บทนำ

บทนำ

อว๊ากกกกส์ ..... ควับ .... ควับ .....

ชายร่างสูงใหญ่ส่วนชุดเซินอีสีดำคาดผ้ารัดเอวห้อยหยกแดง เนื้อผ้ามันเงาลวดลายมังกรสลับเสือน่าเกรงขามยืนนิ่ง แผ่นหลังเหยียดตรงแม้ว่ามือกำลังขีดเขียนตัวอักษรฝึกสมาธิด้วยพู่กันขนม้าด้ามไม้กฤษณาอวลกลิ่นหอม

เส้นผมสีดอกเลาแซมปะปนสีดำขลับมัดรวบขึ้นกลางศีรษะประดับด้วยสายรัดพลอยแดงเม็ดใหญ่ ดวงหน้างดงามราวเทพเซียนทว่ารอบกายกลับแผ่รังสีเย็นชาโหดเหี้ยม

แปะ ...

โจวหมิงเจ๋อคิ้วเรียวดุจกระบี่กำลังขมวด เพ่งมองหยดเลือดกระเซ็นออกมาจากตัวนักโทษหล่นลงบนกระดาษสาม้วนยาวเบื้องล่าง เขาเงยศีรษะขึ้นจ้องไปยังหนุ่มร่างสันทัดกรอบหน้าเหลี่ยมตาตี๋ผิวดำคล้ำซึ่งบัดนี้แดงฉานชุ่มด้วยเลือดโชกจนน่าสะอิดสะเอียน มือทั้งสองข้างถูกมัดด้วยโซ่ตรวนใหญ่แขวนบนขื่อคานจนตัวลอยเท้าแทบไม่ติดพื้น

“ระวังด้วย เลือดหยดลงมาบนกระดาษ” โจวหมิงเจ๋อเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชา อันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวรวมไปถึงดวงตาสีนิลลึกล้ำจนยากหยั่งถึง ดำมืดดั่งรัตติกาล

“ขอรับ” เฉียนฟานองครักษ์คนสนิทก้มศีรษะรับคำเย็นชาพอกันกับเจ้านาย แล้วรัดแส้สำหรับฟาดม้าพันรอบฝ่ามือหลายทบขึ้นอีกเพื่อลงแรงได้ถนัด สะบัดไปทิศทางตรงข้าม

ควับ ควับ ...

“อ๊ากกกกกกกกก โอ๊ยยยย พอเถิดท่าน ข้า อ๊ากกก ฆ่าข้าให้ตายเสียยังดีกว่า อ๊าชชชชชช”

โจวหมิงเจ๋อชำเลืองหางตาเพียงแวบเดียวแล้วสะบัดพู่กันจุ่มหมึก จดปลายขนลงหยดเลือดลากตวัดเป็นตัว 囍[1] 

“ใกล้ถึงวันมงคลลูกชายเราแล้ว”

เฉียนฟานหยุดมือไร้เหงื่อสักหยดแม้ว่าฟาดลงแผ่นหลังสายลับจากโจรภูเขามาถึงสามเค่อ ถอยฉากไปยืนด้านข้างเมื่อโจวหมิงเจ๋อวางพู่กันเอ่ยเสียงราบเรียบ

“น้ำเกลือ”

เด็กในหอเสวี่ยจงอีกคนในห้องซ้อมทรมานยกถังไม้บรรจุน้ำละลายเกลือเข้มข้นวางลงแทบเท้าเจ้าสำนักเสวี่ยจงโหลว

“เจ้าบอกชื่อไปหรือยังนะ ข้าเหมือนว่ายังไม่ได้ยิน”

“อึก อึก ข้า อย่าพอเถิด ข้ายอมสิ้นแล้ว ได้โปรด....ปล่อยข้าเถิดด”

นักโทษชายเสียงอ่อนระโหยแหบพร่าเต็มทนใกล้หมดสติ ตัวเขาห้อยโหนมาได้สามวันแล้วไร้ซึ่งอาหาร น้ำดื่ม ขับถ่ายล้วนปล่อยให้เลอะกางเกงตรงนั้น ดวงตาพร่าเลือนมองทุกอย่างหมุนวน

