เข้าสู่ระบบแชร์
ขับขานบทเพลงสหายเก่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-22 07:25:18หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วคุณปู่ซุน ก็เอ่ยคำลาอี๋ลู่ผิงอัน(เดินทางโดยสวัสดิภาพ) กับพริมมี่และสมศักดิ์พร้อมกับรอยยิ้ม
“ทำไมต้องกล่าวลาแบบนั้นด้วย สมศักดิ์กระซิบเราไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย”พริมมี่ยิ้ม
“คุณปู่ซุนแกอายุตั้ง90ปีแล้ว คง หลงๆ ลืมกันไปบ้าง”
“พี่พริม เราลองเดินไปที่ต้นแปะก๊วยกันไหม”
พริมมี่เอาศอกกระทุ้งสมศักดิ์
“งัยตื่นเต้นละสิอยากจะเห็นสมบัติราชวงค์หมิงเข้าแล้วหรือไร ก็นะ เป็นถึงจักรพรรดิที่สาบสูญคงมีเงินมีทองมหาศาล หากไท่จูฮ่องเต้ไม่รักไม่ตามใจก็คงไม่แต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาทยาทต่อจากพ่อที่ตายไป ทั้งๆที่มีลูกตั้งหลายคน”
พริมมี่ตั้งข้อสังเกต
“เลยทำให้คนเป็นอาไม่พอใจ ก่อกบฏ เฮ้อน่าสงสารเป็นฮ่องเต้ได้ไม่นานแล้วยังหายสาบสูญพี่พริมว่า เจี้ยนเหวินจักรพรรดิ โดนฆ่าไหม”
สมศักดิ์คนที่ขี้สงสารเอ่ยปากน้ำเสียงเศร้าๆ
“ไม่แน่ใจนะ เราไม่ได้อยู่ตรงนั้นแต่ไม่มีใครเห็นศพนี่”พริมมี่ถอนหายใจ
“แล้ว ที่บอกว่าเป็นฮ่องเต้ที่ไม่ดีล่ะ ล้มล้างสิ่งที่พระอัยกาทำไว้เสียหมดจนเอี้ยนอ๋องจูตี้ไม่พอใจ ก่อกบฏเสียเลยพี่ว่าจริงไหม”
“โอียนายจะมาถามฉันทำไม ไม่รู้สิ เขาเอาเป็นฮ่องเต้ที่เอาแต่ใจหรือเชื่อคำยุยงของขุนนางก็ได้แต่อย่างว่า ผู้ชนะจึงมีสิทธิ์เขียนประวัติศาสตร์ เขาหนีหายไปก็ไม่มีใครออกมาโต้แย้งลูกหลานก็กลัวเปลี่ยนชื่อแซ่หนีหาย”
“เฮ้อ ถ้ามีทามแมชชีนจริงๆ ก็ดีสิเนาะพี่พริมจะได้ย้อนเวลาไปดูว่า ใครผิดใครถูกใครดีใครไม่ดี”
“เราจะตัดสินใครดีหรือใครไม่ดีไม่ได้ บางคนก็ทำไปเพราะมีเหตุผลที่ยิ่งใหญ่กว่าการที่อยากให้คนอื่นมองตัวเองว่าดี”
พริมมี่ออกความเห็นตรงกลาง ทุกการกระทำชั่วมีเหตุผล
“ผมฟันธงเลยว่าเอี้ยนอ๋องจูตี้นี่แหละที่เป็นคนไม่ดีจะต้องหาทาง ยึดอำนาจคืน”พริมมี่ยิ้ม
“นายนี่ช่างจินตนาการ จริงๆ ไม่แน่น้าบางทีเจี้ยนเหวินจักรพรรดิอาจเป็นคนไม่ดีจริงๆ เอาล่ะจบเรื่อง จักรพรรดิทั้งหลายไว้ตรงนั้น นายจำไม่ได้เหรอว่าคุณปู่ซุนให้เราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับความจริงเราก็คงไม่บอกใครหรอกเรื่องมันผ่านมาตั้งนมนานตั้งสามสี่ชั่วอายุคน รัฐบาลจีนก็คงไม่มีใครสืบเชื้อสายมาจากจักพรรดิหย่งเล่อสักคนหรอก เพราะไม่นานราชวงค์หมิงก็ล่มสลายไป แต่เรื่องจริงในตอนนี้คือ ตระกูลซุนที่หลบหนีก็ยังอยู่ที่นี่แล้วยังมีบทบาทอย่างมากในประเทศจีน ก็คงไม่มีใครมาเอาผิด”สมศักดิ์หัวเราะ
“พี่ว่าสมบัติจะเป็นอะไร”พริมมี่ดวงตาวาวโรจน์
“จะว่าไปของกำนัลมากมาย ตามลายแทงนั้น ของกำนัลที่ว่าจะเป็นอะไรได้บ้างน้าทอง ก้อนเงิน หรือว่าหยก”
“ ขอให้จริงอย่างนั้นเถอะกลัวแต่จะเป็นชาม กระเบื้องเคลือบ หลุมศพหรือไม่ก็แค่กระบี่สักเล่ม”
“อย่าหวังน้อยแบบนั้นทำงานใหญ่ใจต้องนิ่ง ต้องหวังสูงๆ จะได้มีแรงใจในการทำงาน ปะไปกันเถอะไปดูต้นไป๋กว่อกันยืมรถลุงพ่อบ้านไปดีกว่า”
รถสามล้อ ที่มีสมศักด์เป็นคนขับขี่ พริมมี่นั่งซ้อนท้ายถูกเร่งเครื่องผ่านทางที่วกวนยังจุดหมายที่พ่อบ้านบอกไว้
ต้นแปะก๊วยที่ถูกล้อมไว้ด้วย รั่วสีขาวสะอาดตาเด่นเป็นสง่า ใบแปะก๊วยสีเขียวสด ต้นใหญ่กลางเนินหญ้าสีเขียวขจี พริมมี่ยิ้มสดใส
“โอ้โห้ สวยจัง”สมศักดิ์เดินรอบๆ เนินดิน
“พี่พริม เป็นไปได้เลยนะเนี๊ยะถ้าใครสักคนจะฝังอะไรไว้ก็ต้องที่นี่แหละเด่นเหลือเกิน”
