ยังจดจำเรื่องราวของเราได้หรือไม่

จวน เอี้ยนอ๋อง

“ฮ่าาาาา ดื่มๆๆๆๆ องค์ชายทั้งสี่ร่วมวงสนทนา สุราอาหารพร้อมสรรพ เจี้ยนเหวินก้าวขาเข้าไปในจวนเอี้ยนอ๋อง

“ท่านอา ประสานมือตรงหน้าด้วยท่าทีนอบน้อมกับท่านอาทั้งสี่ที่ต่างหันมามองบางคนถึงกับวางจอกสุราลงในทันที แสดงสีหน้าหมดสนุก พริมมี่สังเกตคนนั้นคนนี้ ที่แต่ละคนล้วนมีใบหน้าละม้ายเอี้ยนอ๋องจูตี้เสียทั้งหมดผิดก็แต่เอี้ยนอ๋องจูตี้นั้นองอาจกว่ามีภาษีเหนือกว่า

“เจี้ยนเหวินมาพอดี พวกเรา แวะเวียนมาเสวยเย็นเสียพร้อมกัน ห้องเครื่องจึงยกเครื่องเสวยไม่ลำบากตำหนักนั้นทีนี้ที เจ้าก็มาเสวยเสียด้วยกัน”

เอี้ยนอ๋องจูจี้เอ่ยปากทักทาย คล้ายๆ ออกตัวเมื่อเห็นว่ายังไม่หมดช่วงไว้ทุกข์ของเจี้ยนเหวินแต่พวกเขากลับร่ำสุราสนุกสนาน จะน่าเกลียดไปหน่อย

“เชิญท่านอาทั้งสี่ เจี้ยนเหวินแค่มาหารือคิดว่าท่านอาสี่ว่างจึงแวะมา ไม่ได้ตั้งใจมารบกวนพวกท่าน วันนี้ไม่ว่างวันหน้าเจี้ยนเหวินมาใหม่”

“หืมมม สำหรับเจี้ยนเหวินอาสี่ มีรึจะไม่ว่าง”

ลุกขึ้นผายมือไปยังห้องหนังสือ องค์ชายที่เหลืออีกสามคนมองหน้ากันเลิ่กลัก

“พวกท่านดื่มกินกันไปก่อนข้ามีเรื่องหารือกับเจี้ยนเหวิน คงไม่นาน อย่าให้หมดสนุก เราพี่น้องสามัคคีจึงดียิ่งนัก”

เจี้ยนเหวินยิ้มเศร้าๆ ในบรรดาท่านอาทั้ง

หมดมีเพียงเอี้ยนอ๋องที่ห่วงใยใส่ใจ ท่านอาคนอื่นก็เหมือนคนอื่นที่แม้แต่พบหน้ายังไม่ทักทาย

สุยหลีไม่ได้ตามเสด็จวันนี้จึงเป็นพริมมี่ที่เดินตัวลีบตามไปยังอีกห้อง 

“อาสี่เสด็จปู่ประชวร หลานอยากให้อาสี่ช่วยทาบทามหรานหรานน้องสาวของพระสนมเพื่อเร่งจัดงานมงคล"พริมมี่ก้มหน้า จะแต่งงงานหรือแหมเรื่องแบบนี้ต้องขออนุญาติท่านอาเชียวหรือ เด็กน้อยจริงๆ

"เจี้ยนเหวินอยากจะมีเหลนให้กับอัยกาแล้วหรือ"เอี้ยนอ๋องจูตี้ถามยิ้มๆ

พริมมี่จู่ๆ ก็รู้สึกว่าสลดหดหู่หัวใจ มือเย็นตัวชาเมื่อประวัติศาสตร์ที่เคยได้ยินมา ฮ่องเฮาของเจี้ยนเหวินและองค์ชายถูกไฟคลอกตายในตอนที่เอี้ยนอ๋องก่อกบฏ บุกหนานจิง

"อะอะองค์ชาย ไม่ได้นะเจ้าค่ะกำลังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ห้ามมีงานมงคล"

ทั้งสองคนหันมามองพริมมี่เป็นตาเดียว

"เจ้าช่างกล้า"เจี้ยนเหวินพูดขึ้น น้ำเสียงตำหนิชัดเจน

จะไม่กล้าอย่างไรอย่างน้อยก็ช่วยสองชีวิตถ้าไม่แต่งก็ไม่มีฮองเฮาไม่มีฮองเฮาก็ไม่มีใครตาย จริงไหม

"นาง เหมาะกับเจ้าเจี้ยนเหวินหรือว่าจะเหมาะกับข้าเอี้ยนอ๋องคนนี้ ข้าชอบนางที่ตรงไปตรงมา"ผิดแล้ว ไม่ได้ชอบใครเสียหน่อยก็แค่อยากช่วย

"อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับองค์ชายนะไม่ได้ไหน้ำส้มแตกไม่ได้อะไรเทือกนั้นข้าแค่ แค่ๆ "

หาเหตุผลไม่ได้ยิ่งพูดรัวเร็วยิ่งหน้าแดงยิ่งมีพิรุธ ยิ่งแก้ตัวยิ่งไปกันใหญ่

"หลานอยากแต่งให้เร็วที่สุด เสด็จปู่มีพระบัญชาเรื่องนี้หลานจึงอยากให้เสด็จปู่ได้วางใจ”เจ้าเด็กนั่นยังพูดเหมือนกับว่าการแต่งงานเป้นเรื่องง่ายดาย

"ไม่ได้นะ องค์ชายท่านจะทำตามใจไม่ได้ อยากแต่งก็แต่งได้หรือไรเอาแบบนี้ ให้พ้นช่วงปี1402….ไปก่อน"

เจี้ยนเหวินขมวดคิ้ว

"เจ้าเป็นอะไรของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้นี่มันคือเรื่องที่ข้าตัดสินใจไปแล้ว ปีอะไรของเจ้าทำไมต้องมายุ่งเรื่องของข้าเจ้าแค่นางกำนัล"

พริมมี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอาวะเป็นไงเป็นกัน พุ่งเข้ากอดรอบลำคอคนร่างสูง

"ม่ายยยย องค์ชายข้ามีใจให้ท่านเพียงนี้ท่านตัดเยื่อใยข้าได้ลงคอเชียวหรือจะไม่ใจดำกับข้าไปหน่อยหรือ ข้ารึอุตส่าห์ดีใจท่านทั้งสองลงทุนแย่งชิงข้า ต้องการข้าข้างกาย แต่พอข้ามอบใจองค์ชายท่านกลับจะแต่งหญิงอื่น ท่านไยเปลี่ยนใจง่ายดายเพียงนี้"

สะอื้นโดยไร้หยาดน้ำตา คำพูดที่เสแสร้งพูดไปงั้นๆแต่อีกคนไม่งั้นด้วยเจียนเหวินไม่เคยเข้าใล้หญิงใดเหมือนที่สุ่ยหลีกล่าวไว้

เจี้ยนเหวินตลึงงันอ่อนไหวกับท่าทีของพริมมี่ เอี้ยนอ๋องกลืนน้ำลายลงคอข้าๆ ด้วยรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินว่าพริมมี่มีใจกับเจี้ยนเหวินทั้งๆ ที่เขาหมายตานางมาก่อน 

“เจ้าไม่รับนาง ข้ารับนางไว้เองดีไหม”

เอ่ยปากถามเจี้ยนเหวินยิ้มๆนึกเอ็นดูพริมมี่ไม่น้อยหญิงใดในวังหลวงแห่งนี้ที่ใช้ความกล้าได้ฟุ่มเฟือยเช่นนาง

“ท่านอาแต่นี่เป็นพระประสงค์ของเสด็จปู่ให้หลานแต่งกับหรานหราน”ยังยืนยันอีก 

องค์ชายรองฟ่านลู่ก้าวเดินพร้อมกับจอกสุราในมือ

“เดิมน้องสี่ ที่หมายปองนาง เจ้าแค่องค์ชายเจี้ยนเหวินกล้าดีแย่งชิงสิ่งของกับผู้สำเร็จราชการแทนฝ่าบาทเชียวหรือ”

ลิ้นพันกันด้วยฤิทธิ์สุรา พริมมี่ขมวดคิ้วมาบังอาจพูดว่าพริมมี่เป็นสิ่งของ ยุคของพริมมี่เราทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน หากพูดแบบนี้คงถูกฟ้องไม่งั้นก็โดนถล่ม

“ พริมมมี่เอ๊ย มีมี่เป็นขององค์ชายเจี้ยนเหวินแล้ว แม้จะอยากคืนก็คืนไม่ได้ เราสองคนอยู่ร่วมตำหนักอุ่นเตียงหวานชื่น พวกท่านคิดว่าหญิงชายเป็นเพียงแค่สายลมแสงจันทร์ได้หรือ อยู่ร่วมห้องกันก็ต้องมี …เรื่องอย่างว่ากันบ้างล่ะ”พูดไปพร้อมกับฝืนยิ้ม 

“เจ้าหุบปากเหตุใดไม่รู้จักสำรวมกิริยาบ้าง เจ้ากับข้าเราเคยทำเรื่องแบบนั้นด้วยหรือ”เจ้าเด็กนี่ข้าพยายามช่วยท่านอยู่นะ

พริมมี่กระโดดขึ้นหอมแก้มเจี้ยนเหวินฟอดใหญ่ อีกคนหน้าแดงเขินอายยิ่งกว่าสาวแรกรุ่น รีบกุมที่แก้มทันที หน้าแดงไปถึงใบหู น่ารักจริงเชียว555