ทุกอย่างถูกกำหนด

“หรานหราน กองทัพปืนไฟที่เจ้าต้องการบัดนี้ ข้าจัดการให้เจ้าเรียบร้อยแล้วให้พวกเขาจะคอยอารักขาวังหลวงอย่างแข็งขันตามที่วางแผนไว้”

“ท่านพ่อลูกอยากจะได้ปืนไฟมาไว้ในครอบครอง”

“ปืนไฟอันตรายยิ่งหากคนที่ไม่เชี่ยวชาญ”

“แต่ลูกเป็นถึงฮ่องเฮาควรมีปืนไฟไว้ป้องกันตัวเอง”ใต้เท้าถังถอนใจ

“สำหรับป้องกันตัวเอง เท่านั้นหรานหรานจำไว้”

หรานหรานรยิ้มเย็น

ตำหนักเหมยฮวา

“เจ้าจะอยู่ที่นี่ อย่างปลอดภัยข้าสัญญา พริมมี่ อย่าเพิ่งไปไหนข้าขอร้อง อย่าเพิ่งไปจนกว่า จนกว่า…ข้าจะได้ทำเพื่อเจ้าบ้าง”

“ฝ่าบาท ไม่จำเป็นไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อพริมมี่ ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว”

เจี้ยนเหวินรวบร่างบางไว้แนบอก

“ข้ารักเจ้า พริมมี่บุรุษเช่นข้าขลาดเขลาแม้แต่ตำแหน่งฮองเฮายังมอบให้เจ้าไม่ได้”

“พริมมี่ไม่ได้ต้องการตำแหน่งฮองเฮาแค่เพียงได้ลืมตาตื่นในทุกเช้าพร้อมกันกับฝ่าบาทก็พอ แต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสนั้นไหม555เราจะได้นอนตื่นในตอนเช้าพร้อมกันไหม”

“ข้าสัญญา จะทำทุกวิถีทางให้เราตื่นมาทุกเช้าพร้อมกัน”

พริมมี่กอดตอบเจี้ยนเหวินเหมือนจะจดจำรอยกอดนั่นไว้

ท้องพระโรง

“ฝ่าบาทองค์ชายรองฟ่านลู่บัดนี้ถูกควบคุมตัวอยู่ที่คุกหลวงรับสารภาพตามที่ ฝ่าบาทกล่าวหาทุกอย่างแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ตู้กงกงประสานมือสีหน้าเคร่งขรึม

“เขาไม่โต้แย้งเลยหรือไร”น้ำเสียงแหบพร่า

“ไม่มีคำโต้แย้งมีแต่คำพูดบิรภาษฝ่าบาท ก็เท่านั้น”

ตู้กงกงกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

"ฝ่าบาทความผิดมหันต์บงการสังหารไท่จือจูเปียวไม่อาจให้อภัยและลดหย่อนโทษ"

ใต้เท้าถังก้าวออกมาด้านนอกประสานมือก่อนจะกดดันเจี้ยนเหวิน

"พวกท่านคิดว่าข้าควรจะทำอย่างไร"

"ประหารองค์ชายรองเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างให้กับท่านอ๋องและองค์ชายที่คิดการใหญ่ให้รู้ว่าฝ่าบาทคือฮ่องเต้ที่แท้จริง ชีวิตขององค์ชายรองฟ่านลู่จะทำให้ฝ่าบาทนั่งบนบัลลังก์ที่มั่นคงอีกอย่างองค์ชายรองก็หาได้ปฏิเสธข้อกล่าวหาไม่”

“ประหารองค์ชายรอง ประหารองค์ชายรองๆๆๆๆๆๆ”

 ขุนนางต่างส่งเสียงสนับสนุน ตามที่ใต้เท้าถังออกความเห็น

เจี้ยนเหวินหลับตาลงช้าๆ เอื้อมมือจับไม้ติ้วสีแดงโยนลงพื้นเสียงดังลั่น ตู้กงกงหน้าถอดสี จ้องมองใบหน้าเฉยชาของเจี้ยนเหวินยิ่งมองยิ่งแปลกไป

ห้องหนังสือเจี้ยนเหวินกุมขมับ น้ำตาไหลรินเผลอเปล่งเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวด

“ท่านอารอง ท่านสังหารบิดาข้า ท่านแค่เพียงปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ เจี้ยนเหวินอาจ ไม่กล้าลงทัณฑ์ท่านด้วยข้าเป็นคนขลาดเขลา แต่นี่ท่านกลับยอมรับมันอีกทั้งยังสาปแช่งข้า”

สะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด

เจ็บปวดจนไม่อาจกลั้นน้ำตาแต่ก็ไม่อาจให้ผู้ใดได้เห็นมันเช่นกัน

เป่ยจิง

“เจ้าสี่ พี่รองถูกเจี้ยนเหวินสั่งประหารชีวิต อย่างเลือดเย็นลืมแม้กระทั่งว่านั่นคือท่านอารองของเขา เราควรจะทวงความเป็นธรรมคืนให้กับพี่รอง”

