ฮองเฮาของข้า

พระบรมศพถูกตั้งอยู่ที่สุสานหลวงหมิงเซียวเชิงเขาจื่อจินซาน ชานเมืองหนานจิง

“ น้องสี่ เจี้ยนเหวินฮ่องเต้ทำอย่างนี้เท่ากับกีดกันพวกเราไม่ให้เราเฝ้าถวายความสักการะพระบรมศพของหวงไท่ซ่าง จะถูกจะผิดเราทั้งหมดก็เป็นองค์ชาย ทำเช่นนี้เท่ากับไม่เห็นพวกเราสำคัญ”

องค์ชายรองฟ่านลู่ เอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“พี่รองความจริงพวกเราก็ผิดที่คิดโดดเดี่ยวเจี้ยนเหวินตั้งแต่ต้น เขาเองส่งม้าเร็วเรื่องอาการป่วยของหวงไท่ซ่างที่ย่ำแย่ แต่พวกเรากลับเมินเฉยเสีย”

“แต่ถึงกลับไม่ให้เข้าถวายความเคารพพระบรมศพ ไม่เกินไปหน่อยหรือในเมื่อนี่ก็คือครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบเสด็จพ่อ”

“เช่นนั้นก็แค่ ฝืนบัญชาของเจี้ยนเหวินฮ่องเต้เสีย ไปพร้อมกันที่วังหลวงถึงเวลานั้น เจี้ยนเหวินอาจไม่กล้า ทำการรุนแรงใดๆ”

องค์ชายห้าจ้านกวงผู้มุทะลุ ออกความเห็น

“มีบัญชาออกมาเพียงนั้นตอนนี้องครักษ์เกราะทองเชื่อฟังบัญชาของเจี้ยนเหวิน อีกทั้งยังมีแปดกองธง และเหล่าขุนนางในราชสำนัก870คน ที่ล้วนแต่เชื่อฟังและส่งเสริมเจี้ยนเหวินด้วยกันทั้งนั้น เจ้าสี่เจ้าสนิทชิดเชื้อกับเจี้ยนเหวินฮ่องเต้จึงพอจะพูดคุยกันได้ เราทั้งหมดไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นลูกอกตัญญู พ่อตายไม่ไปเคารพศพเจ้าสี่มีวิธีใดบ้าง ในหมู่พี่น้องน้องสี่มีหัวคิดพลิกแพลงพวกเรามุทะลุข้าไปอาจถูกลงโทษ บางทีอาจถึงกับไม่อาจรักษาศีรษะไว้บนบ่าได้”

องค์ชายสามรุ่ยซางอ้างเหตุอ้างผลเขาไม่มีทางจะพาตัวเองเข้าไปสู่กับดักมิสู้ให้ เอี้ยนอ๋องจูตี้ออกหน้า

“ข้าจะ แสดงความประสงค์ไปยังซุนหนี่กุ้ยเฟยว่าพวกเราทั้งหมดอยากจะเข้าไปถวายพระความเคารพพระบรมศพ”

“ก็เพียงเจ้าหรอกเจ้าสี่ที่จะได้เข้าไป พวกเราไร้คนถือหางจึงยังต้องทนกล้ำกลืนเพียงนี้”

“ข้าเองรู้ดีว่าพวกท่าน ตั้งใจกดดันข้า แต่รู้หรือไม่หากเราเข้าเฝ้าเสียตั้งแต่ตอนที่เจี้ยนเหวินส่งม้าเร็วมาคงไม่ต้องรับผลกรรมเช่นนี้ พวกท่านเองมิใช่หรือที่ ขอให้ข้าไม่ต้องเชื่อคำพูดของเจี้ยนเหวินจนในที่สุดก็ไม่อาจ ทวงคืนทุกอย่างได้”

องค์ชายทั้งสามก้มหน้านิ่ง

วังหลวง

“ฝ่าบาทมีบัญชาให้ เจียงมีมี่รับใช้ใกล้ชิดห้ามมีข้อโต้แย้ง”

 พริมมี่ถอนหายใจ เมื่อตู้กงกงและสุ่ยหลี่อัญเชิญราชโองการของเจี้ยนเหวินมาถึงตำหนักเหมยฮวา

“ เจ้าไปเถิดมีมี่ เขาอยู่เหนือผู้อื่นแล้ว เจ้าจึงปลอดภัย”

ซุนหนี่เอ่ยปากเบาๆ

“ข้า ไม่ได้ห่วงเรื่องความปลอดภัยของตัวข้า หากแต่ตอนนี้มีมี่มุ่งมั่นที่จะกลับไปยังที่ที่จากมา จึงไม่มีเวลาคิดถึงเรื่อง…ที่ฝ่าบาทอยากจะให้เป็นไป”

“ความรักใคร่เจ้าห้ามมันได้หรือ ขัดบัญชาฮ่องเต้ยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงวังหลวงแห่งนี้มีการโปรดปรานของฮ่องเต้เท่านั้นที่จะทำให้เจ้าอยู่รอดปลอดภัย”เขย่ามือมีมี่เบาๆ

