ขอให้ท่านจงเข้มแข็ง

“เจ้าอาจไม่รู้สึกอะไรข้าเข้าใจดี แต่ข้าเจี้ยนเหวินไม่อาจสูญเสียเจ้าไป” 

เจี้ยนเหวินรำพึงรำพัน เบาๆภายใต้แสงจันทร์

“ท่านพี่”

 หรานหราน ทรุดกายลงนั่งข้างๆ

“อากาศเย็น เพียงนี้เจ้าออกมาทำไมกัน”

หรานหรานวางเสื้อคลุมห่มร่างสูงของเจี้ยนเหวิน

“เจ้า ไม่จำเป็นต้องดูแลข้า เพียงนี้ก็ได้ก่อนหน้านั้นข้าก็ไม่เคยมีใครคอยดูแลอยู่แล้ว”

“แต่ตอนนี้ท่านพี่มีข้าข้าเป็นไท่จือเฟย หลายเรื่องที่ไม่อาจแบกรับแทนท่านแต่ข้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ข้าก่อนหน้านั้นได้ยินเรื่องของท่านมามากมายเพิ่งจะเห็นกับตาก็วันนี้ ท่านพี่ไร้ญาติขาดมิตรเพียงนี้ หรานหรานจะไม่มีทางปล่อยให้ท่านโดดเดี่ยว”

ยิ้มอ่อนโยน เจี้ยนเหวินถอนหายใจมองสบตาหรานหราน นางดีกับเขาเพียงใด แต่ภายในใจเขารู้ดีว่าไม่อาจมีใครมาแทนพริมมี่ได้ พริมมี่แตกต่างจึงดึงดูด

“ท่านอาทั้งหลายต่างคาดหวังตำแหน่งไท่จือ ที่หอมหวานไม่หวังมากก็หวังน้อย แต่ทว่าเสด็จปู่กับเลือกข้า พวกเขาจึงตั้งใจโดดเดี่ยวข้าแม้จะร้องขอความช่วยเหลือด้านต่างๆ ก็คงไม่มีใครอยากจะยื่นมือ พวกเขาคิดว่าข้าโง่งมไม่อาจดูแลหนานจิง และราชสำนักที่ยิ่งใหญ่ได้”

“ท่านพ่อยินดีสนับสนุนท่านพี่ ฝ่าบาทเองตั้งใจให้เราสองคนแต่งกัน เพราะบิดาข้าเป็นที่เชื่อถือในราชสำนักเป็นขุนนางที่รู้ดีชั่ว จึงช่วยส่งเสริมท่านพี่ เป็นเพราะฝ่าบาทรู้ดีว่าวันนี้ วันที่ท่านพี่จะถูกโดดเดี่ยวจะต้องมาถึงแน่ หากแต่งตั้งท่านพี่นั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพา”

“เสด็จปู่ เป็นฮ่องเต้ที่ยอดเยี่ยม ข้ากลัวเหลือเกินว่าจะไม่อาจเป็นเหมือนเสด็จปู่ ที่มีองครักษ์เกราะทองคอยสอดแนมขุนนางชั่ว อ่านฎีกาจากราษฎรด้วยพระองค์เอง และยังจัดสรรให้องค์ชายทุกพระองค์มีหน้าที่รับผิดชอบเมืองหน้าด่านแต่ละแห่ง และยังริเริ่มให้มีการคานอำนาจของขุนนางด้วยกันเอง”

“ท่านพ่อ จะช่วยท่านพี่ดูแลหนานจิงให้…. อยู่รอดปลอดภัย”

“ข้าขอบใจเจ้าและบิดาเจ้าที่ กล้าที่จะยืนข้างข้าในวันที่ไม่เหลือใคร”

คลำนาฬิกาพกที่คอส่งเสียงเตือนเวลาสองทุ่ม หรือยามซวี ป่านนี้นาฬิกาพกของพริมมี่ก็คงบอกเวลาสองทุ่มเช่นกัน

หรานหรานทำสีหน้าตื่นเต้น

“ท่านพี่สิ่งนั้นคือ”

เจี้ยนเหวินรีบ คว้านาฬิกาแล้วหย่อนเข้าไปในอกเสื้อเสีย

“นาฬิกาพก”

“คงสำคัญกับท่านพี่มากจึง ได้หวงแหนมันเพียงนั้น”เจี้ยนเหวินถอนหายใจ

“เจ้าไปนอนเถิดอากาศเย็นแล้ว ข้าเองก็จะกลับไปอ่านฎีกาที่มีคนส่งเข้ามามากมาย ความจริงบิดาเจ้าก็ช่วยแบ่งเบาได้ไม่น้อยอีกทั้งขุนนาง870คนในท้องพระโรงต่างมีความเห็นไปในทิศทางเดียวกัน ทำให้ข้าทำงานง่ายขึ้น เช่นนั้นข้าจึงไม่ต้องเหนื่อยหนัก เจ้าไปพักเสียก่อนอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามข้าจะแวะไปที่ห้องของเจ้า”

หรานหรานยิ้มกว้าง กอดแขนเจี้ยนเหวินไว้แน่น

“ท่านพี่ แม้ที่ผ่านมาท่านจะไม่เคยดูดำดูดีข้าเลย แต่จากนี้ไปข้าหวังว่าท่านจะใส่ใจข้ามากขึ้น ข้ามีเพียงท่านและไม่คิดอยากให้ท่านมีคนอื่น แม้ว่าจะเป็นธรรมเนียมปฏิบัติก็ตาม ฝ่าบาทมีองค์ชายถึงแปดพระองค์ องค์หญิงอีกมากมาย แต่ ข้าหวังว่า ท่านพี่จะมีข้าและลูกเท่านั้น”

“ข้าก็ไม่เคยคิดจะมีใครอื่นนอกจาก..”

