ละมุน

​ “ฮ่าาาาาข้าบ้าจี้ ปล่อยข้านะ”

บางอย่างในร่างกายของเจี้ยนเหวินที่ปึ๋งปั๋ง บดเบียดจนพริมมี่แหกปากหัวเราะร่า เจี้ยนเหวินยิ้มเผลอยิ้มตามนั่นอย่างไรเล่าที่ทำให้พริมมี่แตกต่างหญิงงามทั่วไปยามถูกจู่โจมมักจะอ่อนระทวยในอ้อมแขนจะทำการสิ่งใดก็ง่ายดาย หรือหากไม่ยอมพวกนางก็จะร้องไห้เป็นเผาเต่าทำให้โศกสลดจนไม่อาจหมดอารมณ์รัญจวน แต่พริมมี่นางแตกต่างทำให้อดขำเสียไม่ได้

“เจ้านี่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวจริงๆ”

“ไม่ได้เล่ห์เหลี่ยม ก็ข้าบ้าจี้นี่”เจี้ยนเหวินถอนหายใจ

“อยากจะโกรธเจ้าแต่เห็นว่าเจ้ามีความสุขเช่นนี้ใครจะกล้าโกรธลง”

“โกรธข้าเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่เจ้ามักจะบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้”

“ฝ่าบาทมีฮองเฮาแล้ว จะมาทำให้มีมี่ด่างพร้อยอีกทำไมกัน”

“ก็ข้า ข้า รักเจ้าคนรักกันก็ต้องทำอะไรแบบนั้นคนรักกันก็ต้องอุ่นเตียงและอีกอย่างข้าเข้าใกล้เจ้าครั้งใดก็อยากจะให้เจ้าอุ่นเตียงและก็เป็นธรรมดาเวลาบุรุษหนุ่มโมโหก็จะอาศัยใช้เป็นข้ออ้างในการ ลงทัณฑ์หญิงงาม”

“ทำไมผู้ชายชอบทำเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ โกรธก็ใช้กำลังบังคับทำเมีย ทำไมไม่ใช้วิธีเล้าโลมจนใจอ่อน”

“ก็ได้ เช่นนั้นคืนนี้ขอกอดเจ้าเล้าโลมทั้งคืนได้หรือไม่”พริมมี่ถอนหายใจยาว

“เกี่ยวก้อย แค่กอดจริงๆ นะห้ามเกินเลยกว่านั้น กลิ่นสุราเหม็นไปทั่วตัวยังคิดจะมีอารมณ์หื่นได้อีกหรือ”

เจี้ยนเหวินถอนหายใจบ้าง ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของพริมมี่ เพียงเสี่ยวนาทีที่พริมมี่รุ้สึกว่าเจี้ยนเหวินคนเดิมกลับมาแล้วเจี้ยนเหวินที่มีรอยยิ้มเปื้อนหน้าไร้เรื่องทุกข์ตรม

“ข้าคิดว่าจะควบคุมเจ้าได้คิดว่าจะมีช่วงเวลาที่น่าจดจำร่วมกันกับเจ้าแต่ดูรึเจ้ากับหัวเราะลั่นแท่นนอนแบบนี้”

“ใช้กำลังนี่นะคิดจะมีช่วงเวลาน่าจดจำ ข้าเห็นในนิยายชอบคิดไปเองว่ายามที่เขาขืนใจนี่น่าจดจำจะบ้าหรือคนเราจะจดจำเฉพาะเรื่องที่ทำให้ฟิน ส่วนเรื่องที่โดน บังคับมักจะฝังใจไม่ได้รู้สึกว่าน่าจดจำอะไร” 

เจี้ยนเหวินรวบร่างบางมากอดไว้หลวมๆ

“ข้ายอมแล้วไม่ร้ายกับเจ้าแล้ว”

