เป็นชายารองเพื่อเอาตัวรอด

เจี้ยนเหวินยืนนิ่ง ตู้กงกงสะกิดให้คุกเข่ารับตราหยกประจำตำแหน่งองค์รัชทายาทจากมือของหมิงไท่จู ที่ยิ้มและมองหลานชายด้วยสายตาอ่อนโยน

“ตำแหน่งไท่จือเหมาะที่จะเป็นของเจ้าเจี้ยนเหวิน”

เสียงประกาศก้องเสียงแซ่ซ้องและเสียงอื้ออึงด้วยความประหลาดใจ คราวนี้เป็นพริมมี่ที่หันมองเอี้ยนอ๋องว่าเขาไหวไหม เอี้ยนอ๋องก้าวขาออกจากตรงนั้นไปคล้ายจะหลบหนีความอัปยศ กับตำแหน่งรัชทายาทคนใหม่ของราชวงศ์หมิงที่หมายมั่นไว้แต่ตำแหน่งนี้กับตกอยู่ที่องค์ชายเจี้ยนเหวิน ที่เอี้ยนอ๋องไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้

พริมมี่ ก้าวขาตามเอี้ยนอ่องไปทันที บางอย่างบอกพริมมี่ว่าไม่อาจปล่อยผ่าน เขาจะผิดหวังแค่ไหน เขาจะแค้นเคืองเพียงใด เป็นพริมมี่ที่จะแก้ไขประวิติศาสตร์ไม่ให้เอี้ยนอ๋องจูตี้ก่อกบฏ

“ท่านอ๋องรอมีมี่ด้วย”

เอี้ยนอ๋องจูตี้หันมา สวมกอดพริมมี่ไว้แน่นเพียงครู่เดียวที่ พริมมี่รู้สึกว่าคนผู้นี้กำลังอ่อนแอ

ผลักพริมมี่ออกห่าง

“เจ้าไปเสีย”

“ข้ามาเพื่อจะบอกท่านว่า คนเราไม่ได้สมหวังไปเสียทุกอย่างหรอกนะจะต้องมีผิดหวังกันบ้าง”เอี้ยนอ๋องยิ้มขมขื่น

“เจ้ากำลังสงสารข้าหรือ”

“ข้าก็สงสารไปเสียทุกคน ทุกคนที่นี่น่าสงสารไปหมดไม่ว่าจะท่านอ๋อง ฝ่าบาท หรือถังหรานหราน พระชายาเอกท่านอ๋องไป๋อิง หรือแม้กระทั่ง องค์ชาย เอ่อ องค์รัชทายาทเจี้ยนเหวิน”

“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้าเสียหน่อยมีมี่ ไม่ใช่เรื่องของเจ้า นั่นมันไม่อาจเปลี่ยนได้ เจ้ากำลังจะทำให้ทุกอย่างบิดเบี้ยว”

แม้จะสะดุดหูกับคำเอ่ยกำกวม บิดเบี้ยวนั้น

“บิดเบี้ยว แต่ เอี้ยนอ๋องจูตี้ท่านกำลังเสียใจ”

“พรุ่งนี้ ข้าจะเดินทางไปเป่ยจิงใช้ชีวิตที่นั่นตลอดไป หากเจ้าอยู่ที่นี่ ไม่มีความสุขหรือเจี้ยนเหวิน ไม่ดีกับเจ้าเหมือนที่ผ่านมา เป่ยจิงไม่ไกลจากหนานจิงข้าพร้อมมารับเจ้าไปอยู่ที่เป่ยจิง”

น้ำเสียงจริงจังที่สุด พริมมี่ถอนหายใจ

“หวังว่าท่านอ๋องจะทำใจได้ ตำแหน่งเอี้ยนอ๋องจูตี้ก็สูงส่งไม่แพ้กัน”

แสงตะเกียงที่ญาติฝ่ายหญิงนำมาจากบ้านถังสว่างในห้องหอสีแดง

องค์รัชทายาทเจี้ยนเหวินนั่งลงข้างๆร่างอ้อนแอ้นของถังหรานหราน

"เหนื่อยหนักมาทั้งวันให้ข้ากล่อมเจ้านอน" 

