บทที่ 26 โจวจางหมิ่น

บทที่ 26 โจวจางหมิ่น

ยามเว่ยในช่วงต้นฤดูหนาวชานเมืองหลวงของสำนักคุ้มกันภัยเสวี่ยจง ที่โอบล้อมด้วยป่าไผ่ ยิ่งพาให้อากาศเย็นขึ้นอีกหลายเท่าตัว

ไป๋หลินเอ๋อร์กระชับเสื้อคลุมตัวยาวที่ชางซิงเยียนกำชับเป็นหนักหนาให้นางสวมมาด้วย แม้ว่านางบอกแล้วว่ามาแค่เรือนหลักเท่านั้น

นางเดินผ่านสวนกลางเรื่อยจนมาถึงเรือนหลัก ไม่ทันได้เอ่ยแจ้งเด็กในเรือนพลันเห็นโจวจางหมิ่นยืนนิ่งตรงโค้งประตูวงเดือนทางออกสวนด้านหลัง

ทุกคราที่นางพบหน้าโจวจางหมิ่น ขนแขนนางมักลุกชันอย่างน่าประหลาด และยามนี้ก็เช่นกัน นางมองสีหน้ากระหยิ่มและมุมปากโค้งขึ้นละม้ายโจวหมิงเจ๋อ แต่ก็แค่ละม้าย เพราะส่วนใหญ่บนใบหน้าของชายร่างเกร็งคนนี้ไม่เหมือนโจวหมิงเจ๋อแม้แต่น้อย

นางขยับเข้าไปใกล้วางสีหน้าเรียบเฉยทั้งที่ใจเต้นรัวดั่งกลองศึก ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเห็นความแตกต่าง โจวหมิงเจ๋อแม้ว่าการกระทำเย็นชารุนแรง ทว่ากลับมีความเมตตาต่อผู้อื่น ผิดไปจากบุตรชายที่แผ่กลิ่นอายโฉดชั่วทวีคูณ ยิ่งเห็นรอยแผลบนร่างฮุ่ยหรู ยิ่งรับรู้ว่าชายผู้นี้กระทำต่อสตรีเพศราวกับเป็นสัตว์สิ่งของ

“ท่านแม่”

นางมองร่างสูงของโจวจางหมิ่นโค้งลงคำนับนางราวกับว่าเป็นบุตรชายแท้จริงของนาง ทว่าใบหน้ากร้าวกระด้างมิได้แสดงออกดั่งเช่นการกระทำ

“โจวจางหมิ่น”

“ท่านแม่เรียกข้าเสียห่างเหิน ลูกคนนี้กระทำสิ่งใดขัดใจท่านแม่หรือ”

โจวจางหมิ่นเคลื่อนกายเข้ามาใกล้แผ่วเบาราวเสือล่าเหยื่อจนนางมิรู้ตัว ตะล่อมพาออกเดินไปยังโถงทางเดินสวนหลังเรือนหลัก

“ข้ามาวันนี้มีเรื่องต้องการเจรจา”

“ข้าหวังว่าเรื่องที่ท่านแม่จะพูดออกมา จะเป็นเรื่องที่ทำให้ข้าพึงพอใจ”

ไป๋หลินเอ๋อร์เกร็งร่างไปทั้งตัว น้ำเสียงกดต่ำข่มขู่คุกคามชัดเจน แต่ใบหน้ายังโค้งด้วยรอยยิ้มขณะพานางเดินออกจากสวนไปยังป่าทึบหลังเรือนหลักที่นางไม่เคยรับรู้มาก่อนว่ามีอยู่

ยามนี้แม้ว่ายังมีพระอาทิตย์ส่องแสงแต่พอเดินเข้ามายังป่าทึบด้านหลังพลันมืดครึ้มไร้แดดส่องถึงพื้น นางเผลอตัวแหงนดวงหน้ามองสูงยังยอดต้นสน ทางเดินเป็นหินตะปุ่มตะป่ำ กลบด้วยใบไม้ร่วงเปลี่ยนสีงดงามและน่ากลัวในคราวเดียวกัน

“ป่าสนแทบนี้ขึ้นหนาทึบจนแสงไม่เคยส่องถึงพื้นตลอดทั้งปี ทำให้เกิดตะไคร้บนทางเดิน ขอท่านแม่จงระมัดระวัง”

“ท่านกำลังพาข้าไปไหน”