ก้มลงหอมแก้มเนียนเบาๆ

“มีมี่ ที่เข้าใกล้ฝ่าบาทก็เพื่อสร้างความร้าวฉาน ส่วนฉันชื่อของฉันคือพริมมี่ที่เข้าใกล้ฝ่าบาทเพราะ เพราะ”

หันไปกดจมูกเล็กลงบนแก้มของเจี้ยนเหวิน ที่อมยิ้มยกมือกุมที่แก้มไว้คิดไม่ถึงว่าพริมมี่จะกล้าหอมแก้มเขา

“จะได้มีเรื่องราวดีดีจดจำในวันที่ ….ข้าถึงเวลาต้องกลับไป”กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

“พริมมี่”

เจี้ยนเหินทวนชื่อพริมมี่เบาๆ เลื่อนริมฝีปากประกบปากบาง จูบหวานฉ่ำอ่อนหวานยิ่งนัก พริมมี่เผยอริมฝีปากรับรสจูบเสียเต็มที่

“เจ้า…จะจากไปจริงๆ หรือ”

เสียงแหบพร่าก็รสจูบหวานเพียงนั้น

“แน่นอน เพราะในประวัติศาสตร์ไม่มีบันทึกเกี่ยวกับข้าแม้แต่น้อยนี่”

“บางทีเพราะข้าอยากจะเก็บเจ้าไว้เพียงผู้เดียวหรือข้าอาจกำลังรอเจ้าอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ จึงไม่มีบันทึกประวัติศาสตร์เกี่ยวกับเจ้า”

นาฬิกาที่ห้อยอยู่ที่คอของเจี้ยนเหวินสว่างวาบ

“ฝ่าบาท นาฬิกาเรือนนั้น”

พริมมี่จ้องนฬิกาที่ลำคอของเจี้ยนเหวินนิ่ง

“เจี้ยนเหวินก้มมองนาฬิกาพกที่ปรากฏแสงสว่างให้เห็นชัดเจนก่อนจะค่อยๆ หายไป

พริมมี่คว้านาฬิกาที่ห้อยคอเจี้ยนเหวินมาพลิกซ้ายขวาดูว่ามีคำว่ากดหรือเปล่า

“ว้าไม่มี”

ใบหน้างามห่างแค่ไม่กี่กระเบียดนิ้วเจี้ยนเหวินจุมพิตที่ปากอย่างฉวยโอกาสอีกครั้งกำลังจะหวานแล้วเชียว

“กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานยังมาจูบอยู่ได้”มีมี่บ่น

“เจ้าหาอะไรอยู่”ถามเบาๆสงสัยเหมือนกันว่าอีกคนกำลังคิดจะทำอะไรก็สังเกตมาตั้งนานแล้ว

“ข้าจะบอกอย่างไรดี ข้ามาที่นี่ได้เพราะ นาฬิกาสองเรือนนี้ที่มีคำว่ากดเป็นอักษรล้านนาโบราณ”

“อักษรล้านนา อักษรอะไรกัน”จริงดังคาดเกือบลืมไปแล้วนี่มันเห้นสิ่งที่พริมมี่ลืมไปเสียสนิทแล้วใครบ้างจะคิดถึงข้อนี้หากเป้นอักษารไทยก้พอเดาได้

พริมมี่อ้าปากค้างยิ้มดวงตาสุกใส เข้าใจแล้ว ไม่มีใครรู้จักอักษรนั่นมีเพียงพริมมี่ อย่างนั้นก็หมายความว่านาฬิกาสองเรือนนั้นที่อยู่กับพริมมี่แล้วที่ขุดพบเป็นพริมมี่ที่สร้างอักษรล้านนานั้นขึ้นมาหรือว่าทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว มาแล้วก็จากไปเพื่อที่จะมาอีกครั้ง มาเพื่อสิ่งใดกัน เพื่ออะไรกัน

“ฝ่าบาทให้ช่างหรือใครก็ได้ สลักอักษรที่ข้าเขียนขึ้น บนนาฬิกาได้ไหม”