ให้พบกันท่ามกลางผู้คนนับพัน

"อะอะนายท่านเกรงใจไปแล้วนายท่านสูงส่งรินสุราให้สุ่ยหลีไม่เหมาะนัก"

"ข้าเต็มใจเจ้าดื่มหมดจอกแทนคำขอบคุณข้า"สุ่ยหลียิ้มทั้งน้ำตายกจอกสุรารินลงคออย่างไม่ลังเล

เพียงพริบตาสุ่ยหลีก็คอพับลงไปกับพื้นหลับใหลไปในทันที

"นายท่านโธ่นายท่าน"

ตะวันบ่ายสุ่ยหลีคร่ำครวญกับกองสัมภาระน้ำตาเต็มสองตาดึงยกเป้สัมภาระไม้ไผ่ขึ้นทาบแผ่นหลัง

"ข้าจะตามนายท่านขึ้นไปเดี๋ยวนี้"

"ตุ๊บ"

บางอย่างล่วงลงพื้นสุยหลีทรุดกายลงพิงต้นไม้ใหญ่

คลี่ก้อนผ้าที่มีตัวอักษรอยู่บนนั้น

"สุ่ยหลีฟังข้าที่เป่ยจิง มีโรงเตี๊ยมชื่อว่า…สุ่ยหลีที่นั่นข้าใช้เงินสร้างมันเพื่อเจ้ากลับไปรอข้าที่นั่น หากตามขึ้นมาวันไหนที่ข้ากลับไปจึงไม่พบเจ้า ฝากดูแลตำหนักชมดาว..แทนข้า แล้วเราจึงจะได้พบกัน..อย่าฝืนบัญชาหากยังตามข้าขึ้นไปพบข้าเราจึงตัดขาดกัน"

ปาดน้ำตาที่ไหลรินสะอื้นอย่างหนัก

"ข้าเช่นไรจะกล้าฝืนบัญชาฝ่าบาท กล้าให้ฝ่าบาทตัดขาดกับข้า"

ปาดน้ำตาแห้งเหือด

หันมองเทือกเขาเหลียงซานยิ้มเศร้าๆ ก้าวขาบ่ายหน้ากลับไปยังเป่ยจิง

รอวันพบกันกับจูเหวิน

หน้าผาสูงสลับซับซ้อน มือเรียวราวลำเทียนยึดเกาะปีนป่าย

"เหลือเพียงที่แห่งนี้ที่ขายังไม่เคยเสาะแสวงหาน้ำพุกาลเวลาหวังว่าจะได้พบมัน"

ก่อนหน้านั้น

"นางผู้มาจากอนาคต ทางเดียวที่จะพานพบนางก็คือ เจ้าจะต้องเสาะหาน้ำพุกาลเวลา ที่เชื่อว่าสามารถทำให้ผู้ที่ดื่มกินมีอายุยืนยาวไม่แก่ชรา รอคอยการปรากฏตัวของนางอย่างอดทน อาจจะร้อยปีหรือพันปี เมื่อถึงเวลานั้นกงล้อกาลเวลาที่ห้อยอยู่ที่คอเจ้านั่นจะนำพาเจ้าไปพบนางอีกครา"

เสียงหายใจหอบเหนื่อยของจูเหวินที่ดังราวกับว่าที่นั่นไร้สรรพเสียงใดใด เพียงเขาที่ปีนป่ายด้วยความมุ่งมั่นและอดทน

ร่างสูงคว้ามือลงบนชะง้อนหิน ที่คิดจะพึ่งพิงแต่ทว่ากลับโยกคลอน ทำให้เสียหลักร่างสูงหงายหลังมีเพียงความว่างเปล่าที่โอบอุ้มร่างไว้

จูเหวินหลับตาลงช้าๆ รู้ดีว่าไม่อาจฝืนต่อชะตากรรมที่ ไม่อาจหลีกเลี่ยง

"สวรรค์ ข้าอยากพบนางข้ายังไม่อยากตาย"

เสียงลมพัดหวีดหวิวข้างหูแทนคำตอบร่างสูงกระแทกลงบนกิ่งไม้และใบไม้เจ็บปวดไปทั่วสรรพร่างกาย สมองมึนงง

ก่อนที่หมดสติไปในทันที

"ติ๋ง ติ๋ง ติ๋งๆๆๆๆ "

