ต่อไป

สุ่ยหลียิ้ม

“เช่นนั้นเขาเหลียงซานเบื้องหน้าเหมาะที่จะปีนป่ายต่อเติมความหวังในเมื่อเราเดินทางไปมาจนทั่วยังไม่พบน้ำพุแห่งกาลเวลา บางทีควรจะลองปีนเขาดูบ้าง”

เจี้ยนเหวินยิ้มกว้าง

เป่ยจิง

"จักรพรรดิหย่งเล่อทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี"

เสียงถวายพระพรดังกึกก้องเมื่อจักรพรรดิหย่งเล่อหรือเอี้ยนอ๋องจูตี้ในอดีตเสด็จขึ้นนั่งบัลลังก์มังกร หย่งเล่ออมยิ้มอดคิดถึงพริมมี่กับคำว่าหย่งเล่อหรือหยกเลอค่ายกกำไลหยกสีแดงขึ้นมามองดู

"ยังคงคิดถึงเจ้าเหมือนเดิมมีมี่"

พึมพำเบาๆ ยิ้มเศร้าๆ

"ฝ่าบาท เมืองหลวงเป่ยจิงและพระราชวังต้องห้ามบัดนี้ได้เริ่มก่อสร้างแล้ว ตามพระบัญชา"

"ดีมาก จิ้งเหอท่านควรจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเรื่องนี้"

"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทเป่ยจิงของเรารุ่งเรืองร่มเย็น ต่างชาติล้วนต้องการผูกมิตร"

"ดียิ่งแล้วข้าน้อมนำดำรัสของไท่หวงซางหมิงไท่จูสืบต่อมาหวังว่าบรรพบุรุษจะชื่นชม ครั้งนี้ตั้งใจส่งสินค้าและราชทูตยังต่างชาติต่างภาษาเพื่อเจริญสัมพันธ์ทางการทูต"

จิ้งเหอประสานมือตรงหน้า

"ข้าน้อยยินดีเป็นตัวแทนเดินเรือยังต่างแคว้น"จักรพรรดิหย่งเล่อยิ้มกว้าง

"ดีแล้วจิ้งเหอท่านไม่เคยทำให้ข้าผิดหวัง"

จักรพรรดิหย่งเล่อเดินเอามือไพล่หลังชมต้นไป๋กว่อเหลืองอร่าม

"ฝ่าบาท คิดถึงนางอีกแล้วหรือ"

จิ้งเหอขันทีข้างกายที่รู้ใจที่สุดเอ่ยปากเบาๆ

"จะนานแค่ไหนข้าก็ยังคงคิดถึงนาง นานแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ได้แวะไปเยี่ยม สุสานของนาง”

"บ้านซุน เอ่อตำหนักชมดาวตอนนี้มีเพียงพระนางซุนนี่ที่บำเพ็ญเพียรที่นั่นส่วนนายท่านจูเหวินออกเดินทางพร้อมกับสุ่ยหลี”

จักรพรรดิหย่งเล่อยิ้มเศร้าๆ

"อีกนานแค่ไหนจึงจะได้พบกันอีก ข้าให้ส่งคนอารักขาซุนจูเหวิน จิ้งเหอได้ส่งคนทำตามที่ข้าบัญชาหรือไม่"

"พ่ะย่ะค่ะอารักขาอยู่ห่างๆ นายท่านจูเหวินปฏิเสธการอารักขา"

"ดีแล้วแค่รู้ว่าเขาปลอดภัยนั่นคือสิ่งที่ข้าทำเพื่อมีมี่ ปกป้องเจี้ยนเหวินและไม่ทำร้ายเขา"

เงยหน้ามองใบไป๋กว่อสีเหลืองทอง

"ข้าคิดถึงเจ้ามีมี่"

ยิ้มเศร้าๆ จิ้งเหอก้มหน้าอดที่จะสงสารจักรพรรดิหย่งเล่อเสียไม่ได้ เรื่องรักใคร่ ห้ามกันไม่ได้เรื่องแอบรักก็ไม่อาจห้ามหย่งเล่อ เป็นสุดยอดบุรุษ รักไม่อาจครอบครองแต่กลับส่งมอบความปรารถนาดีต่อไป

อนาคตอันไกลโพ้น

"คุณซุนขอรับ คุณพริมมี่ป่านนี้ยังไม่มีอาการตอบสนองเพียงแค่มีสัญญาณชีพที่กระเตื้องขึ้น"

คุณหมอผู้อำนวยการก้มศีรษะนอบน้อมตรงหน้าซุนจู

"เธอคงจะ ไม่อยากจะกลับมาบางที่พริมมี่อาจกลัวว่าจะไม่ได้กลับไปอีกครั้ง มีวิธีไหนที่จะช่วยให้เธอกลับมาเสียที"

ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วกังวลไม่น้อยหากไม่ทันเล่าหากพริมมมี่จากเขาไปก่อนที่จะกลับมาเล่า

"คุณหมอหย่ง เชี่ยวชาญด้านสมองคงต้องให้คุณหมอหย่งช่วยดูเคสของคุณพริมมี่"ซุนจูยิ้มบางๆ

กี่ปีแล้วที่ไม่เคยได้พบหย่งเล่อท่านอาที่เขานับถือ สวรรค์หรือไรจึงให้ได้พานพบอีกครั้ง

"กระผมจะให้คุณหมอหย่งมาตรวจดูอาการของคุณพริมมมี่อีกที่"

ซุนจูยกมือบางซีดขาวที่กุมไว้มาจุมพิตเบาๆ เมื่อผู้อำนวยการร.พออกไปแล้ว

"เห็นหน้าท่านอาพร้อมกันกับข้า ข้าแอบหวั่นไม่น้อยว่าเจ้าจะเปลี่ยนใจแต่บอกไว้ก่อนนะ ข้าก็หวงของข้า"

อมยิ้มแนบแก้มกับมือบาง

"ของกำนัลมากมายรอเจ้าอยู่พริมมี่คนขี้งก รีบตื่นมารับของกำนัล"

เขาโอนสินทรัพย์บางส่วนเป็นค่ามัดจำสินสอดคนงามไท่กั่วไว้แล้วหวังว่านางจะรับรักเขายอมแต่งกับเขาโดยดี

อดีต

เขาเหลียงซานหัวซานที่สูงเสียดฟ้า แค่คิดว่าจะต้องปืนป่ายมือไม้ก็สั่น สุายหลียืนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

"กลัวหรือไม่"

จูเหวินหรือซุนจูเอ่ยปากถาม

"มะมะไม่ขอรับ"

"ดีแล้วข้ายังไม่พร้อมปีนป่ายคืนนี้นอนหลับเสียให้พอพรุ่งนี้เราจึงจะขึ้นเขา" 

สุ่ยหลียิ้มถอนหายใจยาวหน้าแช่มชื่นมาทันที

"นายท่าน มีสุรารสเลิศเรามาดื่มย้อมใจ"

จูเหวินยิ้มรับจอกสุรากระดกลงคอ

"ขอบใจเจ้านะสุ่ยหลีที่ไม่ทอดทิ้งข้า"

รินสุราส่งให้สุ่ยหลี