บทที่ 24 nc

บทที่ 24 nc

“แผลหายสนิทแล้ว”

“หายแค่ภายนอก แต่จิตใจข้าไม่”

นางกระชากเสียงใส่ ดึงดันจะลุกขึ้นแต่มือใหญ่รวบนางไว้ให้นั่งลงซ้อนด้านหน้า

“ไหน จิตใจเจ้าที่ตรงใดกัน ข้าจะทำความสะอาดให้หมดจด ขจัดความขุ่นมัวออกไปให้เอง”

ไม่เพียงเอ่ยด้วยเสียงกระเส่า มือรั้งร่างเล็กพร้อมผ้าในมือ เช็ดถูแผ่นหน้าท้อง ซบหน้าลงหัวไหล่ เลื่อนผ้านุ่มขึ้นหาทรวงอก นางสะดุ้งทันที

“ข้ามือหนักไปหรือ?”

ไป๋หลินเอ๋อร์เม้มปาก มือจับขอบอ่างไว้ไม่กล้าขยับตัว ผ้านุ่มค่อยถูทำความสะอาดเนื้อนุ่มอวบอิ่มแผ่วเบา ในยามนี้นางรู้ตัวแล้วว่าคงหนีไม่พ้นบุรุษด้านหลังเป็นแน่ หากยังขืนตัวไม่อ่อนลงคงเป็นนางเองที่เจ็บตัว

“ท่าน จะเบามือกับข้าสักหน่อยได้หรือไม่”

โจวหมิงเจ๋อชะงักไปครู่ เอียงหน้าไปมองดวงหน้างาม ปากกระจับเม้มแน่น พวงแก้มขึ้นสีระเรื่อ นางเอี้ยวกลับมาจ้องตอบ

“เหตุใดไม่ตอบข้า”

“ไม่ได้”

ไป๋หลินเอ๋อร์สะอึกแล้วนิ่งงัน ก่อนจะเอ่ยถามอีก “ถ้าเช่นนั้น สอนข้าให้ ... ให้ข้าเจ็บน้อยที่สุด”

โจวหมิงเจ๋อปล่อยผ้าออกจากมือ แล้วแทนที่ด้วยฝ่ามือร้อนจัดกอบกุมเนินทรวง “เจ้าอาจเริ่มจากผ่อนคลาย และสนุกกับสิ่งที่ข้าทำ”

“สนุกงั้นหรือ”

“ใช่แล้ว ถ้าข้าทำเช่นนี้ เจ้ารู้สึกเช่นไร” นิ้วแกร่งดึงยอดหัวปลายถันเล็กขึ้น

“อืออ รู้สึกแปลกประหลาด แต่ไม่เจ็บ”

“แล้วถ้าแรงขึ้น”

“อ่า อื้อออ เจ็บ”

นางแอ่นร่างตามนิ้วทันทีเมื่อโจวหมิงเจ๋อดึงยอดหัวอย่างแรงราวต้องการเด็ดยอดนี้ออกจากร่างนาง

“แล้วถ้าข้าทำเช่นนี้” เขาบี้ยอดด้วยสองนิ้ว คลึงจนยอดตั้งแข็งชันพร้อมดึงอย่างแรงอีกครั้ง

“อ่า ท่าน อื้อออ”

โจวหมิงเจ๋อเลื่อนฝ่ามืออีกข้างลงใต้น้ำ ผ่านหน้าท้องแบนราบขยำเต็มมือก่อนจะล้วงลึกลงสู่ง่ามขา บีบต้นขาเล็กอย่างแรง

“อื้ออ ท่าน”

“มือข้าหยาบกระด้าง จับกระบี่มาชั่วชีวิต เจ้ารู้สึกหรือไม่”

โจวหมิงเจ๋อกระซิบทุ้มต่ำข้างใบหู เลื่อนฝ่ามือเข้าหาเนินอวบอูมตรงกลาง จับเต็มมือลงแรงคลึงเคล้น ขยับนิ้วแทรกกลางรอยแยกเย้าแหย่จนพบหนทางเข้าเปียกอุ่น

“นิ้วข้าหยาบกระด้าง เจ้ารู้สึกหรือไม่”

ไป๋หลินเอ๋อร์แอ่นร่างต้องการถอยหนีแต่กายสาวกลับหยัดรับ ปล่อยให้เขาสอดนิ้วเข้าสู่ร่องสวาทไร้แรงขัดขืน นางแหงนดวงหน้าไปด้านหลังชูอกอวบอิ่มแข็งชันตั้งเต้ากลมกลึง ปล่อยใจให้ปลายนิ้วกระด้างหยอกล้อดึงยอดหัวนม มืออีกข้างสอดใส่อยู่ในกายนางลึกเข้าไปทุกที

