ยังจดจำเรื่องราวของเราได้หรือไม่4

“เอาแบบนี้ มีมี่นำกระบี่หักไปให้ช่างหลอมมันให้ดีกว่า องค์ชายจะได้หมดห่วงจะได้ไม่ต้องมาทวงสัญญาที่มีมี่จำได้ว่าแค่เดือนเดียวทำไมมันขึ้นไปสามเดือนอีกแล้วอะ”

คว้ากระบี่วิ่งแน่บออกไป เจี้ยนเหวินคว้าเอวบางไว้ทันทีไม่ทันที่จะได้ ออกพ้นประตูห้อง

“เมื่อบ่ายใครกัน ปากกล้ามาถึงตอนนี้กลับขลาดเขลา กระบี่นั่นช่างมันก่อน เจ้ามานี่”

“ม่ายยย …กรี๊ด…ปล่อยนะ จะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะข้าไม่ได้อยากอุ่นเตียงอย่างที่บอกเสียหน่อยปล่อยน้าาาาา”ออกฤทธิ์ออกเดชเต็มที่

“ฮ่าาาา ใครบอกเจ้าว่าข้าจะให้เจ้าอุ่นเตียงเพียงแค่ อีกสองวันท่านอาสี่ชวนข้าเดินหมากหารือข้อราชการ ข้าจึงอยากให้เจ้าเดินหมากเป็นเพื่อนข้าฝึกปรือฝีมือเอาชนะท่านอาสี่ให้ได้ก็เท่านั้น”

พริมมี่ทำหน้าเหลอหลา

“เดินหมากหรือ เดินหมากเนี๊ยนะ”

สีหน้าผิดหวังฮ่าาาาไม่สิเกินคาดหมายต่างหาก

“ก็เดินหมากนะสิ อะไรกันเจ้าผิดหวังหรือไรว่าแค่การเดินหมากแต่มันสำคัญกับข้ามากเลยนะข้าเป็นคนที่คิดอะไรซับซ้อนไม่เก่ง ไม่เคยเอาชนะใครได้แม้แต่ สุ่ยหลีขันทีจอมบงการคนนั้นก็ตาม”คนอะไรเปิดเผยเสียจริง

พริมมี่ยิ้ม คว้ามือเจี้ยนเหวินลากไปที่โต๊ะตัวเตี้ยที่วางกระดานหมากล้อมไว้ เจี้ยนเหวินก้มมองมือนางที่เกาะกุมมือเขาอยู่รู้สึกว่ายามนี้ไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว

“ มานี่วางใจเถอะ ต่อไปท่านจะต้องชนะทุกคนและทุกครั้งที่เล่น มาถูกทางแล้ว พริมมี่เก่งที่สุดในสามโลก”

เจี้ยนเหวินอมยิ้มเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่ายามเข้าใกล้พริมมี่และยามที่พริมมี่ใส่ใจเขาช่างทำให้รู้สึกเป็นสุขเสียจริง มองจ้องใบหน้างามไม่ได้สนใจหมากบนกระดาน

“นี่ตั้งใจหน่อย เอาตามจริงนะการเดินหมากก็เหมือน การจีบหญิงจะต้องอ่านใจคู่ต่อสู้ จะต้องคิดวิเคราะห์ และต้องรู้จักวางกับดักล่อให้คู่ต่อสู้เดินหมากผิดและเราจะต้องเดินหมากให้ผิดพลาดน้อยที่สุด”

พริมมี่พูดเจื้อยแจ้ว เจี้ยนเหวินเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว

“องค์ชายพระอัยกาเรียกหา องค์ชาย”

สุยหลี เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ท่าทีนอบน้อม

“เรียกหาข้ายามซวี (19.00-20.59น) นี่หรือ”

“เตรียมเสื้อคลุม”พริมมี่ขมวดคิ้ว

“องค์ชายมีมี่อยากจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทเป็นบุญตาสักครั้ง”

“เวลานี้หาเหมาะไม่”

สุ่ยหลี่เอ่ยปากทักท้วงขยิบตาให้พริมมี่

“เสด็จปู่คงจะบรรทมไม่ได้เช่นทุกวันที่ผ่านมา ข้าแวะไปคุยด้วยไม่นานก็คงจะหลับสุ่ยหลีให้นางตามไปเถิด ส่วนเจ้าจัดเตรียมเสื้อคลุมให้ข้าแล้วรีบตามมาข้าเร่งไปก่อน”

สาวเท้าออกจากห้องไปไม่ฟังคำทัดทานของสุ่ยหลี พริมมี่รีบเดินตามไปติดๆ เจี้ยนเหวินคว้าข้อมือบางมากำไว้แน่นพาเดินเคียงข้างเขาไป

“แค่กๆๆๆๆๆ แอ่กกกกก”

เสียงไอเล็ดลอดออกมาจากในห้องบรรทมที่ปิดทึบ ขันทียังคงเดินเข้าออกวุ่นวายกลิ่นยาที่เคี่ยวเพื่อบรรเทาอาการไอคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

พริมมี่ขมวดคิ้ว

“องค์ชาย ฝ่าบาททรงพระกรรสะ(ไอ)เป็นเวลานาน หมอหลวงมาดูอาการและส่งเทียบยานำไปเคี่ยวให้จิบก็ยังไม่ดีขึ้น อีกทั้งยังบ่นว่ามีเสลดมากมายในลำคอ ข้าน้อยห่มผ้าก็บ่นว่าร้อนและอึดอัดให้ขันทีตามองค์ชาย เพื่อพูดคุยให้ลืมเลือนอาการไอ”

