชี้ปาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา

"ถ้าไม่ได้รังเกียจซองก็ต้องจูบซอง"

เนื่องด้วยซองร้องไห้ไม่หยุด ริโอ้เลยติดสินใจบรรจงจูบไปที่ริมฝีปากซอง ซองก็โอบกอดริโอ้ไว้แน่ไม่ให้หลุด ริโอ้ประกบริมฝีปากอยู่นานจนอารมณ์เตลิดไปไกล เขาเริ่มหักห้ามใจในตัวเองไม่ได้ ยิ่งเห็นหน้าตาซอง ที่ขาวใสน่ารัก

"หอมแก้มซองอีกซิ" ซองนำทางเห็นริโอ้จูบปากค้าง

ริโอ้ทำตามอย่างว่าง่าย บรรจงจูบทั่วใบหน้าอันอวบอิ่มขาวใสไร้สิวฝ้า อย่างกระหายรักและตัดสินใจในทันที ว่าเป็นไงเป็นกันพรุ่งนี้ว่ากันใหม่ แต่แล้วความฝันก็พังทะลาย ซองหลับ

"ซอง ซอง ซอง" ริโอ้เรียกอยู่หลายครั้ง พร้อมเขย่าตัวก็ไม่มีท่าทีจะตื่น

ริโอ้เลยพลิกร่างนอนหงายข้างซองเอามือก่ายหน้าผาก คิดหนักจนหลับตามซองไปในที่สุด

เสียงเคาะประตูดังขึ้น จนทำให้ริโอ้รู้สึกตัว ด้วยความเผลอนึกว่าเป็นห้องตัวเอง เขาจึงออกไปเปิดประตู และได้เห็นคนตรงหน้า คือ คิม ต่างฝ่ายต่างตกใจ แต่คิมได้สติก่อน

"ริโอ้มาที่นี่ได้อย่างไง ซองอยู่ไหน" คิมรีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาซองด้วยความเป็นห่วงแบบเพื่อน โดยมีริโอ้เดินตามมาและพูดตามหลัง

"เมื่อคืนซองเมามาก ผมเลยพามาส่งห้องแล้วเผลอหลับไป ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้"

คิมจ้องมองร่างซองที่อยู่ในชุดพร้อมเที่ยว คงเป็นจริงดั่งริโอ้ว่านั้นแหล่ะ น่าจะไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้ ถึงจะมีก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร จะเป็นการดีกับคิมเสียอีก เพราะในใจของคิมก็อยากให้ซองมีแฟน เพื่อที่จะได้ลืมเขาในที่สุด

"ผมไม่ได้ว่าอะไร ถึงจะมีอะไรกัน ก็ไม่เกี่ยวกับผมคิมกล่าวอย่างจริงใจ

"โยฮันมาก็ดีแล้ว นั้นผมขอตัวกลับ จะรีบไปทำงาน"

คิมหันหน้ามามองต้น

"ขอบใจมากนะ ที่ดูแลซอง"

"ไม่เป็นไร" ริโอ้ยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้อง

คิมนั่งมองหน้าเพื่อนและอดสงสารไม่ได้ แต่เขาก็ทำใจไม่ได้ ที่จะให้มารักเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก

"ซอง"คิมเขย่าร่าง

คิมเขย่าร่างซองอยู่สองสามครั้งซองก็ตื่นขึ้นมา เมื่อลืมตามองเป็นคิม ซองถึงกับตกใจรีบลุกขึ้นนั่งในทันที แล้วมองไปรอบๆ ห้อง คิมจึงคาดเดาว่ามองหาริโอ้

"ริโอ้กลับไปแล้ว"

"ฮือ ซองพยักหน้าแบบงง เพราะยังมึนหัวอยู่ คิมเห็นอาการของซองมึนๆงงๆ เขาจึงไปเอาน้ำร้อนมาให้ซองดื่ม และบอกให้ซองไปอาบน้ำ จะได้ออกมาคุยกันในเรื่องที่คิมจะไปจากเชียงใหม่ เมื่อซองทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงมานั่งข้างๆ คิม

