12

ประเดิมสิ่งแรก เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจของเสี่ยต้นก็คือ เขาขีดเส้นตายในการผ่อนผันการชำระเงินของลูกหนี้ ให้นำมาชำระตามกำหนดแต่ถ้าสัญญาฉบับไหนต้องจ่ายเป็นก้อนก็ต้องทำตามนั้น ส่วนใหญ่แล้วลูกหนี้ของเสี่ยก็มีแต่สาวๆ เข้ามาเกี่ยว และตอนนี้เขาไม่รับข้อเสนออื่น เพื่อเป็นการทดแทนเงินสด 

หากไม่ทำเช่นนี้เขาจีบม่านฟ้าไม่ติดแน่ๆ สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คือเงินสด ไม่เอาคน เรื่องถึงหูของเจ้าหนี้ที่ชอบผิดนัดอย่างรวดเร็ว ทุกคนไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับเสี่ยต้น รู้แต่ว่าเขาไม่ใจดีอีกต่อไปแล้ว ฉะนั้นร้อนถึงสาวๆ ที่มีพ่อเป็นลูกหนี้ ต้องโล่หอบของฝากมาถึงบ้านเสี่ยต้น

“เสี่ยไม่อยู่ครับ” นายมิ่งเป็นคนออกมาบอกกับสาวๆ ที่นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากัน 5 คน 

“อะไรนะคะ” ทุกคนถึงกับร้องขึ้นมาพร้อมกัน

“เสี่ยไม่อยู่ครับ มีธุระสำคัญกับพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ แล้วพวกคุณมาพร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ” นายมิ่งถามทั้งที่รู้ความจริงอยู่แล้ว จากคำสั่งของเสี่ยต้นที่ถูกถ่ายทอดออกไป แน่นอนว่าไม่มีใครนิ่งเฉยอยู่ได้ 

“เสี่ยมีธุระสำคัญกับพ่อเลี้ยง แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่คะ” สจีเป็นคนถามขึ้นยังร้อนใจ 

“น่าจะดึกครับ” 

“ก็แล้วทำไมคุณไม่ไปด้วยล่ะ คุณเป็นผู้ช่วยคนสนิทของเสี่ยไม่ใช่เหรอ” 

“เสี่ยมีผู้ช่วยคนสนิทอยู่หลายคน เวลาออกงานต่างประเภทกัน ก็จะมีผู้ติดตามที่มีความสามารถไม่เหมือนกัน” 

“ไปกับพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ ต้องมีเรื่องที่ไม่ดีแน่” สจีให้ความเห็น 

“อ้าวคุณ! พูดแบบนี้จะกล่าวหาพ่อเลี้ยงด้วยหรือเนี่ย ท่านทั้งสองเป็นเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้อง ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาโดยตลอด เบื้องหน้าไม่ได้แสดงออกชัดเจน แต่เบื้องหลังพวกเขาทั้งคู่เป็นพันธมิตรกัน ไม่ควรพูดแบบนี้นะครับ” 

“งั้นพวกเราก็มาเก้อน่ะสิ” หญิงสาวคนนึงพูดขึ้น

“ก็คุณไม่โทรมาก่อน ก็ต้องมาเก้อสิครับไม่เห็นแปลก” 

“แล้วคุณตอบได้ไหมคุณมิ่ง ทำไมเสี่ยยกเลิกการผ่อนผันแล้วล่ะ” 

“เสี่ยยกเลิกการผ่อนผัน แต่ไม่ได้ทำอะไรผิดในสัญญาเนี่ย คุณชำระไม่ตรงเวลาเอง เสี่ยเขาก็แค่ใจดียืดเวลาออกให้ พวกคุณผิดสัญญาด้วยซ้ำไป” นายมิ่งไม่อธิบาย

“แล้วอย่างนี้พวกเราก็เดือดร้อนน่ะสิ” 

“นั่นเป็นเรื่องของพวกคุณไม่ได้เกี่ยวกับเรา ปัญหาของพวกคุณเอง นายผมเขาใจดีมามาก” 

“แล้วนายเขาทำอย่างนี้ทำไม เกิดอะไรขึ้นอยู่ๆ ก็มายกเลิกอะไรแบบนี้ พวกเราตั้งตัวไม่ทัน แถมฉันโทรไปหาก็ไม่รับสายอีก” สจีไม่พอใจแล้ว เธอจะเอาคำตอบให้จงได้ ต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดขึ้นอะไร  

