ตอนที่ 22 บทคั่น เรื่องเล่าจากณัฐรินีย์ (2)

เด็กสาวผู้ลึกลับที่มากับหญิงสาวสวยงามสง่า

ทุกครั้งที่ฉันมาห้องสมุด ฉันมักจะเห็นเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมเดิมเสมอ เด็กสาวคนนั้นมีความงามแบบธรรมชาติ ผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่มักจะปล่อยสยาย ไว้หน้าม้าบางๆ ปกปิดดวงตาคู่งามที่ดูลึกล้ำ ผิวขาวเนียนของเธอตัดกับผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ดูงดงามอย่างไม่มีที่ติ

ฉันชอบแอบมองเธอจากมุมที่เธอไม่เห็น เธอเป็นคนอ่านหนังสือเก่งมาก ฉันเห็นเธอจดบันทึกอะไรบางอย่างลงในสมุดบ่อยครั้ง ฉันอยากรู้จังว่าเธออ่านหนังสือเกี่ยวกับอะไรนะ

วันหนึ่งที่ฉันรู้สึกว่า เด็กสาวคนนั้นคงรู้ตัวว่าฉันกำลังแอบมองเธออยู่

วันนั้นเป็นวันที่แดดจ้ามาก ฉันมานั่งที่โต๊ะประจำเหมือนเช่นเคย และแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กสาวคนนั้น กำลังนั่งคุยกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

หญิงสาวคนนั้นสวยมาก ผมยาวสีขาวที่สวยงาม ราวกับเส้นไหมที่สะท้อนแสงไฟในห้องสมุด ดวงตาของเธอถูกปิดไว้ด้วยแว่นกันแดดสีดำ ริมฝีปากสีแดงสดที่ดูโดด เธอสวมชุดสีดำที่ดูงดงามและสง่า การแต่งตัวของเธอทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่มีอำนาจและความลึกลับในตัว

ขณะที่พวกเธอกำลังพูดคุยกัน หญิงสาวคนนั้นก็กระซิบที่ข้างหูของเด็กสาวคนนั้น ทำให้เด็กสาวคนนั้นหันมามองทางฉัน พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร ฉันส่งยิ้มกลับไป แต่ทว่า...ฉันก็ยังคงไม่กล้าเข้าไปทักทายพวกเธอ เพราะพวกเธอดูราวกับอยู่คนละโลกกับฉันเลย

ในขณะที่ทุกวันของฉันดำเนินไปอย่างราบรื่น และพบเจอเด็กสาวคนนั้นเกือบทุกครั้งที่ไปห้องสมุด ฉันไม่เคยคิดเลยว่า จะมีช่วงเวลาที่เลวร้ายเกิดขึ้นกับตัวฉัน

ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันได้พบกับเขา ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปตลอดกาล......

---

ความรักที่นำมาซึ่งความตาย

ในช่วงปีสุดท้ายของการเรียนมหาวิทยาลัย ขณะที่ชีวิตของฉันเต็มไปด้วยความสนุกสนานและการทำโปรเจกต์ที่ท้าทาย มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเข้ามาในชีวิตฉัน

เขาชื่อว่า "ภูมิ" เป็นนักศึกษาปีสุดท้ายเช่นกัน ภูมิเป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงใหญ่ หล่อเหลา มีเสน่ห์ในทุกการเคลื่อนไหว และเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ในมหาวิทยาลัย

ภูมิเริ่มเข้ามาตีสนิทกับฉันในช่วงที่เราต้องทำโปรเจกต์ร่วมกัน เขามักจะมาช่วยเหลือฉันในเรื่องต่าง ๆ ทั้งในห้องเรียนและนอกห้องเรียน ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ใจดีและมีน้ำใจ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะสนใจฉันมากถึงขนาดนี้

เขาค่อย ๆ เข้ามาใกล้ชิดฉันมากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับความรู้สึกของตัวเอง

“ณัฐรินีย์ ผมชอบคุณนะ” เขาเอ่ยออกมาตรงๆ ในวันหนึ่ง ขณะที่เรานั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ในมหาวิทยาลัย ใจของฉันเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอก ฉันรู้สึกดีใจมากที่เขาคิดกับฉันแบบนี้

แต่ความสุขของฉันก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อว่า “น้ำหวาน” เธอเป็นนักศึกษาปีเดียวกัน เธอเป็นคนสวยและมีความมั่นใจในตัวเองสูง

เมื่อเธอเริ่มสังเกตเห็นว่า ภูมิเริ่มสนใจฉันมากขึ้น ความมั่นใจของเธอก็เริ่มสั่นคลอน น้ำหวานเริ่มมาตามดูพฤติกรรมของภูมิและฉัน เธอเริ่มแสดงความหึงหวงอย่างรุนแรง

วันหนึ่ง น้ำหวานเข้ามาหาฉันในห้องสมุด เธอพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและเต็มไปด้วยความโกรธ

เธอบอกว่าฉันเป็นคนที่ทำให้ภูมิเปลี่ยนไป และขอร้องให้ฉันเลิกยุ่งกับเขา

ฉันรู้สึกช็อกและเสียใจมาก ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ฉันรีบไปบอกให้ภูมิเลิกยุ่งกับฉัน แต่เขากลับบอกว่าเขารักฉันมากกว่าแฟนของเขา