โน้มกายลงช้าๆกดริมฝีปากที่ปากสีแดงระเรื่อ

ศาลาริมสระที่ห่างใกล้จากห้องหอ

"ฮ่าาาาาาาเอิ๊กกกกกับแกล้มหมด ไปหามาเลยสมศักดิ์ ตานายลุกบ้างแล้วฉันลุกไม่ไหวแล้วเอิ๊กกกก"

"เอาจริงนะมีมี่ เจ้านะงดงามสดใส ตั้งใจทำหน้าที่นางกำนัลพอยี่สิบห้าก็ลาออกไปแต่งงานกับคนที่หมายปองได้เงินทุนพอเปิดร้านค้าขาย ชีวิตแสนสบายต่อจากนั้น เจ้าทำแบบนี้ยอมเป็นชายารองขององค์รัชทายาทข้าจะบอกอะไรให้เขาหาได้อยากยกย่องเราไม่ ลูกขุนนางรึก็ไม่ใช่ ตำแหน่งชายารองสูงส่งเกินไป อีกหน่อยไท่จือยิ่งจะมีคนอยากที่จะถวายตัว เจ้ามิต้องโดดเดี่ยวจนตายหรือ"สมศักดฺ์พูดความจริงแบบคนที่ไม่ออมคำพูด

“ปากหมานจริงปกติไม่เมาก้ปากหมานอยุ่แล้วพอดื่มเข้าไปหน่อยนายกล้าสั่งสอนฉันเลยหรือถึงว่าองค์ชายไม่ไม่ไม่ต้องไท่จือสิเรียกนายว่าจอมบงการ”

“เชื่อข้าเถอะมีมี่จะมีอะไรดีไปกว่าการที่เรามีอิสระไม่อยู่ภายใต้ตำแหน่งใดๆวิ่งแล่นบนทุ่งหญ้าป่าเขาเหมือนที่เราเคยทำ ข้าเองก้คิอดถึงชีวิตแบบนั้นอืออออ”

เอ้าร้องไห้เฉยเลยเจ้าหมอนี่มีเรื่องคับแค้นใจเหมือนกันนี่

พริมมี่ฟุบหน้าลงบนโต๊ะนอนมองเข้าไปในห้องบรรทมที่ดัดแปลงเป็นห้องหอมีไฟสีแดงแสงสว่างส่องลอดออกจากห้องไกลแสนไกล

"ข้ายอมเป็นชายารองแค่เพียงเอาตัวรอดก็เท่านั้น ข้ามาที่นี่ไร้ญาติขาดมิตรอีกทั้งยังไม่รู้ว่าจะกลับไปได้ไหม จำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่ให้ได้จนกว่า..จนกว่าจะกลับไปได้เสียที"

สุ่ยหลีถอนหายใจ

"ข้าคิดว่าเจ้าควรทำใจเถิดบางทีสวรรค์อาจลิขิตให้เจ้ามาที่นี่เพียงเพื่อยุ่งเกี่ยวผูกพัน…หาได้มาเพื่อเป็นที่กล่าวขวัญถึง"

พริมมี่ยิ้มเศร้าๆจริงอย่างที่สุ่ยหลีพูดมีประวิติศาสตร์หน้าใดกันกล่าวขวัญถึงนางกำนัลชื่อเจียงมีมี่ นางกำนัลต่ำต้อยมีหรือจะมีชื่อในประวัติศาสตร์

“ข้าแค่เพียงชายารองเพื่อเอาตัวรอดก็เท่านั้น ไม่ได้อยากเป็นคนของใครเสียหน่อยฮือออออ ข้าไม่เคยเสียใจไม่ เคยเสียใจจริงๆไม่ว่าตอนนี้เขาจะหวานชื่นกันแค่ไหนข้าก็ไม่สนใจฮืออออออไม่สนใจ”

 ผล่อยหลับไปทั้งอย่างนั้นอย่างนั้น

"มีมี่ มีมี่ มีมี่เจ้าจะนอนที่นี่ไม่ได้นะอากาศเย็นลงมากแล้วข้ายกเจ้าก็ไม่ไหวเราสองคนตัวเกือบจะเท่ากัน"