ตอนที่2.กองไฟลุกโชน

โม่คังมองเลยผ่านกองไฟลุกโชน ไปยังร่างสูงที่กำลังหย่อนกายลงนั่งยังอีกด้านของกองไฟ ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ

โม่คังเอนหันกลับไปยังหรู่อี้ที่นอนหลับตานิ่ง ชายหนุ่มยิ้มละมุน เขารู้ดีว่านางยังไม่ได้หลับอย่างที่ตาเห็น มือหนาเอื้อมไปขยับผ้าคลุมขนสัตว์ผืนใหญ่จนชิดคอของหญิงสาว

ทุกการกระทำช่างอ่อนโยนต่อสายตาของทุกคนเหลือเกิน ไม่เว้นแม้แต่ผู้มาใหม่อย่างอี้เหมย

หญิงสาวมองการกระทำของชายที่นางหมายปองด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะสาวเท้าตรงไปยังรถม้าอันเป็นที่พักของนาง ซึ่งเยว่คังเป็นผู้จัดการให้โดยมิยอมให้นางพักรวมกับหญิงสาวอีกคน

“กลับมาแล้วรึ อี้เหมย ลุงเป็นห่วงเจ้ายิ่งนัก ไยทำอะไรตามใจเช่นนี้”

“อย่าบังอาจมาตำหนิข้า จัดการแม่นกน้อยนั่นเสีย ข้ามิอยากเห็นมันอีก”

อี้เหมยขยับเข้าใกล้ชายสูงวัย ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงลอดไรฟันออกมาให้ได้ยินกันเพียงสองคน แล้วก้าวขึ้นไปภายในรถม้า โดยไม่คิดเหลียวมองว่าคนที่รับคำสั่งจะรู้สึกเช่นไรหรือเต็มใจรึไม่ สำหรับนาง ทุกอย่างห้ามมีคำว่า ‘ไม่!’

ต้วนลี่ทำเพียงมองตามหลังผู้เป็นนายหญิง ก่อนจะหันไปยังทิศทางของเป้าหมาย หญิงสาวผู้มีนามว่าหรู่อี้ถูกล้อมรอบไปด้วยบุรุษทั้งคณะเช่นนี้ เขาจะทำอย่างไร นางถึงจะอยู่เพียงลำพังได้เล่า

‘ไยนางช่างเหมือนมารดาของนางถึงเพียงนี้กันนะ’

ชายสูงวัยทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปยังผ้าที่ปูเอาไว้ข้างรถม้าเพื่อหลับพักผ่อน

โม่คังแสร้งไม่เห็นการกระทำของสองลุงหลาน เขาทำเพียงเอนกายลงข้างหรู่อี้ โดยใช้แขนทั้งสองข้างประสานกันใต้ท้ายทอย ก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า

สำหรับเขาแล้วมิจำเป็นต้องนั่งถ่างตาเฝ้ายาม เพราะต่อให้เขาหลับตาอยู่เช่นนี้ก็สามารถรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวรอบกายได้เป็นอย่างดี

เสียงสัตว์ป่าหรือแม้แต่จิ้งหรีดพลันเงียบเสียงลง

กร๊อบ!

เสียงของใครบางคนก้าวเข้ามาใกล้ตัวเขาและหญิงสาว ทว่า โม่คังยังคงนอนหลับตานิ่งมิไหวติง เขารู้แล้วว่าคือผู้ใด

“ท่านเยว่ มีการเคลื่อนไหวขอรับ”

“งูออกหากินรึ หรือว่าเป็นพวกหมาในกัน”

“ทั้งสองอย่างขอรับ”

ชายหนุ่มพูดไป มือก็ผูกเชือกกับต้นไม้เพื่อกางผ้าใบกันฝนให้แก่โม่คังและหรู่อี้ เสียงพูดคุยภายใต้ความเงียบ จำต้องควบคุมเอาไว้ให้ดี มิเช่นนั้น ผู้ที่คอยสอดแนมคงจะรู้ความนัยจนหมดสิ้นเป็นแน่

โม่คังดีดตัวลุกขึ้นในสภาพงัวเงีย ก่อนจะไปช่วยผู้ติดตามขึงผ้าใบกันฝน โดยก่อนที่จะลุกขึ้นมา เขาได้เอ่ยกำชับคนที่แสร้งหลับว่าห้ามลุกขึ้นมาเป็นอันขาด ดูจากการเคลื่อนไหวรอบที่พัก ต้องเป็นมืออาชีพอย่างแน่นอน เพราะการที่ไม่บุกเข้ามาแต่พยายามหลอกล่อพวกเขาออกไปแทน นั่นหมายความว่า คนพวกนี้ทำการประเมินฝีมือพวกเขามาแล้วเช่นกัน

“ข้าปวดท้อง ขอออกไปปลดทุกข์สักครู่ก็แล้วกัน ฝากเจ้าเตือนทุกคนให้ระวังฝนเอาไว้ด้วย บรรยากาศเช่นนี้คงมิถึงรุ่งสาง ฝนต้องเทลงมาอย่างหนักเป็นแน่”

“ขอรับท่านเยว่ รอสักครู่ก่อนนะขอรับ”

ชายหนุ่มรีบวิ่งไปคว้าคบไฟจ่อไปยังกองเพลิง ก่อนจะนำกลับมาให้ผู้นำของตนติดตัวไปยังนอกที่พัก เพื่อทำธุระส่วนตัวอย่างที่ต้องการให้ผู้อื่นเข้าใจเช่นนั้น

โม่คังถือคบเพลิงเอาไว้ในมือ ในขณะที่ก้าวผ่านผู้ติดตามไปนั้น ชายหนุ่มได้เอ่ยบอกบางอย่างแก่คนของตน ไม่มีคำพูดใด ๆ ให้มากความสำหรับพวกเขา เพราะเพียงสบตาก็รู้ว่าต้องทำสิ่งใดกันบ้าง

บริเวณน้ำตก

ซ่า!