"มีอะไรหรือเปล่า”ซองหันไปมองหน้าคิม

"มีเรื่องจะมาบอก คืนนี้โยฮันจะไปภูเก็ตสักสามสี่วันหลังจากนั้นก็จะกลับโปเกียเลย”คิมก้มหน้าต่ำลง แต่ก็ช้อนตามองซอง

ซองรู้สึกใจหาย และปวดใจยิ่งนัก สาเหตุที่เขามาเชียงใหม่ เพื่อมาเจอคิม ที่เป็นเพื่อนรักแต่เขาดันแอบรัก ซองคิดจะตามไปด้วย

"เดี๋ยวซองจะรีบไปจองตั๋วจะทันไหมเนี่ย"ซองมีสีหน้าตื่นตระหนก

"โยฮันจะไปคนเดียว ซองอยู่นี่แหล่ะ โยฮันอยากอยู่เงียบๆ สงบ จะได้คิดอะไรได้บ้าง" คิมมีสีหน้าเศร้าสร้อย

"ทำไมไม่ให้ซองตามไปด้วย”ซองก็เช่นเดียวกันมีสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้

"โยฮันยังมีอีกเรื่องที่อยากบอก คือ เรื่องของเรามันไม่มีทางเป็นไปได้ โยฮันไม่สามารถเปลื่ยนความรู้สึกจากเพื่อนเป็นอย่างอื่นไปได้ ซองต้องเข้าใจโยฮันนะ"

"โยฮันรู้ด้วยหรอ”ซองมีสีหน้าตกใจ

"ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ก็ทำใจ เหมือนโยฮันไงที่พยายามทำใจ ให้ลืมต้นให้ได้ ถึงแม้นมันจะเจ็บปวดเพียงใด”คิมถอนหายใจ

"แต่เราไปกันในฐานะเพื่อนก็ได้นี่”ซองเว้าวอน

"ถ้าเป็นอย่างนั้น ซองจะลืมโยฮันได้อย่างไรกัน ในเมื่อต้องเจอหน้ากันทุกวัน"

"ซองฟังโยฮันนะลืมโยฮันซะ สักวันหนึ่งจะมีคนดีดีเข้ามาหาซอง"คิมลุกขึ้นยืน

"โยฮันต้องไปเตรียมตัวแล้ว โชคดีนะซองแล้วเราไปเจอกันที่โปเกีย”คิมตบบ่าของซองเบาๆ

"ก็ได้" ซองเม้มปากเหลือกตาแล้วถอนหายใจ ซองคิดว่าถ้าคิมไม่อยู่เขาอาจทำใจได้ง่ายขึ้น

คิมยืนมองเพื่อนผู้แสนดีสักพัก ก็หันหลังเดินจากไปในทันที ทิ้งความผิดหวังไว้ให้ซองที่ยังไม่ลืมการแอบรัก

คิมรู้สึกเศร้าใจอย่างที่สุด หลังจากต้องล่ำลาเพื่อนรักที่แอบรักเขา ไหนจะต้องบอกลาการอกหักที่แสนเจ็บปวด เมื่อเขามาถึงที่ห้องก็หยิบมือถือขึ้นมาดู ภาพความทรงจำที่แอบถ่ายต้นไว้ เพราะทั้งคู่ไม่เคยได้ถ่ายรูปคู่กันไว้เลย เขาจึงอยากเก็บความทรงจำนี้ไว้ และอีกอย่างที่เขาจะไม่ลืม คือลีลาการนวดของต้น เพราะหลังจากนี้คงไม่ได้รับการสัมผัสแบบนั้นอีกแล้ว ถึงเขาอาจได้กลับมาที่เชียงใหม่ ก็ไม่สามารถให้ต้นมานวดเขาได้อีก

ต้นมานั่งเหม่อลอยที่หน้าร้านไม่ได้คุยกับใครเลย หลังจากเมื่อคืนที่คิมได้มาล่ำลา ต้นเสียอาการหนักเพราะรู้สึกเสียใจ ในสิ่งที่เกิดขึ้น จนริโอ้เกิดความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ต้นถึงได้นั่งนิ่งเงียบ เหมือนคนไร้ชีวิตจิตใจ

