บทที่ 3

ท้องฟ้ายังขมุกขมัวไร้ซึ่งเงาแสงตะวัน

สายฝนยังคงพร่างพรมลงมาตั้งแต่เมื่อคืนกระทั่งรุ่งสาง ทางเดินแคบ ๆ ทำจากแผ่นไม้กระดานสามแผ่นวางเรียงกันยกสูงจากพื้นราว ๆ ช่วงขาได้ บัดนี้เปียกและลื่นจากสายฝนที่ตกหนักทั้งคืน บางช่วงของไม้ผุเป็นร่องและกร่อนเป็นรู เฟยประคองนุชนภาที่กำลังท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีออกมาจากห้องเช่า และโบกเรียกแท็กซี่ให้มาส่งที่ตลาดน้ำแถวบางกรวย

นุชนภาเห็นจี้อำพันแท้งดงามสุกใสที่คล้องคอเฟยก็อยากนำมาคล้องบ้าง ชายหนุ่มจึงถอดและนำมาคล้องคอให้หญิงสาว นุชนภายิ้มขอบคุณ และไม่ลืมเตือนเฟยให้หาซื้อของฝากไปให้แม่ของเขา เฟยรีบนำเงินจำนวนหนึ่งส่งให้นุชนภาเพื่อใช้ซื้อข้าวของ

“เฟยช่วยนุชเลือกผลไม้ที่จะเอาไปฝากแม่เฟยหน่อยสิคะ นุชไม่ทราบว่าท่านชอบผลไม้อะไรบ้าง นะคะ...หือ? มีอะไรคะเฟย เหมือนระแวง มองโน่นมองนี่ตลอด ตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาแล้วนะคะ”

“เปล่าจ้ะนุช ไม่มีอะไรหรอก นุชอยากซื้อผลไม้ใช่ไหม ได้สิ เดี๋ยวผมพานุชไปเลือกซื้อเอง...นุช ขอบคุณมากนะที่นึกถึงแม่ของผม” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นเฟยก็ประคองหญิงสาวเดินไปริมคลอง บนเรือพายของแม่ค้ามีผลไม้มากมายให้ซื้อหา ขณะที่นุชนภากำลังเลือกซื้อผลไม้อยู่นั้น เฟยรั้งแขนเธอไว้ ก่อนดึงตัวเข้ามาในอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา สบตาเธอชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยขึ้น

“นุช...ฟ้าเมตตาคนอย่างผมจริง ๆ ที่ประทานคุณเข้ามาในชีวิตผม ชาตินี้ผมจะขอมีนุชเพียงคนเดียว ผมรักคุณ และจะรักตลอดไป” เขาบอกด้วยรอยยิ้ม ดวงตาทอประกายความอ่อนโยน นุชนภายิ้มกว้างอย่างเขินอาย

“นุชรู้ค่ะว่าเฟยรักนุช...นุชก็รักเฟย รักมากด้วย รู้ไหมว่าเฟยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนุชและลูกจริง ๆ นะ” เธอบอกความรู้สึกให้เฟยรับรู้เสียงแผ่วเบา

ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยแววตาอ่อนโยน แก้มขาวนวลของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูคล้ายลูกชมพู่สุกปลั่ง เฟยเข้าใจว่านุชนภายังกังวลใจ เพราะไม่ใช่เพียงคำพูดหวานจากปากเขา แต่ดวงหน้าเขายังแฝงรอยเศร้าด้วย

หญิงสาวในชุดคลุมท้องค่อย ๆ ผละจากวงแขนของเฟย เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับและเดินไปเลือกซื้อผลไม้ที่ขายอยู่บนเรือหลายสิบลำที่จอดลอยลำริมทางเดิน เฟยค่อย ๆ เดินห่างออกมา แต่ยังไม่ห่างจากระยะริมคลองนัก เพื่อให้นุชนภาและลูกอยู่ห่างรัศมีทางปืน เพราะขณะนี้ฝั่งตรงข้ามปรากฏร่างของผู้ที่แค้นเคืองเขาอย่างที่สุด

