ข้ารักเจ้าพริมมี่

“ได้สิถ้าเจ้าต้องการ ว่าแต่เราสองคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่ อากาศก็กำลังดี อาการเมามายก็กำลังพอดี เราควรมาทำอะไรที่คนสองคนอยู่ด้วยกันเพียงลำพังเขาทำกันดีไหม”

“ฝ่าบาทนี่เป็นหนทางเดียวที่ข้าจะกลับบ้านได้”

“เจ้าไม่อยากอยู่ที่นี่กับข้าหรือไร”

น้ำเสียงเศร้าสร้อย พริมมี่หลับตาลงช้าๆ จะบอกอย่างไรว่าอีกไม่ถึงสามปี เจี้ยนเหวินจะต้องตายด้วยวัย24ปี หรือหากไม่ตายเขาก็หายไป นั่นยิ่งเศร้ากว่านี้ เจี้ยนเหวินจะทำอย่างไรหากรู้เรื่องนี้ หรือว่าบางทีสวรรค์ให้พริมมี่มาเพื่อแก้ไขทุกอย่าง แก้ไขสิ่งที่เลวร้ายให้ดีขึ้น ไม่สินาฬิกาเรือนนั้นถูกฝังไว้ที่ต้นไป่กว๋อ และจะต้องเป็นพริมมี่ที่พบมันหรืออาจเป็นใครก็ได้ที่ตีความอักษรได้แล้วกดนาฬิกาพร้อมกันเพื่อย้อนเวลามาที่นี่ ไม่สิต้องเป็นพริมมี่ที่มีนาฬิกาอีกเรือนเท่านั้น นาฬิกาพกที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดแม่อรของพริมมี่บอกว่า หลังจากที่คลอดพริมมี่และให้นมพริมมี่จะหลับไปทั้งแม่ทั้งลูกตื่นมาอีกทีก็พบนาฬิกาพกเรือนนี้ ข้างเบาะเด็กอ่อนของพริมมี่ในโรงพยาบาล จึงให้โรงพยาบาลประกาศตามหาเจ้าของแต่ไม่พบ แม่อรจึงเก็บนาฬิกาเรือนนั้นไว้ข้างกายพริมมี่เสมอมา อยู่ๆน้ำตาก็ไหลมันเศร้าๆจริงหรือว่าพริมมี่เมากันนะ พริมมี่จะต้องจากไปจริงๆ มาได้ก็ต้องกลับได้สินะแล้วจะกลับมาที่นี่ได้อีกไหม แล้วเจี้ยนเหวินจะยังจำพริมมี่ได้ไหม แล้วจะยังรักกันเหมือนเดิมไหม แล้ว แล้วจะมีวันนี้ไหม

“เจ้าร้องไห้ทำไมกัน”

เจี้ยนเหวินจูบซับน้ำตาให้

“ไป๋กว่อ เหลืองอร่าม

แต่เจ้ากลับงดงามท่ามกลางคืนมืดมิด

พรุ่งนี้หากตื่นลืมตาไม่พบข้า จึงไม่มีเจ้า

ของกำนัลมากมาย เพื่อเจ้ายามพานพบ

แค่เพียง หล่อหลอมรวมกัน ใต้แสงจันทร์ข้าก็พร้อมมอบของกำนัลให้เจ้า

ซุนเยี่ยเต๋อคุณปู่ซุนจะต้องรู้เรื่องนี้แน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทุ่มเงินมหาศาลเพื่อให้พริมมี่ได้มาพบนาฬิกา

“ฝ่าบาท พริมมี่ชอบยามที่ใบไป๋กว๋อเหลืองอร่ามทั้งต้นหากข้าจากไปหวังเพียงว่า จะพบกันอีกครั้งที่ต้นไป่กว๋อ”

พริมมี่นิ่งงันต้นไป่กว๋อต้นนั้น ที่ตำหนักชมดาว

“ข้าไม่ให้เจ้าไป ได้ยินไหม ข้ารักเจ้าข้ารักเจ้าไปแล้วข้าไม่ให้เจ้าไปได้ยินไหม” น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ

พริมมี่สะบัดมือ ลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง ชูนาฬิกาทั้งสองเรือนอาบแสงจันทร์

เจี้ยนเหวินไปยืนตรงหน้าอุ้มร่างบางให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเครื่องแป้ง พริมมี่หดตัวหนีเสียเมื่อถูกจ้องตากลมที่มีท่าทีเขินอายซ่อนในนั้น ริมฝีปากบางจุมพิตอ่อนหวานคราวนี้ล้วงลึกซอกซอนหวานจนแทบจะกลืนกิน พริมมี่หลับตาลงปล่อยน้ำตาไหลริน จะได้พบกันอีกครั้งไหม หากไม่ได้พบกันอีกครั้งเล่า

“อย่าร้องไห้ คนดีของข้าข้าจะปลอบขวัญเจ้าเอง” 

ซ้อนร่างบางพาเดินไปที่แท่นนอนวางร่างเล็กลงบนแท่นนอน สายตาคมที่ทำเอาใจสั่นทั้งๆ ที่มองเจี้ยนเหวินว่าหล่อเหลาแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างดึงดูดเหลือเกิน อาจเป็นสายตาโลมเลียนั้นของเจี้ยนเหวินที่ส่งมา

เจี้ยนเหวินโน้มร่างบางลงบนแท่นนอนจุมพิตหวานฉ่ำ พริมมี่ที่ไม่มีท่าทีขัดขืนมือเล็กคล้องรอบลำคอ เสียงหายใจสั่นกระเส่า ร่างใหญ่บัดนี้กลับรู้สึกว่าเแข็งแรงยิ่งกว่าที่เห็น บางอย่างบอกพริมมี่ว่าคาดการณ์ผิดไป เจี้ยนเหวินที่มองเหมือนไม่สันทัดเรื่องรักใคร่แต่กลับมีพลังมหาศาลในตอนนี้ สายตาคมตรึงพริมมี่ไว้เสียแล้ว มืออุ่นลูบไล้ไปทั่วผิวเนียน แม้จะปัดป้องแต่ก็ไร้เรี่ยวแรง ถูกรุกล้ำทั้งล่างบน กลิ่นสุราจากริมฝีปากอุ่นนุ่มยิ่งพาให้ใจสั่นไหว พริมมี่เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองเปลือยเปล่าหนาวสะท้านอาบแสงจันทร์นวลใย ควานหาร่างใหญ่กอดรัดคลายความหนาว ร่างใหญ่เปลือยเปล่าเช่นกันอบอุ่นยิ่งนักยามที่ทาบทับลงมาแต่ละครั้งเอวแกร่งกดบดเบียดลงเบาๆ มาราวกับกลัวว่าพริมมี่จะเผลอร้องคราง ทั้งๆที่ริมฝีปากถูกปิดไว้ไม่ให้ส่งเสียง กลิ่นสุราหอมละมุน หยาดน้ำตาด้วยความเจ็บปวดและปีติไหลรินพร้อมกับหัวใจที่สุขสม จะต้องจากไป ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกครั้งไหม ขอทำตามหัวใจ สักครั้งแม้ตายก็ไม่เสียดาย เจี้ยนเหวินยกมือขึ้นประคองใบหน้างามจุมพิตเร่าร้อนก่อนจะเร่งจังหวะขยับกาย ความรู้สึกประหลาดทั้งอบอุ่นนุ่มละมุน และเจ็บปวด บางครั้งเหมือนฝนสาดซัดแต่ทว่าเป็นน้ำอุ่น เจ็บปวดแต่อยากลิ้มลอง สุขสมจนไม่อาจหนีหายหรือขัดขืน กอดรัดร่างใหญ่ไว้แน่น จุมพิตที่หน้าผากซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับความละมุนละไมที่เขามอบให้ผ่านเอวแกร่ง

“ข้ารักเจ้าพริมมี่”