“เจี้ยนเหวินมาแล้วหรือ”

เสียงทักเบาๆจากผ่านม่านสีทึบ

เจี้ยนเหวินตรงเข้าพยุงหมิงไท่จูให้ลุกขึ้นนั่งเอนหลัง

พริมมี่ขยับเข้าใกล้ ใบหน้าชรานั้น ยิ่งมองยิ่งรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ ใบหน้าแม้จะโรยแรงด้วยอาการป่วยแต่ทว่าพริมมี่กับรู้สึกว่าหงอู่ฮ่องเต้ช่างน่าเกรงขามคงเพราะบารมีของพระองค์ที่เหนือผู้อื่นนั่นเอง

“นางเป็นใคร”

“เอ่อ นางคือนางกำนัลข้างกายหลาน เจียงมีมี่”

“เจียงมีมี่ถวายพระพรฝ่าบาท ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”

“เจ้าออกไปรอข้าด้านนอกเถิด”

เจี้ยนเหวินออกคำสั่ง

“องค์ชาย มีมี่อยากจะลอง ช่วยบรรเทาอาการกรรสะของฝ่าบาท ให้ฝ่าบาทรู้สึกสบายขึ้น”

“หืมมม เจ้าบังอาจนักเจ้าแค่นางกำนัลหาใช่หมอหลวง กล้าอวดอ้างสรรพคุณหรือไร”พริมมี่ถอนหายใจยาวกับน้ำเสียงดุดุของขันทีข้างกายฮ่องเต้

“ ฝ่าบาททรงมีพระเสลด หากว่าทำการเคาะปอดจะช่วยบรรเทาอาการไอและขับเสลด ที่บ้านเมืองที่ข้าจากมาใครๆ เขาก็ทำกันช่วยบรรเทาอาการไอ หลับสบาย”

“ใครจะเชื่อเจ้า”ขันทีชรายังตวาดลั่น

“มีมี่เจ้าออกไปก่อน”พริมมี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ข้าเอาหัวเป็นประกันหากฝ่าบาทไม่ดีขึ้นข้ายินดีให้ตัดหัว”

“มีมี่อย่าล้อเล่น เรื่องนี้ ไม่ใช่จะพูดเล่นกันได้ เสด็จปู่นางยังเด็กพูดจาไม่คิดหน้าคิดหลัง”

“ออกไปได้แล้ว”ขันทีชราออกปากไล่

“กงกงให้นางได้ลองเถิด”

หมิงไท่จู พูดขึ้นดังๆ

“แต่ฝ่าบาท”

“นางหวังดี”

พริมมี่ขยับตัวขึ้นนั่งบนแท่นบรรทมยกมือไหว้ประหลกๆน้ำตาปริ่มขอบตามือสั่นเทาด้วยบารมีของหมิงไท่จูฮ่องเต้ใครกันจะคิดว่าหญิงธรรมดาเช่นพริมมี่จะได้พบปะใกล้ชิดกับฮ่องเต้ผู้หญิงใหญ่ในประวัติศาสตร์

“องค์ชาย ช่วยกันประคองฝ่าบาทนั่งในท่าสบายเอนไปด้านหลังเพียงเล็กน้อย”

เจี้ยนเหวินพรุงหงอู่หรือหมิงไท่จูฮ่องเต้ในท่านั่งเอนตัวไปประมาณ30องศาตามที่พริมมี่ ช่วยกะเกณฑ์

“1 2 3”

พริมมี่ยกมือขึ้นทั้งสองข้างโดยทำมือให้เป็นลักษณะคุ้ม นิ้วแต่ละนิ้วชิดกันใช้ผ้ารอง

เคาะบริเวณหัวไหล่ ระหว่างกระดูกต้นคอ และกระดูกสะบักใช้เวลาเคาะประมาณหนึ่งนาทีก่อนจะ ให้ฮ่องเต้เอนตัวไปข้างหน้า ใช้หมอนสอดไว้ใต้ท้องเคาะและสั่นสะเทือนบริเวณบ่าด้านหลัง

แล้วยังได้ให้นอนหงายในท่าสบาย และท่าตะแคงซ้ายขวาเคาะไปปอดส่วนต่างๆ อย่างคล่องแคล่ว เจี้ยนเหวิน จ้องพริมมี่ที่ตั้งหน้าตั้งตาเคาะปอดให้กับอัยกาด้วยความรู้สึกพิเศษ ชื่นชมท่าทีตั้งใจจริงของพริมมี่ ไม่นานหมิงไท่จูส่งเสียงไอออกมาดังๆ

“แค่กๆๆๆๆ โขลก”

ขันทีชราที่เฝ้าจับผิดรีบพูดขึ้นทันที

“เจ้า ๆๆ องครักษ์จับตัวนางกำนัลคนนี้ นางทำร้ายฝ่าบาท”

หมิงไท่จู พ่นเอาเสลดออกมาจากปอดและลำคอ พริมมี่รีบเอากระโถนมารองรับ โดยไม่มีทีท่ารังเกียจเดียดฉันท์แม้แต่น้อย

“กงกงออกไป เสียงดังน่ารำคาญ ข้าดีขึ้นมากทีเดียวทำร้ายอะไรกัน นางช่วยให้ข้ารู้สึกสบายขึ้น”

เจี้ยนเหวินมองสบตากับพริมมี่ยิ้มๆ

“เจ้าเอาวิชาการแพทย์ชนิดนี้มาจากไหนกัน”เจี้ยนเหวินเอ่ยปาก

พริมมี่ยิ้ม

“บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้ามาจากอนาคต”