ชายชุดดำเบื้องหน้าเขาคือเถ้าแก่โจวไม่ผิดเพี้ยน คนที่เพียงได้ยินชื่อและเห็นหน้าเฟย ความคั่งแค้นก็ผุดพุ่งขึ้นมาทันที และในวินาทีต่างฝ่ายต่างเพ่งมองตากัน ความคุมแค้นของเถ้าแก่โจวคุโชนขึ้นดุจไฟนรกโลกันตร์แผดเผาไปทั้งในอกทั้งนัยน์ตา

ฉับพลัน! มือของทั้งสองชักปืนออกมาต่างเล็งไปยังเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือเด็ดชีพศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า!

ปัง! ปัง!

ไม่พลาดเป้า ลูกกระสุนจากปืนขนาด จุด 38 พุ่งเข้าเจาะหน้าผากเถ้าแก่โจวอย่างแม่นยำ ขณะที่เฟยก็รับรู้ถึงความตายที่มาเยือนตรงหน้าเช่นกัน กระสุนจากปลายกระบอกปืนขนาด จุด 45 พุ่งเข้าฝังตรงหน้าอกของเฟยอย่างจัง ร่างของทั้งสองล้มและตกลงยังคลองเบื้องล่าง ท่ามกลางความแตกตื่นตกใจและเสียงกรีดร้องลั่นตลาดน้ำ

ก่อนจมลงใต้ผิวน้ำเฟยพยายามหันมามองหาหญิงสาวที่ตนรักด้วยแววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างที่สุด เขามองเห็นนุชนภาราง ๆ ก่อนสติสัมปชัญญะสุดท้ายดับวูบ น้ำในตาไหลหลั่งจากดวงตาทั้งสองข้าง ก่อนจะกลืนหายไปกับน้ำในคลอง

นุชนภาเพ่งมองไปทางต้นเสียงปืน เห็นร่างแน่นิ่งของเฟยค่อย ๆ จมดิ่งลงในคลอง เม็ดฝนเริ่มเทกระหน่ำ ตีผืนน้ำให้เลือดแดงฉานยิ่งแผ่กระจาย หญิงสาวหวีดร้องสุดเสียงจนเป็นลมแน่นิ่งไป

จังหวะนั้นเองผู้กองสัจจาก็ตามมาถึงที่เกิดเหตุ แต่ก็สายไปเมื่อไม่สามารถระงับเหตุการณ์ได้ทัน ผู้กองหนุ่มตะโกนร้องเรียกชื่อเฟยสุดเสียง ก่อนกระโจนลงน้ำ เขาดำผุดดำว่ายเพื่อควานหาร่างของเพื่อนรักอย่างบ้าคลั่ง

“เฟย! แกต้องรอด เฟย!” ผู้กองหนุ่มยังคงจ้วงน้ำด้วยอาการตื่นตระหนก ทั้งดำลงไปใต้น้ำลึก เมื่อโผล่พ้นผิวน้ำยังคงเรียกหาเฟยด้วยความหวัง

ไม่กี่นาทีต่อมา ชายฉกรรจ์ซึ่งเป็นพลเมืองดีนับสิบคนต่างกระโจนลงคลอง กระจายกันดำผุดดำว่ายเพื่อควานหาร่างของเฟย

“ไอ้เฟย!” เสียงเรียกห้าว ๆ ของพลายเพลิงดังมาจากอีกฟากหนึ่งของคลอง จากนั้นชายหนุ่มและคนที่มาด้วยอีกสามคนก็พร้อมใจกันกระโจนลงน้ำ เพื่อมาช่วยกันงมร่างเฟยอีกแรง

พลายเพลิงกับสัจจาและเพื่อนร่วมอาชีพนักมวย ยืนเรียงหน้ากระดานเป็นแถวขวางลำน้ำ เพื่อช่วยกันดำหาเพื่อนรักของเขา ช่วงกลางลำคลองน้ำลึกถึงระดับศีรษะ ไม่นานพลายเพลิงกับสัจจาก็พบร่างของเฟย พวกเขานำร่างเฟยขึ้นมาปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างเร่งด่วน

“เฟย! แกต้องไม่เป็นอะไร แกกำลังจะมีลูก ลุกขึ้นมาสิ โอ้ ไม่!”

ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากปากของเฟย ไม่มีสัญญาณชีพ แม้แต่ปลายนิ้วก็ไม่เคลื่อนไหว ร่างสูงใหญ่ที่เคยเคียงข้างผู้กองสัจจาทำคุณประโยชน์ให้สังคมและชุมชนยังคงแน่นิ่ง คนที่ผู้กองสัจจาเรียกว่าเพื่อนรักได้เต็มปาก เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณให้ผู้กองหนุ่มกอดด้วยน้ำตา

“เฟย! ไม่!...” ภาพเบื้องหน้าคือชายหนุ่มในชุดตำรวจ สง่าและองอาจ ทว่าบัดนี้เครื่องแบบเปื้อนไปด้วยคราบโคลนเลนและเลือดของอดีตรองแชมป์มวยไทย ผู้กองสัจจาร้องเรียกชื่อเพื่อนรักที่ยามนี้กำลังจะเหลือเพียงชื่อดังลั่นอย่างไม่อายใคร

“ไอ้เฟย!” พลายเพลิงบีบมือเฟย พร้อมตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรักราวกับคนคลุ้มคลั่ง “ต้องเสียสละชีวิตตนเองขนาดนี้เลยหรือเพื่อน โธ่...เฟย”

พลายเพลิงพร่ำรำพันถึงเพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาและเพื่อนนักมวยจะทรุดลงคุกเข่าข้าง ๆ ร่างแน่นิ่งของเฟย และปล่อยให้น้ำตารินไหล

เมื่อได้สติ นุชนภาก็พบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาลของรัฐย่านปากเกร็ด พยาบาลเข้ามาแจ้งว่าคุณหมอตัดสินใจจะผ่าคลอดเอาเด็กออก เนื่องจากอายุครรภ์ได้เก้าเดือนครบกำหนดคลอดแล้ว ทั้งนี้ขณะที่ผู้กองสัจจาพาร่างหมดสติของเธอมาส่งโรงพยาบาลนั้น อัตราการเต้นของหัวใจรวมถึงชีพจรของเธอและเด็กในครรภ์ไม่ปกติเท่าไรนัก เมื่อคนเป็นแม่ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรงย่อมส่งผลถึงลูกในท้องด้วย แต่ถึงกระนั้นนุชนภาก็ยังไม่หายช็อกจากภาพที่สามีของเธอถูกยิงเสียชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ตัดสินใจจะคลอดเองตามธรรมชาติ เพื่อให้ลูกแข็งแรงและปลอดภัย

รุ่งเช้าของวันต่อมา เจ้าหน้าที่พาเธอเข้าห้องคลอดและทำคลอดให้ ในที่สุดทารกชายร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ก็ออกมาลืมตาดูโลก

“ลูกจ๋า แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกเกิดมาลำบาก ทำไมหนูไม่ไปเกิดกับพ่อแม่คนอื่นที่เขาพร้อมล่ะ แม่สงสารหนูเหลือเกินที่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าพ่อสักครั้ง” นุชนภาพยายามทำจิตใจให้เข้มแข็ง แม้ยามพูดปลอบลูกน้อยขณะอาบน้ำเช็ดตัวให้

สองวันต่อมา คุณหมออนุญาตให้หญิงสาวและลูกออกจากโรงพยาบาลได้ เธอจึงพาลูกน้อยมาขอเช่าห้องแบบห้องแถวที่เคยเช่าอยู่ก่อนหน้านี้กับเฟย โชคดีว่ายังไม่มีใครมาเช่าต่อ เธอสู้อดทนเลี้ยงดูลูก ให้นมลูก และฝึกดูแลเด็กทารกตามที่หมอและพยาบาลแนะนำอย่างตั้งใจ แม้หัวใจเริ่มแหลกสลายตามเฟยไปแล้วก็ตาม หากไม่มีสร้อยคอทองคำและเงินสดอีกสามหมื่นกว่าบาทที่เฟยให้เธอเก็บไว้ เธอคงจะลำบากกว่านี้เพราะไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร