เส้นทางไม่อาจหลีกเลี่ยง

ลอบมองเสี้ยวหน้าของเอี้ยนอ๋องที่ก้าวเดินสวนทางกำลังจะผ่านไป แววตาเศร้าสร้อยยังไม่จางหายไป

แต่เป็นเอี้ยนอ๋องที่หยุดเดินหันหลังพุ่งตรงมายังขบวนของเจี้ยนเหวินไท่จือ

"เอี้ยนอ๋องจูตี้ถวายพระพรไท่จือและไท่จือเฟยทรงพระเจริญ"

เจี้ยนเหวินยิ้มน้อยๆไม่ได้มีท่าทีเงอะงะอีกต่อไป

"ท่านอาสี่เดินทางกลับเป่ยจิงในวันนี้เลยหรือ ไหนเปิ่นหวางได้ยินว่าหมายกำหนดการจนกว่าพระอัยกาจะหายประชวร"

เปลี่ยนสรรพนามที่แทนตัวเองอย่างสนิทสนม..ข้า..เป็นคำว่า…เปิ่นหวาง..

"เสด็จพ่ออาการดีขึ้นไม่น้อย อีกอย่างเสด็จพ่อแต่งตั้งองค์รัชทายาทแล้วตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนก็คงไร้ความหมาย.."

เอี้ยนอ๋องนึกเจ็บใจที่ก่อนหน้านั้นสอนงานในราชสำนักเจี้ยนเหวินจนถ่องแท้ไม่เข้าใจก็เอาจนเข้าใจ ทำแทนเขาได้แทบทุกเรื่อง

"เดินทางปลอดภัย หวังว่าเป่ยจิงจะรุ่งเรืองร่มเย็น"

เอี้ยนอ๋องประสานมือ ก่อนจะหันมาทางพริมมี่

"ข้าเอี้ยนอ๋องเดิมคิดว่าจะไม่ได้กล่าวลาเจ้าแล้ว ขอบใจเจ้าสำหรับคำปลอบใจ ครั้งนี้ไม่อยากกล่าวลาพร้อมๆกับที่ไม่อยากจากลา กำไลหยกชิ้นนี้ถือว่าแทนไมตรี หากวันใดที่เจ้าไร้ทางไป เป่ยจิง…เหมือนที่ข้าบอกว่าไม่ไกลเกินไปข้ายินดีมารับเจ้า"

เจี้ยนเหวินยิ้มมุมปากกัดฟันจนเป็นสันนูน

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง พริมมี่ยินดีรับไว้ แทนคำขอบคุณเท่านั้น"

พยายามพูดให้ชัดเจนเข้าไว้ กลัวว่าอีกคนจะคิดไปไกลอีก

แบมือออกไปรับกำไลหยกที่เอี้ยนอ๋องถอดจากแขนของตัวเอง

เอี้ยนอ๋องคว้ามือบางมาสวมกำไลหยกสีแดงสวยให้พริมมี่อย่างถือวิสาสะ

"ข้ารอเจ้าเปลี่ยนใจ  …ไม่ว่าจะนานเพียงใด"

ก้าวเดินจากไปในทันที เจี้ยนเหวินเผลอบีบมือหรานหรานที่กุมไว้จนแน่น

"ไท่จือ หรานหรานเจ็บ"

หรานหรานส่งเสียงเตือน

เจี้ยนเหวินปล่อยมือหรานหรานในทันที

ที่ ตำหนักปงเปียงของสนมเอกหรูเหริน

หรานหรานในท่าทีที่แสร้งทำแย้มยิ้มเพื่อรักษา หน้าของเจี้ยนเหวินและยิ่งกว่านั้นคือหน้าของนางเอง เมื่อในใจรู้ดีว่า สามีไม่ได้ร่วมแท่นนอนด้วยทั้งคืน แม้ไม่กล้าเอ่ยปากถาม ไม่สู้ทำทีว่าไม่รู้เสียชีวิตคู่จึงราบรื่น

