บทที่ 2

ชะตาชีวิตของคน

บางครั้งกลับเลวร้ายขณะพยายามลดละจากสิ่งที่ทำให้ชีวิตตกต่ำ แม้จะเป็นมือขวาของเถ้าแก่โจว แต่การปกครองคนของเฟยนั้นแม้จะเด็ดขาดแต่ก็มีน้ำใจ ไม่กดขี่ข่มเหงผู้อื่น ทำให้ลูกน้องและพนักงานระดับต่าง ๆ ในสถานเริงรมย์ของเถ้าแก่โจวเคารพยำเกรงในความเป็นนักเลงคุณธรรมของเฟย คุณลักษณะเช่นนี้ทำให้เฮียกู๋ ผู้เป็นมือซ้ายของเถ้าแก่โจวเกิดความริษยาในตัวเฟย จึงคิดวางแผนใส่ร้ายเฟยว่าเป็นคนทรยศหักหลังเถ้าแก่ โดยวางยานอนหลับในอาหารในงานกินเลี้ยงของแก๊ง เพื่อให้เฟยและลูกน้องคนสนิทกับเถ้าแก่หลับด้วยฤทธิ์ยา

“ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างข้าโว้ย ไอ้เฟย! เมื่อเอ็งตื่นมาความผิดทุกอย่างก็จะเป็นของเอ็ง เอ็งรู้ใช่ไหม ความผิดที่ทรยศต่อแก๊งมันเป็นอย่างไร” เฮียกู๋หัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ เพราะเบื้องหน้าเฟยกับลูกน้องนอนสลบไสลไม่ได้สติ “พวกเอ็งลากไอ้เฟยและลูกน้องมันกับเถ้าแก่ไปแยกขังไว้ก่อน ก่อนที่ไอ้เฟยมันจะตื่นขึ้นมาจัดการกับพวกเอ็ง เร็ว!”

“ครับเฮีย”

“เดี๋ยว! พวกเอ็งอย่าลืมเอาผงขาวมาซ่อนไว้ในห้องพักของไอ้เฟยและลูกน้องมันทุกคนด้วยนะ แล้วใช้เลือดจากศพมาทาบนเสื้อของพวกมันทุกคนด้วย เข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้วครับเฮีย”

หลังจากทุกคนหลับใหลไม่ได้สติ เฮียกู๋ก็รีบสั่งการให้ลูกน้องพาตัวทั้งหมดไปแยกขังไว้ โดยเฟยและลูกน้องถูกนำตัวมาขังไว้ห้องเก่าท้ายโกดัง จากนั้นเฮียกู๋ก็พาลูกน้องของตนและลูกน้องบางส่วนของเฟยที่เฮียกู๋ใช้เงินซื้อเพื่อให้หักหลัง บุกไปปล้นและฆ่าลูกน้องของเฟยที่เฝ้าโกดังเก็บเหล้าหนีภาษีและยาเสพติด

เฮียกู๋ได้นำเฮโรอีนบางส่วนจากเฮโรอีนลอตใหญ่ที่จะส่งลงเรือไปต่างประเทศ มาซุกไว้ในห้องพักของเฟยและลูกน้องคนสนิทของเฟยทุกคน จากนั้นก็ใช้เลือดจากศพของลูกน้องเฟยที่เฝ้าโกดังมาทาบนเสื้อของเฟยและลูกน้องทุกคนด้วย

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ เฮียกู๋ก็รอให้ยานอนหลับหมดฤทธิ์ ซึ่งใช้เวลาราวสองชั่วโมง พอได้เวลาก็ทำทีเป็นบุกมาช่วยเถ้าแก่ที่เริ่มรู้สึกตัว และบอกเล่าเรื่องเท็จให้เถ้าแก่ทราบ ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเฟย แม้คราแรกเถ้าแก่จะยังไม่ปักใจเชื่อเท่าไรนัก แต่การที่ลูกน้องของเฟยยืนยันหนักแน่นก็ทำให้เถ้าแก่เริ่มคล้อยตาม

ในเวลาเดียวกัน เฟยกับลูกน้องเมื่อรู้สึกตัวก็รีบวิ่งตามกันออกมาจากห้องร้าง แล้วก็พบลูกน้องตนเองเป็นศพไปแล้ว เฟยทั้งโกรธทั้งแค้นคนที่ฆ่าลูกน้องของเขา แต่เมื่อพบทั้งเถ้าแก่และเฮียกู๋ ชายหนุ่มยิ่งสับสนและแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อได้ยินว่าทั้งหมดเป็นแผนการของเขา

ด้วยนิสัยของเฟยเป็นคนไม่มุทะลุ เขาค่อย ๆ อธิบายให้เถ้าแก่ฟังถึงความเป็นไปได้ที่เขาและลูกน้องโดนใส่ร้าย และให้เถ้าแก่นึกถึงตอนที่โดนวางยา เพราะหากเขาเป็นคนทำ เขาคงไม่มีวันทิ้งหลักฐานอย่างยาเสพติดและเลือดบนเสื้อผ้าเด็ดขาด อีกอย่างหากเขาลงมือฆ่าลูกน้อง สู้ลงมือกำจัดเถ้าแก่ก่อนไม่ดีกว่าหรือ แต่เขาไม่มีวันทำเช่นนั้นแน่นอนเพราะเถ้าแก่โจวมีบุญคุณกับเขา

เถ้าแก่โจวคิดตาม ด้วยพอรู้นิสัยของเฟยว่าอีกฝ่ายไม่ทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้เด็ดขาด แต่เถ้าแก่ไม่กล้าคิดต่อว่าผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คือใคร

