บทที่ 21 โจวหนิงเหมย

บทที่ 21 โจวหนิงเหมย

ไม่ทันสิ้นคำพลันเสียงร้องหวีดโหยหวนดังขึ้นอีกครั้งยาวนาน จนพวกนางต้องยกมืออุดหู

“แม่นางในนั้นอาจป่วย”

“ไม่พี่หลินเอ๋อร์ ข้าว่านางเป็นบ้า”

“อย่างไรเราควรเข้าไปดู”

จางอวี้ดึงรั้งมือไป๋หลินเอ๋อร์ไว้ จนเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่อาจหยุดยั้งพี่สาวคนนี้ได้จึงเดินตามติดด้านหลังแบบจมูกแนบแผ่นหลัง

เรือนหลังเล็กนี้รูปทรงคล้ายกระท่อมบ้านของไป๋หลินเอ๋อร์ บ้านชาวบ้านสร้างง่าย ๆ มีเพียงห้องเดียวรวมทั้งหมด ครัว ห้องนอน กินข้าว นางค่อยเดินแผ่วเบาไปยังขอบหน้าต่างก้มลงต่ำ แล้วโผล่ขึ้นมาแค่พ้นขอบลูกตา

“อื้อออออ กรี๊ดดดด อ๊าชชชช์”

หญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างผอบบางมากอายุราวสามสิบกว่าปลายสี่สิบหรืออาจมากกว่านั้น ไป๋หลินเอ๋อร์ประมาณไม่ได้เพราะผมขาวแล้วเกือบทั้งศีรษะ นางนั่งก้มหน้าร้องไห้ ปล่อยผมกระเซอะกระเซิง แม้ว่าภายในกระท่อมจะเก่าและโทรม ทว่าการแต่งกายกลับสะอาดสะอ้าน คล้ายกับว่ามีคนคอยดูแล ทั้งเนื้อตัวไม่ได้เปื้อนมอมแมมคลุกฝุ่น

ไป๋หลินเอ๋อร์และจางอวี้มองหน้ากัน ก่อนที่ไป๋หลินเอ๋อร์จะตัดสินลุกขึ้นยืน

“แม่นาง”

หญิงสาวคนนั้นเมื่อได้ยินเสียงคนแปลกหน้าพลันผุดลุกขึ้นทันที กวาดมองไปรอบห้อง

“กรี๊ดดดดดดด”

ไป๋หลินเอ๋อร์ผงะออกจากขอบหน้าต่างทันควัน พร้อมกับเสียงหวีดร้องของจางอวี้เมื่อคนทั้งคู่ได้เห็นหน้าของหญิงสาวคนนั้นถนัดตา

ดวงหน้าผอมเหี่ยวซีดเผือดดั่งคนไม่ได้โดดแดดมาเป็นเวลานาน ผมขาวระกรอบหน้า แต่ที่ทำให้จางอวี้กรีดร้องคงเป็นแผลเป็นยาวพาดจากขอบตาลงพวงแก้มเฉียงไปยังใบหู ไม่สิ นางไร้หูแล้วหนึ่งข้าง รอยแผลดั่งโดนมีดฟันยาวถึงลำคอหายลับไปในสาบเสื้อ แต่ที่น่าสะพรึงที่สุดบนใบหน้านางคงเป็นแผลปูดออกจากลูกกะตา เบ้าตาลึกมีเนื้อพูนออกตะปุ่มตะปำ

“อืออ ๆๆๆ อือ ๆๆ”

ไป๋หลินเอ๋อร์เมื่อตั้งสติได้ใช้มืออุดปากจางอวี้ไว้ “นางมองไม่เห็น นะ นางโดนควักลูกตา”

จางอวี้ตัวสั่นเทิ้มกอดไป๋หลินเอ๋อร์แน่นขณะชะโงกโผล่มาเพียงใบหน้ามองไปกลางห้อง ที่บัดนี้หญิงบ้าเดินงุ่มง่ามชนโน้นนี่ ส่งเสียงอืออา ควานมือออกในอากาศควานหาบางอย่าง

“พี่หลินเอ๋อร์ นางเป็นใบ้”

“ใช่”

แอ๊ด...

