ฉันนะหรือ

“อีกไม่กี่วัน องค์ชายจะต้องแต่งกับถังหรานหราน”

“มีมี่เจ้าจะอยู่ในฐานะใดกัน ข้า ..ข้า…ในเมื่อเจ้าเองไม่พูดก็เหมือนพูด ว่ามีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับข้า.. เจ้าเองที่เสียหาย ข้า…ข้าจะละเลยเจ้าได้อย่างไร”

“ฮ่าาาา อย่าซีเรียส ข้ายังไม่ซีเรียสเลย ข้าเป็นชายารอง ชายาสามชายาสี่หรืออะไรก็ได้”ขอแค่ให้มีที่ซุกหัวและคนคุ้มกะลาหัวที่ดีดีแบบนี้ก็พอ กินอิ่มนอนหลับไม่กวนใจและไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

เจี้ยนเหวินก้มหน้าดวงตาเศร้าสร้อย

“เจ้าคงหมายความว่าจะยอมเป็นชายารองของข้าใช่ไหม หลายวันมานี้ ข้าช่วยงานอาสี่ เดินหมากหารือเรื่องในราชสำนักจนบัดนี้สามารถช่วยงานท่านอาได้ตามสมควรมีมี่นั่นเพราะเจ้า นั่นเพราะมีเจ้าที่คอยยืนเคียงข้างข้า ข้ารู้สึกผิดมากเพียงใดที่ต้องให้เจ้าอยู่ในฐานะชายารอง”สีหน้าเศร้าสร้อบยจริงจังคนอะไร จะเปราะบางขนาดนั้น

“ฮ่าาาาา ไม่หรอก ข้าไม่ได้รู้สึกอะไร ท่านก็แค่แต่งงานแล้วก็มีเวลาอยู่กับข้าน้อยลง ท่านก็แค่ มีใครอีกคนคอยพูดด้วยในขณะที่ข้าไม่มีใครพูดด้วย ท่านก็แค่มีคนนั่งกินข้าวด้วยแต่ข้ากินคนเดียว รวมๆ แล้วข้าก็ยังสบายดี”

ทำไมน้ำเสียงสั่นเครือเพราะหมอนี้มาบิ้วอารมร์แน่ๆ

“จริงจริ้งงงงไม่ได้รู้สึกอะไร แค่จะต้องเหงาไปหน่อยก็เท่านั้น” 

เจี้ยนเหวินคว้ามือบางมากุมไว้แน่น

มองสบตาที่เศร้าจนเขาอยากจะจูบปลอบ แต่กลัวว่าจะเป็นจูบที่เงอะงะ

“ข้าไม่อยากแต่งกับถังหรานหรานแล้ว….”สายตาคมมองพริมมี่แบบจริงใจ 

“นั่นเป็นบัญชาของฝ่าบาท แล้วอีกอย่างพิธีการและการเตรียมการต่างๆ เรียบร้อยหมดแล้ว”

พริมมี่คิดถึงเรื่องฮองเฮาที่ถูกไฟคลอกตายมาบัดนี้คิดหาทางออกได้แล้วว่าจะแก้ไขเรื่องนี้อย่างไร ก็แค่ไม่ให้ฮองเฮาอยู่ที่ตำหนักในวันนั้นก็ไม่ต้องโดนไฟคลอกก็เท่านั้น เรื่องการแต่งงานอย่างไรก็ต้องแต่ง แต่หลังจากนั้นประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนไปในทางไหน นั่นเป็นที่พริมมี่จะต้องแก้ไขมันเหมือนที่เข้าไปแก้วิกิพีเดียด้วยตัวเอง

 เจี้ยนเหวินยกมือบางขึ้นมาจุมพิตตายังมองใบหน้างามของพริมมี่ไม่ลดละฃ

“เจ้าจะไม่เสียใจจริงๆใช่ไหม”

พริมมี่ส่ายหน้า 

“องค์ชายก็รู้ดีนี่ว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อยเรื่องหลอกๆ เรื่องพวกนั้นล้วนเป็นเรื่องหลอกๆข้าจะเสียใจไปทำไมกัน”ฉีกยิ้มกว้างสดใส