“ไท่จือ พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระอาการประชวรที่แย่ลง ตู้กงกงส่งคนส่งข่าวให้ไท่จือรีบเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้”

สุ่ยหลีลนลานเข้ามาตรงหน้า เจี้ยเหวินลุกขึ้นยืน

หลายวันมานี้ หมิงไท่จูไม่แม้แต่จะเสวยเอาแต่นอนนิ่งดวงตาเหม่อลอยแม้ เจี้ยนเหวินจะเข้าเฝ้าในช่วงเช้าและบ่ายของทุกวัน แต่หมิงไท่จูกลับเพียงแค่ถามว่า สบายดีไหมงานในราชสำนักเรียบร้อยดีไหม แล้วก็หลับไปในทุกครั้งที่พบกัน

“ท่านพี่ ข้าตามไปกับท่าน”

“หรานหรานเจ้าอยู่ที่นี่เถิด ไว้มีอะไรเคืบหน้าข้าให้สุ่ยหลีมาบอกเจ้า”

หรานหรานพยักหน้า ขึ้นลง

ห้องบรรทมฮ่องเต้

หมอหลวงนั่งคุกเข่าที่ด้านข้างแท่นนอนถึงสามคน บนเก้าอี้ซุนหนี่กุ้ยเฟยและพระสนมเอกหรูหรานนั่ง ทอดสายตายังร่างที่นอนหายใจหอบเหนื่อย

“ ถวายพระพรไท่จือ” เหล่าหมอหลวงต่างลุกขึ้นประสานมือ

“นานแค่ไหน อาการของเสด็จปู่นานแค่ไหนที่เป็นแบบนี้”

“ตั้งแต่เมื่อเย็นพ่ะย่ะค่ะ วันนี้อากาศเย็นยิ่งนักยิ่งมีอาการหอบเหนื่อย”

“มีใครตาม นางกำนัลมีมี่ให้มาถวายการดูแลหรือยัง”

“ข้าพานางมาและให้นางรออยู่ด้านนอก ฝ่าบาททรงปฏิเสธการถวายการรักษาด้วยบอกว่าหอบเหนื่อยจนไม่อาจขยับกายได้”ซุนหนี่กุ้ยเฟยพูดขึ้น

“ท่านหมอ พอจะมีวิธีใดบ้าง” หมอหลวงทั้งสามส่ายหน้าพร้อมกัน

“หากเป็นเช่นนี้ คาดอาการป่วยจะยิ่งแย่ลงไปคงต้องรอให้ ยาที่ดื่มเข้าไปช่วยบรรเทาอาการหอบเหนื่อยและคงต้องรอให้สวรรค์เมตตาก็เท่านั้น”

เจี้ยนเหวินทรุดกายลงกับเก้าอี้

“นานแค่ไหนที่เสด็จปู่จะอยู่ที่นี่ เพื่อเตรียมการเดินทางครั้งสุดท้าย”

“ไม่อาจบอกได้แน่ชัดบางที อาจสองสามวันหรือบางที่อาจ ไม่เกินเย็นพรุ่งนี้หาอากาศยังเหน็บหนาวเช่นนี้”

“ส่งม้าเร็วส่งข่าวบอกกล่าวท่านอ๋องและองค์ชายทั้งเจ็ด ให้รีบกลับมาที่หนานจิงเข้าเฝ้าเสด็จปู่” ออกคำสั่งกับสุ่ยหลี น้ำตาไหลอาบแก้ม

“เจี้ยนเหวินไม่อาจแบ่งเบาเสด็จปู่ได้ในเรื่องนี้ ข้าอกตัญญู”

ร้องไห้เหมือนเด็กๆ

พริมมี่ ได้ยินเสียงสะอื้นของเจี้ยนเหวินชัดเจน

อดที่จะปาดน้ำตาไม่ได้ การจากลามันน่ากลัวว่าสิ่งใด แล้วการจากลาที่เรายังไม่พร้อม จะต้องจากลายิ่งน่ากลัวและปวดร้าวยิ่งนัก เจี้ยนเหวินเปิดประตูออกจากห้องบรรทม พริมมี่ตรงเข้าสวมกอดร่างสูงของเจี้ยนเหวินในทันที หยาดน้ำตาอุ่นๆ ยังอยู่ที่ใบหน้าของเจี้ยนเหวิน มืออุ่นกอดตอบเหมือนเด็กๆที่ต้องการไออุ่นอ้อมกอดแนบแน่นต่อเติมกำลังใจ

“ไท่จือท่านจะต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้ ท่านจำเรื่องที่ข้าเคยบอกได้ไหม ว่าท่านจะได้เป็นไท่จือและในปีเดียวกันนี้ท่าน จะได้เป็นฮ่องเต้” 

เจี้ยนเหวินสะอื้นเบาๆ ผลักร่างเล็กของพริมมี่มาสบตา

“เจ้ารู้อะไรอีก มีมี่ เจ้ารู้อะไรที่ข้ายังไม่รู้อีก แล้วเจ้ารู้ไหมว่าข้าจะต้องทำอย่างไรต่อจากนี้ไปหากไม่มีเสด็จปู่ ข้ากลัว กลัวเหลือเกินว่า จะทำได้ไม่ดีเท่ากับที่เสด็จปู่ทำไว้ ข้าไม่อยากให้ คนที่คาดหวังในตัวข้าเช่นเสด็จปู่ต้องผิดหวัง”

พริมมี่ลูบหลังให้เบาๆ กระซิบข้างหูเจี้ยนเหวินเบาสุดเบาได้ยินเพียงสองคน เจี้ยนเหวินตัวแข็งทื่อดวงตาเบิกกว้าง พริมมี่ยิ้มเศร้าๆ