“ม่ายยย ฉันไม่คิดแบบนั้น ที่สวยๆ แบบนี้จะมาขุดให้มันเลอะเทอะทำไม”
“พี่พริมเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“อืมมมม จริงของนายนั่นมันตัวปลอมของฉัน”
“ถอดหน้ากากออกมาซะพริมมี่ฮ่าาาา”สมศักดิ์ทำเสียงดุดัน
“เลิกว่าร้ายฉันเสียที ฉันเป็นคนดีจะตายแค่ชอบเงินแค่ชอบจิกของมีค่าไปขายแล้วก็ไม่ยอมใครก็เท่านั้น” สมศักดิ์ อมยิ้ม
“แล้วมีอะไรดีบ้างฮะ”
“ก็รักพวกพ้องงัยแล้วก็ ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง”
“ก็แค่นั้น ตกลงขุดเลยไหม”
“ขุดซี้ ไม่อย่างนั้นอดแน่ จากการคิดวิเคราะห์ของฉันแล้วฉันว่า เจี้ยนเหวินอะไรนั่นก็คงฝังอะไรไว้ที่นี่แหละ เพราะสมัยนั้นก็คงมีแต่ป่าเขาไม่โล่งแบบนี้ ตอนนี้ที่นี่กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยว มีคนเข้ามาดูมาถ่ายรูปเวลาใบแปะก๊วยเป็นสีเหลืองทองเก็บเงินได้อีก สมัยก่อนก็คงแค่สวยสมัยนี้อะไรก็เป็นเงินเป็นทอง”
“ขุดแล้วต้องลงมือปรับภูมิทัศน์ก่อนที่ใบแปะก๊วยจะเปลี่ยนสี”สมศักดิ์ลงความเห็น
พริมมี่พยักหน้า
“เอาตามนี้ พรุ่งนี้ลงมือได้เลย”
สมศักดิ์เองก็มีสีหน้าตื่นเต้นไม่แพ้พริมมี่
อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว พริมมี่นั่งห้อยขาที่หินอ่อนสีน้ำตาลเกือบจะกลายเป็นสีส้มก้อนใหญ่มหึมาที่ทำเป็นโต๊ะกลางและทำเป็นเก้าอี้ทั้งสี่ฝั่ง ไถลโทรศัพท์ในมือไปมาจู่ๆ ก็คิดถึงแม่อร
ร้อยวันพันปีไปถึงไหนถึงไหน ไม่เคยคิดถึงแม่ทำไมวันนี้คิดถึงแม่จัง หรือบรรยากาศมันเหงาๆ ก็ไม่รู้ พวกผู้ชายรวมทั้งสมศักดิ์และทีมขุดนั่งดูการแข่งขันฟุตบอลผ่านจอมอนิเตอร์เสียงเชียร์ดังลั่น
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักตำหนักชมดาว ไม่มีจางไป
พริมมี่ปิดปากหาวพรุ่งนี้งานใหญ่ต้องเปิดหน้าดิน ต้องประสานงานและออกคำสั่งกับบรรดาทีมขุดที่วันนี้ให้ลุงพ่อบ้านอำนวยความสะดวกให้ โดยการโทรไปเช่ารถแมคโครคันเล็กมาเรียบร้อยแล้ว พริมมี่เดินผ่าน สมศักดิ์และคนอื่นๆ“พี่ไปนอนก่อนนะพวกนายก็อย่านอนดึกพรุ่งนี้ ต้องทำงานใหญ่”ไม่มีใครสนใจตกปากรับคำสักคน สนใจแต่หน้าจอ พริมมี่ส่ายหน้า เดินเข้าห้องด้านในที่เป็นห้องนอนที่มิดชิดรู้สึกอุ่นขึ้นมาทันที“ประเทศจีนนี่หนาวแฮะ”พึมพำเบาๆ กระโดดขึ้นแท่นนอน แบบจีนโบราณแต่มีเบาะรองนอนที่หนา ให้ความอบอุ่นเป็นอย่างดีห่มผ้าหลับตา“เหนื่อยมาทั้งวันหลับเสียทีเหอะ”รู้สึกสบายตัวที่สุดเพียงพริบตาพริมมี่ก็หลับสนิทกลางดึกสงัดนั่นเอง ร่างสูงของใครบางคนยืนอยู่ที่แท่นนอนหนา ที่พริมมี่นอนหลับตานิ่งสนิทในนั้น ดวงตาคมจ้องมองยังร่างบาง ริมฝีปากมีรอยยิ้มแห่งความปีติ“เพียงหล่อหลอมร่วมกันใต้แสงจันทร์”จ้องมองนาฬิกาพกตาไม่กะพริบ ก่อนทื่ร่างสูงจะค่อยๆ ออกจากห้องไป“ฮ้าววววว”พริมมี่บิดขี้เกียจบนแท่นนอนแบบจีนโบราณ“นอนสบายดีจัง เฮ้อนี่สิถึงเรียกว่าชีวิตกินอิ่มนอนหลับ นึกว่าจะแปลกที่นอนไม่หลับนี้เอาจนสาย”ดึงเอา นาฬิกาที่ห้อยคอมาดู ม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22ย้อนรักตำหนักชมดาว หากย้อนเวลาได้