พีธีแต่งงานเริ่มขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ พริมมี่ แหงนหน้ามองริ้วผ้าแพรสีแดงสดใสที่ปลิวไปตามลมในตำหนักขององคืชายเจี้ยนเหวิน สุ่ยหลียืนเก้เก้กังๆ

“สุ่ยหลี ท่านมีเรื่องจะพูดกับข้าใช่ไหม”

สุ่ยหลีถอนหายใจพยักหน้า

“เดิมข้าไม่ชอบใจเจ้านักมีมี่ แต่มาถึงในตอนนี้ข้าอดที่จะเห็นใจเจ้าเสียไม่ได้ ในเมื่อที่ผ่านมาเจ้ากับองค์ชายตัวติดกัน แต่มาบัดนี้ต้องเว้นระยะห่างข้าเป็นกำลังใจให้เจ้านะ มีมี่ให้เจ้าผ่านวันคืนโหดร้ายโดดเดี่ยวไปให้ได้”

น้ำเสียงจริงจังเศร้าสร้อย ตรอกย้ำอะไรฉันอีกสมศักดิ์

“เอาน่า อย่าคิดมากความจริงเจ้าก็เป็นสหายที่ดีไม่น้อย เอาอย่างนี้หลังจากที่องค์ชายเข้าหอ เราสองคนไปดื่มสุรากันดีไหม ข้าเปรี้ยวปากไม่ได้ร่ำสุราเสียนานแล้ว”

“ดะดะดื่ม เจ้าดื่มเป็นด้วยหรือแม่นางมีมี่ แต่ก่อนไม่เคยเห็นเจ้าดื่มนี่”

“เห็นดินายไม่จำเอง ฉันดื่มบ่อยๆ ไป”

สุ่ยหลีเกาหัวแกรกๆ

“ นายจำฉันไม่ได้เองนายเคยพูดว่าหากย้อนเวลามา ฉันเป็นได้แค่นางในหอซักล้างส่วนนาย ก็คงเป็นขันที นายจำไม่ได้จริงๆ หรือ”

สุ่ยหลีส่ายหน้า

“ข้ารึหลงคิดว่าเจ้าจะรักษาอาการเหล่านั้นหายไปแล้ว ที่ไหนได้ อาการเสียจริตของเจ้าก็ยังคงอยู่ แต่ก็นะ ข้ายอมดื่มเป็นเพื่อนเจ้าก็ได้ ข้าคิดว่าเจ้าเองก็คงอยากจะใช้สุราแก้กลุ้ม”

พริมมี่ถอนหายใจอยู่ๆ ก็ถูกตีตราว่าเป็นคนบ้าไปเสียแล้ว

“ไปแอบดูพิธีแต่งงานขององค์ชายกันที่ลานพิธีด้านหน้ากันเถอะ ร้อยวันพันปีจึงจะมีงานมงคลที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้”

 สุ่ยหลีเดินนำพริมมี่ไปยังลานด้านหน้าของ พระราชวังที่ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์หมิง

เกี้ยวสีแดงหลังใหญ่ที่รับตัวถังหรานหรานเข้ามา พร้อมด้วยสิ่งของที่เจ้าสาวเตรียมมา มีสาวใช้ตามมาด้วยสองคน แม่สื่อเดินถือพัดน้ำมาใบหน้าแช่มชื่น พร้อมกับเจี้ยนเหวินที่เดินทางไปรับตัวเจ้าสาวด้วยตัวเองที่บ้านถัง เจี้ยนเหวินที่ถูกจับแต่งองค์เสียดิบดีตั้งแต่เช้ามืด พริมมี่เลือกที่จะเลี่ยงออกมาเสียไม่อยากวุ่นวาย คนหล่อนั่งบนหลังม้าสีขาว อาภรณ์สีแดงสดใสใบหน้าหล่อเหลาจนพริมมี่อดที่จะยิ้มเสียไม่ได้ เขาหล่อขนาดนี้ พริมมี่ปล่อยให้หลุดมือได้อย่างไร มีคำกล่าวหนึ่ง อะไรที่จะเป็นของเรามันก็จะต้องเป็นของเราและเจี้ยนเหวินก็คงไม่ใช่ของพริมมี่จึงไม่มีทางเป็นของพริมมี่ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น