“ใช่ฉันโทรหาเสี่ย เสี่ยก็ไม่ได้รับเหมือนกัน ปกติไม่เคยให้ฉันรอสายงาน โทรปุ๊บก็รับปั๊บ และไปหาเมื่อไหร่ก็ให้ไปหา” 

หญิงสาวคนนึงพูดขึ้นทำให้สจีเหลือบมองด้วยความไม่พอใจ 

“หรือว่าเสี่ยจะมีเด็กใหม่” อีกคนหนึ่งก็แทรกขึ้นเช่นกัน 

“ชักจะรู้มากเกินไปแล้วนะครับ จะมีหรือไม่มีมันก็ไม่ใช่เรื่องของ แล้วพวกคุณ ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเสี่ยถึงขั้นที่จะต้องรู้เรื่องให้หมด” 

“นายมิ่ง” สจีเค้นเสียงใส่นายมิ่ง พร้อมกับชักสีหน้า ขึงตาใส่ด้วยความไม่พอใจ สิ่งที่เธอระแวงมันกำลังเกิดขึ้นแล้ว แม่ผู้หญิงคนนั้นที่เริ่มเข้ามามีอิทธิพลต่อจิตใจของเสี่ยต้น ตั้งแต่วันที่เธอเห็นอยู่ที่ปางช้าง จะต้องรู้ให้ได้ และจะมาตัดเส้นทางการทำมาหากินไม่ได้ เสี่ยคือแหล่งเงินชั้นยอดของทุกคน 

“เอาล่ะครับ ของฝากวางไว้ตรงนี้ ไว้ผมจะบอกเสี่ยให้ อาจจะได้เจอเสี่ยในตอนเช้า” สาวๆ ทุกคนมีท่าทีที่ไม่พอใจ ทำท่าฮึดฮัดสะบัดสะบิ้งเดินกระทืบเท้าออกจากบ้านทีละคนสองคน เหลือสจีคนเดียวที่ยังคงกล้าท้าทายคำสั่ง 

“ว่าไงครับคุณจี๊ด” นายมิ่งถามพลางยักคิ้ว

“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่ชื่อม่านฟ้าหรือเปล่า” นายมิ่งถึงกับยิ้มออกมาและหรี่ตามองสจี 

“คงไม่มีอะไรที่จะทำให้คุณจี๊ดต้องกังวล เพราะคุณจี๊ดไม่ได้เป็นอะไรกับเสี่ย” 

“นายมิ่ง ฉันจะต้องรู้ให้ได้ และเสี่ยจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้” ว่าแล้วเธอก็สะบัดหน้าใส่ แล้วเดินออกจากบ้าน ทิ้งของฝากมากมายเอาไว้บนโต๊ะห้องรับแขก นายมิ่งก็ได้แต่ถอนใจ และมองสิ่งเหล่านั้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาเจ้านาย ซึ่งตอนนี้มีธุระอยู่กับพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์จริงๆ

“ดีมาก” เสียงปลายสายจากเจ้านายเอ่ยชม ก่อนสะกดวางสาย แล้วปล่อยให้แผนการมันดำเนินไปด้วยตัวของมันเอง

แต่คำสั่งของเจ้าสัวตันติวัฒน์ กระทบไปถึงกำนันอินทนิล จากที่เคยได้รับการผ่อนผันให้จ่ายหนี้ล่าช้าเล็กน้อย ทำให้พอที่จะมีรายได้มาจ่ายตรงเวลาเพื่อรักษาเครดิต แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ กลับกลายเป็นว่าต้องรีบนำเงินรายได้มาเก็บสะสมเพื่อจ่ายให้ตรงเวลาในสิ้นเดือน 

ทำให้ม่านฟ้าเข้าใจว่านี่เป็นแผนการของเสี่ยต้น ที่จะกลั่นแกล้งเธอ แน่นอนล่ะเพราะว่าบิดาของเธออาศัยความใจดีของเสี่ยต้น ทำให้จ่ายเงินล่าช้าได้ เมื่อมีคำสั่งใหม่ก็ย่อมทำให้บิดาตั้งตัวไม่ทัน ไม่ใช่ว่าไม่พอใจหรอก ไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจเสียด้วยซ้ำ แค่ไม่เข้าใจเท่านั้นเองว่าเกิดอะไรขึ้น 

