นำพาข้าและท่านมาพบกันอีกครา

เงยหน้ามองพริมมี่ ใบหน้าแย้มยิ้ม

“หนินห่าว หนินหาวมะ” (ทำไมใช้คำว่าหนินห่าวที่ใช้กับคนที่อาวุโสกว่า) พริมมี่ขมวดคิ้วไม่ใช่แต่พริมมี่ที่ขมวดคิ้ว สมศักดิ์เองก็ทำสีหน้าตกใจกับคำที่ได้ยิน หรือว่าคุณปู่ท่านนี้จะเลอะเลือนไปชั่วขณะ

“หนินห่าว เหล่าซือห่าวค่ะ”

ใบหน้าชรา เลิกคิ้วสูง ยิ้มพึงใจพริมมี่ออกเสียงภาษาจีนได้คล่องแคล่วจนพริมมี่เองก็แปลกใจ

“ไม่ได้ขอรับ ดีใจเสียจริงที่ในที่สุดก็มาที่นี่”

คำพูดมีเลศนัย แต่ก็คงเป็นไปตามวัยด้วยคุณปู่ชรามากแล้วนั่นเอง

พริมมี่ยิ้มเจื่อนๆ

“เชิญ ด้านในดีกว่า กินข้าวเสียก่อนแล้วก็คุยกัน เด็กๆหยิบกล่องไม้ในรถมาด้วย” บอดี้การ์ดร่างสูงตามมาตรฐานสองคนโค้งคำนับอย่างนอบน้อม ท่านลุงหนวดขาวพยุงคุณซุนเข้าไปด้านในอีกทอด

คุณซุนเยี่ยเต๋อ นั่งหัวโต๊ะ พริมมี่และสมศักดิ์ นั่งขวาซ้าย

“กินไปคุยไปได้ หว่อ (หว่อ) ไม่ถือสา เข้าเรื่องเลยดีไหม หว่ออยากให้คุณช่วยดูของสิ่งนี้” 

อยู่ๆก็เปลี่ยนท่าทีจากนอบน้อมเป็นจริงจัง

แบมือรับเอากล้องไม้เก่า ทว่าสลักลวดลายงดงาม ประดับด้วยมุกและหยกด้านบนของฝากล่อง ที่บอดี้กร์าดวางลงบนมือเบาๆ ซุนเยี่ยเต๋อวางกล้องไม้ลงบนโต๊ะ

มือเหี่ยวหยิบม้วนกระดาษที่มัดไว้ด้วยด้ายสีแดง อย่างทะนุถนอม เบามืออย่างที่สุด

“นี่คือสิ่งที่อยากให้คุณดู พริมมี่ลุกขึ้น เอื้อมมือไปหยิบ ม้วนกระดาษมาราวกับของมีค่าเหมือนกันนาฬิกาพกหลุดออกมาจากอกเสื้อห้อยต่องแต่งตรงหน้า

นั่งลงบนเก้าอี้เหมือนเดิม สมศักดิ์ชะโงกหน้ามามอง ม้วนกระดาษที่จากสีขาวกลายเป็นเหลืองนั้นตาไม่กะพริบ พริมมี่เองก็รู้สึกว่าใจเต้นราวกับจะทะลุออกจากอก แกะด้ายสีแดงที่รัดม้วนกระดาษออกช้าๆ คลี่ออกเบาๆ

ตัวอักษรแปลกตา หมึกสีดำตวัดเป็นลายเส้นด้วยความตั้งใจ สวยงามราวกับภาพพิมพิ์

“ไป๋กว่อ เหลืองอร่าม

แต่เจ้ากลับงดงามท่ามกลางคืนมืดมิด

พรุ่งนี้หากตื่นลืมตาไม่พบข้า จึงไม่มีเจ้า

ของกำนัลมากมาย เพื่อเจ้ายามพานพบ

แค่เพียง หล่อหลอมรวมกัน ใต้แสงจันทร์ข้าก็พร้อมมอบของกำนัลให้เจ้า

อำลา หรืออาลัยไร้ซึ่งความหมาย

นำพาข้าและเจ้ามาพบเจอกันอีกครา”

พริมมี่ขมวดคิ้วมุ่น ลายแทงไม่ได้บ่งบอกสิ่งสำคัญอะไร ต้นแปะก๊วย จะไม่ง่ายไปหน่อยหรือถ้าจะบังเอิญว่าสมบัติจะฝังไว้ใต้ต้นแป๊ะก๊วย

