ความเจ็บที่ไม่เคยลืม

เมื่อหลายปีก่อน ‘ตะวัน’ เห็น ‘น้ำเหนือ’ แค่เพียงไกลๆ แต่แค่นั้นเขาก็รู้สึกประทับใจขึ้นมาในทันที แต่เมื่อได้มาพบกันอีกครั้ง เหตุการณ์ทุกอย่างกลับพลิกผัน เด็กหนุ่มในวันนั้น กลับกลายมาเป็นศัตรูที่เขาอยากฆ่าให้ตายคามือ เพราะคิดว่าเป็นตัวการอีกคน ที่ทำให้น้องชายเขาต้องมาจบชีวิต...

‘นายเหมือนทองคำที่บริสุทธิ์ แต่กลับห่อหุ้มด้วยยาพิษ และฉันจะทำลายนายทิ้ง’

‘น้ำเหนือ’ ผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แต่กลับกลายมาเป็นเครื่องมือให้ ‘ตะวัน’ แก้แค้นให้น้องชายตัวเอง เพื่อเอาคืน ‘พายุ’ ที่เป็นต้นเหตุให้ ‘เตชิน’ ฆ่าตัวตาย 

‘ตะวัน’ ไม่คิดว่ากวางน้อยที่เขาข่มเหงจะหลุดไปได้ หนึ่งปีต่อมา กลับพบว่า ความทรงจำส่วนหนึ่งของน้ำเหนือที่มีต่อเขาได้หายไป...

ตะวันจะทำเช่นไรเมื่อสิทธิ์ของเขา กำลังถูกเพิกเฉย และทุกอย่างที่อยู่ในใจของ ‘ตะวัน’ ผู้จริงจังกับชีวิต จะได้รับการแก้ไขด้วยวิธีแบบใด แล้ว ‘น้ำเหนือ’ จะฟื้นความทรงจำส่วนหนึ่งที่หายไปกลับมาได้ไหม หรือจะปล่อยให้เรื่องราวในอดีตกลายเป็นเพียงฝันร้าย แล้วเริ่มต้นเรื่องราวดีๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น

กระนั้นหากความทรงจำของน้ำเหนือกลับมา แล้วจะยอมมองหน้าคนที่ทำลายอนาคตตัวเองได้หรือไม่ ต้องไปลุ้นกัน...

ตะวันฉายแสง

 ท้องทะเลสีฟ้าคราม ซึ่งมีสปีดโบตลอยลำอยู่นานหลายชั่วโมงโดยไม่มีทีท่าว่าจะเคลื่อนกลับเข้าฝั่ง ทั้งที่คลื่นทะเลลูกแล้วลูกเล่าปะทะเข้ากับลำเรือ คล้ายกำลังคลุ้มคลั่ง หากแต่คนบนเรือไม่ได้สะทกสะท้าน

ดวงตาคมดุเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและมุ่งหวังจ้องนิ่งอยู่บนผิวน้ำเบื้องหน้าเสมือนให้เป็นสักขีพยานกับความคิดของเขา และเมื่อไหร่ที่มีโอกาส เขาจะไม่รอช้ากับคนพวกนั้น...

‘ใครทำ มันจะต้องชดใช้!’

สายตาคมกล้าค่อยๆ อ่อนแสง เขาหลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาผ่านความมืดที่กำลังปกคลุมไปทั่วพื้นน้ำกว้างสุดลูกหูลูกตา เถ้ากระดูกที่โปรยปลิวหายไปเหลือไว้แค่สายลมว่างเปล่า...

ระลอกคลื่นน้อยใหญ่ปะทะลำเรือแตกกระเซ็นเป็นฟองฝอยกระเด็นมากระทบผิวกายจนเปียกชื้นหากแต่เจ้าของเรือนกายสูงหนากลับไม่แสดงท่าทีหนาวสั่น จนกระทั่งความมืดกระจายไปทั่วท้องฟ้า แต่จิตใจของคนที่อยู่บนเรือกลับดูมืดมิดยิ่งกว่า...

ตะวัน ธงชัยสิทธิ์ นักธุรกิจหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จในการบริหารงาน ที่รับช่วงต่อมาจากผู้บังเกิดเกล้าจนได้เป็นที่รู้จักในวงการธุรกิจด้วยวัยเพียงยี่สิบแปดปี รูปร่างหน้าตาโดดเด่น คิ้วหนาเป็นแพ ตาคมลึกสองชั้นหลบใน หางตาเฉียงยกสูง ดูฉลาดแต่หยิ่ง จมูกโด่ง ริมฝีปากทรงกระจับ รับกับรูปหน้าคมเข้ม ซึ่งพวกนักธุรกิจด้วยกัน มักไม่กล้าต่อกร...