“อ่า อืออ ข้า”

“แล้วถ้าข้ากัดเจ้าตอนที่นิ้วข้าอยู่ข้างในเช่นนี้ อืมมม” โจวหมิงเจ๋อขยับนิ้วจนพบจุดกระสันในโพรงสวาทบดคลึงแล้วลงแรงขบฟันบนหัวไหล่ใกล้รอยแผลเป็น

“ท่าน อ๊า” ครานี้เสียงครางดังขึ้น ร่างของนางเริ่มหดเกร็ง

ไป๋หลินเอ๋อร์หลับตาลง ร่างกายของนางร้อนขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ แรงลงฟันเจ็บจนนางคาดว่าคงขึ้นรอย แต่มันกลับทำให้นางเปียกชื้นขึ้นอีกหลายส่วน

“ทุกอย่างล้วนอาศัยจังหวะ หากเจ้าจับจุดถูก ความเจ็บปวดจะกลายเป็นความหฤหรรษ์”

ทุกคราที่นิ้วเรียวสอดใส่กระชับจังหวะถี่ขึ้น อีกมือยังดึงทึ้งหัวยอดถัน ปากหนาของปีศาจร้ายขยับเข้าใกล้ต้นคอท้ายทอยลงฟันไปเรื่อย ๆ ไม่แรงมาก แต่ด้วยผิวที่อ่อนนุ่มทำให้เกิดรอยแดงเป็นปื้น

“ข้าพยายามเบามือที่สุดแล้วฮูหยิน” น้ำเสียงกระเส่าแรงยามสอดนิ้วเข้าลึกยิ่งขึ้นหยุดนิ่ง โน้มหน้ามาด้านหน้า “จูบข้า”

นางขยับเปลือกตาลืมขึ้นเบี่ยงศีรษะหันดวงหน้าหวานไปทางโจวหมิงเจ๋อ ตอนนี้ร่างกายของนางนั่งเกยทับท่อนขาแกร่ง ท่อนแขนโอบรัดท้ายทอยเขาไว้เคลื่อนใบหน้าไปใกล้ทีละน้อย

ริมฝีปากอุ่นร้อนประกบปากนางในที่สุด เม้มขอบปากบางแทะเล็มด้วยปลายลิ้นแล้วสอดชอนไชควานล้ำลึก ทำดั่งว่าโพรงปากของนางคือสิ่งล้ำค่า ค้นหาทรัพย์สมบัติด้วยการกระดก เลาะแนวฟัน โรมรันเกี่ยวกระหวัดหยอกให้นางตอบสนองทำเช่นเดียวกัน

นิ้วอุ่นสอดทางฉ่ำชื้นใต้น้ำแรงขึ้น บดขยี้ตามใจต้องการ เร่งรัดให้นางก้าวกระโดดเป็นผู้ชำนาญการภายในสองเค่อ

“อือออ หยุดก่อน อือออ”

ปากหนาตามติดประกบ ถอนนิ้วออกจากทางรักแล้วจับเอวเล็กคอดไว้ดึงขึ้นแล้วดันลง

“อืออออ”

แท่งหยกตั้งตระหง่านรองรับปากทางเข้าหวานล้ำ เพียงเขาจับนางกดลงพลันครอบปลายหัวทู่พอดี ทรวงอกนางสะท้านวูบอาการเสียวสะท้านพลันตีตื้นขึ้น

ท่อนเนื้ออุ่นใหญ่แทรกสอดผ่านโพลงรักแสนแคบ นางกลั้นเสียงสะอื้นขณะที่เขาดันนางจนสอดลึกกดนิ่งให้มิดแล้วจึงหยุดการครอบครองริมฝีปาก

“ขยับ หลินเอ๋อร์ ทำข้าดั่งเจ้าควบขี่ม้าศึก”

“แต่ อื้อออ ข้าไม่เคยขี่ม้าศึก”

โจวหมิงเจ๋อยกยิ้มไม่รู้ตัว มุมปากโคงขึ้นก่อนจะหลบใบหน้าลงกดริมฝีปากบนไหล่กลมกลึง

“ถ้าเช่นนั้น อืม เจ้าเคยขี่อะไร”

“ข้า อ่า ที่บ้านข้าเลี้ยงหมูป่า”

โจวหมิงเจ๋อกำเอวเล็กแน่นแล้วผงกศีรษะขึ้นจากไหล่จ้องหน้านางนิ่ง

“หมูป่า?”