"มีต้นไป๋กว่อที่นี่ไหม"คุณปู่ซุนยิ้ม

"ต้นไป๋กว่อ เก่าแก่แลนมาร์คที่นักท่องเที่ยวมักจะมาถ่ายรูปอยู่ทางด้านเหนือของบ้านหลังนี้"

พริมมี่ยื่นลายแทงอะไรนั่นคืนให้กับคุณปู่ซุน

"คงต้องลองไปที่ต้นไป๋กว่อในนี้ ไม่มีอะไรที่ชี้จุดชัดเจน ลายเส้นดูเหมือนว่าตั้งใจจะสับขาหลอกว่าคือลายแทงวกไปวนมาแต่ก็พูดถึงเรื่องของกำนัล ซึ่งไม่รู้ว่าคืออะไรอาจเป็นแค่ถ้วยโถโอชามหรืออาจเป็นหินสีซึ่งสมัยนั้นก็นับว่าเป็นของหายาก"คุณปู่ซุนพยักหน้าขึ้นลง

"ไม่สำคัญแค่พานพบก็พอ คงต้องอาศัยทีมงานขุดค้นคุณภาพเช่น ทีมงานย้อนเวลาหาความจริง"

สมศักดิ์ยิ้มยื่นมือสัมผัสมือคุณปู่ซุน ที่ถอนหายใจ

"เราจะไม่ทำให้ ทุกคนผิดหวัง"

สมศักดิ์ พูดขึ้นแทนทุกคนตามทำเนียม

"ของกำนัลมากมาย คำนี้ที่ทำให้ฉันคิดว่าจะต้องเป็นสมบัติเพราะของสิ่งนี้ตกทอดพร้อมคำสั่งเสียจากรุ่นสู่รุ่น"

"หากเป็นเรื่องจริง อย่างที่คุณซุนพูด นี่ก็คือสมบัติที่ตั้งใจซ่อนไว้เพื่อลูกหลาน คุณซุน พริมขออนุญาตถามตระกูลซุนมีเชื้อสายของใครกันระหว่างจักรพรรดิเจี้ยนเหวินหรือจักรพรรดิหย่งเล่อ"คุณซุนยิ้ม

"ตระกูลซุนเดิมคือแซ่จูหลังจากที่เอี้ยนอ๋องจูตี้ก่อกบฏ คนที่เคยอยู่ภายใต้การดูแลของจักรพรรดิเจี้ยนเหวินจึงเปลี่ยนชื่อแซ่ใหม่เสียพวกเราจึงใช้แซ่ซุนตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา"

พริมมี่ครุ่นคิด จักรพรรดิเจี้ยนเหวินหลานของจักรพรรดิหมิงไท่จูหรือที่เรารู้จักกันในนามจูหยวนจางผู้ที่ปลดแอกชาวฮั่นจากมองโกลและราชวงค์หยวน ที่กดขี่ชาวฮั่นแต่ในประวัติศาสตร์ไม่ได้บอกว่าเจี้ยนเหวินตายหรือถูกตัดรากถอนโคนแต่หายไปไม่มีใครพบเห็นอีกเลยเป็นไปได้มากว่าเจ้าเจี้ยนอพยพหนีหรืออาจเปลี่ยนชื่อแซ่แต่จากที่มองบ้านซุนที่ตระกูลเดิมคือแซ่จูร่ำรวยขนาดนี้เท่ากับไม่เคยหนีไปไหนยังอยู่ที่เป่ยจิงสั่งสมบารมีและเงินทองตกทอดสู่ลูกหลาน หรือว่าเอี้ยนอ๋องจูตี้หรือหย่งเล่อไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อนหรืออาจรู้แต่ไม่คิดจะทำอะไรพริมมี่เผลอหัวเราะดังๆ

"ฮ่าาาาา เรื่องนี้น่าสนุกพิลึก”

 นิยายดีดีคือนิยายที่ไม่มีคนทะลุมิติ เขาว่างั้น พริมมี่จะสืบอยู่ที่ในปี2024นี่แหละให้ความจริงปรากฏ จบกันทีนิยายทะลุมิติฮ่าาาาาา สมศักดิ์สะกิดเบาๆ พริมมี่ยิ้มเกาหัวแกรกๆ

"เริ่มงานได้ทันทีนับตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ที่นี่เป็นของคุณแล้วหว่ออาจไม่ได้มาที่นี่บ่อยนักขอให้คุณสนุกกับมัน”​