“พี่ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ แต่ยังไงพี่จะให้มันชดใช้ให้สาสม...” เจ้าของใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มสั่นและขาดห้วง “พ่อครับแม่ครับ ผมมาส่งน้องคืนแล้วนะครับ ผมขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้...” น้ำเสียงสั่นสะท้านพยายามเปล่งออกมาจนสุดประโยค พร้อมกับกลืนก้อนแข็งๆ ที่อัดหน่วงขึ้นมาจุกที่หน้าอกลงท้องดังเดิม

มือหนาจับขอบลำเรือไว้แน่น แน่นจนเส้นเลือดปูดโปนจนเห็นได้ชัด หากแต่เพียงครู่แววตากลับลุกโชนด้วยไฟอาฆาต ก่อนจะหยุดนิ่งกักเก็บอารมณ์เพื่อไว้อาลัยกับสิ่งที่ตนเพิ่งเอ่ยออกไปและเป็นอย่างนั้นซ้ำๆ เหมือนคนกำลังสับสนหาทางออกไม่เจอ

ตะวันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสิบสามปีก่อน ที่แห่งนี้ในเหตุการณ์แบบเดียวกัน

...นั่นคือวันที่ตัวเองต้องกอดคอกันร้องไห้กับน้องชาย โดยพ่อแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุพร้อมกัน

‘พี่จะเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งและจะดูแลเตชินแทนพ่อแม่ให้ดีที่สุด พี่สัญญา’ เสียงทุ้มแหบเอ่ยบอก พร้อมกระชับโอบไหล่ที่กำลังสั่นไหวของน้องชายไว้แน่น

ภาพนั้นปรากฏขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง สายตาเหม่อมองออกไปในท้องทะเลกว้างอย่างไร้จุดหมายระลึกถึงเรื่องในอดีตอย่างอดไม่ได้

หนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มยังมีคราบน้ำตาเกาะอยู่บนใบหน้า ละสายตาจากน้ำทะเลสีคราม แล้วเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย กระชับวงแขนเล็กโอบกอดเอวสอบไว้ ‘จริงนะ พี่จะอยู่กับผมไม่ไปไหน...’ แววตาหวั่นมองมาอย่างรอคอยคำตอบ

‘จริงสิ...ก็พี่มีเตชินอยู่คนเดียว ไม่ดูแลเตชินแล้วจะให้ดูแลใคร’ พี่ชายวัยสิบห้าปีก้มลงเอ่ยบอกน้องชายวัยสิบขวบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม

คำพูดและคำสัญญาของสองพี่น้องที่อายุห่างกันหลายปีเรียกน้ำตาของพงศ์ ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดวัยสามสิบปีผู้ที่ให้การดูแลเด็กทั้งสองมานาน

‘คุณหนูครับ กลับบ้านกันเถอะ แดดเริ่มร้อนแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย’ พงศ์เป็นรุ่นน้องบิดาของเด็กทั้งสองยืนมองเหตุการณ์อยู่ด้านหลังบอกด้วยความเป็นห่วง

เด็กหนุ่มเอียงหน้าชำเลืองมองท้องฟ้า และสัมผัสได้กับแสงอาทิตย์ร้อนแรงที่สาดส่องลงมา

สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างลังเล ก่อนจะหันกลับไปมองท้องทะเลกว้าง มันยากที่เด็กทั้งสองจะทำใจได้ ความห่วงหาอาวรณ์ ทำให้น้ำตาที่เหือดแห้งไปก่อนหน้านั้น แข่งกันไหลทะลักออกมาอีกด้วยความอาลัยหา

‘พ่อครับแม่ครับ ผมกับน้องต้องไปก่อนนะครับ...ขอให้พ่อแม่ดูแลผมกับน้องอยู่บนสวรรค์ด้วยนะครับ’

น้ำเสียงเครือสะอื้นกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะประคองกอดน้องชายเข้าด้านในลำเรือ

เมื่อถึงเวลา ก็ต้องจำใจปล่อยความเศร้าโศกสูญเสียเอาไว้เบื้องหลัง...

‘คุณหนูรีบเรียนให้จบนะครับจะได้มาช่วยดูแลบริหารงานแทนคุณพ่อ’

คนที่รับหน้าที่ดูแลเด็กทั้งสองอย่างอาพงศ์บอกกล่าวด้วยความห่วงใย

เขาไม่มีประวัติเกเรเหลวไหล ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือการใช้ชีวิต เขารู้ว่าอาพงศ์แค่อยากจะย้ำเตือนให้รู้ถึงภาระหน้าที่ในการสานต่อธุรกิจที่พ่อสร้างไว้ให้ครอบครัว

แม้พงศ์จะไม่ใช่ญาติพี่น้อง แต่ความมีน้ำใจของ ตรีเทพ ธงชัยสิทธิ์ ในวัยหนุ่มที่ช่วยเหลือตนเองเอาไว้จากการถูกคู่อริรุมทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด และได้มีที่อยู่ที่กินจนทุกวันนี้ บุญคุณทั้งหมดเขาเองจะตอบแทนไปจนตายจากกัน...