บทที่ 23 อาบน้ำ

บทที่ 23 อาบน้ำ

“เจ้ามันคนบ้า”

ถ้อยคำแรกที่ไป๋หลินเอ๋อร์ได้ยินจากเสียงทุ้มก้องต่ำและดวงหน้าแกร่งคมสันหน้าบึงตึ้งจ้องนางราวกินเลือดกินเนื้อ

“ข้าชนะแล้วใช่ไหม” เสียงที่เคยหวานนุ่มแหบเครือ ยิ้มมุมปาก ดวงตาดอกท้อขยับปิดอีกครั้ง

“ฮึ” โจวหมิงเจ๋อแค่นเสียงก่อนจะขยับผ้าห่มขึ้นให้จนมิดถึงคอ “ท่านหมอสุยฉวูเพิ่งจะกลับไป โชคดีที่เจ้าไม่เป็นอะไร”

นางจับมือเขาไว้ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง ส่งรอยยิ้มอ่อนระโหย

“ข้า..ขอบคุณท่าน โจวหมิงเจ๋อ”

บุรุษปีศาจตรงหน้านางกำลังใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นทีละน้อย

“รอไว้ให้ข้าอยู่เฝ้าไข้เจ้าเองก่อนเถิด แล้วเจ้าจะถอนคำพูด”

“หมายความว่าอะไร”

“ท่านหมอสุยฉวูกำชับให้เจ้าพักผ่อนให้มาก และข้าไม่ไว้ใจใครให้เฝ้าไข้เจ้าอีกแล้ว จึงอาสาตนเองมาเป็นทาสรับใช้เจ้าไง”

“ทาสรับใช้?”

“อย่ามัวพูดมาก นอนเสียก่อน พรุ่งนี้เช้าข้าสั่งโจ๊กปลาไว้แล้ว”

โจวหมิงเจ๋อดึงมือออกแล้วเดินไปดับเทียนในห้องจนเหลือเพียงหนึ่งดวง ยังไม่ทันเดินกลับมาไป๋หลินเอ๋อร์ก็หลับสนิทไปแล้ว จึงนั่งลงขอบเตียงดั่งเก่า ใช้ปลายนิ้วปัดปอยผมออก

“เจ้ามันคนบ้า หลินเอ๋อร์” เสียงทุ้มกระซิบในลำคอ นัยน์ตาล้ำลึกมองดวงหน้าหวานที่มีร่องรอยของความเหนื่อยอ่อน ขอบตาดำคล้ำ ริมฝีปากซีดเซียวแห้งผาก

ขยับร่างใหญ่โตขึ้นไปบนเตียงอีกด้าน สอดตัวเข้าในผ้าห่มผืนเดียวกันแล้วค่อยสอดแขนเข้าด้านล่างให้นางได้ใช้หนุนแทนหมอน ทุกการกระทำล้วนแผ่วเบาอ่อนโยน ก่อนจะพลิกตัวเป็นฝ่ายกอดนางเสียเอง

แม้โจวหมิงเจ๋อเป็นชายแกร่งแข็งแรง แต่ร่วมสองวันมานี้ตัวเขาควบม้ากลับมายังสำนักคุ้มภัยไม่ได้พัก ไม่ได้นอน ฉะนั้นพอได้ล้มตัวหัวถึงหมอนจึงหลับลึกลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน ราวกับว่าตัวเขานั้นได้กลับบ้านอย่างแท้จริง

“ไม่!! ข้าไม่กินแล้ว เอาออกไปจากหน้าข้า”

ไป๋หลินเอ๋อร์ดิ้นขลุกขลักอยู่ในผ้าห่ม โจวหมิงเจ๋อรวบนางพันลำตัวด้วยผ้าห่มผืนหนา แล้วจับนางนั่งบนเตียง จากนั้นจึงทยอยตักโจ๊กปลาป้อนเข้ามาในปาก

“ยังไม่ถึงครึ่งชาม เจ้าต้องกินอีก อ้าปาก”

“อืออ ท่านมันคนเสียจริต อือออ” นางพูดไปเคี้ยวไปเพราะในที่สุดโจ๊กปากก็ถูกยัดเข้ามาอีกคำ

“หากเจ้าไม่กินแล้วจะมีแรงต่อกรกับข้าได้ยังไง อ้าปากอีกเร็ว”

“อย่าให้ข้าแข็งแรงกว่านี้นะ ข้าจะ...” นางหุบปากลงทันใด นัยน์ตาสีนิลของปีศาจร้ายพราวแสงขึ้นระยิบระยับแต่ปากไม่ยกยิ้มแม้แต่น้อย - - ข้ากำลังหลงรูปโฉมชายชั่วงั้นหรือ

“ข้าจะทำไม ข้ารอฟังอยู่” โจวหมิงเจ๋อว่าพลางยัดโจ๊กปลาเข้าปากนางอีกหนึ่งคำ กวนโจ๊กในถ้วยเป่าจนอุ่นแล้วตักรอ

ไป๋หลินเอ๋อร์เมินหน้าไปอีกทางเม้มปากนิ่ง จนได้ยินเสียงถอนหายใจยาวจึงได้เบือนหน้ากลับมา

“หากเจ้าไม่กินให้มากหน่อย จะมีแรงหรือหลินเอ๋อร์ ตัวข้านับวันจะแก่เฒ่าชราลงทุกวัน เรายังต้องทำลูกอีกมาก ข้าจะได้ทันเห็นหน้าพวกเขานานสักหน่อย” น้ำเสียงอ่อนติดน้อยใจในโชคชะตา หลุบตาลงมองเพียงโจ๊ก

