หวนคืน2

เอี้ยนอ๋องจูตี้ นั่งคุ่กเข่าก้มหน้า องค์ชายเจี้ยนเหวินยืนอยู่ข้างๆ

“เอี้ยนอ๋องจูตี้ เสียแรงที่ข้าเมตตารักใคร่ ด้วยเป็นองค์ชายอันดับสี่ใครๆก็ต่างคิดว่าเป็นลำดับอัปมงคล แต่ข้าไม่เคยโดดเดี่ยว รักใคร่เลี้ยงดูมากับองค์รัชทายาทแต่งตั้งในตำแหน่งอ๋องสูงส่งกว่าองค์ชายทั้งปวง แต่ดูสิ่งที่เจ้าทำ”

น้ำเสียงเข้มดุ และเต็มไปด้วยโทสะ

“เสด็จปู่ โปรดถนอมพรวรกาย โมโหมากไปจะทำให้อาการป่วยไข้ทรุดโทรม การมาครั้งนี้ เพื่อหย่อนใจท่านอาเอี้ยนอ๋องไม่ได้ตั้งใจแค่เพียงพลาดไปก็เท่านั้นลุกดอกหาถูกจุดสำคัญไม่อีกอย่างการรักษาก็ทันท่วงที”

“เจี้ยน…เหวิน….บิดาเจ้าเป็นตายเท่ากันเจ้ายังเอาแต่ออกโรงปกป้องเอี้ยนอ๋องโง่งมสิ้นดี”

เจี้ยนเหวินก้มหน้า ทรุดกายลงคุกเข่าเคียงข้างเอี้ยนอ๋อง

“เสด็จปู่เป็นเพราะเจี้ยนเหวินที่มองเห็นกวางจึงบอกท่านอายิงมัน ทว่ากลับกลายเป็นท่านพ่อไปได้ นั่นย่อมนับว่าเป็นเจี้ยนเหวินที่มีความผิดไม่ต่างจากท่านอา”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องยอมรับผิด ข้าเป็นคนพลั้งมือเหนี่ยวคันธนูเจ้าอย่าทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วมากไปกว่านี้”

เอี้ยนอ๋องกระซิบเบาๆ เจี้ยนเหวินถอนหายใจ

“แต่ท่านอา ข้าจะไม่ยอมให้ท่านอารับโทษเพียงลำพัง”เอี้ยนอ๋องถอนหายใจ

“เสด็จพ่อย่างไรก็ไม่ฆ่าลูก ข้าทำผิดควรได้รับโทษทัณฑ์ ”

“ฝะฝะฝ่าบาท องค์รัชทายาทจูเปียว ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ตอนนี้สิ้นพระชนม์แล้วพะย่ะค่ะ”

 หมิงไท่จูฮ่องเต้ ผงะหงายขันทีข้างกายมารับร่างที่เป็นลมหมดสติไปด้วยความเสียใจอย่างที่สุด เจี้ยนเหวินเองน้ำตาไหลรินในทันที  เอี้ยนอ๋องที่ก้มหน้ามองพื้นด้วยความรู้สึกผิดมหาศาลถาโถมเข้ามา ราวกับกระบี่นับพันพุ่งสู่เป้าหมายเดียวกัน

“ตามหมอลวงตามหมอหลวงบัดเดี๋ยวนี้”

ขันทีข้างกาย หมิงไท่จูตวา่ดดังลั่น หมอหลวงวิ่งเข้ามายังหมิงไท่จูที่พระหทัยแหลกสลาย

พริมมี่ยืนนิ่งตกตะลึง พริมมี่มาอยู่ในเหตุการณ์สำคัญ เรื่องราวในตอนนี้นี่เองที่ส่งผลไปถึงเรื่องราวต่างๆตามประวัติศาสตร์ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้านี้

“วู๊ดดดดดดดดดด”

เสียงเป่าเครื่องดนตรีจากเขาสัตว์ดังสะท้านเข้าไปในหัวใจ ยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์ องคร์รัชทายาทจูเปียวสิ้นพระชนม์ลงแล้ว

 พริมมี่ยืนนิ่ง จ้องไปที่ใบหน้าอาบคราบน้ำตาของเจี้ยนเหวินด้วยความสงสารจับใจ

 ทำไมถึงรู้สึกสงสารเพียงนั้น บรรยากาศหดหู่มืดดำเอี้ยนอ๋องที่ก้มหน้า คล้ายกับเงาดำมืดปกคลุมทุกอย่าง

“เจี้ยนเหวิน..ข้าขอโทษ…..”