"เป็นอะไรต้นนั่งเงียบไปเลย"ริโอ้เขยิบร่างเข้ามานั่งใกล้ๆ

"เมื่อคืนโยฮันมาหาเรานะ มาบอกว่าจะไปภูเก็ตและรวดกลับโปเกีย มันทำให้ต้นรู้สึกไม่ดีเลยว่ะ"

ต้นก้มหน้าลงมองพื้นอย่างไร้ความรู้สึก

"ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจเรา จะไปบังคับให้รักคนโน้นคนนี้ไม่ได้หรอก หรือว่าต้นอยากรักสองคน"ริโอ้ชำเลืองมองต้น

"บ้า จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรกัน"

"ก็ใช่นะซิ ต้นไม่ต้องคิดมากหรอก คิดเรื่องจางดีกว่า"

ต้นหันหน้ามาทันที แล้วมองริโอ้อย่างไคร้สงสัย ทำไมพูดจาแบบนี้ หรือว่ารู้อะไรดีดีมาแล้วไม่บอก

"เรื่องอะไรหรอ"ต้นมีสีหน้าที่ไคร้อยากรู้

"ก็ไม่มีอะไรหรอก ต้นเคยถามเรื่องราวส่วนตัวในอันเจียของเขาบ้างไหม"

"ไม่เคย แล้วไม่เห็นเขาจะพูดอะไรนี่"

"ก็นั่นแหล่ะปัญหา"

พอได้ยินเช่นนี้ต้นเริ่มครุ่นคิดแล้ว รู้แต่เพียงว่า จางอกหักแล้วมารักษาแผลใจที่เชียงใหม่

"จางเราให้ฟังเรื่องเดียว เขาอกหักเลยมาทำใจที่เชียงใหม่"ต้นพยายามคิดเรื่องอื่นอีก แต่ก็คิดไม่ออกว่าจางได้เล่าเรื่องอะไรบ้าง ที่คิดได้มีแต่คำหวานที่มาไม่เว้นแต่และวัน

"แฟนน่ะผู้หญิงหรือผู้ชายจางได้บอกไหม"ริโอ้หันหน้ามาเพื่อฟังคำตอบ

ต้นรู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก ทำไมริโอ้พูดแบบนี้ แต่ต้นก็ไม่เคยสงสัยอะไรในตัวจาง

"ผู้ชายน่ะซิจะเป็นผู้หญิงไปได้อย่างไร"แต่ต้นทำหน้าครุ่นคิด

"ถ้าเป็นผู้ชายก็ดี แต่ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะ"

"ริโอ้พูดไปเรื่อย"ต้นเริ่มใจคอไม่ค่อยดี

ต้นเลยคิดย้อนกลับไปคิดหลายเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเรื่องบนเตียงที่ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ดูเขอะเขินไปหมด จนบางครั้งต้นรู้สึกหงุดหงิด ไม่เหมือนอย่างปรัชญ์ที่เต็มที่กับต้น และมีความสุขทั้งสองคน หรือแม้แต่คิมที่ดูจะไหลลื่นเรื่องบนเตียง ถึงแม้จะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันมากมาาย

"ต้น"ริโอ้เรียก

"อ่อ มีอะไร"ต้นรีบหันมามองริโอ้

"นิ่งไปเลยนะพูดเรื่องนี้ มีอะไรหรือเปล่า ไม่ต้องปิดบังริโอ้นะ มีอะไรบอกมาให้หมด"ริโอ้อยากช่วยเพื่อนและอยากรู้ด้วย

ต้นจึงเล่าเรื่องราวต่างให้ริโอ้ผู้ช่ำชองเรื่องแบบนี้ ให้ฟัง

"ว่าแล้วเชียวต้องใช่แน่ๆ"ริโอ้เม้มปากพยักหน้า

ต้นรู้สึกกังวลนิดหน่อย เพราะถ้าจางรักเขาแล้ว เรื่องราวอดีตต้นไม่สน แต่ที่ต้นกลัวคือจางยังไม่ลืมรักเก่า ที่อาจเป็นผู้หญิงก็ได้