“อือออ ใช่แล้ว หมูป่าสีดำตัวใหญ่ มันช่างเชื่องนัก ยามข้า อ่า อืออ”

ไป๋หลินเอ๋อร์เล่าไม่ทันจบ เป็นโจวหมิงเจ๋อจับนางขย่มลงมาเสียเอง แรงโยกทำให้นางคว้าขอบอ่างน้ำไว้ยึดเป็นหลัก เขาจับร่างนางดึงขึ้นสูงแล้วดันลงกระแทกเนื้อโคน

ปัก ปัก แฉะ แฉะ

น้ำในอ่างกระเพื่อมตามแรงสั่นไหว เขาเอนกายพิงอ่างรวบเอวนางไว้ทั้งสองข้าง จับนางขย่มสวมครอบท่อนหยกแข็งจนทางรักนางรวดร้าว

“หมูป่าบ้านของเจ้า แข็งเช่นนี้หรือไม่หลินเอ๋อร์”

จู่ ๆ ท่านเจ้าสำนักโพล่งคำถามขึ้นมาขณะที่นางกำลังพร่าเลือน

“ทะ ท่าน อืออ อ่า ไม่ ไม่เลย ของท่านแข็งยิ่งนัก”

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะลองขี่เจ้าบ้าง”

“โจวหมิงเจ๋อ!”

เขายกร่างนางออกดันให้นางคุกเข่าในอ่างน้ำ จับมือนางให้กำขอบอ่างอีกด้านไว้ จับก้นนางยกสูง

เพียะ เพียะ!!

ไป๋หลินเอ๋อร์สะดุ้งยามมือแกร่งฟาดลงแก้มก้นขาวนวล ก่อนจะคลึงขยำลงแรง แล้วดันเอ็นใหญ่ท่อนแกร่งสอดใส่ปากทางรัก กระทุ้งแรงจนนางกระเด้งตัว

“อืออ”

โจวหมิงเจ๋อจับสะโพกเล็กไว้มั่นสูดปากเมื่อมังกรกลางลำตัวฝั่งแน่นลึกล้ำในโพรงรัก เขาถอนเกือบสุดแล้วงัดกระทุ้งขึ้นอีกครั้ง ถอนออกสุดแล้วกระทุ้ง ร่างบอบบางกระเด้งขึ้นทุกคราวที่เขากระทำตอกใส่ จากนั้นโจวหมิงเจ๋อจึงค่อยสอดใส่ถี่ขึ้นจนรัวแรง

“อืออ อ่า อ๊า”

นางจับขอบอ่างแน่น ปล่อยให้อสูรร้ายด้านหลังกระทำต่อนางต่อเนื่องกระทั่งรู้สึกได้ถึงเชือกเส้นเล็กถูกคล้องรอบคอ

“ทะ ท่าน อื้ออ ทำอะไร อ๊า”

โจวหมิงเจ๋อไม่หยุดเสือกกาย แท่งหยกใหญ่โตชำแรกกระแทกทางรักนุ่มนิ่ม ขณะคล้องเชือกรอบลำคออ่อนนุ่ม กระทุ้งตอกใส่พร้อมกระตุกดึงรั้งจนเชือกขึงตึง ทำให้นางจำต้องแอ่นตัวตามจนปล่อยมือจากขอบอ่าง

เขาโอบนางไว้แล้วจับเชือกพันร่างบอบบาง รัดด้วยเชือกอ้อมลงรอบเอว แล้วผลักนางลงที่เดิม ยืนขึ้นย่อหัวเขาเพื่อโหย่งตัวด้านหลัง ตอกลำหยกใส่ร่องสวาท กดศีรษะนางแนบอ่างไม้

“อืม ดีหรือไม่ เจ้าเสียวหรือยัง”

ไป๋หลินเอ๋อร์รู้สึกถึงแรงเชือกรัดตัว แน่นจนเนื้อปลิ้นแดง แท่งหยกยาวใหญ่สอดใส่รูดทางรักผ่านจุดกระสันจนนางรวดร้าว อ้อมมือลงด้านล่างกอบกุมเนินทรวงแล้วดึงยอดหัว

“อ่า ข้า อ๊า เบา มือ อ่า เบา”

ยิ่งนางร้องครวญคราง บุรุษด้านหลังยิ่งลงแรงทั้งดึงทึ้งยอดหัว ทั้งกระหน่ำตอกใส่ร่องรักนุ่มนิ่ม

จังหวะรักเร่าร้อนรุนแรงเจียนขาดใจ นางตาพร่าหยาดน้ำตารื้น ท่อนเนื้อเบียดดุนปากทางคลึงเคล้น ถอนยาวแล้วตอกลง โจวหมิงเจ๋อยืนซ้อนนางด้านหลังย่อเข่าโหย่งตัวดั่งกำลังควบม้า

ปัก ปัก ปัก แฉะ แฉะ แฉะ นางมองน้ำกระฉอกออกนอกอ่าง

เพียะ! เพียะ!