คนขับแมคโคร เลิกคิ้วสูง“ผมรับ เท่านี้ประจำ”ยืนยันหนักแน่น“แต่นี่ยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำไป เอาน่า เรายังไม่แน่ใจว่าจะต้องขุดอีกมากเท่าไหร่ ถ้ายอมลดให้ ต่อไปเราสัญญาว่าจะใช้บริการของคุณทุกครั้งแต่ถ้าไม่ยอมลดให้ คราวหลังเราคงต้องใช้บริการของ บริษัทอื่น”ลุงคนดูแลบ้านยิ้มขำกับการต่อรองแบบนี้ลูกล่อลูกชนของพริมมี่“ก็ได้ แต่คราวหน้าคุณต้องเรียกใช้พวกเรานะ”พริมมี่ยิ้ม หักเงินออกจากจำนวนเต็มยื่นส่งให้ คนขับแมคโคร“แน่นอน เราไม่มีทางมองบริการของคนอื่นในเมื่อคุณดีกับเราขนาดนี้”โรยยาหอม คนขับแมคโครยิ้ม สมศักดิ์ส่ายหน้าไปมา เมื่อคนขับแมคโครจากไป“พี่พริม นี่เขี้ยวจริงๆ ”“นี่ พูดดีดีหน่อยฉันช่วยประหยัดเงินให้คุณซุนก็ดีแค่ไหนแล้ว ทำงานแบบนี้บางที่ต้องมีโอนอ่อนกันบ้าง ดินก็ไม่ได้แข็งอะไร แล้วอีกอย่างทำไม่ถึงชั่วโมงเพราะใต้ต้นแปะก๊วยดินดีไม่น้อยขุดง่ายนิดเดียว”“ขอบคุณคุณหนูมากๆ ครับ ถ้าไม่ได้คุณหนู เราอาจต้องจ่ายแพงๆ ”ลุงคนดูแลบ้านเอ่ยปากขอบคุณพริมมี่ยิ้ม“มันคือผลประโยชน์ของเราจะปล่อยให้เขาเอาเปรียบไม่ดีนัก เซฟเงินไว้มาเลี้ยงขนมพวกเรากันเองดีกว่า”ลุงดูแลบ้านเคราขาวยิ้มบางๆ"คุณพริมมี่ครับ เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22ย้อนรักตำหนักชมดาว ขอเพียงเจ้าหันกลับมามองและย้อนคืน
“กลับกันเถอะ ผมจะแจ้งคุณซุนอย่างเป็นทางการอีกทีว่าพบกล่องทองเหลืองที่ข้างในมีนาฬิกาพกถึงลุงพ่อบ้านจะบอกว่าแจ้งแล้วก็เถอะ พรุ่งนี้เราตั้งใจขยายวงกว้างออกไปกว่านี้ ทีมงานบอกว่า ดินชั้นล่าง ลงไปความหนาแน่นของชั้นดินลดลง พูดกันตามจริงคงต้องมีใครเคยขุดและฝังอะไรไว้ที่นี่จริงๆ ทีมขุดบอกว่า มันกว้าง กว้างมากจนน่าจะเป็นสุสานหรือหลุมฝังศพเลยก็ได้” พริมมี่พยักหน้า“กลับกันก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาสำรวจใหม่บางทีอาจพบขุมสมบัติเข้าจริงๆ ก็ได้"พริมมี่พูดไปยิ้มไป สมศักดิ์ยกมือท่วมหัว“สาธุขอให้ได้ขอให้โดน”ทานข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว พริมมี่หยิบเอากล่องทองเหลืองที่ทำความสะอาดจนสวยพร้อมกับนาฬิกาพกมาวางไว้ บนโต๊ะหินอ่อน สมศักดิ์กับทีมขุดคงเหนื่อยวันนี้ต่างแยกย้ายกันนอนทั้งๆ ที่เพิ่งจะสองทุ่ม ดวงจันทร์ดวงกลมโตเพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้าสีแดงสด จนน่าประหลาดใจฟูลมูนหรือไรคืนนี้ถอดสายสร้อยที่ห้อยคอมาวางเทียบกันพริมมี่ไม่เห็นความแตกต่างแม้แต่น้อยพยายาม มองและจ้องไปที่ลวดลายที่สวยงาม หน้าฝาปิดนาฬิกาพกทั้งสอง ตรงกลางห่วงสร้อยที่บอกเวลาเที่ยงวันหรือเที่ยงคืน เหมือนจะเป็นอักขระที่เหมือนตัวอักษร แต่ว่าเป็นอักษรของ ประเทศไหนหร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22ย้อนรักตำหนักชมดาว หวน
เจี้ยนเหวินพยุงร่าง ที่นอนฟุบหน้าอยู่กับพื้น“องครัชทายาททำไมเป็นท่าน” จิ้งเหอชักลูกดอกที่ปักคาที่แผ่นหลังออกในทันที“อั๊กกก เจ้าสี่เจ้าสี่เจ้า ยิงข้าทำไมกัน”พูดได้เพียงเท่านั้นองค์รัชทายาทจูเปียวก็สิ้นสติไปในทันที เจี้ยนเหวินคุกเข่าลงจับชีพจรของ บิดา“ท่านอาแย่แล้ว ท่านพ่อ…”“พี่ใหญ่อดทนไว้ ข้าจะพาท่านกลับไปที่ประทับ เจี้ยนเหวินล่วงหน้าไปก่อนตามหมอหลวงให้มารับองค์รัชทายาททันทีที่ไปถึง จิ้งเหอช่วยข้าพยุงองค์รัชทายาท” เสียงฝีเท้าม้าของเจี้ยนเหวินควบตะบึงออกจากตรงนั้น พริมมี่อ้าปากค้างไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่คนเดียว ก็น่าอยู่หรอกองครัชทายาทถูกลูกดอกนี่ อ้าปากค้างเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ องค์รัชทายาท อ๋อง ขันที และม้า หันมองรอบตัว นี่ไม่ธรรมดาแล้วพริมมี่มาที่นี่ได้อย่างไร ฝันจะต้องเป็นฝันหรือว่าตายไปแล้ว ก้มลงกัดแขนตัวเองอย่างแรง“โอ๊ย เจ็บจัง”ไม่ใช่ฝัน ไม่ใช่ฝันแล้วนี่คือเรื่องจริงความจริงนี่มันอะไรกันเกิดอะไรขึ้น ละละแล้วพริมมี่อยู่ที่ไหนกันไหนบอกว่านิยายดีดีจะต้องมีไม่ใครข้ามมิติมาอย่างไรเล่า เอี้ยนอ๋องจูตี้พยุงร่างสูงขององค์รัชทายาทจูเปียวให้ขึ้นไปบนม้าอย่างทุลักทุเลด้วยการช่วยเหลือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23ย้อนรักตำหนักชมดาว หวนคืน2