“แล้วไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าลูก” กำนันอินทนิลถามด้วยความเครียดขณะที่อยู่ในห้องทำงานของม่านฟ้าตามลำพัง 

“ฟ้าเอ่อ ฟ้าไม่มั่นใจค่ะแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฟ้าล่ะค่ะ” 

“ถ้าคุณเขาจะกลั่นแกล้ง ยังไงมันก็กลั่นแกล้งอยู่ดีนั่นแหละ การปฏิเสธหรือต่อต้านของฟ้าอาจจะทำให้เขาไม่พอใจ และเลือกที่จะเล่นงานเราแบบนี้” 

“พ่ออาจจะคิดมากเกินไปค่ะอาจจะไม่เป็นอย่างนั้น เพราะทุกคนได้รับผลกระทบกันหมดไม่ใช่แค่เรา” 

“พ่อก็ไม่ได้โกรธเขาหรอกนะ มันก็เป็นหน้าที่ของเราแหละแต่พ่อสงสัยว่ามันเกิดอะไร เขาไม่พอใจอะไรเราเท่านั้นเอง” 

“ก็อาจจะเป็นอย่างที่พ่อว่า คนเขาอยากจะแกล้งนิดๆ หน่อยๆ ก็เอามั้งคะ” 

“แล้วเดือนนี้รายได้ของเราเป็นยังไงบ้างพอที่จะจ่ายหนี้ไหวไหม” 

“ค่ะ แต่ก็คงจะยังตึงๆ หน่อย ถ้าเรามีรายได้หลายทางก็คงดีนะคะ แต่นี่เรามีรายได้อยู่สองเดียวคือปางช้างและโฮมสเตย์ ไหนจะต้องแบ่งรายได้เพื่อดูแลคนงานที่นี่ ให้ได้กินอิ่มหนำสำราญ”

“งั้นถ้าเราประหยัดก็คงจะได้มั้งลูก” 

“ค่ะพ่อ ฟ้าไม่ได้ใช้จ่ายเปลืองตัว พอที่จะแบ่งไปจ่ายเขาได้ค่ะ” 

“กำไรของเราใช่ว่าจะมากมายนะลูก เป็นห่วงก็แต่พวกลูกน้อง ช้างของเรา 70 เชื่อก กลัวจะไม่มีอาหารพอกิน” 

“เรื่องอาหารไม่ต้องห่วงนะคะ เรามีพ่อแม่บุญธรรมมาช่วยดูแลทุกเรื่องอยู่แล้ว ฟ้าก็จะดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด รวมถึงคนงานด้วย จะไม่ให้พวกเขาขาดแคลน เพราะถ้าอดพวกเขาก็มีหลายปาก แต่กับเราแค่ 2 คนเอง พ่อก็ยังมีเงินเดือนจากการเป็นกำนันด้วยใช่ไหมคะ ฟ้าว่า ฟ้าน่าจะหารายได้พิเศษ รายจ่ายของฟ้าหรือภายในบ้านของเราก็จะได้ไม่ตึงจนเกินไป” 

“พ่อก็ว่าดีนะฟ้าอยากทำอะไรเพิ่มล่ะ”  

“ฟ้าดูแลเรื่องบัญชีได้ค่ะ ดูอาจจะเปิดรับทำบัญชีให้กับบริษัทต่างๆ” 

“จะเหนื่อยเกินไปไหมล่ะลูก” 

“ฟ้าทำได้ค่ะ” 

“ขอบใจนะลูก” บิดาวางมือบนศีรษะของม่านฟ้า แล้วเขย่าเบาๆเธอก็ยิ้มรับแม้จะเครียดแค่ไหนก็ตาม ย่อมรับแล้วว่าคิดตามที่บิดาบอก ว่าโดนเสี่ยต้นกลั่นแกล้ง โดยเฉพาะกับเธอ อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะหาเรื่องทำไมเนี่ย แต่ถึงเวลาใช้หนี้คืนเธอก็สามารถใช้ให้ได้ และเขาต้องประหลาดใจ