ไป๋หลินเอ๋อร์หยุดเดินทันที นางเลื่อนสายตากลับไปยังโจวจางหมิ่นยังส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ก่อนจะดันแผ่นหลังนางให้เดินต่อ

“ข้าจะพาท่านไปพบกับคน ๆ หนึ่ง”

“ใครกัน”

“ไปถึงแล้วท่านจะรู้เอง”

โจวจางหมิ่นไม่ยอมให้นางถอยหลังกลับ ดันแผ่นหลังให้นางเดินต่อไปเรื่อย ๆ ราวหนึ่งเค่อนางจึงได้เห็นกระท่อมเล็กคล้ายคลึงกับบ้านหลังนั้น

“กระท่อม”

“มีคนรออยู่ข้างใน”

“ไม่ ๆ”

ไป๋หลินเอ๋อร์ขืนตัวทันทีแต่โจวจางหมิ่นรวบต้นแขนนางไว้บีบแน่น ชะโงกหน้าลงมารอยยิ้มกว้างแปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้ม

“จะรีบไปไหนท่านแม่ เชิญเข้าบ้านเสียก่อน”

นางถูกลากด้วยแรงชายขืนอย่างไรก็ไร้ประโยชน์จึงปล่อยให้เขาพาตรงไปยังกระท่อมหลังเล็ก เขาก้มลงหยิบกุญแจไขโซ่ตรวนออกแล้วผลักประตูออกกว้าง

เป็นจริงที่นางคาดการไว้เมื่อได้เห็นกระท่อม หญิงบ้าโจวหนิงเหมยยืนนิ่งเคว้งคว้างทึมทื่อ แต่เพียงได้ยินเสียงประตูกับผวาโผมาทางนาง โจวจางหมิ่นผลักนางเข้าหาหญิงบ้าทันที

“ไม่ ๆ ท่าน” ไป๋หลินเอ๋อร์ร้องเสียงหลงหลบหลีกโจวหนิงเหมยที่เอื้อมมือออกมาคว้าตัวนางไว้

“อือออ อา อือออ” เสียงคนใบ้ลอดออกมา ดวงหน้าคล้ายดีใจที่มีคนเข้ามาภายในบ้านหลังเล็ก

“ท่านแม่”

เสียงทุ้มต่ำให้ความเคารพขึ้นอีกหลายส่วนจนนางแปลกใจ ตวัดสายตาไปมองแล้วพลันพบว่า โจวจางหมิ่นมิได้พูดกับนาง

“ท่านแม่?” นางทวนคำพึมพำสงสัย

ตวัดตากลับมายังหญิงบ้าที่ดึงข้อแขนนางอย่างแรง ดวงหน้าขรุขระปุปะด้วยแผลเป็น และเบ้าตาลึกเนื้อโปดจากแผลของการควักลูกตาน่าสะอิดสะเอียน

“ใช่แล้วท่านแม่” โจวจางหมิ่นเอ่ยย้ำพลางยิ้มอ่อนเมื่อมองมารดาตัวจริง

“ตะ แต่ว่า ฮูหยินตายไปแล้ว”

“ตายไปแล้ว!!! ฮึ ท่านเจ้าสำนักแค่ปล่อยข่าวลือเพื่อไม่ให้ใครรู้ถึงสิ่งที่ตนทำอย่างน่ารังเกียจ ชั่วช้ายิ่งกว่าปีศาจ ใจคอโหดเหี้ยมผิดมนุษย์”

“อืออ อา อือออ”

โจวหนิงเหมยปล่อยมือจากแขนไป๋หลินเอ๋อร์แล้วโผเข้าหาลูกชายแทน นางลูบเนื้อตัว ใบหน้าด้วยความรักใคร่พร้อมสะอื้นไร้น้ำตา

“ท่านแม่ข้า แม้แต่น้ำตายังไม่อาจหลั่งริน ทำได้เพียงกรีดร้องอยู่ภายใน มีชีวิตอยู่ก็ดั่งตายทั้งเป็น”

โจวจางหมิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก เขาพยุงมารดาลงนั่ง

“แต่มันต้องมีสาเหตุ ถึงแม้โจวหมิงเจ๋อเป็นบุรุษโหดเหี้ยม แต่มิได้ลงมือกระทำชั่ววูบ ทุกสิ่งล้วนมีที่มา”

“ที่มา! สาเหตุ!! นี่คือท่านแม่ของข้า ฮูหยินของเขา เจ้าหน้ามืดตามัวหลงรูปโฉมราวเทพจนมองไม่ออกว่าแท้จริงชายผู้นั้นจิตใจโหดร้ายผิดมนุษย์”

