บทที่ 7(1)

“ให้นึกเสียว่าทำบุญร่วมกันมาเพียงเท่านี้นะโยม โยมเฟยไปสบายแล้ว ที่เหลือก็ต้องประคับประคองกันไป แต่สิ่งที่ถือว่าประเสริฐก็คือทิวา เด็กที่มีพรสวรรค์ เรียนดี และมีวินัย หายากนะโยม หากดวงวิญญาณโยมเฟยรู้คงหมดห่วง เด็กที่กำพร้าพ่อกำพร้าแม่กลับตั้งใจเล่าเรียน ใช้ความขยันอุตสาหะมาเติมเต็มในสิ่งที่ขาดไป เมื่อเติบใหญ่ก็จะมีครอบครัวที่อบอุ่นแน่นอน อยู่ที่การเลี้ยงดูอบรมบ่มนิสัยนะโยม”

“ค่ะหลวงตา...จากนี้คงอีกนานกว่าหนูจะได้กลับมาเมืองไทยอีกครั้ง เพราะว่าลูกสาวคนเล็กจะเข้าเรียนแล้วค่ะ แต่หนูจะส่งของมาให้เด็ก ๆ เป็นระยะนะคะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกโยม ทางนี้จะดูแลให้เอง โยมแน่ใจแล้วนะที่จะไม่บอกเรื่องนี้ให้โยมกิมลั้งรับรู้ไว้”

“หนูรอให้ทิวาเรียนจบก่อนค่ะ หนูอยากให้ทิวากับอาม่ามีความสุขอย่างนี้ตลอดไป ถ้าหนูบอกตอนนี้ หนูกลัวว่าอาม่าจะคิดมาก คงกลัวว่าหนูจะรับทิวาไปอยู่ด้วยกันที่ไต้หวัน ดีไม่ดีแกล้มป่วยอีก จริง ๆ ไม่เคยคิดพรากทิวาไปจากอาม่าเลยนะคะหลวงตา แม้ว่าหนูจะทรมานใจแค่ไหนก็ตาม แต่อาม่าแกเลี้ยงของแกมา หนูทำอย่างนี้ถูกแล้วค่ะ”

หลวงตาหามนตรีพยักหน้าเห็นด้วย ครู่หนึ่งจึงบอกให้นุชนภากับสาวใช้เข้ามาใกล้ ๆ เพื่อจะประพรมน้ำมนต์อวยพรให้เดินทางกลับไต้หวันอย่างปลอดภัย ตอนนั้นเอง ทิวา เสือ และเล้งพูดขออนุญาตกับหลวงตา ก่อนค่อย ๆ เดินเข้ามาในโบสถ์ และมานั่งพับเพียบพร้อมเพรียงกันอยู่ข้าง ๆ ถัดจากนุชนภากับสาวใช้อีกสองคน

“โยมนุชจะกลับไต้หวันวันนี้แล้วนะ คราวนี้คงอีกนานกว่าจะได้มาอีก ถึงตอนนั้นพวกเอ็งก็คงไปเรียนมหา’ลัยกันหมดแล้ว เอาละ กราบน้าเขาเสียสิ วันข้างหน้าขอให้พวกเอ็งระลึกถึงโยมน้าเขาด้วย หากมีโอกาสตอบแทนบุญคุณได้ก็จงทำนะ”

“ขอบพระคุณน้านุชมากครับ” เด็กหนุ่มทั้งสามเอ่ยและไหว้ขอบคุณนุชนภาพร้อมเพรียงกัน หากแต่ทิวากลับก้มลงกราบ ทำเอานุชนภาเกือบจะร้องไห้ด้วยความปลื้มปีติออกมา

ยิ่งกว่านั้น เมื่อเห็นจี้อำพันอันสุกใสที่ห้อยคอทิวาอยู่ ซึ่งนี่เป็นสิ่งเดียวที่แทนความรักระหว่างเธอกับเฟย มีเพียงสายป่านของจิตใจที่เข้มแข็งเท่านั้นที่ดึงอาการนี้ไว้อยู่ การกราบไหว้นุชนภาของทิวา เล้งกับเสือยังแปลกใจอยู่ไม่น้อย

ฤๅจะเป็นชะตาฟ้าลิขิตด้วยสายเลือดเกาะเกี่ยวแน่นแฟ้นยากเกินทลาย...

