หวน

เจี้ยนเหวินพยุงร่าง ที่นอนฟุบหน้าอยู่กับพื้น

“องครัชทายาททำไมเป็นท่าน” 

จิ้งเหอชักลูกดอกที่ปักคาที่แผ่นหลังออกในทันที

“อั๊กกก เจ้าสี่เจ้าสี่เจ้า ยิงข้าทำไมกัน”

พูดได้เพียงเท่านั้นองค์รัชทายาทจูเปียวก็สิ้นสติไปในทันที เจี้ยนเหวินคุกเข่าลงจับชีพจรของ บิดา

“ท่านอาแย่แล้ว ท่านพ่อ…”

“พี่ใหญ่อดทนไว้ ข้าจะพาท่านกลับไปที่ประทับ เจี้ยนเหวินล่วงหน้าไปก่อนตามหมอหลวงให้มารับองค์รัชทายาททันทีที่ไปถึง จิ้งเหอช่วยข้าพยุงองค์รัชทายาท”

 เสียงฝีเท้าม้าของเจี้ยนเหวินควบตะบึงออกจากตรงนั้น พริมมี่อ้าปากค้างไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่คนเดียว ก็น่าอยู่หรอกองครัชทายาทถูกลูกดอกนี่ อ้าปากค้างเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ องค์รัชทายาท อ๋อง ขันที และม้า หันมองรอบตัว  นี่ไม่ธรรมดาแล้วพริมมี่มาที่นี่ได้อย่างไร ฝันจะต้องเป็นฝันหรือว่าตายไปแล้ว ก้มลงกัดแขนตัวเองอย่างแรง

“โอ๊ย เจ็บจัง”ไม่ใช่ฝัน ไม่ใช่ฝันแล้วนี่คือเรื่องจริงความจริง

นี่มันอะไรกันเกิดอะไรขึ้น ละละแล้วพริมมี่อยู่ที่ไหนกันไหนบอกว่านิยายดีดีจะต้องมีไม่ใครข้ามมิติมาอย่างไรเล่า เอี้ยนอ๋องจูตี้พยุงร่างสูงขององค์รัชทายาทจูเปียวให้ขึ้นไปบนม้าอย่างทุลักทุเลด้วยการช่วยเหลือของขันทีจิ้งเหอคนสนิท เอี้ยนอ๋องจูตี้ไม่วายหันมาทาง พริมมี่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เจ้ากลับไปกับขันทีข้างกายเจี้ยนเหวิน สุยหลีก็แล้วกันกลางป่าเขาอันตราย หญิงงามเช่นเจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่”

“ย้าาาา”

ตวัดแส้ฟาดเข้าที่หลังม้า พาร่างไร้สติของจูเปียวบนหลังม้าให้พุ่งทะยานไปทันที จิ้งเหอกระโดดขึ้นควบม้าตามไปในทันที

พริมมี่ มองตามร่างสูงที่เร่งรีบ โธ่ รีบจะตายยังห่วงพริมมี่ช่างมีน้ำใจเสียจริง  ร่างเตี้ยที่คุ้นตาของสมศักดิ์เดิน มาหยุดที่พริมมี่

“สมศักดิ์นายก็มาหรือ”

เปล่านั่นไม่ใช่สมศักดิ์ในเมื่อเสื้อผ้าหน้าผมสุดเชย ในแบบขันทีโบราณถูกห่มคลุมร่างไว้บ่งบอกฐานะขันที คำพูดในวันนั้นลอยเข้ามาในหัว

“หากย้อนเวลากลับไปผมคงเป็นขันทีส่วนพี่พริมก็คงเป็นได้แค่นางในหอซักล้าง”

“ไม่มีทางนายเป็นขันทีไปคนเดียวเถอะ” 

สุ่ยหลีส่ายหน้าไปมาด้วยความระอาใจ สายตาที่มองพริมมี่ไม่ได้มีความไว้ใจแม้แต้น้อย

“อย่ามองฉันด้วย สายตาแบบนี้นะ”สุ่ยหลีถอนหายใจยาว

“มีมี่ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าสิ่งที่เจ้าทำ ไม่มีผลหรอกข้าละอิดหนาระอาใจกับเจ้าเสียจริง  เอี้ยนอ๋องจูตี้ไม่มีทางจะชายตามองเจ้า อีกอย่างองค์ชายเจี้ยนเหวินก็ ไม่ประสาเรื่องรักใคร่เขานะเฉยชามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

