5

“ว่าไงคะ” เธอจ้องเขม่งก่อนจะเหลือบมองหญิงสาวที่เดินตาม

“คือ… เอ่อ” 

“มีอะไรก็พูดไปสิคะเสี่ย เราจะได้ไปหาอะไรกินกัน กินกันน่ะ” หญิงสาวย้ำคำ และกระชับแขนที่กอดแขนเสี่ยต้น อย่างกับแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เธอคงคิดว่าม่านฟ้าสนใจเสี่ยต้นมากสินะ 

ในขณะที่เสี่ยต้น ก็ดูจะไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย ทำได้แค่มองม่านฟ้านิ่งๆ แววตาของเขาสื่อออกมาหมด ว่ามีเรื่องจะพูดกับเธอ แต่ติดที่ว่ามีบุคคลที่ 3 อยู่ ส่วนม่านฟ้าก็มองหน้าเขาคล้ายกับรอให้เขาพูด 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ” ม่านฟ้ายกมือสวัสดีเสี่ยต้น เพื่อเป็นการกล่าวลา จากนั้นเธอก็เดินจากไป โน่นเข้าออฟฟิศ เสี่ยต้นได้แต่มองตามตาละห้อยและถอนหายใจ จังหวะเดียวกันนั้น ลูกน้องทั้งหมดที่เห็นเหตุการณ์ ก็เดินมาสมทบ สจีที่เกาะแขนเฮียต้นอยู่ก็มองซ้ายมองขวา เพราะเข้าใจว่าเฮียไม่มีลูกน้องติดตาม ที่ไหนได้มาเป็นขบวนเชียว 

“สรุปแล้วเสี่ยมาที่นี่ทำไมคะเนี่ย” หญิงสาวถาม ราวกับเป็นเจ้าชีวิตของเสี่ยซะอย่างนั้น และระดับเสี่ยต้นไม่จำเป็นต้องบอก เขามองหน้าเธอด้วยแววตาเข้ม และยกมืออีกข้างปัดมือเธอออกไปจาก จากนั้นจึงหมุนตัวเดินไป 

“อ้าวเสี่ย เสี่ยขา” หญิงสาวถึงกับหน้าหน้า ยืนสะบัดสะบิ้งกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ เพราะคิดว่าเสี่ยจะออกไปด้วย แต่ดูท่าทางแล้วเสี่ยต้นน่าจะอารมณ์เสียแล้ว 

“ฤกษ์ไม่ดีเลย ฉันอุตส่าห์มาหาคุณฟ้า ดันเจอคนอื่น แบบนี้คะแนนติดลบชัวร์” เสี่ยต้นอดที่จะบ่นไม่ได้ กระทั่งเดินถึงรถ นายมิ่งลูกน้องคนสนิทจึงเปิดประตูให้ขึ้นไปนั่ง ก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างๆ จากนั้นลูกน้องทั้งหมดและรถทุกคันก็ขับออกไป

“ก็เพราะเสี่ยเป็นคนแบบนี้ ไปทางไหนก็เจอแต่เด็กของเสี่ยทั้งนั้น” นายมิ่งบอกด้วยความหงุดหงิดเช่นกัน 

“เราจะไปไหนต่อครับ” นายมิ่งถามขึ้นอีก 

“กลับไปทำงาน” เสี่ยต้นบอก ถอนหายใจ และมองออกไปนอกรถ

ขณะที่ม่านฟ้ากลับเข้าออฟฟิศ มีความหงุดหงิดใจเล็กๆ กับเหตุการณ์ภายนอกก่อนหน้า พ่อคาดการณ์เอาไว้ไม่มีผิด เสี่ยต้นเล็งเธอแน่ๆ แล้วเธอจะหนีเขายังไงให้พ้น รู้เลยว่าถ้าเขาตามจีบแบบนี้ก็คงจะต้องเผชิญกับสาวๆ ของเขาอีกนับไม่ถ้วน ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องหรือยุ่งกับใครทั้งนั้น คิดแล้วก็หงุดหงิด เธอว่าสายตาก็เริ่มเห็นใจกันดอกไม้ ที่มีดอกกุหลาบปักอยู่ เธอค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบมา 1 ดอก 

