บทเรียนที่แสนแพง

ร้านประจำที่ว่าก็คือร้านเบเกอรีกึ่งคาเฟ่ร้านดังร้านหนึ่ง เป็นร้านที่ตกแต่งไว้ให้ลูกค้าเข้ามาถ่ายรูปได้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือน้ำเหนือผู้ชอบกินของหวานและรักการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ

“ร้านประจำของเราไง” ริมฝีปากหยักคลี่ขยาย มองน้องชายคนเดียวด้วยความเอ็นดู

“ดีเลย” ว่าแล้วก็ตบไปที่หน้าท้องแบนๆ ของตัวเอง และนั่งลงรัดเข็มขัดนิรภัยเตรียมพร้อม โดยเจ้าตัวไม่รู้ว่าครั้งนี้ คือการเอาใจเพื่อหวังผลของพี่ชาย...

เมื่อถึงร้านประจำ พายุมองหาโต๊ะที่แยกเป็นส่วนตัวเล็กน้อย เมื่อได้ที่นั่งเหมาะ น้ำเหนือก็เป็นคนจัดการสั่งขนมหวานให้ตัวเองและพี่ชาย ระหว่างที่รอพนักงานมาเสิร์ฟ น้ำเหนือก็หยิบมือถือออกมากดดู ครั้นเมื่อเปิดหน้าจอมือถือก็มีเสียงข้อความไลน์เด้งรัวๆ เข้ามาจนทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามชำเลืองดู และอดเย้าแหย่ไม่ได้

“รัวมาแบบนี้แฟนชัวร์”

“เพื่อนครับ คนนี้แหละที่ผมจะแนะนำให้พี่รู้จัก” น้ำเหนือมีประกายตาจริงจังเมื่อเอ่ยถึงเพื่อนคนสำคัญ

“ผู้ชาย”

“ครับ เพื่อนคนแรกที่เข้ามหา’ลัยวันแรก ต่างคนต่างไม่มีเพื่อนเลยคลิกหากันง่าย ตอนนี้เตชินติดผมเป็นตังเมเลยครับ” ขณะที่เอ่ยถึงเพื่อนใบหน้าน้องชายดูสดใสมาก

“คงจะติดจริง นี่ยังไม่ถึงบ้าน ก็ทักมาเหมือนกลัวเพื่อนหาย” พายุกระเซ้าด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ครับ นี่เพื่อนในคณะก็จะตั้งกลุ่มคู่จิ้นให้ด้วย เพราะความติดหนึบของนายเตชินเลยครับ”

สายตาคมเข้มหันกลับจ้องมองใบหน้าหล่อของน้องชายที่ไม่เหมือนตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะน้ำเหนือได้แม่ทั้งรูปหน้า และรูปร่าง ที่สำคัญปากนิดจมูกหน่อย ติดไปค่อนข้างหวาน ซึ่งสมัยตอนเด็กๆ คนภายนอกมักมองว่าน้ำเหนือเป็นเด็กผู้หญิง

พายุดึงสายตากลับจากใบหน้าน้องชาย เมื่อพนักงานนำขนมที่สั่งไว้เข้ามาเสิร์ฟ พอพนักงานเดินห่างไปแล้วพายุก็ยื่นหน้าเข้ามาหาคนที่กำลังตักขนมเข้าปาก

“ถามหน่อย...”

น้ำเหนือชะงักก่อนจะวางช้อนลงแล้วจ้องหน้าเขาอย่างจะจับพิรุธ

“ถามอะไรครับ” น้ำเหนือกระซิบถามกลับ เหมือนกลัวคนนอกได้ยิน

“ว่าแต่...น้องเขามีแฟนยัง”

ในขณะที่ถาม หัวใจของพายุก็เต้นแรง หน้าร้อนเหมือนคนจับไข้ขึ้นมาทันที

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกถูกใจใครสักคน และเมื่อถูกใจก็แค่เข้าหา แต่กับเด็กคนนี้ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกแปลกออกไป

ท่าทางที่ดูเป็นมิตร บวกกับรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงสวย น่ามองเสียจนเขาอยากจะก้าวข้ามคำว่าเพื่อนของน้องชายเลยเชียวล่ะ

ตากลมใสเหลือบมามองเขาแล้วถามเสียงเบา “เห็นเหรอครับ”

พายุเพียงพยักหน้าด้วยมาดของเสือนักล่า

“แปลว่าพี่พายุแอบมองนานแล้ว แต่ไม่ยอมออกมา เอ๊ะ มันชักจะยังไงๆ นะเนี่ย” น้ำเหนือยกยิ้มนัยน์ตาพราว

“อย่ามาทำเป็นรู้ดี” เสียงทุ้มปรามใส่น้องชาย ทั้งที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“อย่าบอกนะ ว่าสนใจเพื่อนของน้ำเหนือ...เจ้าชู้อย่างพี่ ชิ ฝันไปเหอะ” คนเป็นน้องชายพูดก่อนจะเบ้ปากใส่

“อย่ามาใส่ความ จะกินไม่กิน...”

พายุไม่อยากพูดอะไรให้เข้าตัวอีก จึงเปลี่ยนเรื่อง

“กินครับกิน” น้ำเหนือบอกแล้วรีบตักขนมหวานเข้าปาก แต่ก็ยังไม่วายคอยชำเลืองมองมาจนเขาต้องถลึงตาใส่...

ปัจจุบัน

กรามหนาบดเข้าหากันจนเกิดเสียง ด้วยความโกรธแค้นแน่นในอก ลมหายใจกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงโทสะ เลือดในกายสูบฉีดเหมือนคนกำลังตื่นระทึก หลงอยู่ในป่าใหญ่ไร้เข็มทิศนำทาง

หัวใจเต้นแรงและรัวเร็วจนตะวันคิดว่าหากปล่อยให้อารมณ์พุ่งขึ้นอยู่อย่างนี้ เขาคงต้องช็อกตายเสียก่อน คิดได้ดังนั้นตะวันจึงผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ จนเกือบเป็นปกติและสบถออกมาแทน

“เวรเอ๊ย เพื่อน เขาทำกันขนาดนี้เลยหรือวะ” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดสบถลั่น

“จัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย ผมจะไปลากคอมันมาเค้นถามให้ได้”

“คุณตะวันจะทำอะไรกับสองพี่น้องนั่นหรือครับ พอจะบอกผมได้ไหม” พงศ์ถามสีหน้าตื่นๆ

“ไม่เอาให้ถึงตายหรอก หรือจะให้ตายตกตามกันไปดี”

น้ำเสียงของตะวันนั้นแข็งกร้าว นัยน์ตาฉายชัดถึงความเคียดแค้นคนที่ตนเองกำลังกล่าวถึง

 คนใกล้ตัวที่ยืนฟังอยู่นั้นหน้าถอดสี หากเป็นดั่งคำที่ชายหนุ่มพูด ความยุ่งยากคงตามมา...