เอี้ยนอ๋องจูตี้ นั่งคุ่กเข่าก้มหน้า องค์ชายเจี้ยนเหวินยืนอยู่ข้างๆ“เอี้ยนอ๋องจูตี้ เสียแรงที่ข้าเมตตารักใคร่ ด้วยเป็นองค์ชายอันดับสี่ใครๆก็ต่างคิดว่าเป็นลำดับอัปมงคล แต่ข้าไม่เคยโดดเดี่ยว รักใคร่เลี้ยงดูมากับองค์รัชทายาทแต่งตั้งในตำแหน่งอ๋องสูงส่งกว่าองค์ชายทั้งปวง แต่ดูสิ่งที่เจ้าทำ”น้ำเสียงเข้มดุ และเต็มไปด้วยโทสะ“เสด็จปู่ โปรดถนอมพรวรกาย โมโหมากไปจะทำให้อาการป่วยไข้ทรุดโทรม การมาครั้งนี้ เพื่อหย่อนใจท่านอาเอี้ยนอ๋องไม่ได้ตั้งใจแค่เพียงพลาดไปก็เท่านั้นลุกดอกหาถูกจุดสำคัญไม่อีกอย่างการรักษาก็ทันท่วงที”“เจี้ยน…เหวิน….บิดาเจ้าเป็นตายเท่ากันเจ้ายังเอาแต่ออกโรงปกป้องเอี้ยนอ๋องโง่งมสิ้นดี”เจี้ยนเหวินก้มหน้า ทรุดกายลงคุกเข่าเคียงข้างเอี้ยนอ๋อง“เสด็จปู่เป็นเพราะเจี้ยนเหวินที่มองเห็นกวางจึงบอกท่านอายิงมัน ทว่ากลับกลายเป็นท่านพ่อไปได้ นั่นย่อมนับว่าเป็นเจี้ยนเหวินที่มีความผิดไม่ต่างจากท่านอา”“เจ้าไม่จำเป็นต้องยอมรับผิด ข้าเป็นคนพลั้งมือเหนี่ยวคันธนูเจ้าอย่าทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วมากไปกว่านี้”เอี้ยนอ๋องกระซิบเบาๆ เจี้ยนเหวินถอนหายใจ“แต่ท่านอา ข้าจะไม่ยอมให้ท่านอารับโทษเพียงลำพัง”เอี้ยนอ๋อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23ย้อนรักตำหนักชมดาว หวนคืน3
“เจ้า”เดินเข็นรถเข็นไม้ที่ใส่ผ้าคิดอะไรเพลินๆ ร่างสูงของเอี้ยนอ๋องจูตี้ กล่าวทักในทันที พริมมมี่ปล่อยมือจากรถเข็นเงอะงะย่อตัวลงตามที่พวกนางในคนเก่าสั่งสอนร่างเล็กง้อนแง้นจะล้มไม่ล้มแหล่ เอี้ยนอ๋องคว้าข้อมือไว้“ข้าจำเจ้าได้ เจ้าทำงานในหอซักล้างหรือไร”เอื้อมมือมาคว้ามือบางไปดูมือแดงด้วยต้องไอเย็นของน้ำ ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความหนาวจากการที่เพิ่งจะแช่น้ำเย็นมา“มีมี่ คารวะท่านอ๋องไม่ไม่ ไม่ คารวะเอี้ยนอ๋องจูตี้”เอี้ยนอ๋องถอนหายใจ“บังอาจเอ่ยนาม ท่านอ๋องเจ้าไร้การอบรมเพียงนี้เชียวหรือ”จิ้งเหอโบกมือห้ามองครักษ์ประจำตัวของเอี้ยนอ๋อง“จิ้งเหอเจ้าจัดการให้นางเลื่อนขั้นมาเป็นนางในห้องเครื่องได้ไหม”เอี้ยนอ๋องเอ่ยปากกับจิ้งเหอที่มองมายังพริมมี่ด้วยสายตาเย็นชา“พะย่ะค่ะ หากเป็นพระประสงค์ของท่านอ๋อง” พริมมี่ยิ้มกว้างคนอะไรใจดีที่สุด ทีมเอี้ยนอ๋องมาแล้ว แม้จะรู้ว่า อนาคตจะเป็นแบบไหน ก็อดที่จะปลื้มเอี้ยนอ๋องที่หล่อเหลาไม่ได้ เอี้ยนอ๋องเองก็ยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของพริมมี่“ท่านอ๋องขุนนางรอที่ท้องพระโรงเสียเวลากับนางมากไปแล้ว”จิ้งเหอเอ่ยปากเตือนและตำหนิกลายๆ เอี้ยนอ๋องเอื้อมมือคว้าม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23ย้อนรักตำหนักชมดาว ชาติก่อนเคยพบเจอ