มันทำให้เธออดนึกถึงเจ้าของดอกไม้ไม่ได้ นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่ได้พบกับเสี่ยต้น ครั้งแรกตอนกลางคืน ก็ดูจะมืดหน่อยมองเห็นไม่ แต่ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน เห็นทุกอย่างชัดเจน ส่วนสูง ความสมาร์ท ภูมิฐาน ผิวพรรณ ใบหน้าอ่อนเยาว์แต่ไว้หนวด คงจะเพื่อความน่ายำเกรง แถมมีลักยิ้มตอนที่ยิ้มออกมา ให้ตายเถอะ ในเวลาไม่ถึง 10 วินาที เธอสำรวจเขาได้ทั่วขนาดนั้นเชียวหรือ เธอคิด ก่อนที่จะสลัดศีรษะเพื่อลบใบหน้าของเสี่ยต้นออกไปจากสมอง และบอกตัวเองว่า เธอเกลียดคนเจ้าชู้ ขอไม่เจอเลยจะดีกว่า

 

 

 

 

 

 

ม่านฟ้าไม่เป็นอันทำงาน เพราะมีใบหน้าของเสี่ยต้นและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา คอยหลอกหลอนเธอตลอดทั้งวัน ไหนจะช่อดอกไม้ที่อยู่ในแจกันนั่นอีก เขาไม่ใช่คนเจ้าเสน่ห์ตรงไหนเลย แต่ทำไมถึงทำให้เธอดีดภาพของเขาออกไปจากสมองไม่ได้ คิดแล้วก็พาลหงุดหงิด จนเธอต้องวางปากกาลงบนโต๊ะทำงานแรงๆ เลขานุการเห็นอย่างนั้นแล้ว ก็ตกใจที่เจ้านายสาวมีอาการแปลกๆ จึงเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง 

“เป็นอะไรคะเจ้านาย” ขันแก้วถาม

“หงุดหงิดนิดหน่อย ไม่มีสมาธิเลย” 

“เพราะเจ้าของดอกไม้นี้หรือเปล่าคะ” ขันแก้วถามอย่างรู้ทัน เพราะก่อนหน้านี้เธอเห็นแหละ ว่าเสี่ยต้นมา คิดว่าดอกไม้ก็คงจะมาจากเขา 

“ถ้าไม่รู้ล่ะ” ม่านฟ้าถามกลับ และขมวดคิ้ว 

“แหมมีดอกไม้มาถึงออฟฟิศ จากนั้นเสี่ยต้นก็โผล่มา คิดว่าเป็นของเขาแน่นอนค่ะ เขาทำให้คุณฟ้าหงุดหงิด” 

“ไม่รู้สิ ว่ารู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคามแปลกๆ” 

“พูดกันตรงๆ คือ รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกจีบใช่ไหมคะ ตั้งแต่คืนที่คุณฟ้าไปเป็นกรรมการประกวดนางงามแล้วล่ะ”

“ทำไมถึงคิดว่าฟ้าจะถูกจีบล่ะ” 

“แก้วรู้จักเกียรติศัพท์ของเจ้าสัวตันติวัฒน์นะคะ หรือเสี่ยต้นที่ทุกคนรู้จัก เสือผู้หญิงชัดๆ ถ้าเสี่ยล็อคเป้าว่าจะเอาใคร ไม่รอดสักลาย ก็ต้องตกเป็นของเสี่ยแก”

“ตกเป็นของเสียแกแบบเต็มใจหรือไม่เต็มใจล่ะคะ” ม่านฟ้าถามและหน้าตาก็ดูจะไม่แยแส 

“ต้องเต็มใจสิคะ ระดับนี้แล้ว สายเปย์ เงินถึง เท่านั้นไม่พอนะคะ ทรงแดดดี๊ขนาดนี้ เป็นแก้วแก้วก็เอา แต่เขาไม่ไม่เอาแก้วนี้สิคะ” 

“นี่อย่าบอกนะ ว่าอยากเป็นอีหนูของเสี่ยต้นเขาด้วยน่ะ” 

“แหม วงในเขาบอกมาว่า แซ่บมากๆเลยค่ะ” 