ไป๋หลินเอ๋อร์ชะงักนิ่ง เอียงหน้าก้มลงตะแคงศีรษะ นางต้องเห็นดวงตาปีศาจนั่นจึงจะรู้ว่าโจวหมิงเจ๋อพูดจริงหรือไม่

“ท่านพูดจาหลอกล่อข้า”

“ข้าเปล่า” โจวหมิงเจ๋อเงยหน้าขึ้น ยื่นโจ๊กมาตรงหน้า “ข้าสี่สิบแล้ว ส่วนเจ้าเพิ่งจะสิบเก้า หากข้าหกสิบ เจ้าจะเพิ่งสี่สิบ แล้วถ้าข้าแก่จนเดินไม่ไหว ส่วนเจ้าจะยังเดินปร๋อ เมื่อถึงเวลานั้นข้าคงมิมีแรงตามหาเจ้าแล้ว”

“ข้าต้องรอถึงสี่สิบเชียวหรือท่านถึงตามไม่ได้” ไป๋หลินเอ๋อร์พึมพำในลำคอแล้วอ้าปากรับโจ๊ก “ข้าไม่กินแล้วพอ เบื่อโจ๊ก ท่านให้ข้ากินมาหลายวัน ขอกินอย่างอื่นบ้างได้ไหม”

“แต่ท่านหมอสุยฉวูบอกว่าโจ๊กนี่ดีต่อสุขภาพ ดีต่อกระเพาะเจ้า”

“ท่านหมอไม่ใช่ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าตัวข้าเป็นยังไง”

โจวหมิงเจ๋อยอมวางถ้วยโจ๊กแล้วดึงผ้าห่มออก

“เจ้าเหงื่อออก”

“แน่ล่ะ พันจนข้าเป็นเกี๊ยวหมู ข้าย่อมเหงื่อออก”

“ล้างตัวเสียหน่อยแล้วกัน ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้สบายตัว ซิงเยียน!! ขอน้ำอุ่น”

“โจวหมิงเจ๋อ ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่าเป็นคนเอาแต่ใจ”

เขาหันหน้ากลับมายกยิ้ม “ปากดีเช่นนี้ แสดงว่าหายดีแล้ว”

“ท่าน ...” ไป๋หลินเอ๋อร์เตรียมคำพูดไว้อีกมากมาย ไม่ทันได้พ่นออกมา ชางซิงเยียนเข้ามาเสียก่อนพร้อมเด็กในสำนักและถังน้ำอุ่นจำนวนมาก

“ท่านจะต้มข้าหรือไร แค่ล้างหน้าล้างตาก็พอ” นางกระซิบถามมองถังน้ำถูกเทลงอ่างไม้ขนาดใหญ่ ร้อนจนควันขึ้นฉุย

“ตั้งแต่วันที่หลงป่าไผ่ เจ้าเพียงล้างหน้าเช็ดตัว สกปรกจนเหม็นอับ ไม่เกรงใจข้าบ้างหรือที่นอนดมกลิ่นเจ้ามาหลายวัน”

“ท่าน!!”

ไป๋หลินเอ๋อร์ยกนิ้วแล้วชะงักหยุดเมื่อสบตาส่องประกาย รู้ได้ทันใดว่าปีศาจตนนี้หมายใจจะทำอะไร  โจวหมิงเจ๋อจับมือนางกดลงก่อนจะดึงตัวขึ้น

“ออกไปให้หมด”

“แต่ว่านายท่าน ไม่ให้ซิงเยียนเป็นผู้ .... เออ ...” ชางซิงเยียนพูดค้างเท่านั้นแล้วชะงักเมื่อสบสายตาเย็นชา “เจ้าค่ะ พวกเจ้าออกไปให้หมด”

โจวหมิงเจ๋อรอกระทั่งทั้งหมดออกจากห้องจึงได้ฉุดร่างเล็กออกจากผ้าห่ม

“อาบน้ำ”

“ไม่ ท่านออกไปก่อน”

“ไม่ อาบน้ำ”

“ไม่”

“ไม่”

ต่างคนต่างส่งเสียงแข่งกัน จ้องตาไม่มีใครยอมใคร ไป๋หลินเอ๋อร์เหลือบมองอ่างน้ำแล้วตวัดสายตากลับไปยังเจ้าสำนักหน้าด้าน ผลักมือแกร่งอออก

“ข้าจะอาบเอง”

“ไม่ได้”

โจวหมิงเจ๋อแต่เดิมเป็นชายแข็งกระด้าง ในยามปกติมิใคร่พูดมาก แต่พอมาเจอนางไม่นาน นางกลับทำให้เขาต้องเปล่งถ้อยคำออกมามากมายโดยไม่จำเป็น ฉะนั้นเขาจึงช้อนนางขึ้นทั้งที่ยังสวมชุดแล้วโยนลงอ่างน้ำ

โครม!! ซ่า!!

“แค่ก ๆ ท่าน ๆ ท่านมันคนเสียสติ”

โจวหมิงเจ๋อหาได้ใส่ใจเสียงอ่อนนุ่มกระท่อนกระแท่นจากการสำลักน้ำ เขาถอดชุดตนเองออกพาดไว้บนราวกั้น ไป๋หลินเอ๋อร์รีบปิดตาหันหลัง

“ท่าน คนบ้า”

เจ้าสำนักเสวี่ยจงก้าวขาเข้าไปในอ่างด้วยกันกับนางแล้วนั่งลง ดึงเอวเล็กมาใกล้นั่งซ้อนด้านหน้า หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดแผ่นหลัง รอยแผลเป็นตกสะเก็ดหมดแล้วจนเห็นรอยแผลเป็นนูนขึ้นมาเป็นริ้วขาว เขาลูบแผ่วเบาด้วยปลายนิ้ว เอ่ยเสียงทุ้มแหบต่ำในลำคอ