องค์ชายสามรุ่ยซาง เอ่ยปากด้วยท่าทีร้อนรน

“พี่สาม พี่รองสับเปลี่ยนลูกธนูเป็นลูกธนูอาบยาพิษทำให้พี่ใหญ่จูเปียวต้องตาย”

“แต่เขาอาจถูกใส่ร้าย พี่รองเช่นไรจึงคิดการใหญ่เพียงนั้น”

“เราทุกคนล้วนคิดการใหญ่ พี่สามท่านกล้าพูดหรือว่าในตอนนั้นพวกเราไม่มีใครที่ไม่อยากรั้งตำแหน่งไท่จือ เสด็จพ่อคงรู้เรื่องนี้จึง ยกตำแหน่งไท่จือให้กับเจี้ยนเหวินเสีย”

“เจ้าพูดแบบนี้เพราะเจ้าจะได้พ้นมลทินใช่ไหมเอี้ยนอ๋อง ตำแหน่งเอี้ยนอ๋องปกครองเปยจิงที่เป็นรองแค่หนานจิงทำตัวดีดีหน่อยเจี้ยนเหวินกับเจ้าก็สนิทสนมกันนี่อีกหน่อยคงมีโอกาสก้าวหน้า เจ้าไม่คิดจะทวงแค้นคืนให้กับพี่รองเลยหรือไร”

องค์ชายสามยังไม่ยอมหยุด

“พี่สาม อย่ากดดันพี่สี่ พี่รองตายไปแล้วเจี้ยนเหวินเองก็ไม่ได้สั่งให้ประหารองค์ชายองค์หญิงลูกของพี่รอง อีกทั้งยังให้ส่งเบี้ยหวัดเช่นเดิมในทุกเดือนตำแหน่งองค์ชายองค์หญิงก็ยังคงอยู่แต่อาจไม่ได้มีโอกาสเป็นไท่จือก็เท่านั้น”

องค์ชายห้าจ้านกวงขัดขึ้น

“พวกเจ้ามันใจร้าย เจี้ยนเหวินนั่งบัลลังก์มังกรฉากหน้า ฉากหลังใต้เท้าถัง กุมอำนาจบงการขุนนางพวกเจ้าคิดว่าใต้เท้าถังเห็นเราเป็นพี่น้องหรือญาติมิตรหรือไร เขาต้องการตัดรากถอนโคน ส่งเสริมเจี้ยนเหวินริดรอนอำนาจพวกเรา”

“ข้าตั้งใจยกทัพไปกำจัดขุนนางสอพลอแต่ไม่ได้ตั้งใจทวงแค้นคืน ทำผิดต้องได้รับโทษทัณฑ์พี่รองผิดจริงอย่างไร้ข้อกังขา เจี้ยนเหวินลงทัณฑ์นับว่าถูกแล้ว แต่ขุนนางสอพลอข้างกายก็ควรกำจัดเสีย”

“พี่สี่พูดถูกแล้ว เดิมเสด็จพ่อตั้งใจปรามขุนนางชั่วให้สิ้นซากยกหัวเมืองต่างๆ ให้พวกเราดูแลแต่ พอสิ้นเสด็จพ่อพวกขุนนางชั่วเหล่านี้กับอาศัยเจี้ยนเหวินที่ขลาดเขลา สร้างฐานอำนาจอีกครั้ง”

ปีค.ศ1399 (พ.ศ1942)

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ได้เกิดพายุพัดแรงจนกระทั่งหลังคาวังหักพังเสียหาย”

ขันทีข้างกายจิ้งเหอวิ่งกระหืดกระหอบมายังที่ประทับของเอี้ยนอ๋องที่กำลังอุ้ม องค์ชายน้อยที่ถือกำเนิดกับชายาไป๋อิง

“ท่านพี่กำลังจะเกิดอาเพศ หรือไม่”

ไป๋อิงตื่นตกใจ เอี้ยนอ๋องมองกำไลข้อมือหยกสีแดงที่พริมมี่ใส่ให้เขาก่อนจะยิ้มมุมปาก

“เป็นเพราะได้เวลาที่ข้าจะได้เข้าไปที่พระราชวังหลังคาเหลืองแล้ว”

“ท่านพี่ท่านจะทำเรื่องใดกัน”

“พระราชวังหลังคาเหลือง เจ้าว่าเราควรจะเข้าไปที่นั่นไหม”ไป๋อิงหน้าถอดสี

ปี1942 เอี้ยนอ๋องจูตี้ยกทัพลงใต้ ไปยังหนานจิงอ้างว่าเพื่อปราบขุนนางสอพลอข้างกายเจี้ยนเหวินหลานชาย