ไป๋หลินเอ๋อร์สะดุ้งถอยหลัง โจวจางหมิ่นทะลึ่งตัวคราวเดียวคว้าต้นแขนนางไว้เขย่าจนลำตัวอ่อนบางไหวคลอน

ดวงตาดอกท้อตื่นกลัว ยามนี้บุรุษผู้นี้แผดเสียงตะคอกใส่นาง ซ้ำขย้ำต้นแขนด้วยแรงชายจนเจ็บ สีหน้าโกรธขึ้งเคียดแค้น

“ท่านแม่ข้า ถูกควักตา ตัดลิ้น ทิ้งให้อยู่อย่างคนโดดเดี่ยวในบ้านร้างไร้คน มีเพียงส่งข้าวส่งน้ำเครื่องนุ่มห่ม หากเจ็บป่วยตามหมอมารักษา ต่อชีวิตให้นางได้ทุกข์ทรมานต่อไป” โจวจางหมิ่นผลักนางออกจนกระเด็นชนผนัง แล้วชี้ไปทางมารดา “มิสู้ให้ตายตกไปจะดีกว่า”

“ขะ ข้า เป็นเพียงคนนอก ว้ายย”

ไป๋หลินเอ๋อร์อยากตบปากตนเองที่โพล่งออกมาไม่ดูอารมณ์ของโจวจางหมิ่นให้ดี เขาตะครุบต้นแขนนางอีกครั้งแล้วลากมาตรงหน้าหญิงใบ้

“คนนอก!!” โจวจางหมิ่นกระชากฉีกเสื้อนางออกจนเห็นหัวไหล่ วางฝ่ามือลงบีบอย่างแรง “ตราประทับนี่ รูปเสือ แม้แต่ท่านแม่ข้ายังไม่เคยได้”

นางจนด้วยคำพูด ยามนี้โจวจางหมิ่นราวคนเสียสติ ใบหน้าดำเขียวคล้ำชะโงกง้ำมาใกล้นาง พ่นลมหายใจแรง มือจิกลงรอยแผลนูนด้านหลัง

“ท่านเจ้าสำนักคงมีใจให้เจ้ามากพอดู จึงยอมประทับตรานี่ร่วมกรีดเลือด”

“ขะ ข้าไม่รู้มาก่อน ข้า”

“มารดาข้ามีอะไรด้อยกว่าเจ้า นางเป็นถึงลูกเคหบดีเมืองฉิน แต่ดูสิ่งที่เขาทำกับนาง มีชีวิตอยู่ก็ไร้ค่าดั่งใบไม้ร่วงหล่นบนพื้นดินรอเพียงวันเน่าตาย ท่านเข้าใจหรือไม่!!”

“ข้า ข้า”

“วันนี้ ข้าจะทำให้เขาได้ตายทั้งเป็น อยู่ก็ไร้วิญญาณ ไร้หัวใจเช่นเดียวกับมารดา ให้เขาลิ้มรสความปวดร้าวที่เฝ้ามองดูคนรักตายจาก มานี่!!”

โจวจางหมิ่นลากนางออกมาจากกระท่อมจนนางล้มลงกับพื้น แต่ไม่วายดึงสาบเสื้อลากนางมาทั้งแบบนั้น

ไป๋หลินเอ๋อร์ไม่กล้าแม้แต่กรีดเสียงร้องด้วยความกลัวจับจิต นางจับข้อมือเขาไว้กวาดตามองหาหนทางหนี แต่ในป่าทึบมืดมิดเช่นนี้นางจะหาใครมาช่วยนางได้

โจวจางหมิ่นลากร่างบอบบางถูไปตามพื้นหินตะปุ่มตะป่ำ นางได้ยินเสียงหอบหายใจแรงและอาการบ่นพึมพำทั้งก่นด่าขรมถึงพ่อบังเกิดเกล้า แล้วโยนนางไปทางซอกหิน

ปัก!!

“พื้นใต้เหวนี้จะเป็นที่ฝังศพเจ้า นังแพศยา!!”

ไป๋หลินเอ๋อร์มองไปด้านหลังด้วยตาเบิกกว้าง เท้าของนางห่างเพียงคืบเดียวคือชะง้อนผาลึกมีเพียงต้นไม้หนาทึบ

“ไม่! ไม่! ข้า ท่านเข้าใจข้าผิด ข้า”