“ ข้าอยากให้นางเป็นนางกำนัลข้างกาย ข้าจะไปพบท่านอาสี่เดี๋ยวนี้ ขอนางด้วยตัวเอง”“องค์ชาย เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้อาจเป็นเรื่องใหญ่ได้ องค์ชายยังทรงชันษาน้อย เอี้ยนอ๋องตอนนี้มีอำนาจสูงส่ง แค่นางในหอซักล้างเพียงคนเดียวไยจึงต้องแย่งชิง”สุ่ยหลีเอ่ยปากเตือน“อย่างไรข้าก็จะไปพบท่านอาสี่”สุ่ยหลีส่ายหน้าไปมา“ตอนนี้อยู่ในช่วงไว้ทุกข์อีกทั้งฝ่าบาททรงพระประชวร องค์ชาย ยิ่งจะทำให้ฝ่าบาททรง ไม่สบายพระทัย”เจี้ยนเหวินก้มหน้านิ่ง พริมมี่ทำตัวเล็กลีบ ก้าวขากำลังจะพ้นประตูห้อง“เจี้ยนเหวิน มีเรื่องจะพูดกับข้าหรือไร”ดวงตาคมกริบของเอี้ยนอ๋องจูตี้จ้องมองมาที่พริมมี่ที่ชะงักกึกตัวแข็งทื่อเจี้ยนเหวินประสานมือ“ท่านอาสี่”เจี้ยนเหวินยิ้ม“หลังจากพิธีศพข้าหาเวลาส่วนตัวได้ยาก แต่เดิมแวะเวียนถามไถ่เจ้าไม่เคยห่างวันนี้จึงได้มาพบมีเรื่องใด ให้ช่วย…พูดมาเถอะ”น้ำเสียงอ่อนโยนจน พริมมี่รู้สึกได้“ท่านอา ท่านพ่อ โชคร้าย จากไปเร็วกว่าที่คิดไว้ ข้ารู้ว่ามันคืออุบัติเหตุไม่เคยคิดว่าเป็นความผิดของท่านอาสี่ หากมีเรื่องเล่าว่าข้าแค้นเคืองหรือเจ็บแค้นท่านอา นั่นไม่ใช่ข้า นั่นเป็นเพียงคนที่ยุยงปลุกปั่นให้เราสองคนอาหลานให้บา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนรักตำหนักชมดาว ไม่เคยลืม
“น้อมบัญชา เสด็จปู่”สุ่ยหลีก้าวขาตามเจี้ยนเหวินแทบจะไม่ทันเมื่ออีกคน รีบเร่งร้อนรน“องค์ชายรอข้าน้อยด้วย จะรีบไปไหน”เจี้ยนเหวินไม่แม้แต่จะหันมามอง สาวเท้ายาวๆพริมมี่ ที่กำลังลูบคลำกระบี่ด้ามสีทองงดงามในห้องของเจี้ยนเหวินหลังจากที่เช็ดทำความสะอาดรอบๆ ห้อง“ทรงคุณค่า ทรงคุณค่าถ้าเป็นปี2024นะอือหือคงขายได้หลายตังค์”ดึงกระบี่ออกจากฝักลองทำท่าร่ายรำไปมา“ เช้งๆๆๆๆๆ ฮ่าาาา เก่งแฮะ พลิ้วเชียว ”ชมตัวเองก็เมื่อก่อนพริมมี่เรียนศิลปากรเคยไปยืนส่งเพื่อนสนิทซ้อมรำออกบ่อยไปแล้วยังไปแอบรำอยู่ข้างๆร่ายรำท่าพิสดารราวกับเป็นจอมยุทธ์มือหนึ่ง เสียบคมกระบี่เข้าใส่ขอบหน้าต่างที่ทำจากไม้เนื้อแข็งชั้นดี“เคร้งงงงงง แป๊ก”กระบี่คมกริบหักลงอย่างช่วยไม่ได้ พริมมี่หัวใจแทบหยุดเต้น“ซวยแล้ว”วางกระบี่ไว้ หาทางเอาตัวรอด ไม่น่าเลยไม่รู้ว่ากระบี่เล่มนี้สำคัญเพียงใดคงสำคัญแหละไม่งั้นคงไม่อยู่ในห้องบรรทมแล้วยังนำมาเก็บไว้ข้างกายกำลังจะหาที่ซ่อนกระบี่หักแต่ถ้าซ่อนองค์ชายคนนั้นเขาก็ต้องคิดว่ามันหายนั่นยิ่งเป็นเรื่องใหญ่“เจ้า”พริมมี่ รีบซ่อนกระบี่หักไว้ด้านหลังเสีย“ซ่อนอะไรไว้เอาออกมาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้”ใบหน้าหล่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25
บทล่าสุด
ย้อนรักตำหนักชมดาว ไม่พรากจากกันจนแก่ชรา
ปี2004“คุณ พงษ์ปรีดาค่ะภรรยาคุณคลอดแล้วค่ะคุณได้ลูกสาวหน้าตาน่าชังเชียวค่ะ”พ่อของพริมมี่ รีบสาวเท้าเข้าไปยังห้องคลอด อรอุมา อุ้มทารกเพศหญิงให้ดื่มนมจากอก“โอ้ลูกพ่อ ให้ผมดูหน้าเขาหน่อย พริมมี่ของพ่อ”“คุณพงษ์ยังไม่เห็นหน้าลูกอีกหรือ อรคิดว่าคุณเข้ามาก่อนแล้ว”สีหน้าแสดงความสงสัย พงษ์ปรีดารับเอาร่างกระจ้อย“เปล่านี่”“แล้วนี่คืออะไร”คุณอรอุมาวางนาฬิกาพกลงบนเตียงสีขาวสะอาดตา“นาฬิกา”“ค่ะ อรเห็นมันวางอยู่ข้างๆ ลูกของเรา”คุณพงษ์ปรีดาหันหน้าหันหลัง“อาจเป็นใครสักคน” คว้านาฬิกาขึ้นมาดูเสียงนาฬิกายังเดินปกติ“ผมจะลองเอาออกไปไกลๆ ไม่แน่อาจเป็นระเบิดเวลาหรือมีอะไรซุกซ่อนอยู่”"ดีเลยค่ะให้พยาบาลประกาศตามหาเจ้าของดีไหม”คุณพงษ์ปรีดาพยักหน้าก่อนจะรวบนาฬิกาออกห่างจากพริมมี่น้อย“อุ๊แว อุ๊แวๆๆๆๆๆๆๆ”อยู่ๆพริมมี่ก็ร้องไห้จ้า“คุณค่ะ”คุณอรอุมาให้พริมมี่กินนม เห่กล่อมก็ไม่ยอมหยุด คุณพงษ์ปรีดาวางนาฬิกาพกลงข้างๆร่างกระจ้อย ก่อนที่ร่างเล็กจะมีรอยยิ้มทั้งๆที่เพิ่งจะคลอดออกมา“อย่าเลยคุณ บางทีนี่อาจเป็นของยายหนูก็ได้แกจึงหวงมากขนาดนี้”คุณพงษ์ปรีดาถอนหายใจ จูซุนก้าวขายาวๆ ออกจากโรงพยาบาล“ฉันรอเธออย
ย้อนรักตำหนักชมดาว แล้วภพหน้ามาพบกันอีกครา