“ไม่เป็นไรจ้ะเด็ก ๆ ไหว้พระนะลูก ตามสบายเถอะ น้าจะกลับไต้หวันแล้ว คงอีกเป็นปีกว่าจะได้มาเมืองไทยอีก รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี และตั้งใจเรียนกันทุกคนนะ”

“ครับน้านุช” ทั้งสามตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

“หนูคงต้องกราบลาหลวงตาแล้วค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

“เจริญพรโยม เดินทางกลับไต้หวันปลอดภัยนะ โยมทั้งสองด้วย”

ทิวาทอดสายตามองนุชนภาราวกับเด็กน้อยที่มองตามแม่ที่จะจากไปไกล รถเบนซ์สีบรอนซ์เงินค่อย ๆ แล่นผ่านซุ้มประตูวัดและแล่นออกถนนใหญ่ ทิวาวิ่งตามมาส่งจนถึงประตูทางออกของวัด นุชนภาเหลือบมองเห็นทิวายืนมองอยู่ข้างหลังซุ้มประตูหน้าวัด เธอบอกให้คนขับชะลอและจอดริมไหล่ทาง ก่อนจะชะโงกหน้าไปโบกมือให้กับทิวาเป็นครั้งสุดท้าย

ฝ่ายคนเป็นแม่อิ่มเอิบใจน้ำตาไหล อีกฝ่ายทอดสายตามองผู้มีพระคุณจนรถหายลับไป จากนั้นทิวาก็วิ่งกลับบ้านไปในทันที ทิ้งให้หลวงตาและกลุ่มเพื่อนยืนมองตามพฤติกรรมแปลก ๆ

“เสือ เล้ง อย่าตามทิวาไป ปล่อยให้เขาอยู่กับตัวเองสักพักเถอะ”

“ครับหลวงตา”

หลวงตามหามนตรียิ้มและเข้าใจดีในสิ่งที่ทิวาทำ บางทีอาจเกิดจากสัญชาตญาณของสายใยที่จิตสำนึกสั่งให้แสดงออกไป โดยแม้แต่ทิวาก็ยังไม่สามารถต้านทานมันได้ เพราะอะไรถึงวิ่งตามโยมนุชนภาไปดั่งลูกน้อยที่กำลังพรากจากแม่...

‘ไม่นานหรอกทิวา เอ็งอาจจะไม่ต้องวิ่งตามผู้มีพระคุณคนนี้อีกต่อไป แต่จะเดินตามและดูแลโยมนุชผู้นี้ตลอดชีวิตเหมือนอาม่าของเอ็ง สักวันเอ็งจะได้กราบเขา ผู้ที่เป็นแม่แท้ ๆ ของเอ็ง...’

ทิวาวิ่งผ่านผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาในตลาด เสียงร้องทักเด็กหนุ่มจากทั้งอาม่าและบรรดาแม่ค้ากลับเหมือนเสียงลมกระพือไร้ทิศทาง ยากนักที่จะเข้าไปยังโสตประสาทในตอนนี้ ทิวาไม่สามารถหยุดความคิดพลุ่งพล่าน พลันรู้สึกโหยหาน้านุชนภาเหมือนเด็กน้อยที่ถูกแม่ทิ้งไปไกล อยากให้น้านุชอยู่นาน ๆ กว่านี้ อยากเห็นน้านุชทุกวัน ความอบอุ่นจากน้านุชแม้มีไม่เท่าอาม่า ทว่าเขากลับอยากไขว่คว้าหา

ทิวาปิดประตู ทรุดตัวลงนั่งกลางห้อง นำรูปถ่ายน้านุชมากอดแน่นเสมือนกอดคนเป็นแม่ น้ำที่ปริ่มขอบตาเริ่มทะลักไหลเป็นสาย มีเสียงสะอื้นเบา ๆ ดังขึ้นเป็นระยะ

“โธ่เอ๊ย อาทิวา อาม่าก็อยากตามหาแม่ของลื้อ แต่สิบกว่าปีมานี้ไม่เห็นวี่แววเลย นี่น้านุชเขาคงกลับไต้หวันไปแล้วละสิเนี่ย น้าเขากลับทีไร ลื้อก็มานั่งเศร้าเสียใจทุกที...ถ้าผู้หญิงสวยใจดีคนนั้นเป็นแม่ลื้อ อาม่าจะยกให้เลย อาทิวา...อาม่าสงสารลื้อจริง ๆ คงอยากมีแม่กับเขามากสินะ เฮ้อ...” กิมลั้งยืนทอดสายตามองจากหน้าบ้านโดยไม่เข้าไปหาทิวา

นางปล่อยให้เด็กหนุ่มอยู่เพียงลำพังสักครู่ ใจของกิมลั้งอยากจะให้เกิดปาฏิหาริย์ ให้นุชนภาเป็นแม่จริง ๆ ของทิวาทีเถอะ ทั้งสองคนถูกชะตากันดีเหลือเกิน เหมือนแม่กับลูกกัน แต่จะทำกระไรได้ กิมลั้งต้องประคับประคองชีวิตของทิวาให้อยู่รอดต่อไป เมื่อสวรรค์กำหนดให้ชีวิตกำเนิดเกิดมา ที่เหลือต้องฟันฝ่าสร้างชะตาด้วยมือเราเอง ถึงโดดเดี่ยวถึงผิดหวังอย่างไร นางไม่ยอมปล่อยให้ทิวาเป็นอย่างอื่นได้ นอกจากเป็นมังกรที่ประเสริฐ...