“มีมี่ เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”

“มีมี่นี่เจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรือไร ถึงเราจะสนิทชิดเชื้อแต่ข้าบอกเจ้าเป็นรอบที่ร้อยว่าท่านเอี้ยนอ๋องจูตี้มีชายาที่รักมั่น องค์ชายเจี้ยนเหวินก็ไม่ชายตามองหญิงใดเจ้าไม่เคยฟัง ชอบพาตัวเองมาลำบากนี่ก็คงแอบลอบตามขบวนเสด็จประพาสมาอีกแล้วใช่ไหม”

“..............”

“ฉัน ฉันนี่นะจะทำเรื่องแบบนั้น”

เรื่องอ่อยผู้ชายคิดว่ามีแค่ในสมัยนี้นี่มีมาตั้งนานแล้วหรือ

“ถอดหน้ากากใสซื่อของเจ้าออกเสียมีมี่เราสองคนรู้จักกันมาตั้งนาน ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างเจ้าแค่เพียงนางในหอซักล้าง ท่านอ๋องกับองค์ชายไม่มีทางชายตามองเจ้าอย่าแสร้งทำเป็นคนดีไร้เดียงสา เป็นเพราะเจ้าทำให้ท่านอ๋องพลาดท่าทำร้าย องค์รัชทายาท” 

เวรนี่ ไม่ได้ไม่ดีดันมาโทษพริมมี่อีกหรือ

“ไปได้แล้ว กลับไปที่ประทับ ที่นั่นป่านนี้คงวุ่นวายเพราะองค์รัชทายาทกำลังบาดเจ็บข้าเตือนเจ้าด้วยความหวังดี อย่าทำอะไรแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นเกรงว่าสักวัน เจ้าไร้คำแก้ตัว”

หิมะขาวเกาะที่ใบสน เป็นสีขาวละเอียดบ้างก็เป็นหยดน้ำแข็ง

พริมมี่เพิ่งรู้สึกตัวว่าต้องกอดอกด้วยความหนาว สุ่ยหลีปลดเสื้อคลุมยื่นส่งให้อย่างเสียไม่ได้เมื่อเห็นว่าพริมมี่หน้าซีดปากสั่น

“มีมี่ ข้าเข้าใจดีว่าเรามาจากชาวบ้านธรรมดาที่ยากจนข้นแค้น แต่ถ้าอยากจะยกฐานะของตัวเองไม่จำเป็นต้องเอาตัวเข้าแลกเพียงนี้”

พริมมี่ถอนหายใจ จะไปไหนได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคือที่ไหน คงจะย้อนอดีตมานั่นแหละ ต้องเอาตัวรอดจากที่นี่ก่อน 

 องค์รัชทายาทจูเปียวอาการสาหัส หรือว่านี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด หรือแค่เพียงความฝันที่สมจริงของพริมมี่เท่านั้นจะด้วยเทวดาฟ้าหรือผี อะไรก็แล้วแต่ที่พาพริมมี่มา พบกับเหตุการณ์ประวัติศาสร์ของราชวงค์หมิงที่ ใครวะอยากจะรู้เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียด ไม่ใช่เรื่องราวประวัติศาตร์ของไทยเสียหน่อยจะอยากรู้ไปทำไมกัน สุยหลีก้าวเดินตามร่องทางเดิน ที่ปกคลุมด้วยหิมะ พริมมี่ก้าวตามไปติดๆ

ที่ประทับแรมการเสด็จประพาส ของจักรพรรดิ์จูหยวนจาง หรือหมิงไท่จู

 กองทหารแน่นหนา การอารักขายิ่งใหญ่กลางหุบเขาที่ช่วยบังลมหนาวได้เป็นอย่างดีแต่กระนั้นก็ไม่พ้นหิมะขาวปกคลุมทั่วบริเวณ ลมหนาวพัดหวีดหวิวดังเสียงร้องครวญครางด้วยความโศกเศร้า