คุณหมอหย่งก้าวขามายืนหน้าห้องพิเศษSuper vipที่พริมมี่ นอนไม่ได้สติอยู่ที่นั่น จูซุน เอนกายลงบนเตียงนอนคู่ด้านข้าง อีกฝั่งเป็นกระจกกว้างที่มองเห็นท้องฟ้าสีฟ้าสวย และทิวทัศน์จากมุมสูง“ก็อกๆ”เคาะประตูไปสองครั้งเบาๆ“เชิญเข้ามา” จูซุน ขยับกายนั่งห้อยขาที่เตียงนอน“คุณจูซุนขอรับ กระผมมาตรวจดูอาการของ..ของคู่รักของคุณจูซุนครับ”ร่างสูงในวัยแก่กว่าจูซุนไม่กี่ปี ก้าวขามายังเตียงคนไข้ที่พริมมี่นอนอยู่แต่กลับตะลึงจังงัง กับใบหน้าคุ้นตาของพริมมี่“อืมมมยินดีที่ได้พบกัน..อีกครั้ง”หมอหย่งไม่ได้สะดุดหูกับคำพูดของจูซันทว่าสะดุดใจกับใบหน้าของพริมมี่ที่เขาเอาแต่เฝ้าฝันถึง“เอ่อ คะครับผมคุณผู้หญิงท่านนี้ นอนหลับไม่ได้สติมาสามคืน แล้วตามที่ผมวินิจฉัยอาการเบื้องต้นจากข้อมูลและประวัติของคนไข้ทำให้รู้ว่าร่างกายของเธอไม่ได้มีความผิดปกติอะไรสมองยังคงสมบูรณ์ไม่ได้เกิดการกระทบกระเทือนทางสมอง หรือบาดเจ็บที่ศีรษะหรือภาษาบ้านๆ คือล้มหัวฟาดหรืออะไร….”จูซุนมองหมอหย่งที่บรรยายเนิบๆ สายตาจับจ้องที่ใบหน้าของพริมมี่ มือก็สารวนกับการ ใช้เครื่องเสตทโตสโคปวางลงที่อกข้างซ้าย“แล้วทำไมเธอถึงไม่ฟื้นขึ้นมาทันที”หมอหย่งถอ
ย้อนรักตำหนักชมดาว ให้พบกันท่ามกลางผู้คนนับพัน
"อะอะนายท่านเกรงใจไปแล้วนายท่านสูงส่งรินสุราให้สุ่ยหลีไม่เหมาะนัก""ข้าเต็มใจเจ้าดื่มหมดจอกแทนคำขอบคุณข้า"สุ่ยหลียิ้มทั้งน้ำตายกจอกสุรารินลงคออย่างไม่ลังเลเพียงพริบตาสุ่ยหลีก็คอพับลงไปกับพื้นหลับใหลไปในทันที"นายท่านโธ่นายท่าน"ตะวันบ่ายสุ่ยหลีคร่ำครวญกับกองสัมภาระน้ำตาเต็มสองตาดึงยกเป้สัมภาระไม้ไผ่ขึ้นทาบแผ่นหลัง"ข้าจะตามนายท่านขึ้นไปเดี๋ยวนี้""ตุ๊บ"บางอย่างล่วงลงพื้นสุยหลีทรุดกายลงพิงต้นไม้ใหญ่คลี่ก้อนผ้าที่มีตัวอักษรอยู่บนนั้น"สุ่ยหลีฟังข้าที่เป่ยจิง มีโรงเตี๊ยมชื่อว่า…สุ่ยหลีที่นั่นข้าใช้เงินสร้างมันเพื่อเจ้ากลับไปรอข้าที่นั่น หากตามขึ้นมาวันไหนที่ข้ากลับไปจึงไม่พบเจ้า ฝากดูแลตำหนักชมดาว..แทนข้า แล้วเราจึงจะได้พบกัน..อย่าฝืนบัญชาหากยังตามข้าขึ้นไปพบข้าเราจึงตัดขาดกัน"ปาดน้ำตาที่ไหลรินสะอื้นอย่างหนัก"ข้าเช่นไรจะกล้าฝืนบัญชาฝ่าบาท กล้าให้ฝ่าบาทตัดขาดกับข้า"ปาดน้ำตาแห้งเหือดหันมองเทือกเขาเหลียงซานยิ้มเศร้าๆ ก้าวขาบ่ายหน้ากลับไปยังเป่ยจิงรอวันพบกันกับจูเหวินหน้าผาสูงสลับซับซ้อน มือเรียวราวลำเทียนยึดเกาะปีนป่าย"เหลือเพียงที่แห่งนี้ที่ขายังไม่เคยเสาะแสวงหาน้ำพุกาลเวลาหวังว่
ย้อนรักตำหนักชมดาว ต่อไป
สุ่ยหลียิ้ม“เช่นนั้นเขาเหลียงซานเบื้องหน้าเหมาะที่จะปีนป่ายต่อเติมความหวังในเมื่อเราเดินทางไปมาจนทั่วยังไม่พบน้ำพุแห่งกาลเวลา บางทีควรจะลองปีนเขาดูบ้าง”เจี้ยนเหวินยิ้มกว้างเป่ยจิง"จักรพรรดิหย่งเล่อทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี"เสียงถวายพระพรดังกึกก้องเมื่อจักรพรรดิหย่งเล่อหรือเอี้ยนอ๋องจูตี้ในอดีตเสด็จขึ้นนั่งบัลลังก์มังกร หย่งเล่ออมยิ้มอดคิดถึงพริมมี่กับคำว่าหย่งเล่อหรือหยกเลอค่ายกกำไลหยกสีแดงขึ้นมามองดู"ยังคงคิดถึงเจ้าเหมือนเดิมมีมี่"พึมพำเบาๆ ยิ้มเศร้าๆ"ฝ่าบาท เมืองหลวงเป่ยจิงและพระราชวังต้องห้ามบัดนี้ได้เริ่มก่อสร้างแล้ว ตามพระบัญชา""ดีมาก จิ้งเหอท่านควรจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเรื่องนี้""พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทเป่ยจิงของเรารุ่งเรืองร่มเย็น ต่างชาติล้วนต้องการผูกมิตร""ดียิ่งแล้วข้าน้อมนำดำรัสของไท่หวงซางหมิงไท่จูสืบต่อมาหวังว่าบรรพบุรุษจะชื่นชม ครั้งนี้ตั้งใจส่งสินค้าและราชทูตยังต่างชาติต่างภาษาเพื่อเจริญสัมพันธ์ทางการทูต"จิ้งเหอประสานมือตรงหน้า"ข้าน้อยยินดีเป็นตัวแทนเดินเรือยังต่างแคว้น"จักรพรรดิหย่งเล่อยิ้มกว้าง"ดีแล้วจิ้งเหอท่านไม่เคยทำให้ข้าผิดหวัง"จักรพรรดิหย่งเล่อเดินเอามื