เขากระทุ้งลงแล้วฟาดก้นนาง หัวเราะในลำคอขณะที่นางกรีดร้อง กดใบหน้านางจนปริ่มน้ำ แล้วดึงเชือกรอบคอ

“เจ้าใกล้หรือยัง”

“อะไร อ่า ใกล้อะไร”

“อืม ถ้างั้นเพิ่มแรงอีกสักสองส่วน”

นางขมวดคิ้วนิ่วหน้า หน้าท้องหน่วงร้าว แรงขึ้นอีกสองส่วนทำให้ร่างอ่อนบางของนางเกือบกระดูกหักสองท่อน ร่างใหญ่โตโหย่งสูงกระแทกลงให้ท่อนหยกยาวแทงใส่โพรงรักกดแน่นมิดโคน ทำซ้ำอีกหลายครั้ง

“ท่าน อ๊า เบา อืออ”

ปัก ปัก ปัก แฉะ แฉะ

ยามนี้น้ำในอ่างกระฉอกออกจนเกือบครึ่งอ่างซ้ำเริ่มเย็น ไม่รู้ว่าชายร่างโตเคี่ยวกรำนางมานานเท่าไรแล้ว แต่ทางรักของนางบอบช้ำและแดงก่ำ รวมไปถึงผิวเนื้อนุ่มเป็นรอยแดงจากเชือก

“ข้าใกล้แล้วหลินเอ๋อร์”

“ดี ดี”

“ฮึ อ๊าช์” โจวหมิงเจ๋อครางทุ้มต่ำ ล้วงมือลงด้านล่างใช้นิ้วล้วงลึกรอยแยกกระทั่งพบติ่งเนื้อ ขยับกดบี้เม็ดเล็ก กดแน่นทั้งคลึงแล้วกระทุ้งลำรักลงอีกสองสามครั้ง

ท่อนเนื้อหยกพองตัวคับแน่นยามสุขสม นางได้ยินเสียงครางแหบพร่ายามโจวหมิงเจ๋อกดเอ็นใหญ่จนมิด เขาบี้จุดเล็กกลางร่องไม่ปล่อยให้นางได้เล็ดรอดจนนางต้องกรีดร้อง

ไป๋หลินเอ๋อร์กระตุกเฮือกก้มหน้านิ่ง ร้องเสียงหวานใส ทางรักรัดรึงท่อนเนื้อกระชับจนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นกระตุกภายใน หัวปลายกระดกพวยพุ่งน้ำเชื้อสีขาวเข้าสู่โพรงสวาท อุ่นร้อนฉ่ำชื้น

“ท่านทำข้าเจ็บ”

โจวหมิงเจ๋อถอนลำรักออกจากกายสาว แล้วลุกขึ้นยืน จับร่างนุ่มนิ่มยกขึ้นอุ้มเดินไปยังเตียง

“ท่าน ทำอะไรน่ะ ไม่เช็ดน้ำก่อน อืออ โจวหมิงเจ๋อ!!”

นางตาเบิกกว้างแปลกประหลาดใจ เขาวางนางบนเตียงใหญ่แล้วโถมตัวลงทับไว้ แทรกกายจับขานางเปิดออกถ่างจนกว้างด้วยการดึงข้อเท้าเล็กแยกออก มองเนินสาวแดงช้ำอย่างพอใจ ใช้มือลูบน้ำรักของตนเองที่ไหลออก แล้วเคลื่อนแท่งหยกที่พร้อมรบอีกครั้งเข้าไปใหม่

“อีกรอบ ข้าต้องการอีกรอบ”

โจวหมิงเจ๋อปลดเชือกออกจากลำคอนางนำไปมัดข้อมือแล้วลากจนลำแขนเรียวยาวเหยียดตึง โยงไว้บนขื่อคานพร้อมเสียงหัวเราะพอใจ

ร่างนางสั่นไหวไร้เรี่ยวแรง จริงอย่างที่โจวหมิงเจ๋อบอกแต่แรก นางควรกินให้มากหน่อยจะได้มีแรงไว้ต่อกรกับบุรุษปีศาจเช่นเขา