ไป๋หลินเอ๋อร์ตัดสินใจเดินไปยังประตูแล้วก้าวเข้าไปข้างใน แม่นางในห้องหันขวับทันทีควานมือไปมาจนถึงตัว

“ท่าน ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ ให้ข้าตามใครมาไหม”

ไป๋หลินเอ๋อร์พูดเสียงอ่อนลงให้แม่นางคนนี้คลายใจและดูเหมือนว่านางจะทำสำเร็จ เพราะแม่นางในห้องผ่อนคลายร่างลง

“อืออ อืออออ”

“ท่านเป็นใบ้” ไป๋หลินเอ๋อร์ดึงนางมานั่งลงยังโต๊ะกลางห้อง มองหาสิ่งที่จะทำให้นางเขียนได้ แต่ไม่มี “ท่านเขียนอักษรได้หรือไม่”

“อืออ อือออ” นางรีบพยักหน้าส่งเสียงอืออา

“ถ้าเช่นนั้น เขียนลงทรายแล้วกัน”

ไป๋หลินเอ๋อร์วิ่งออกไปด้านนอกมองไม่เห็นกองดินทราย จึงเดินเข้าไปอีกครั้ง เทกระถางไฟลงบนโต๊ะแทน

“ข้าหาทรายไม่ได้ ท่านเขียนลงขี้เถ้าแล้วกัน”

ไป๋หลินเอ๋อร์จับมือเหี่ยวของแม่นางลงบนขี้เถ้า

“ข้าจะถามแล้วท่านเขียน ท่านชื่ออะไร”

หญิงชรานิ่งไปครู่ แล้วจึงลงมือเขียน อักษรโยเย้คล้ายกับว่านางไม่ได้เขียนมานาน แต่ยังพออ่านได้

“โจว หนิงเหมย” เป็นจางอวี้ที่อ่านออกเสียง ก่อนจะนั่งลงด้านข้างมองดวงหน้าหญิงชรา “ท่านแซ่โจว งั้นท่านย่อมเป็นญาติกับตระกูลโจว สำนักคุ้มภัย”

โจวหนิงเหมยผละมือออกตัวสั่นเทิ้มทันที ตั้งท่าหวีดร้องแต่ไป๋หลินเอ๋อร์จับมือนางไว้เสียก่อน

“ท่านไม่ต้องกลัว พวกข้าไม่ใช่คนของสำนักคุ้มภัย”

โจวหนิงเหมยหยุดฟัง แล้วพยักหน้าหงึกหงัก

“เหตุใดท่านจึงเป็นเช่นนี้”

สายตาทั้งสองคู่จดจ้องกองขี้เถ้าบนโต๊ะแล้วเปลี่ยนสีจนขาวซีด ตัวอักษรยึกยือบนโต๊ะทว่าแจ่มชัดทั้งสองตาของไป๋หลินเอ๋อร์ นางเหลือบสายตาไปจางอวี้ที่ยามนี้ปากสั่นระริก

“นะ นายท่าน” จางอวี้เผลอกระซิบพูดออกมาแล้วผงะถอยเมื่อโจวหนิงเหมยคลุ้มคลั่งขึ้นมาทันใด

“อื้ออออ ออออ อื้อออออ” นางไม่อาจกรีดร้องมีเพียงแต่ตะโกนแหบพร่าด้วยลมผ่านลำคอเป็นเสียงอืออา เบ้าลึกดวงตาเหี่ยวย่น คิ้วขมวด แม้ไม่มีลูกตาแต่ไป๋หลินเอ๋อร์รับรู้ว่านางกำลังเจ็บปวดยิ่งนัก

โจวหนิงเหมยยังไม่อาจควบคุมอารมณ์ตนเองได้ วิ่งสะเปะสะปะ ร้องครางในลำคอ มือควานหาจนไป๋หลินเอ๋อร์และจางอวี้ต้องรีบลุกหนี

แต่หญิงบ้าจู่ ๆ ก็มีแรงมหาศาล นางโผนเข้าหาเสียงฝีเท้าทันทีแล้วรวบตัวไป๋หลินเอ๋อร์

“อือออ อืออออ”

มือเหี่ยวย่นเอื้อมออกมาบีบลำคอเล็กเรียว แรงของคนคลุ้มคลั่งย่อมมีมากยิ่งกว่าคนมีสติดี ไป๋หลินเอ๋อร์รวบข้อมือเหี่ยวไว้พยายามดึงออก

“ยะ อย่า อึก ๆๆ อย่า”

“พี่หลินเอ๋อร์ ปล่อยนะคนบ้า”

จางอวี้กระโจนเข้าหารั้งมือโจวหนิงเหมย แต่กลับยิ่งไปปะทุอารมณ์วิปริต สีหน้าของนางไม่ได้ปวดร้าวอีกต่อไป กระหายต้องการให้ลำคอในมือหักโค้ง

“อือออ อือออ อืออออ”

ข้อนิ้วเหี่ยวจนเหลือแต่กระดูกกดลึกเข้าเนื้อนุ่มลำคอของไป๋หลินเอ๋อร์ แรงกำบีบผิดไปจากแรงของหญิงชรา ดวงหน้างามเริ่มไร้สีเลือด จาง อวี้ปล่อยมือ คว้าเก้าอี้ขึ้นฟาดลงไปยังแผ่นหลังโจวหนิงเหมยด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ปึก ตุบ!! แค่ก ๆ ๆ  โครม!!