ย้อนรักตำหนักชมดาว เมื่อพานพบกลับไร้วาสนาจำต้องแยกจากกัน
แม้จะเจ็บปวดเพียงใดขอแค่ให้ได้ลอง พริมมี่ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ เลือดไหลซึมออกจากอกข้างซ้าย“ฉันกำลังจะตายใช่ไหม ฉันจะตายจริงๆ ใช่ไหม”บนเนินเขา นั่นแสงทองสุดท้ายสาดส่องไปที่ต้นไป๋กว่อ เหลืองอร่ามใบสีเขียวเปลี่ยนเป็นสีเหลืองงดงามราวกับภาพฝัน สุ่ยหลีหยุดเกี้ยว เจี้ยนเหวินอ้าปากค้างเมื่อเห็น สีเหลืองอร่ามตานั้น“พริมมี่ ดูนั่น”พยุงพริมมี่ให้ลงไปยังต้นไป๋กว่อพริมมี่ยิ้มเศร้าๆ เสียงหายใจรวยรินหอบเหนื่อยใกล้เข้ามาแล้วสินะใกล้ถึงเวลาแล้ว“ต้องอย่างนี้สิสำหรับพริมมี่ต้องงดงามแบบนี้ พาข้าไปที่นั่นเถิด”เจี้ยนเหวินช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน พาพริมมี่ไปยังต้นไป๋กว่อเหลืองอร่ามตา“จะต้องทำอย่างไร”เจี้ยนเหวินเอ่ยปากเสียแหบแห้ง ไม่อยากให้พริมมี่ต้องจากไปถึงตอนนี้คำพูดของพริมมี่ ที่เขาคิดว่าเป็นเพียงการคาดเดากลับเกิดขึ้นจริงทุกอย่าง เช่นไรจึงไม่เชื่อว่านางมาจากอนาคตแล้วหากนางจะกลับไปเช่นไรเขาจึงจะไม่เชื่อว่ามันจะเกิดขึ้น“พริมมี่แค่หวังว่า จะได้กลับไปจริงๆ ขอแค่ได้ลองนาฬิกาสองเรือนนั้นพาพริมมี่มาที่นี่จะต้องพากลับไปได้แน่ ภายใต้อักษรง่ายๆ แค่กดมันลงไป พริมมี่ก็จะข้ามภพกลับไปยังที่เดิม”ยิ้มบางๆ ในใจหว
ย้อนรักตำหนักชมดาว รอ3
เจี้ยนเหวินยิ้มเศร้าๆ“ไม่มีนาง ไม่มีข้า ไม่พบนางไม่มีข้า เพราะหัวใจข้าแหลกสลายไปเสียแล้ว มีนางจึงมีข้า”เอี้ยนอ๋องถอนหายใจ“หวังว่าฝ่าบาทจะยังไม่ทิ้งหนานจิง”“หนานจิงกับข้า บอบช้ำพอกัน เพียงแค่ข้าไม่อาจปกป้องสิ่งใดได้แม้แต่คนที่รัก ก็ไม่ควรจะลอยหน้าอยู่ได้อีก เอี้ยนอ๋องหวังว่าราชวงค์หมิงจะรุ่งเรืองดังที่เสด็จปู่ต้องการ ข้าตั้งใจเร้นกายไปกับนางตั้งแต่แรกแล้ว ทุกอย่างจึงมอบให้อาสี่จึงดี”เอี้ยนอ๋องจูตี้หลับตาลงช้าๆ สะกดกลั้นความเจ็บปวดในใจเขาก็อยากจะเลือกพริมมี่เช่นเดียวกับเจี้ยนเหวินแต่นางไม่เลือกเขา“เคลื่อนเกี้ยว”สุายหลี ตวัดแส้ลงบนหลังม้าทั้งหกให้พุ่งทะยานไปยังเป่ยจิงที่อยู่ห่างออกไป1,022กิโลเมตร หรือ2,044ลี้ปี2024ซุนจูยืนยิ้มมองร่างไร้สติของพริมมี่ที่ใบหน้ากลับมีสีเลือดขึ้นมากว่าเมื่อวาน“ข้าใจแทบสลายในวันนั้นวันที่ต้องพาเจ้าเดินทางรอนแรมสองพันลี้เพื่อพาเจ้ากลับมาที่นี่ แต่จนแล้วจนรอด ก็ต้องมารอเจ้าถึงหกร้อยปีอยู่ที่นี่รอเจ้านานเหลือเกินพริมมี่ เรากำลังจะได้พบกันอีกครั้ง”“ฝ่าบาท ระยะทางยาวไกลเช่นไรจะพาพระสนมไปถึงที่นั่นได้”สุ่ยหลีแสดงความกังวลเจี้ยนเหวินประคองร่างเล็กที่หายใจ
ย้อนรักตำหนักชมดาว รอ2