เสียงน้ำตกไหลกระทบโขดหิน ร่างสูงยืนนิ่งอยู่กับที่ หลังจากได้นำคบไฟปักไว้ยังพื้นดินห่างไปมิไกลนัก การรอคอยของโม่คังดูเหมือนจะสิ้นสุดลงแล้ว เมื่อมีเสียงของการเคลื่อนไหวจากทางด้านหลัง

รอยยิ้มมุมปากค่อย ๆ คลี่ออกทีละน้อย ฝนก็ใกล้จะตก นักฆ่าที่หมายเอาชีวิตก็ดูเหมือนจะมิยอมเลิกรา เขายังไม่อยากรีบร้อนแหวกหญ้าให้งูตัวอ้วนตื่นจากการจำศีล เขาต้องการเลี้ยงมันไปจนกว่าจะถึงที่หมาย ฉะนั้น บรรดาเหลือบไรพวกนี้ เขาจำต้องกำจัดออกไปให้หมดเสียก่อน

“ใจกล้ายิ่งนักคุณชาย สมกับเป็นที่วางใจของคนสกุลโม่ กล้าที่จะออกมาเพียงลำพัง หึ ๆ”

“ข้าแค่ออกมาสูดอากาศยามดึกเท่านั้น อ๊ะ! ว่าแต่พวกท่านเล่าเป็นใครกันถึงมาพบข้ายามวิกาลเช่นนี้ หากจะปล้นตัวข้า ก็ขอแสดงความเสียใจด้วย เพราะข้ามิได้พกสิ่งของมีค่าติดตัวมาเลย จะมีก็แต่เพียง…เอ่อ…สิ่งสำคัญที่ติดกายข้ามาแต่กำเนิดเท่านั้น แน่นอน สำหรับบุรุษทุกคนแล้วมันมีค่ายิ่งนัก”

โม่คังหันหน้ากับไปยังทิศทางของเสียง พร้อมทั้งแสร้งถามอีกฝ่ายออกไปด้วยน้ำเสียงติดตลก แต่ทว่ากลับไม่ได้รับเสียงหัวเราะหรือปฏิกิริยาใด ๆ จากคนในเงามืด

‘ข้าคิดไปเองใช่หรือไม่ ว่ามันไม่ตลกเอาเสียเลย’

“อย่ามามัวเล่นลิ้นให้เสียเวลาเลยคุณชายเยว่ ข้ามิสนว่าเจ้าจะเป็นใคร และสิ่งล้ำค่าอันใดที่เจ้าหวงแหนนั่นด้วย เพราะมันไม่ได้จำเป็นต่อภารกิจของพวกข้า ซึ่งข้าไม่ชอบที่จะต้องมาเสียเวลาพูดคุยให้มากความกับคนเช่นเจ้า”

“แล้วที่อ้าปากพ่นลมอยู่นี่...เขามิเรียกว่าพูดคุยรึ ข้าเองก็สงสัยอยู่ว่า คนเช่นข้ามันเป็นอย่างไรรึ นี่! ข้าก็ไม่ค่อยรู้ด้วยสิว่าตัวข้าเป็นเช่นไร”

โม่คังยังคงเอ่ยยั่วเย้าแขกผู้มาเยือนอย่างรื่นเริง ในเมื่ออีกฝ่ายทำให้เขาเสียเวลารอ เขาก็จะเมตตาให้พวกมันมีลมหายใจต่ออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป

“จะ…เจ้า ช่างมิรู้จักอะไรเอาเสียเลย กำลังจะตายยังจะมายอกย้อนข้าอยู่อีก”

ชายชุดดำมิรู้จะสรรหาคำใดมากล่าวกับชายหนุ่มตรงหน้าดี ด้วยทุกคำนั้นนอกจากจะยอกย้อนแล้วยังแอบแฝงไปด้วยคำยั่วยุ

“แล้วอย่างไร ก็ข้าพอใจจะพูด หากเจ้ามิพอใจ อยากกลับเมืองหลวงถวายฎีกาต่อฮ่องเต้เลยก็ย่อมได้ ว่าพ่อค้าบ้านนอกเช่นข้าปากดีกับนักฆ่าสวะของแผ่นดินเช่นเจ้า”

โม่คังไม่ได้สนใจคนที่ยังไม่ปรากฏตัวออกมา นอกจากส่งเสียงโต้ตอบกับเขาเท่านั้น ชายหนุ่มยกถุงหอมของหรู่อี้ขึ้นมาสูดดมด้วยพึงพอใจ

เคล้ง!

เสียงดาบกระทบกันจนเกิดประกายไฟแปลบปลาบออกมา เมื่อถูกจู่โจมจากด้านข้าง

“อย่าทำตัวเยี่ยงสุนัขต่อหน้าข้า”