เสียงหยดน้ำที่หยดลงบนหิน ใสราวกับแก้ว จูเหวินขยับกายเบาๆ รู้สึกถึงความเปียกชื้นของอาภรณ์เขานอนอยู่ในแอ่งน้ำใสไม่กว้างนักน้ำใสยังหยดลงบนก้อนหินแต่ไม่มีร่องรอยการไหลไปที่อื่นคล้ายน้ำหมุนวนจากบนลงล่างซ้ำไปซ้ำมา หยดแล้วไหลลงแอ่งแล้วถูกดูดขึ้นด้านบนหยดลงมาที่แอ่ง จูเหวินมองใบหน้าของตัวเองที่เปียกขื้นไร้ร่องรอยของความเจ็บปวดและบาดแผลทั้งๆ ที่ตกลงจากที่สูงเงยหน้ารอบกายเป็นถ้ำขนาดใหญ่ แสงลอดผ่านเข้ามายังถ้ำจากด้านบนสุด จูเหวินมองขึ้นไปด้านบน บังเอิญหรือเพราะสวรรค์ส่งช่องหินเล็กเพียงแค่ลำตัวคนลอดลงมาได้เขากลับตกลงมาพอเหมาะพอเจาะ

ร่างกายยามที่ตกกระแทกรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสแต่ตอนนี้กลับรู้สึกไม่ได้มีความเจ็บปวดในส่วนใดของร่างกาย อีกทั้งไร้ซึ่งบาดแผล ผิวเนื้อปราศจากรอยขีดข่วน

จูเหวิน ใช้มือวักน้ำที่หยดลงบน ร่องหินดื่มกินจนพอใจ รสชาติหวานซาบซ่าน อีกทั้งยังรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ทำให้ร่างกาย กระปรี้กระเปร่า

"น้ำพุแห่งกาลเวลา"ยิ้มกว้าง

2024

“อะขอโทษครับ สงสัยผมจะมาผิดห้อง”

สมศักดิ์หอบดอกไม้ช่อโตเต็มอ้อมแขน รีบหันหลังกลับเมื่อเห็นว่าจูซุนจุมพิตที่หน้าผากของพริมมี่ราวกับสนิทสนมกันมาแต่ชาติปางไหน จูซุนยิ้มบางๆ

“ไม่นี่ เชิญ”

“อะ คุณจูซุนอยู่เฝ้าไข้พี่พริมตลอดเลยหรือครับ”

ชวนคุยมากกว่าจะต้องการคำตอบ

“ครับ ผมว่างช่วงนี้งานส่วนมากก็มีคนรับผิดชอบไปหมดแล้วที่เหลือก็แค่มาดูว่าพวกคุณขุดค้นไปถึงไหนแล้ว”

“พี่พริมไม่อยู่ตอนนี้เราพบเพียง กระบี่หัก และนาฬิกาพกเรือนนั้น”

ชี้มือไปที่นาฬิกาพกสองเรือนที่วางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงคนไข้

“คุณลอง ขุดเยื้องไปทางทิศเหนืออีกหน่อยดีไหม ปกติคนโบราณมักจะฝังอะไรก็แล้วแต่ในทิศตะวันออก”

สมศักดิ์อ้าปากกว้าง

“จริงด้วยทุกครั้งที่พี่พริมนำทีมขุดจะขุดทางทิศตะวันออกก่อนเสมอ ผมลืมไปเสียได้”

จูซุนยิ้มบางๆ

“ผมขอตัวดีกว่า ความจริงว่าจะแวะมาเยี่ยมพี่เขาแต่เมื่อเห็นว่าพี่พริมมีคนดูแลก็วางใจแล้ว สมศักดิ์ประนมมือไหว้รู้ดีว่าจูซุนเป็นคนสำคัญเพียงใด ก่อนจะหันหลังกลับออกไปแต่ไม่วายหันกลับมาอีกครั้ง

“พี่พริมครับรีบฟิ้นนะครับมีคนรออยู่เพียบ”

สายตาเหมือนจะยิ้มได้ จูซุนเองก็อมยิ้ม

“ขอบใจที่พูดแทนผม”

สมศักดิ์ยักคิ้วแผล็บๆ ก้าวขาออกจากห้องไป

“ได้ยินไหมพริมมี่ใครๆ ก็คิดถึงเธอ”บีบที่มือบางเบาๆ

ถอนหายใจ ยาวรอมาตั้งนานรอได้ มาแบบนี้กลับใจร้อน เจี้ยนเหวินเอ๊ยเจี้ยนเหวิน