ไป๋หลินเอ๋อร์ยกมือกุมลำคอกระแอมไอออกมาเอาอากาศหายใจ จางอวี้รีบเข้าไปประคองดึงพี่สาวหลบไปยังหน้าประตู

“พี่หลินเอ๋อร์ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

นางยังไม่อาจส่งเสียงได้จึงสั่นศีรษะแทนแล้วชำเลืองมองร่างเหี่ยวย่นล้มลงนอนคว่ำบนพื้นแน่นิ่ง

“ไม่รู้ตายหรือเปล่า” จางอวี้พูดพลางปล่อยมือแล้วนั่งยองลงด้านข้าง กำลังจะจับชีพจรพลันโจวหนิงเหมยพลิกตัวนอนหงายร้องโอดครวญจนนางสะดุ้งโหย่ง

“ยังไม่ตาย!! พี่หลินเอ๋อร์ เรารีบหนีจะดีกว่า ขืนอยู่คงไม่รอด โจวหนิงเหมยสติไม่สมประกอบอาจทำร้ายเราอีก จะกลับไปสำนักก็ไม่ได้เสียแล้ว”

ไป๋หลินเอ๋อร์ถูกจางอวี้ฉุดออกจากบ้านหลังเล็กทันที

“ทำไมเจ้าถึงจู่ ๆ เก่งกาจขึ้นมา”

“พี่หลินเอ๋อร์ มิใช่เวลามาถามไถ่ล้อเล่น ความตายอย่างไรเล่า ข้ากลัวตาย เพียงรู้ว่าเป็นนายท่านลงมือโหดเหี้ยมกับสตรีนางนั้นข้าก็กลัวจับจิตแล้ว”

สองนางเร่งฝีเท้าวิ่งออกจากเขตบ้านมุ่งไปยังทิศตะวันตกต่อไป ในยามนี้ทิศทางพวกนางไม่อาจรับรู้ได้แล้วว่าตนเองอยู่ตรงส่วนใดของป่าไผ่ที่กินอาณาเขตกว้างใหญ่

แรงฮึดจากการกลัวตายทำให้จางอวี้มีเรี่ยวแรงขึ้นอีกหลายส่วน วิ่งหนีนำไป๋หลินเอ๋อร์ไม่คิดชีวิต แต่เพียงผ่านไปไม่นาน หญิงอ่อนแอเช่นพวกนางจึงจำต้องหยุดพักลงด้วยอาการเหนื่อยหอบจนตัวโยน

“พี่หลินเอ๋อร์ เรา .. ข้าว่าพักก่อน แล้วห่อผ้าล่ะ”

“หล่นอยู่ในกระท่อม”

“ตาย! แล้วเราจะเอาอะไรกิน”

“เหตุใดเพิ่งคิดได้ ฉุดข้าวิ่งมาราวคนบ้า ไม่คิดหน้าคิดหลัง”

“ปัดโธ่! พี่หลินเอ๋อร์ เมื่อครู่ข้าแค่ขี้ขึ้นสมองกลัวตายจนขาสั่น แต่พอสติกลับมาตอนนี้หมดแรงและหิว”

ไป๋หลินเอ๋อร์เอนกายพิงต้นไผ่มองทางข้างหน้ายังหนาทึบ แสงแดดแทบส่องลงมาไม่ถึงจนนางไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นยามใด ชำเลืองมองจางอวี้กำลังตาปรอยด้วยความเหนื่อยอ่อนเช่นกัน

สองนางลุกออกเดินตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางกระทั่งป่านนี้ ทั้งหิวน้ำ หิวข้าว และปวดเมื่อยไปทั้งร่าง สายลมป่าไผ่พัดกลิ่นฝนหลงฤดูและเสียงเสียดสีกิ่งไผ่ยอดสูงราวเสียงระฆังขับเกล่อม

คงดีไม่น้อยหากพวกนางได้งีบกันสักหน่อย

ไป๋หลินเอ๋อร์ยิ้มอ่อนจางเมื่อคิดได้ หลับตาลงแล้วผล่อยหลับไปหลังจากที่ได้ยินเสียงกรนของจางอวี้