“เจ้ารักเขาใช่ไหม เจ้าไม่เคยมีข้าในหัวใจเลยใช่ไหม”“ใช่ข้ารักเขา ข้ารักฝ่าบาท ข้าไม่อยากให้เขาตาย ข้าจึงกลับมา ข้าไม่อยากให้เขาตายข้าจึง ข้าจึงไม่ยอมจากไป…รอที่จะทวงสัญญากับท่านทวงสัญญาที่ท่านเคยให้กับข้าไว้ว่าจะไม่ฆ่าเขา ในเมื่อเขาไม่อยู่แล้วข้าก็ไม่ควรจะอยู่เช่นกัน ข้าควรจะตายเสีย”เอี้ยนอ๋องกอดรวบร่างบางแนบแน่น“ให้ข้าได้กอดลาเจ้า ได้กอดลาเจ้าได้ไหม”พริมมี่นิ่งงัน ไม่เข้าใจความหมาย เมื่อร่างสูงของเจี้ยนเหวินในอาภรณ์สีทึมดึงร่างบางจากอ้อมแขนของเอี้ยนอ๋องมากอดไว้แนบกายพริมมี่ตะลึงยิ้มทั้งน้ำตา“เจ้าห่วงข้าเพียงนี้เชียวหรือ เจ้ารักข้าเพียงนี้เชียวหรือ” เจี้ยนเหวินจูบซับน้ำตาให้กับพริมมี่อย่างอ่อนโยน เอี้ยนอ๋องยิ้มเศร้าๆหันหลังจากลา“ปัง”แสงสว่างวาบจากปืนไฟในมือของหรานหรานลูกกระสุนพุ่งเป็นเส้นตรงยังแผ่นหลังของพริมมี่ในอาภรณ์สีขาวสะอาดตา เลือดสีแดงไหลซึมอาภรณ์สีขาวพริมมี่เจ็บแปลบที่หัวใจ ร่างเล็กทรุดลงในอ้อมแขนของเจี้ยนเหวินที่ประคองกอดไว้แน่น“ม่ายยยยยย มีมี่ม่ายยยยย”เอี้ยนอ๋องตะโกนลั่น เจี้ยนเหวินตะลึงตาค้าง หรานหรานปล่อยปืนในมือล่วงลงบนพื้น ถอยหลังกรูดเมื่อจิ้งเหอถลาเข้าใส่เอี้ย
ย้อนรักตำหนักชมดาว รอ
“ปัง ปัง ปัง”เสียงองครักษ์ปืนไฟ ใช้ปืนไฟในมือยิงเข้าใส่ทหารของเอี้ยนอ๋องที่ยอมพลีชีพวิ่งสวนเข้าใสไม่กลัวตาย เมื่อกระสุนหมดความตายจึงมาเยือน ทัพปืนไฟที่ไร้อาวุธจะห้ำหั่นศัตรูต้องถูกคมดาบและคมกระบี่ สังหารและทำร้ายจนบาดเจ็บร้องโอดโอย“เฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ทัพของเอี้ยนอ๋องได้ใจวิ่งเข้าใส่ราวกับพายุฝนที่ซาดซัดไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย ทัพของหรานหรานได้แต่ถอยร่น“อารักขาฮองเฮา อารักขาฝ่าบาท”เสียงหัวหน้าองครักษ์เกราะทองตะโกนขึ้นดังๆ เจี้ยนเหวินในอาภรณ์เร้นกายกับผ้าแพร ชักกระบี่เข้าฟาดฟันกับเหล่าองครักษ์ของวังหลวงจนบาดเจ็บไม้น้อย“บุกเข้าไปจับตัวขุนนางชั่วเสีย”เสียงสั่งการของเอี้ยนอ๋องจูตี้ที่ดังระงม“แย่แล้วเพคะ ทัพของเอี้ยนอ๋องบุกเข้ามาในวังหลวงแล้ว พระนางท่านหนีไปก่อนเถิด”หรานหรานคว้าปืนไฟมาถือไว้ในมือ“ฝ่าบาทเล่าฝ่าบาทอยู่ที่ไหนปลอดภัยหรือไม่”“ฝ่าบาท เร้นกายไปยังตำหนักเหมยฮวา เพคะ ฮองเฮาอย่าได้ห่วงฝ่าบาทรีบหนีเอาตัวรอดก่อน”นางกำนัลข้างกายรีบอุ้มเอาองค์ชายน้อยไว้ในอ้อมแขนมืออีกข้างดึงมือหรานหราน“จะหนีไปไหนทัพของเราเหนือกว่าทัพปืนไฟที่อารักขาข้า แข็งแกร่งยิ่งแล้ว”“บิดาท่านให้คนมารอรับท่านไปย
ย้อนรักตำหนักชมดาว ไม่อาจเปลี่ยนแปลง
2024ซุนจูกำนาฬิกาพกสองเรือนไว้ในมือ สสารชนิดเดียวกันอยู่ในทีเดียวกันได้อย่างไร มีหลายอย่างที่ยังเป็นปริศนาเช่นดียวกับเขาที่เขาจำได้แม่นยำคืนหอมหวานก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงเขากอดประคองร่างบางของพริมมี่ข้างกายเขายังอยู่ที่นี่และเขาก็ยังอยู่ที่นี่รอคอยการกลับมาของพริมมี่พรุ่งนี้แล้วสินะพริมมี่จะกลับมาสู่อ้อมแขนเขาอีกครั้งเวลาเดียวกันนี้พริมมี่นั่งมองนาฬิกาพกไว้ในมือราวกับว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อนหากลองกดมันจะพาพริมมี่ ข้ามผ่านกาลเวลากลับไปยังปี2024ไดไหมตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา รอจนกว่า จนกว่าจะช่วยหรานหรานสำเร็จ รอจนกว่าทุกอย่างจะลงตัวก็พร้อมจะจากไปแขวนนาฬิกาหนึ่งเรือนที่ลำคอ อีกเรือนกำไว้ในมือพรุ่งนี้แล้วสินะพรุ่งนี้แล้ว ทุกอย่างกำลังจะมาถึงทุกอย่างใกล้เข้ามาแล้ว เจี้ยนเหวินไม่เคยแวะมาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น พริมมี่ได้แต่เหม่อมองออกไปที่วังหลวงกว้างใหญ่ ต่อไปวังหลวงที่ยิ่งใหญ่จะถูกสร้างขึ้นที่เป่ยจิงหรือปักกิ่งโดยเอี้ยนอ๋องคำสัญญาที่ว่าจะไม่สังหารเจี้ยนเหวิน พริมมี่หวังว่าเอี้ยนอ๋องจะไม่ลืมมัน แต่นั่นก็ต้องเป็นพริมมี่ที่อยู่ตรงนั้นคอยดูว่า เอี้ยนอ๋องจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพริมมี่แสงจันทร์อำไพลอ