เอี้ยนอ๋องกระซิบเสียงแหบแห้งปล่อยให้น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ

 ขบวนเสด็จประพาสกลับสู่เมืองหลวง ด้วยบรรยากาศที่เศร้าสร้อย พริมมี่กอดอกไว้ ด้วยกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะกลับไปยังที่เดิมที่จากมาได้บรรยากาศเศร้าสร้อยไม่เหมาะแก่การร่วมวง รู้สึกหดหู่อย่างประหลาด

วังหลวงหนานจิง

“หลังจากที่องค์รัชทายาทจูเปียวทรงประชวรระหว่างประพาสป่าล่าสัตว์และต้องไอเย็นจนสิ้นพระชนม์ลงที่เขตเตมูร์ บัดนี้ส่งผลให้ ฝ่าบาททรงตรอมพระทัยจนประชวร ไม่สามารถออกว่าราชการในท้องพระโรง เอี้ยนอ๋องจูตี้จึงต้องรับหน้าที่ ประชุมเหล่าขุนนางแทนฝ่าบาทด้วยความภักดี”

ขันทีชราส่งราชโองการในมือให้กับเอี้ยนอ๋องจูตี้ที่รับเอาด้วยมืออันสั่นเทา

จะบอกอย่างไรก็ได้ในเมื่อหมิงไท่จูคือฮ่องเต้แค่เพียงสั่งให้ผู้ที่คนที่ตามเสด็จปิดปากเรื่องการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทจูเปียวเสียบิดเบือนความจริง เพียงเท่ากับช่วยปกป้องเอี้ยนอ๋องจูตี้

พริมมี่ ยืนอยู่ที่ธารน้ำใสย้ำไปบนผ้าเปียกชื้น

นางในหอซักล้าง จะไปไหนได้แค่เพียงยอมจำนน

“มีมี่นี่ขนมของเจ้า”

พริมมี่รับเอาขนมที่เพื่อนนางในแอบยัดใส่มือขนมเฉียวกั่ว ตื้นตันใจจนน้ำตาไหลคิดถึงโลกปัจจุบันป่านนี้สมศักดิ์กับคนพวกนั้นคงตามหาตัวพริมมี่กันให้วุ่น

“กินเสียขนมนี่จะช่วยให้เจ้า ฟัง พูด เหมือนที่เราพูดแล้วคุยกันได้”

พริมมี่อ้าปากค้างนี่คือสิ่งเหนือธรรมชาติ เป็นไปได้อย่างไรแค่กินขนม ก็พูดภาษาจีนและฟังได้ แต่ในที่สุดก็ต้องถอนหายใจ ก็ในเมื่อเรื่องที่พริมมี่มาที่นี่เหลือเชื่อกว่าอีกยังเป็นไปได้เลย ไปเล่าให้ใครฟังใครจะเชื่อ พริมมี่ยัดขนมใส่ปากเพราะความหิวมากกว่าความเชื่อนี่จะบ่ายแล้วข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้อง

“มีมี่ นำอาภรณ์ที่ซักตากจนแห้งแล้วเหล่านี้ยังตำหนักขององค์ชายเจี้ยนเหวิน”เสียงยายป้าร่างท้วมผู้เป็นกูกู๋ ดูแลหอซักล้าง เอ่ยปากด้วยเสียงอันดัง เพื่อนนางในหอซักล้างรีบหลบออกไป

“ทะทะทำไมต้องเป็นข้า”

“เอะหญิงนางนี้ ชอบต่อปากต่อคำยิ่งนักที่ผ่านมาชอบหายหัวไป กลับมาจากประพาสครั้งนี้ไม่ถูกลงทัณฑ์ขยันขันแข็งขึ้นข้านึกว่าจะสำนึกผิดมาคราวนี้ยังกล้า สงสัยคำสั่งข้า”พริมมี่ถอนหายใจ

“ก็ได้”

ตลอดสี่ห้าวันที่กลับมาจากข้างนอกนั่น พริมมี่ไม่มีวันไหนไม่คิดจะกลับไปยังโลกปัจจุบันเฝ้าถามคนนู้นคนนี้ถึงตำหนักชมดาว แต่ทว่าไม่มีใครรู้จักบ้างก็ว่าพริมมี่บ้าบอไปแล้ว หอบเอาผ้าที่หอมฟุ้งจากการดูแลซักและอบน้ำปรุงอย่างดี ตรงไปยังตำหนักองค์ชายเจี้ยนเหวินภาพในวันนั้นยังจำติดตา ท่าทีเศร้าเสียใจเมื่อองค์รัชทายาท ตายไปป่านนี้คนผู้นั้นจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ

พริมมี่ปรับตัวได้ดีในเวลาไม่นานไม่เจ็บเท้ายามใส่รองเท้าส้นสูงในแบบจีน มองเห็นคนอื่นรัดเท้า นางในหล่านั้นหัวเราะเยาะเท้าพริมมี่ที่ไม่ได้มีรูปร่างบิดเบี้ยวน่าเกลียดเหมือนของพวกนาง แต่ก็ยัดเข้าไปในรองเท้าได้ด้วยว่าพริมมี่ตัวเล็กนิดเดียวมือเท้าจึงเล็กไปด้วย