ไม่กี่วันต่อมา ข่าวร้ายก็เกิดขึ้น น้ำหวานฆ่าตัวตาย

หลังจากเหตุการณ์นั้น ฉันรู้สึกผิดมาก ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนผิดที่ทำให้เธอต้องตาย ฉันนอนไม่หลับ ฝันร้ายทุกคืน ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างตามติดฉันอยู่ตลอดเวลา

คืนหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะรู้สึกหนาวสั่น ฉันมองไปรอบๆ ห้องแต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ ฉันพยายามจะหลับตาลงใหม่ แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่

"เธอต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำ" เเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของฉัน เสียงนั้นเย็นยะเยือกและน่ากลัว

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามมองฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันฝันร้ายบ่อยครั้ง และบางครั้งก็ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างหูในยามค่ำคืน ฉันเห็นเงาประหลาดเดินวนเวียนอยู่รอบๆ ห้องฉัน

ฉันอยากจะหนีให้พ้นจากสภาพแบบนี้ ฉันรู้ดีว่าไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้

แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่เด็กสาวคนนั้น...ทำให้โลกทัศน์ของฉันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

---

เงาอาฆาต

ในค่ำคืนหนึ่งที่ฉันต้องกลับจากการทำงานโปรเจกต์ที่ห้องสมุด ฉันรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ ราวกับว่ามีคนหรืออะไรบางอย่างกำลังตามฉันอยู่ ทุกย่างก้าวของฉันรู้สึกหนักอึ้ง และหัวใจของฉันเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ

“เธอ....เป็นเพราะเธอ...”

เสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปดู แต่ก็ไม่เห็นอะไร นอกจากความมืดและความเงียบสงบที่น่ากลัว

ทันใดนั้น ฉันรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่ไหลลงสู่กระดูก ร่างของฉันแข็งทื่อและขาไม่ยอมขยับ ฉันพยายามจะวิ่ง แต่ก็ไม่สามารถขยับได้ เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากทุกทิศทาง ฉันรู้ได้ทันที มันเป็นเสียงของน้ำหวาน

“เธอทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้!”

เสียงของเธอดังขึ้นด้วยความอาฆาต วิญญาณของน้ำหวานปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวดที่ฉันไม่สามารถลืมได้

น้ำหวานยื่นมือออกมา และทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงแรงบีบที่รอบคอ ฉันหายใจไม่ออก และมองไปรอบ ๆ ด้วยความสิ้นหวัง ไม่มีใครอยู่ที่นี่เพื่อช่วยฉัน

“หยุดนะ!!!”

เสียงของคนหนึ่งตวาดดังลั่น พร้อมกับแสงสว่างแวบหนึ่งปรากฎขึ้นมาตรงหน้า พร้อมกับเด็กสาวคนนั้นที่วิ่งตรงมาหาฉัน

“ปล่อยเธอไป” เด็กสาวคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“ช่างกล้านักนะ” หญิงสาวสวยผมยาวสีขาวคนนั้นก็อยู่ด้วย เธอกำลังพึมพำอะไรบางอย่าง พร้อมกับลูกไฟสีดำขนาดเล็ก ปรากฎขึ้นบนฝ่ามือของเธอ

น้ำหวานกรีดร้องเสียงดัง และถอยหนีเมื่อเห็นหญิงสาวคนนั้น ฉันรู้สึกถึงแรงบีบที่รอบคอคลายลง และฉันก็หายใจได้อีกครั้ง

“เป็นไงมั่ง?” เด็กสาวคนนั้นก้มหน้าลงมาถามฉันที่เข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

“ทำไมเธอ...” น้ำตาของฉันไหลออกมา ฉันรู้สึกขอบคุณและโล่งใจอย่างที่สุด

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เด็กสาวคนนั้นยิ้มบางๆ

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ หญิงสาวสวยผมยาวสีขาว ยกมือขึ้นพร้อมกับพึมพำอะไรสักอย่างเป็นภาษาที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

“วิญญาณอย่างเจ้าไม่สมควรอยู่บนโลกนี้ เจ้าจะไปดีๆ หรือให้ข้าบังคับ”

“ไม่!! ฉันไม่ไป!” เสียงของน้ำหวานตวาดดังลั่น

“หึหึ ช่วยไม่ได้นะ ข้าจะส่งเจ้าไปนรกเอง”

หญิงสาวคนนั้นยิ้มอย่างเยือกเย็นและเหี้ยมโหด คำพูดที่เลวร้ายออกจากปากของหญิงสาวสวย เธอยกมือขึ้น ลูกไฟสีดำที่อยู่บนมือของเธอก็ลอยเข้าไปสู่วิญญาณของน้ำหวาน

ทันใดนั้น ลูกไฟสีดำขนาดเล็ก ก็ลุกเป็นเพลิงสีดำท่วมร่างวิญญาณของน้ำหวาน เปลวไฟสีดำลุกลามไปทั่วร่าง

“กรี๊ดดดดดดดดดด ไม่!!!”

น้ำหวานกรีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด เปลวไฟสีดำกำลังเผาไหม้ร่างวิญญาณของน้ำหวานจนเริ่มบิดเบี้ยวและหายไปทีละน้อย ไม่นานนักร่างของน้ำหวานก็เริ่มสลายหายไปในอากาศ จนสุดท้ายก็หายไปโดยสมบูรณ์

ฉันได้แต่นั่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เรื่องเหลือเชื่อแบบนี้ใครจะเชื่อกัน

“เรากลับกันเถอะ” เด็กสาวคนนั้นยิ้มและยื่นมือมาให้ฉัน

“อื้อ” ฉันทำได้แค่จับมือของเธอเท่านั้น