โจวหมิงเจ๋อเคลื่อนกายอันสูงส่งเข้าไปใกล้  รวบชายแขนเสื้อขึ้นกันเปื้อน  ส่งมือไปบนแผ่นหลังอาบเลือดนักโทษ จิกเล็บเข้ารอยแส้ กดจนลึกเกือบถึงกระดูก

“อึก อ๊ากกกกก.. เจ้ามันคนโหดเหี้ยมใจอำมหิตโจวหมิงเจ๋อ หาใช่คน เจ้ามันเป็นปีศาจ อร๊ากกกกก”

มือสีเข้มดูแปลกตาผิดไปจากบุรุษอื่น  เรียวยาวแข็งแกร่งด้วยการฝึกยุทธิ์บิดข้อมือไปทางขวาครึ่งส่วนแสยะรอยยิ้มเย็นโหดร้าย

“สิ่งที่เจ้าจะพูด มีแค่นี้หรือ”

เขาชักมือออกสะบัดเลือดและเศษเนื้อทิ้ง  จุ่มมือลงในอ่างน้ำเกลือล้างมือ  ถอยหลังสามก้าว  มองลูกน้องยกถังน้ำสาดเข้ากลางแผ่นหลังนักโทษ

“อ๊ากกกกกก ข้า ข้า”

“เอาเหล็กมา”

เฉียนฟานคุ้นเคยเสียแล้วกับน้ำเสียงเรียบเย็นเยียบเช่นนี้ ตัวเขาเองเป็นองครักษ์ให้เจ้าของหอแห่งนี้มาตั้งแต่เด็ก โจวหมิงเจ๋อเป็นดั่งผู้มีพระคุณ นายจ้าง พ่อ รวมถึงเจ้าชีวิต

เฉียนฟานหยิบเหล็กที่วางอยู่บนเตาไฟรูปเกือกม้า อังไฟจนร้อนฉ่าสีแดงดั่งเปลวเพลิงส่งให้โจวหมิงเจ๋อ แล้วถอยฉากเยื้องหลังไปสองก้าว

“บอกชื่อเจ้ามา”

นักโทษชายยังกัดฟันนิ่งก้มหน้าลงมองพื้นแม้ว่าสติเลอะเลือนใกล้ดับลง

โจงหมิงเจ๋อพ่นลมหายใจ พวกโจรกบฏนอกรีตบนเขา คิดอุบายตื้นเขินลักลอบปลอมตัวเข้ามาในหอ ตีสนิทกับอวี้เจียว หญิงสาวที่เขารับเลี้ยงไว้เพื่อสนองอารมณ์ยามเกิดความคับข้อง

ทว่าอวี้เจียวจงรักภักดียิ่ง ด้วยเกิดมากำพร้า โดนขายโรงคณิกา ถ้าเขาไม่ช่วยเหลือออกมา ป่านนี้นางคงมีสามีมากหน้าหลายตามิอาจนับได้

เหล็กร้อนจัดจนแดงก่ำ  กระไอควันขาวเคลื่อนใกล้ใบหน้าผอมเกร็ง ดวงตาเหม่อลอยไม่อยู่กับศีรษะห้อยต่องแต่ง

“ดึงผมมัน”

เด็กในหอสำนักคุ้มภัยอีกคนกระวีกระวาดทำแทนเฉียนฟาน ปรี่มาถึงดึงกระชากผมจนใบหน้าผอมคล้ำแหงนเงยขึ้นเผยลำคอยาวขึ้นเอ็น

โจวหมิงเจ๋อชายสายตาพิฆาตมองจนเด็กหนุ่มมือสั่น ก่อนเลื่อนสายตากลับมายังนักโทษ

“ปากแข็งเช่นนี้ มิสู้ลองถ่านไฟดู”

เขากระชับแท่งเหล็กในมือแล้วค่อยวางนาบลงแก้มด้านซ้ายอย่างเบามือ - - อ่า รู้สึกกลางลำตัวดีดขึ้น

มุมปากหยักยิ้มยามได้กลิ่นเนื้อไหม้และสีเผาไหม้ร้อนวาบ ควันพวยพุ่งเพียงเหล็กร้อนทาบลงผิวเนื้ออ่อนนุ่ม พร้อมเสียงแผดร้องดังก้องห้องคุมขังนักโทษใต้ดินของหอเสวี่ยจง นักโทษชายสลบเมือดลงทันใด

ซ่า .... เคร้ง ...

เขาทิ้งแท่งเหล็กในถังน้ำที่วางอยู่รับผ้าเช็ดมือมาจากเฉียนฟาน

“หากมันตื่นให้กรอกน้ำจนเต็มท้อง กรอกจนกว่ามันจะยอมพูด”

โจวหมิงเจ๋อสะบัดผ้าเช็ดมือทิ้งลงพื้น เดินกลับไปที่โต๊ะหยิบกระดาษมงคลคลี่ออกก่อนม้วนอย่างดีพลันยิ้มเย็น  ตั้งใจนำไปติดหน้าประตูทางเข้าสำนักคุ้มภัย

ร่างสูงใหญ่ลงฝีเท้ามั่นคงหนักแน่นทว่าไร้เสียง  กลับขึ้นไปยังชั้นบนสุดของเสวี่ยจงโหลว[2]

“เตรียมน้ำอาบแล้วเรียกอวี้เจียวมารับใช้”

“ขอรับ”

โจวหมิงเจ๋อสลัดอาภรณ์ออกจากร่าง เหลือเพียงชุดด้านในสีดำสนิท รอกระทั่งเด็กรับใช้ภายในหอนำน้ำร้อนมาเติมจนเต็มถัง แล้วพลันได้กลิ่นหอมกรุ่นบุปผาจากร่างอวี้เจียว

“ออกไปให้หมด”

“ขอรับ”

เด็กรับใช้สำนักคุ้มภัยด้านบนล้วนเป็นชาย ส่วนสาวรับใช้แยกเรือนด้านนอกข้างหลังท้ายจวน แบ่งที่ชัดเจนเป็นส่วนสัด

เขาเปิดผ้าออกเผยกายแกร่งงดงามเปลือยทั้งร่าง พาดเสื้อคลุมบนราวพาดแล้วหย่อนร่างลงนั่งในอ่าง แหงนศีรษะพาดขอบไม้ รอกระทั่งอวี้เจียวเปิดเผยเนื้อตัวจนหมดสิ้นอวดเรือนร่างขาวนวลอวบอิ่ม กลิ่นหอมอบอวลเคลื่อนเข้ามาในอ่าง เขาจึงได้คว้าเอวดึงเข้าหา

“ปลดเปลื้องข้า อวี้เจียว” นายท่านเจ้าของหอน้ำเสียงเข้มข้นขึ้นอีกหลายส่วน

“ท่านไปห้องนักโทษมา”

“เจ้าช่างรู้ใจข้านัก” โจวหมิงเจ๋อพิงศีรษะทิ้งลงขอบอ่าง อาการร้อนรุ่มชีพจรรัวแรงใกล้ถึงจุดหักห้ามได้

นางข้ารับใช้คนสนิทย่อมรู้ใจเจ้าของสำนักคุ้มภัยดี ยามนายท่านลงมือด้วยตนเอง  ลมปรารณพลังชีวิตปั่นป่วนจนยากควบคุม  ยิ่งกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งติดตัวมามากเท่าไร  ความรุนแรงยามผนึกกายยิ่งแข็งกร้าว อวี้เจียวขยับร่างอ่อนนุ่ม  เอื้อมมือออกนอกอ่างหยิบเชือกแดงผูกรอบคอตนเองอย่างรู้งาน  ก่อนส่งแส้ม้าขนอ่อนนุ่มยื่นให้เจ้าสำนัก

“ข้าเป็นของนายท่าน  เป็นข้าทาส  เป็นม้า เป็นทุกสิ่งสุดแล้วแต่ท่านจะบัญชาข้า  ท่านเจ้าสำนัก”

อวี้เจียวแหงนเงยดวงหน้าเผยลำคอระหง  ยามมือแกร่งลงแรงบีบจนแน่น  กระตุกเชือกขึงตึง  ต้นคอแอ่นโค้งปรากฏปื้นแดงทันตา  ดวงหน้าเจ้าสำนักเผยรอยยิ้มมุมปากกระหาย  ต้องการขับเคลื่อนปลดปล่อยปีศาจร้ายภายในออกจนสิ้น  ด้วยเสียงหวีดร้อง กลิ่นคาวเลือด และความเจ็บปวดของหญิงใต้อาณัติ

[1] (สี่ แปลว่ายินดี ดีใจ มักใช้เขียนประดับงานแต่งงาน)

[2] อาคารหอสูง