ช่างหัวมัน

ก้าวเดินกลับไปยังตำหนักเหมยฮวา

“สำเร็จหรือไม่”ซุนหนี่เอ่ยปาก

“มีมี่คิดว่าคงไม่เกินกำลังของหนานจิง เรามีเครื่องเคลือบและแพรพรรรงดงาม ต่างชาติยินดีแลกเปลี่ยนอยู่แล้ว”

“ข้าไม่เข้าใจเจ้าเหตุใดต้องให้ใช้ปืนไฟ”พริมมี่ ยิ้มบางๆ

ก็ในประวัติศาสตร์ ทัพของเอี้ยนอ๋องพ่ายแพ้ให้กับทัพของเจี้ยนเหวินที่มีปืนไฟในกองทัพ

“คนของหนานจิงมีน้อยกว่า คนของเหล่าท่านอ๋องและองค์ชาย มัวแต่ใช้กระบี่หรือดาบเกรงว่าจะพ่ายแพ้ให้กับเหล่าทหารที่ผ่านการรบสมัครสมานมากับเอี้ยนอ๋องที่นำทัพเคียงบ่าเคียงไหล่จนเหล่าทหารต่างเชื่อมั่นในตัวของเอี้ยนอ๋อง”

“อืมม กลยุทธ์เช่นนี้ไม่น่าเป็นสตรีที่คิดได้ เจ้าเป็นใครกันมีมี่จึงมีทั้งวิชาการแพทย์และกลยุทธ์ในการรบ”

“มีมี่ก็แค่คนที่หลงมาแล้วก็ชอบกินขนมเฉียวกั่วก็เท่านั้น”

หยิบขนมเฉียวกั่วใส่ปากเคี้ยว

“อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะเจ้ากินขนมเฉียวกั่วจึงฉลาดเฉลียวเกินหญิงอื่นเพียงนี้”พริมมี่ยิ้ม

“มีมี่ก็แค่คาดการณ์”

จะบอกว่ามาจากอนาคต พระนางซุนหนี่ก็ไม่เชื่อและอาจหาว่า พริมมี่บ้าไปแล้วแน่ๆ

“เอี้ยนอ๋องแอบมาถวายบังคมพระบรมศพของไท่ซ่างหวง ข้าขอร้องเขาเรื่องที่จะยกทัพมาที่นี่ตอนนี้ฮ่องเต้แม้จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยังนิ่งเฉยไม่มีทีท่าว่าจะหาทางป้องกัน มีเพียงใต้เท้าถังเท่านั้นที่ไม่วางใจ”

“เอี้ยนอ๋องทนแรงกดดันของเหล่าองค์ชายไม่ไหว”

“ฮ่องเต้ยังคงไม่หายโศกเศร้า เอี้ยนอ๋องเองตั้งใจใช้โอกาสนี้ ข้ากลัวเหลือเกินว่าจะมีใครต้องล้มตาย”

“พระนางวางใจเถิด ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี”

“มีมี่มีคนผู้หนึ่งอยากจะพบเจ้า

”สุ่ยหลีก้าวขาเข้ามาในตำหนักเหมยฮวา พริมมี่ยิ้มบางๆ

“ให้ข้าพบเขาได้ที่ไหน”

พอจะเดาออกว่าคือเจี้ยนเหวินนั่นเอง

“แล้วแต่เจ้า”

สุ่ยหลีหลุบตามองพื้น

“ร้านเหล้า หรือโรงน้ำชาได้ไหมเล่า”

“นั่นก็ต้องแล้วแต่เจ้าอีกเช่นกัน”

พริมมี่เดินนำ

“โรงเตี๊ยมนอกวัง ข้าไม่อยากให้ใครเห็นว่า ฝ่าบาทลอบพบกับข้า นั่นยิ่งจะทำให้ฝ่าบาท ยิ่งโดดเดี่ยว”

สุยหลี่ยิ้ม

“ใจจริงเจ้าห่วงฝ่าบาทใช่ไหมข้ารู้ ว่าเจ้าแค่ทำปากแข็งไปก็เท่านั้น”

พริมมี่ยิ้มหากหรานหรานรู้ว่าสองคนยังแอบพบกันนั่นต่างหากเล่าที่จะทำให้เจี้ยนเหวินต้องโดดเดี่ยวจริงจังนั่นต่างหากที่คือหนังชีวิต

โรงเตี๊ยมนอกเขตวังหลวงกลางป่าเขา

“เจ้ามาแล้ว”

เจี้ยนเหวินในอาภรณ์สีดำสนิท

“คุณชาย มีเรื่องอะไรจึงนัดข้ามาในวันนี้”

“ข้า ข้าเดิมคิดว่าเจ้าไปอาศัยอยู่กับอาสี่ที่เปยจิง พอรู้ว่าเจ้ายังอยู่ที่ตำหนักเหมยฮวาจะอยากจะลองชวนเจ้าออกมา ไม่คิดว่าเจ้าจะยอมมาพบข้าด้วยซ้ำไป”

“เราสองคนไม่ควรพบกัน”

น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แววตาเศร้าสร้อย

“ทำไมมีมี่เจ้าบอกข้ามา ทำไมเราจึงไม่ควรพบกัน”

เจี้ยนเหวินกระดกสุราลงคอรวดเดียวหมดเหยือก พริมมี่คว้าข้อมือไว้เจี้ยนเหวินหันมาสบตา นิ่ง

“ดื่มมากไปไม่ดี”

เจี้ยนเหวินดีใจที่พริมมี่ห่วงใยเขา

“เจ้าห่วงข้าหรือ”

“ไม่ ข้าห่วงว่าสุ่ยหลีจะหาว่าข้าไม่ห้ามฝ่าบาท ปล่อยให้ฝ่าบาทเมามาย”

“เจ้าเห็นคนอื่นดีกว่าข้าตลอดมาหรือ”

“ฝ่าบาทมีฮองเฮาที่คอยห่วงใยอยู่แล้ว”

“เจ้า เจ้าที่จริงรั้งอยู่ที่นี่เพื่อรอว่าเอี้ยนอ๋องจะยกทัพมาชิงบัลลังก์ เจ้าก็แค่รอเขา ไม่ต้องเดินทางให้ลำบากใช่ไหม เป็นข้าที่คิดไปเองว่าเจ้า รออยู่ที่นี่เพราะข้า”

“ใช่ ข้า รอเอี้ยนอ๋อง ท่านเลิกคิดไปคนเดียวได้แล้ว”

เจี้ยนเหวินมองพริมมี่ด้วยสายตาเจ็บซ้ำ พริมมี่ยกไหสุราบนโต๊ะมารินลงคอเกือบครึ่งไห

“พอได้แล้วมีมี่บอกความจริงข้ามา บอกมาว่าเจ้า …ไม่ได้มีใจกับข้าข้าจะได้เลิก คิดไปเองเพียงลำพัง ข้าจะได้รู้เสียทีว่าเจ้ามีเพียงอาสี่ตลอดมา ข้ารู้ว่าเขาดีกว่าข้าองอาจกว่าข้าและกล้าตัดสินใจมากกว่าข้า”

พริมมี่กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

“ข้าไม่มีใจให้ฝ่าบาทแม้แต่น้อย…. และข้าก็ไม่เคย”

เจี้ยนเหวินกระชากร่างบาง มาแนบออก ทั้งดึงทั้งลากเข้าไปในห้องพักด้านในโรงเตี๊ยมข้างๆ กับโต๊ะอาหาร

“ปล่อยข้านะ”

ถึงจะบอกว่าเจี้ยนเหวินแค่เพียงเจี้ยนเหวินแต่ทว่าตอนนี้เขากลับมีเรี่ยวแรงมากมาย อีกทั้งสายตาคมกริบน้้นน่ากลัวยิ่งนัก

“ข้าอยากจะลองดูว่า เจ้าเป็นคนของข้าแล้วจะมีใจให้ข้าไหม”

“อะ ฝ่าบาท เมาแล้วเห็นไหมเล่าข้าบอกว่าอย่าดื่ม คนที่ไม่เคยดื่มมักจะเมามายง่ายดาย”

“ไม่ ข้า เพียงแค่ทนแบกรับความเจ็บปวดที่เจ้าบอกว่าไม่เคยมีใจให้ข้า แม้แต่น้อย”

เหวี้ยงร่างเล็กของพริมมี่ลงบนแท่นนอนหนา

“ฝะฝฝ่าบาทพูดกันดีดีก็ได้”

พยายามใจดีสู้เสือ เจี้ยนเหวินทิ้งตัวลงทาบทับ บดเบียดริมฝีปากอย่างบ้าคลั่ง

“ปล่อยฉันนะ คราวหลังฉันไม่ไม่มาพบฝ่าบาทอีกแล้ว”

“ที่ไม่มาพบข้า กลัวว่าเอี้ยนอ๋องจะรู้ใช่ไหม เจ้านี่มันร้ายกาจยิ่งนัก ที่ผ่านมาตั้งใจทำให้เราสองคนอาหลานบาดหมางกัน ข้าเห็นเจ้าในสายตาตลอด ทั้งๆที่ก่อนหน้าพยายามจะไม่สนใจเจ้า แต่นานเข้าไม่เห็นเจ้า ข้าก็รู้สึกว่าขาดอะไรไปเจ้าจะต้องหาทางอยู่ในทุกที่ที่เราสองคนอาหลานอยู่ด้วยกัน บอกมาเจ้ามีวัตถุประสงค์อะไรกันแน่หรือเพียงแค่ความสะใจ ที่บัดนี้ข้ากับท่านอาสี่ต่างขาดเจ้าไม่ได้”

พริมมี่นิ่งงัน เขาสองคนเขาทั้งสองคน หมายตามีมี่ไว้แล้วอย่างนั้นหรือทั้งสองคนเห็นมีมี่ในสายตามาตลอด

“ข้า ข้า นั่นไม่ใช่ข้านั่นคือ หญิงงามที่องค์ชายรองฟ่านลู่ส่งมา ตามแผนหญิงงามเพื่อให้ฝ่าบาทกับเอี้ยนอ๋องจูตี้บาดหมางกันและ ธนูดอกนั้นที่สังหารองค์รัชทายาทจูเปียวก็คือธนูอาบยาพิษขององค์ชายรองฟ่านลู่ ส่วนข้า ข้าบอกแล้วข้าก็แค่คนที่มาจากอนาคต”พูดรัวเร็ว

“ข้าจะฆ่าฟ่านลู่เสีย…ส่วนเจ้ากับข้า”

ริมฝีปากบางถูกกดปิดในทันที พริมมี่ได้แค่เพียงส่งเสียงอึกอักในลำคอ

“ช่างหัวอนาคตนั่น คืนนี้ เจ้าจะต้องเป็นคนของข้า ข้อหาที่มายั่วยวนทำให้ข้าหลงใหล”