“ขันแก้ว นี่พูดอะไรออกมาเนี่ยหึ เป็นสาวเป็นนาง เอาละฟ้าไม่คุยด้วย แล้วก็ไม่ต้องคุยเรื่องเสี่ยต้นให้ฟ้าฟัง ฟ้ารู้ประวัติของเขาหมดแล้ว” 

“ฮั่นแน่ ทำไมถึงรู้ประวัติหมดละคะ นี่อย่าบอกนะคะว่าสนใจ” 

“ถึงจะไม่สนใจ ก็ต้องรู้ประวัติคนดังของเมืองอยู่แล้ว แถมยังเป็นเจ้าหนี้ของพ่อด้วย ก็ควรรู้จักแหละ เอาล่ะเอางานออกไปได้แล้วค่ะ ฟ้าเซ็นเสร็จหมดแล้ว แล้วเดี๋ยวก็จะกลับ ฝากให้เจ้าหน้าที่ดูแลแทนนะคะ” 

“ได้ค่ะ” 

“ขอบคุณค่ะ ไม่มีสมาธิ” 

“แดดดี้เขามายิ้มหวานทิ้งท้ายให้ขนาดนี้ นอนไม่หลับอย่างแน่นอน” ขันแก้วยังอุตส่าห์มาแซวเธออีกนะ 

“อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกล เขาไม่ได้มีอิทธิพลต่อใจขนาดนั้น คนอื่นอาจจะใช่ แต่กับฟ้าคงยากหน่อย” ม่านฟ้าบอกและยิ้มอย่างมั่น แต่ขันแก้วมั่นใจเช่นกันว่าร้อยทั้งร้อย ถ้าเสี่ยต้นเขาได้ลองใช้เสน่ห์อันร้ายกาจของเขาหว่าน สาวๆ ก็ต้องติดกับดักเขาทุกราย ก็ได้แต่หวังว่าเจ้านายสาวคนนี้จะใจแข็ง และไม่เข้าไปอยู่ในคอลเลคชั่นอีหนูของเสี่ยต้น

  แต่คนอย่างเสี่ยต้น หรือจะละความพยายาม ในเมื่อเขาอยากได้ก็ต้องได้ ต้องหาวิธีเอามาจนได้นั่นแหละ

“เสี่ยครับนี่บัญชีลูกหนี้ครับ” นายมิ่งนำรายชื่อมาให้เสี่ยต้นตรวจสอบ หลังจากที่เข้ามาทำงาน ซึ่งลูกหนี้แต่ละราย ก็รายใหญ่ด้วยกันทั้งสิ้น ทั้งในระบบและนอกระบบ เสี่ยต้นเป็นคนที่ใจดีมาก ให้โอกาสคนที่ไม่มี ให้โอกาสผ่อนผันในการใช้หนี้ อย่างช้าได้ถึง 2-3 เดือน ถ้าหากเกินนั้นและไม่ยอมจ่าย ก็ต้องใช้ไม้แข็งและเล่นถึงตาย 

“หนึ่งในนั้นก็คนที่เสี่ยหมายตาครับ” นายมิ่งบอกพร้อมกับชี้ไปที่รายชื่อสำคัญ 

“กำนันอินทนิล คนนี้ลูกหนี้ชั้นดีนี่” เสี่ยต้นถามแต่ก็ขมวดคิ้ว 

“ครับ ชั้นดี รักษาเครดิตตลอด” 

“เมื่อก่อนคุณฟ้าไม่ได้อยู่ที่นี่” 

“ครับ อยู่กรุงเทพ แต่คิดว่าคงอยากกลับมาช่วยงานกำนัน” 

“เป็นคนนิสัยยังไงนะ คุณฟ้าคนนี้” 

“ทำไมครับ” 

“ก็ดูหยิ่งจองหอง ยิ้มยาก ฉันออกจะดูดีขนาดนี้ไม่เห็นมีท่าที่สนใจกันบ้าง” 

“แหม่เสี่ย คนสวยมีดีกรี มีตำแหน่งนางงามการันตี แถมยังจบปริญญาโทด้วย เขาก็มีตัวเลือกมากมาย เขาจะมาสนใจเสี่ยแก่อายุ 50 ทำไมครับ” พูดจบแฟ้มเอกสารก็ปลิวใส่นายมิ่งทันทัน