“มีมี่ไม่อาจเป็นรองใครด้วยความสัตย์จริง ไม่นิยม หากจะต้องโดดเดี่ยวก็ยอม”

ซุนหนี่ยิ้ม

“นี่คือสิ่งที่เจ้าจะต้อง บอกกับฮ่องเต้ด้วยตัวเจ้าเอง”

พริมมี่ในอาภรณ์ที่เปลี่ยนไป งดงามอ่อนหวานไม่ได้สดใสดั่งเก่าก่อน

“ข้ามารอรับเจ้าด้วยตัวเอง”

เจี้ยนเหวินส่งมือให้กับพริมมี่ ที่ค่อยๆวางมือบนมือใหญ่ที่กุมไว้อย่างอ่อนโยน

“ขอบใจเจ้าที่ยอมมา”

“ฝ่าบาททรงกำลังแต่งตั้งฮองเฮา แล้วไม่มีเหตุผลใดที่มีมี่จะไม่ยอมมา ในเมื่อมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่นางหน้าพระพักตร์ก็เท่านั้น”

“เจ้าไม่อยากจะเป็นฮองเฮาหรือไร ข้าพร้อมมอบตำแหน่งนี้เพื่อเจ้า”มีมี่ยิ้มเศร้าๆ

จะบอกอย่างไรว่ากำลังตั้งใจจะไปจากที่นี่ที่ยอมใกล้ชิดเจี้ยนเหวินก็เพื่อจะหาทางกลับไปยังโลกปัจจุบัน ทิ้งเรื่องราวทุกอย่างที่นี่เสียอย่างไรก็แค่คนที่ไร้ตัวตนฮองเฮาคนนั้นต่างหากที่มีตันตัวในประวัติศาสตร์จริงๆ พริมมี่จะคาดหวังสิ่งใดกันก่อนที่จะเจ็บปวดมากไปกว่านี้ควรจะออกไปเสีย

“ข้า ข้าจะบอกเจ้าอย่างไร มีมี่ข้าพบเจ้าในครั้งแรกสิ่งเดียวที่ข้าคิดได้ในตอนนั้นคือ ทำเช่นจึงจะให้เจ้ามาเคียงข้าง”

“มันสายไปแล้วเราสองคนไร้วาสนาต่อกัน ข้าไม่ใช่คนที่นี่ สักวันข้าก็ต้องกลับไป ในประวัติศาสตร์ไม่มีชื่อของข้าจารึกไว้ในนั้น ข้าก็แค่คนที่หลงเข้ามาแล้วก็จากไปฝ่าบาทเองก็เห็นแล้วมิใช่หรือ ว่าข้าทำนายทายทักทุกอย่างแม่นราวกับตาเห็น”

“ข้าไม่เชื่อ เจ้าแค่อาศัยความบังเอิญ ทั้งสองเรื่องที่ผ่านมาล้วนเป็นความบังเอิญข้าไม่เชื่อว่า ที่เจ้าบอกข้าในวันนั้น ที่เจ้าบอกข้าว่าท่านอาสี่จะชิงบัลลังก์และชิงบัลลังก์ได้สำเร็จในสามปีต่อจากนี้ ท่านอาสี่กับข้าเราสนิทชิดเชื้อกันหากเป็นคนอื่นข้าอาจจะเชื่อที่เจ้าพูดแต่หากเป็นอาสี่ ข้าไม่อาจคิดว่าเขาจะทำกับข้าได้ลงคอ”

พริมมี่ยิ้มจางๆ

“ทุกอย่างสำหรับข้าเป็นอดีตที่ข้ารับรู้มา ฝ่าบาทเองก็เป็นแค่คนในอดีตมีมี่ไม่เคยคิดว่าจะได้พบกัน และยังคงเป็นแค่คนในอดีต ที่เป็นเพียงคนที่เคยพบกัน”

เจี้ยนเหวินดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แนบแน่น

“แต่งงานกับข้าเถิด มีมี่ได้โปรดข้าไม่อาจห่างเจ้าได้แม้แต่เพียงวันเดียว ได้โปรดอย่าจากข้าไปไหนได้โปรด อย่าบอกว่าไม่ มีมี่ข้าต้องการเจ้า ข้า…รักเจ้า”

มีมี่ยกมือขึ้นโอบรอบเอวหนา

“ข้าไม่อยากเป็นสองรองใคร แม้ว่าใจข้าจะเจ็บเพียงใดข้าก็พร้อมจะเดินออกมา”

“ข้าตอนนี้คือฮ่องเต้ สุ่ยหลี สุ่ยหลีรับบัญชาข้า อีกสามวันนับจากนี้ข้าจะแต่งตั้งเจียงมีมี่ในตำแหน่งฮองเฮา”

พริมมี่อ้าปากค้าง ฮองเฮา ตำแหน่งฮองเฮา

“แต่งงานกับข้าเถิดฮองเฮาของข้า”