‘ตราบยังมีลมหายใจ ขออย่าท้อในชีวิต

กรรมลิขิตหรือความไม่พร้อมให้มา

เกิดมาแล้วเลือกทางเดินที่ดี

ถึงไม่มีอย่างใครในตอนนี้

เหนื่อยแค่ไหน ขนขวายไม่รอรี

เป็นเด็กดี ไม่ท้อถอย’

ตั้งแต่บรรดาเด็กกำพร้าจำความกันได้ หลวงตามหามนตรีมักย้ำและให้กำลังใจทุกคนที่กำพร้าพ่อแม่อยู่เสมอ

“บางทีชีวิตของคนเรา เมื่อฝืนดวงชะตาเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกทางเดินให้กับชีวิตได้ รักดี ใฝ่ดีเท่านั้นถึงจะเป็นคุณความดีสะสมที่จะกำหนดดวงชะตาชีวิตในชาตินี้ได้ ขอให้พวกเอ็งทุกคนระลึกไว้เสมอว่า ไม่มีอะไรจะรักษาตน และคุ้มครองคุ้มกายได้เท่ากับความดีที่เรียกว่ากตัญญูกตเวทิตาไปได้ ต่อให้ผู้กตัญญูตกน้ำ ลุยไฟ ก็จะไม่มีวันเป็นอันตรายเด็ดขาด จำไว้ให้ดี ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดี

แม้ชาตินี้ยังไม่ได้เห็นหน้าพ่อและแม่ แต่คนบนโลกนี้ มีสักกี่คนที่มีบุญเท่าพวกเอ็ง ได้สวดมนต์ภาวนาให้ผู้มีพระคุณอย่างแม่พวกเอ็ง แม้ท่านมีความจำเป็นที่ต้องจากพวกเอ็งไป หากไม่ใช่ไม่รัก หากแต่ความจำเป็นบางอย่างทำให้พ่อแม่พวกเอ็งต้องฝากลูกไว้กับญาติ หรือวัด ก็เพราะรักถึงไม่พาพวกเอ็งไปลำบากกับพวกเขา อย่าได้น้อยใจและรู้สึกอาภัพ ความอาภัพนี้ หาใช่ขาดพ่อขาดแม่ แต่พวกเอ็งจำให้ดี คนที่ขาดศีล ขาดธรรมต่างหาก ที่เรียกว่าอาภัพอับโชควาสนา ครั้งหนึ่งของชีวิตคน หากไม่เคยรู้จักการทำบุญ ให้ทานโปรดสัตว์ ก็ถือว่าชีวิตอับเฉานะ ขอให้พวกเอ็งจำไว้ให้ดี”

หลวงตามหามนตรีมักใช้เวลาหลังทำวัตรเย็น เรียกเด็กวัดทุกคนมาอบรมบ่มนิสัย รวมถึงทิวา แม้ทิวาจะตามอาม่ากิมลั้งมาทำวัตรเย็นและกลับไปนอนที่บ้าน แต่ก็ต้องอยู่ฟังและคอยปรนนิบัติหลวงตาไปด้วย ทุกครั้งที่หลวงตาเทศนา ทิวากับเสือมักจะแข่งกันวิ่งหากระโถนมารองรับน้ำหมาก

คำสอนของหลวงตามักย้ำและปลูกฝังเด็กวัดทุกคน ซึ่งเปรียบเสมือนบ่มเพาะเมล็ดพืชพันธุ์ให้กลายเป็นต้นกล้าที่เติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์ แม้จะเติบโตยังที่ที่ไม่มีแสงอบอุ่นจากแม่ผู้ให้กำเนิด แต่หลวงตาเข้าใจถึงหัวอกเด็กวัดที่ไม่มีพ่อแม่ดี ว่ารู้สึกเจ็บปวดและหนาวเหน็บมากมายเพียงไหน พระธรรมกับคำสั่งสอนของตนเท่านั้น ที่จะช่วยไม่ให้ต้นกล้าเล็ก ๆ เหล่านี้เติบโตขึ้นมาอย่างแคระแกร็น หรือมีรากและใบที่เน่าเสีย

ภาพของเด็กวัดที่มีวินัย โดยมีทิวา เสือ และเล้งเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ร่วมแรงร่วมใจกันปัดกวาดเช็ดถู ทำความสะอาดวัด สวดมนต์ไหว้พระ ทำวัตรเย็น อีกทั้งหลวงตายังใช้ไม้เรียวที่ช่วยให้คนเป็นเจ้าคนนายคนอยู่ เพราะการฝึกและดัดนิสัยด้วยไม้เรียว หาใช่ต้องการให้เด็กวัดเหล่านี้เกรงกลัว แต่เมื่อไม้เรียวกระทบกายเมื่อไร สิ่งที่ได้นั้นคือทำให้รู้สึกละอายใจ และไม่อยากทำผิดซ้ำ ๆ อีก สิ่งนี้มากกว่าที่ซ่อนอยู่ในไม้เรียวที่มีมาตั้งแต่โบราณกาล...ไม้เรียวอันนี้ต่างหาก ทำให้คนเป็นคน มีจิตสำนึก หาใช่เกรงกลัวต่อเสียงไม้ฟาดกระทบร่างกายไม่!...