“ยิ้มแย้มสดใสเช่นนี้น้องพี่เจ้าคงนอนหลับทั้งคืน ไท่จือคงดีกับเจ้าไม่น้อย หรานหรานของพี่โชคดีเพียงนี้ ไม่ทันไรรั้งตำแหน่งไท่จือเฟยพี่สาวอย่างข้าอดอิจฉาเสียไม่ได้”

หรานหรานยิ้มเอียงอาย

“ยกน้ำชาให้พี่สาวแล้วข้าตั้งใจกลับไปพักผ่อน เมื่อวานเหนื่อยมาทั้งวัน ไม่กี่วันจึงจะให้ท่านพี่ไท่จือกลับไปเยี่ยมตระกูลถังตามทำเนียบปฏิบัติ ฉะนั้นก็ต้องคัดสรรของกำนัลตั้งแต่เนิ่นๆ จะได้ทำให้ท่านพ่อกับท่านแม่ ภูมิใจ”

เจี้ยนเหวินกุมมือหรานหรานอย่างเอาใจ พริมมี่ก้มหน้าเสียไม่อยากจะเห็นโมเม้นท์นั้นอีกแล้วไหนว่ามูฟออนไปแล้ว

“เจ้า ให้นางกำนัลในตำหนักช่วยเจ้าคัดสรรของกำนัลมากหน่อย สินเดิมของข้ามากมายอีกอย่างของที่แคว้นต่างๆประทานมาในงานแต่งก็มากมาย เจ้าคัดของที่ชอบมากไว้กับตัว สิ่งไหนชอบน้อยหน่อยก็ให้บ้านถัง ส่วนสิ่งไหนไม่ชอบก็แจกจ่ายนางกำนัลกับขันที เพื่อให้พวกเขารู้ว่าเจ้าคือนายหญิงของตำหนักบูรพา”

“โอ้น้องพี่ไท่จือดีกับเจ้าเพียงนี้ เป็นวาสนาของเจ้าเสียจริงพี่ไม่อยากจะคาดเดาความสุขของเจ้าในวันข้างหน้า”

 นับว่าเจี้ยนเหวินแสดงละครได้ดี อีกทั้งยังเปลี่ยนไปไม่น้อย พริมมี่งงงันกับคำพูดของเจี้ยนเหวินที่เปลี่ยนไป เพียงชั่วข้ามคืนคำพูดผ่อนหนักผ่อนเบาฉลาดหลักแหลมไม่อาจเผยพิรุธหรือที่ผ่านมาเขาเพียงแค่ตั้งใจทำตัวเองให้ดูใสซื่อ ่อหน้าพริมมี่และอีกหลายๆคน

“เจ้า”

 หรานหรานชี้มือมาที่พริมมี่

“เจ้าต่อไปช่วยข้าคัดสรรสิ่งของที่จะนำไปเป็นของกำนัลให้บ้านตระกูลถัง หากสิ่งไหนที่ข้าไม่รับจึงส่งต่อให้เจ้าแต่หากสิ่งไหนที่ข้า ….หมายมาด เจ้าอย่าได้บังอาจ…แตะต้องมัน”

รอยยิ้มหวานหยด แต่ดวงตาราวกับเหยี่ยวที่พร้อมจะฉีกเนื้อลูกกวางอ่อนหัดให้ตายดับตรงหน้า

เจี้ยนเหวินยังมีสีหน้าเรียบเฉย พริมมี่ก็เพียงแค่ย่อกายลง เก็บงำความรู้สึกน้อยใจ

ดี สิ่งไหนไม่เอา พริมมี่เอาไปขายให้หมดเก็บเงินไว้กับตัว หาความสำราญร่ำสุรา ตัดอาภรณ์สวยๆ เฉิดฉายให้บุรุษน้อยใหญ่ชายตามองจะดีกว่ากลับไม่ได้ก็ช่างมันสักวันจะต้องกลับไปจนได้แหละน่า มาได้ก็ต้องกลับได้ตอนนี้ใช้ชีวิตให้มีความสุข แล้ว แล้วเลิกเพ้อเจ้อถึงสามีคนอื่นได้แล้วนางพูดชัดเจนเพียงนั้น