ตอนที่7.เขามีเวลาที่จำกัด

โม่คังเอ่ยเสียงลอดไรฟัน เขามีเวลาที่จำกัดเหลือเกินกับการใช้พลังนี้ ทว่าหากเขาปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไป ไม่มีใครจะบอกได้ว่าจะเกิดการสูญเสียอีกมากแค่ไหนหากยังลังเลอยู่

หรู่จงส่งสัญญาณให้ผู้ติดตามคนอื่นถอยออกไป รวมทั้งเขาที่กันคู่ต่อสู้ให้ออกห่างจากผู้เป็นนายให้ได้มากที่สุด

คนร้ายทั้งห้าคนต่างพากันย่ามใจ เมื่ออยู่ ๆ คนที่มาขัดขวางต่างพากันถอยร่น ซ้ำยังทิ้งเป้าหมายของพวกเขาเอาไว้อย่างน่าสมเพชยิ่งนัก

“ไม่มีคำว่าตายแทนสำหรับใครในยามนี้ ฮา ๆ เป็นผู้ใดก็รักชีวิตตัวเองทั้งนั้น เช่นเดียวกับคนที่เจ้าหวังพึ่งพา คุณชายเยว่”

“ไม่ผิด…และพวกเจ้าเองก็มิควรประเมินผู้อื่นต่ำจนเกินไปเช่นกัน”

ชายชุดดำทั้งหมดถึงกับผงะเมื่อสิ้นคำพูดของโม่คัง ทว่า มันช้าไปเสียแล้วสำหรับชายชุดดำทั้งห้าที่มิอาจก้าวเท้าถอยหลังได้อย่างต้องการ เมื่อน้ำฝนที่เจิ่งนองอยู่กลับกลายเป็นน้ำแข็ง ตอกตรึงร่างของชายฉกรรจ์ทั้งหมดจนมิอาจขยับเคลื่อนกายได้

“มันคือสิ่งใดกัน”

คำถามที่มิอาจได้รับคำตอบเกิดขึ้นกับคนร้ายทั้งหมดรายรอบกายโม่คัง ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเร่งเร้าพลังภายในให้ปลดปล่อยออกมาจนถึงขีดจำกัดของร่างกาย ทำให้สายฝนที่กระหน่ำลงมาเสมือนสวรรค์ถล่มนั้น กลับกลายเป็นน้ำแข็งกินบริเวณกว้างเลยทีเดียว และผู้ที่ได้รับผลกระทบอย่างมากก็คงหนีมิพ้นผู้ที่หวังเอาชีวิตของเขาเอง

หรู่จงได้แต่มองฝ่าสายฝนไปยังกลุ่มน้ำแข็งตรงหน้าด้วยหัวใจอันร้อนรุ่ม แม้ตัวจะยืนห่างออกมาอยู่มาก ทว่า ไอเย็นจากพลังของผู้เป็นนายก็แผ่มาถึงตัวเขาอยู่นั่นเอง ผู้ติดตามทั้งหมดต่างพากันเงียบเสียง ทุกคนต่างเร่งเร้าพลังเพื่อเพิ่มความร้อนภายในร่างกาย ก่อนที่ความเย็นจะเกาะกุมหัวใจจนถึงตาย

เมื่อหัวหน้าไม่คิดถอยห่างมากกว่านี้ พวกเขาก็ต้องหาทางป้องกันตนเองเอาไว้ด้วยเช่นกัน แม้จะตื่นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า แต่ทว่า พวกเขาก็มิคิดที่จะเอ่ยถามให้เป็นที่ขุ่นเคืองใจของผู้เป็นนาย

คนร้ายทั้งหมดไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวด เมื่อบัดนี้ หัวใจของทุกคนกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว

‘เหมันต์พร่างพรายช่างร้ายกาจเกินไปแล้ว’

สายฝนที่กลายเป็นน้ำแข็งบาดร่างของศัตรูที่ยืนนิ่งมิอาจขยับได้อีก แม้แต่ลมหายใจยังกลายเป็นไอเย็น ความรู้สึกของทุกคนเหมือนกำลังอยู่ในห้วงสุดท้ายที่จะมีโอกาสมองสิ่งตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง

“พวกเจ้ายังมิรู้จักข้าดีพอ บทเรียนในชาตินี้ พวกเจ้าจงจดจำมันไปใช้ในภพหน้า ว่าอย่าเชื่อมั่นในตนเองจนเกินไปนัก”

โม่คังลุกขึ้นแล้วเอ่ยทิ้งท้ายกับคนทั้งหมด ซึ่งเขารู้ดีว่าพวกมันคงได้ยินอยู่บ้าง แม้ว่านับจากนี้จะหมดโอกาสได้รับรู้สิ่งใดอีกต่อไปแล้ว

“อึก!”

โม่คังกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับคนที่คอยท่าอยู่ด้วยความเป็นห่วงพุ่งเข้าหาพร้อมปากที่พร่ำบ่นด้วยความห่วงใยในตัวของเขา

“ไยต้องฝืนตนเองถึงเพียงนี้เล่า”

แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าผู้เป็นนายทำไปเพราะสิ่งใด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยตำหนิย้ำเตือนในฐานะสหาย มิใช่นายบ่าว

หรู่จงประคองร่างสูงของโม่คังมิให้ล้มลงยังพื้นดินที่ยังคงมีน้ำแข็งเกาะพราวทั่วบริเวณ

‘ใจของบุรุษผู้นี้นั้นช่างมั่นคงและแข็งแกร่งยิ่งนัก’ นั่นคือความคิดของผู้ติดตามทุกคนในขณะนี้

“หึ ๆ เจ้ารู้ดีกว่าผู้ใด สหายข้า”

“คิดว่าหากท่านเป็นอันใดไป แล้วนางจะอภัยให้ข้ารึ” หรู่จงทั้งทอดถอนใจ ทั้งใช้น้ำเสียงตำหนิผู้เป็นนาย

“ไปกันเถอะ…”

สิ่งที่ออกจากปากของโม่คังมิใช่คำตอบ ทว่าคือการเลี่ยงที่จะต่อความโดยเอ่ยในสิ่งมิตรงกับใจออกมาแทน เขารู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป รู้ถึงความเสี่ยงมากกว่าผู้ใด หากในจังหวะการปลดปล่อยพลังนั้น ศัตรูลงมือได้ก่อนตัวเขา ความตายย่อมเกิดขึ้นอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้

‘ข้าพร้อมเสี่ยงกับความตาย แต่ข้าไม่ยอมเสี่ยงที่จะเสียนางไป’

หรู่จงพยักหน้าให้ผู้ติดตามลงมือจัดการทุกอย่างที่เหลือ เขามิใช่ว่าไม่เชื่อในฝีมือของผู้เป็นนาย แต่ทุกอย่างต้องไม่มีคำว่าผิดพลาดเกิดขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่สอง

เหล่าผู้ติดตามชักกระบี่ออกจากฝักอีกครั้ง ก่อนวาดไปยังลำคอของชายชุดดำทั้งหมดที่ยืนนิ่งไร้ซึ่งการรับรู้

ทุกเหตุการณ์ตกอยู่ภายใต้ดวงตาคู่งามที่ยืนตะลึงค้างด้วยความหวาดหวั่น ทุกอย่างเกิดขึ้นต่อหน้านางเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น สิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ในคราแรกนั้นจำต้องเปลี่ยนแผนเสียแล้ว

ร่างงามรีบมุ่งกลับไปยังทิศทางเดิมอย่างรวดเร็ว นางต้องไปให้ถึงก่อนกลุ่มของเยว่คัง มิเช่นนั้น ทุกอย่างอาจพังลงก็เป็นได้

ทางด้านที่พักของคณะเดินทาง

ต้วนลี่ถึงกับใบหน้าถอดสี เมื่อคู่ต่อสู้ของเขามิใช่จะล้มได้โดยง่ายอย่างที่คิดเอาไว้ ร่างกายที่ต้องคอยเดินลมปราณพร้อมทั้งรับมือคู่ต่อสู้ไปด้วยนั้น มันช่างหนักหน่วงและกินกำลังของเขาไปมากทีเดียว หากมิทำเช่นนี้ เขาอาจพ่ายให้แก่คู่ต่อสู้ที่อ่อนวัยกว่าเป็นแน่

สายฝนที่ยังซัดกระหน่ำ มันทำให้ร่างกายของเขาจำต้องปลดปล่อยความร้อนออกมาให้มากกว่าปกติเพื่อต้านทานความหนาวเย็นที่เปรียบ

เสมือนเข็มนับพันเล่มกำลังทิ่มแทงไปทุกอณูของร่างกายก็มิปาน

เจี่ยเต๋าเองก็รู้สึกนับถือในความแข็งแกร่งของต้วนลี่มิน้อย ด้วยวัยของเขานั้นอ่อนกว่ามาก ทว่ายังไม่อาจล้มคนตรงหน้าได้เลย แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังฝืนกำลังต้านทานเอาไว้ แต่หากว่ามองในอีกมุมก็จะเห็นได้ชัดว่าตัวเขาเองนั้นก็ยังด้อยประสบการณ์อยู่มากทีเดียว

ทั้งคู่ใช้กำลังในการห้ำหั่นกันอย่างสุดกำลัง สายฝนที่ยังคงเทกระหน่ำประสานเข้ากับเสียงอาวุธที่ปะทะกันอย่างดุเดือด ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างไม่มีใครยอมใคร

ฉึก!

ต้วนลี่ถึงกับดวงตาเบิกกว้าง เมื่อความเจ็บปวดเกิดขึ้นจากทางด้านหลัง

“เจ้าสละลมหายใจเพื่อข้าได้รึไม่”

เป็นเสียงหวานของคนที่เขาจำได้ขึ้นใจ นายหญิงผู้ที่เขาปกป้องมาตั้งแต่เยาว์ บัดนี้ นางเอ่ยปากขอลมหายใจของเขา ช่างเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายกว่าสิ่งอื่นใดในชีวิต

“กรี๊ดดด! ขะ…ข้า พี่เจี่ยเต๋า ช่วยอี้เหมยด้วย”

เจี่ยเต๋าเพ่งสายตาฝ่าความมืดไปยังคู่ต่อสู้ที่เห็นเป็นเพียงเงาร่างอันเลือนราง ซึ่งบัดนี้ได้ทรุดลงยังพื้นดิน พร้อมเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ควรจะอยู่ภายในรถม้า แต่กลับกลายเป็นว่านางมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน

“แม่นางอี้เหมย เกิดสิ่งใดขึ้น ไยจึงลงมาอยู่ตรงนี้ได้เล่า”

“พี่เจี่ยเต๋า ข้ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ ต้วนลี่มิใช่ลุงของข้า เขาบังคับให้ข้าบอกทุกคนเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นจะฆ่าข้าเสีย ข้า…”

คำพูดรัวเร็วของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มไม่คิดเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้แต่ครึ่งคำ ทั้งยังไม่ได้สนใจหญิงสาวเช่นกัน เจี่ยเต๋าทำเพียงก้าวจากไปยังทิศทางของการต่อสู้อีกด้าน พร้อมเสียงกระพรวนในมือดังขึ้นเป็นจังหวะเพื่อมิให้เกิดการลงมือผิดของฝ่ายตน

อี้เหมยที่ยืนตัวสั่งงันงกในคราแรกเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเหลือบตามองไปยังร่างของต้วนลี่ นางถูกสอนมาให้รู้จักการเอาตัวรอด และหากต้วนลี่ยังอยู่ เท่ากับนางอาจต้องถูกกำจัดไปพร้อม ๆ กัน แล้วไยนางต้องให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นด้วยเล่า

“นับว่าเจ้าโชคดีที่ตายด้วยน้ำมือของข้า มิใช่คนพวกนั้น คนของเจ้าทำงานพลาด ข้าไร้ทางเลือก”

เอ่ยจบ ร่างงามได้หมุนกายจากไป โดยไม่แม้แต่จะใส่ใจมือหนาที่สั่นระริกที่หวังคว้าจับชายกระโปรงของนางเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่แทบไม่มีเหลือแล้ว ซึ่งต้วนลี่ทำได้แค่เพียงยกมือค้างกลางอากาศ ก่อนจะตกลงข้างลำตัวด้วยความสิ้นหวัง เขาภักดีต่อนางแต่ผู้เดียว ทว่า สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับกลายเป็นเช่นนี้หรือ ตายด้วยน้ำมือศัตรูยังจะดีกว่าฝีมือของผู้เป็นนายหลายร้อยเท่านัก

ลมหายใจของต้วนลี่เริ่มติดขัด ความหนาวเหน็บเข้าเกาะกุมไปทั่วร่าง เขากำลังจะตายและเป็นการสิ้นลมที่มิอาจคาดเดาได้ว่า มันมีค่าจริงอย่างที่นายสาวคิดหรือไม่ เขาเกิดและเติบโตมาท่ามกลางความโดดเดี่ยว ยามจากก็ไร้แม้แต่คนเหลียวมอง...เช่นกัน