ในขณะที่แผนการของเฮียกู๋เกือบจะบรรลุตามแผนที่วางไว้ นั่นคือกำจัดคนอย่างเฟยให้พ้นทาง แล้วค่อยกำจัดเถ้าแก่ จากนั้นตั้งตนขึ้นเป็นเถ้าแก่เสียเอง ก็มีเสียงแหบ ๆ ดังแผ่วเบามาจากคนที่นอนอยู่บนพื้น เฟยจำเสียงของลูกน้องตนเองได้ เขาดีใจแทบร่ำไห้รีบเข้าไปประคองลูกน้องที่บาดเจ็บสาหัส แต่แล้วทุกคนก็ได้เห็นว่าบนพื้นมีตัวหนังสือสีแดงเขียนด้วยเลือดว่า ‘เฮียกู๋เป็นคนทำ’ และไม่กี่นาทีลูกน้องของเฟยก็สิ้นใจตาย

เมื่อความจริงปรากฏ และเถ้าแก่โจวได้รู้ว่าไม่ใช่ฝีมือของเฟย จึงโกรธเลือดขึ้นหน้า ล้วงปืนพกที่เหน็บเอวไว้ออกมา

“เถ้าแก่ อย่า! ผมผิดไปแล้ว” เฮียกู๋ร้องเสียงหลง พยายามวิ่งหนี แต่สุดท้าย...

ปังๆๆๆ! 

เสียงปืนขนาด จุด 38 ดังสนั่นปานอสนีบาตฟาดติดต่อกันหกครั้งจนกระสุนหมดรังเพลิง ร่างท้วมของนักเลงคุมบ่อนพนันอย่างเฮียกู๋ ผู้เป็นมือซ้ายของเถ้าแก่โจวล้มตึงนอนจมกองเลือดอย่างน่าอเนจอนาถ จากนั้นมืออันหยาบกร้านของเถ้าแก่โจวก็หยิบปืนสั้นขนาด จุด 22 อีกกระบอกส่งให้เฟยผู้เป็นมือขวา

“เฟย...จัดการลูกน้องของเอ็งที่ทรยศเสีย อย่าใจอ่อน กฎคือกฎรู้ใช่ไหม!” เถ่าแก่โจวย้ำให้เฟยรีบลงมือ

ในนาทีนั้นเฟยต้องเผชิญหน้ากับการตัดสินใจที่ยากลำบากยิ่ง ทั้งที่ไม่อยากฆ่าลูกน้องที่เคยทำงานอย่างยากลำบากร่วมกันมา เพียงเพราะขัดสนเงินทองถึงทำให้ลูกน้องที่อายุยังน้อยถูกเฮียกู๋คนเลวกล่อมให้คิดคดทรยศต่อแก๊ง แม้เฟยจะคิดว่าความผิดนี้ไม่ต้องถึงกับฆ่าให้ตาย แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ เขาจำเป็นต้องยิง

เฟยพยายามยิงให้ห่างจากตำแหน่งหัวใจมากที่สุด เพราะต่อให้บาดเจ็บก็แค่สาหัสไม่ถึงกับตาย ถึงตอนนั้นคงขึ้นอยู่กับโชคชะตาของลูกน้องเขา ปืนสั้นขนาด จุด 22 ลูกกระสุนหัวเล็กกว่า จุด 45 และ แม็กนัม 357

ฉะนั้นหากยิงบริเวณหัวไหล่ซึ่งห่างหัวใจและปอดโอกาสรอดคงมี เพราะกระสุนคงไม่ระเบิดเปิดแผลกว้างมากนัก เฟยหลุบตาลง ในใจยิ่งทรมาน แต่จำใจต้องเหนี่ยวไก

“พี่เฟย! อย่ายิงผม! ผมผิดไปแล้ว ผมร้อนเงินครับ ผมไม่มีทางเลือก ผมจะเอาเงินไปให้แม่ไถ่ถอนบ้านซึ่งติดจำนองไว้กับเถ้าแก่ค้าที่ดินแถวบ้าน บ้านผมกำลังจะถูกยึด พี่อย่า...” ร่างผอมบางเอ่ยละล่ำละลักด้วยความสำนึกผิด และโผเข้ากอดขาของเฟยตัวสั่นเทา

เฟยเข้าใจลูกน้องดี คนที่รู้ตัวว่าจะตายด้วยปืนนั้นแสนจะหวาดกลัวเพียงใด ร่างที่สั่นเทิ้มนั้นตาลีตาเหลือกยกมือไหว้ ทั้งกราบและกอดขาเฟยอย่างน่าเวทนา เฟยพยักหน้าให้กับลูกน้องที่ทรยศ

“หลับตาสิหิน...เจ็บไม่มากหรอก เชื่อฉัน เรื่องหนี้ฉันรับปากว่าจะช่วยเหลือครอบครัวแกเอง...” เฟยบอกเสียงเบา

หินจับมือลูกพี่ของตนมาวางบนศีรษะ พลางพร่ำบอกกับเฟยและเถ้าแก่ว่า หากชาติหน้ามีจริง ขอเกิดเป็นลูกน้องทั้งสองคนอีก และขอร้องให้เฟยเอาเงินเดือนเดือนสุดท้ายให้แม่ของตนด้วย

เถ้าแก่โจวหลับตาลงเพื่อข่มความใจอ่อน มิทันจะห้ามการลั่นกระสุนของเฟย แต่สุดท้ายเฟยก็ย่อมอยู่ใต้กฎ เฟยบอกเด็กหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขาให้หลับตาลงอีกครั้ง...

ปัง!

เสียงปืนแผดลั่นก้องไปทั่วโกดังคอนกรีต ร่างผอมล้มฟุบแน่นิ่งลงบนพื้นหลังจากสิ้นเสียงปืน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ผู้กองสัจจานำกำลังตำรวจกองปราบบุกเข้ามาจับกุมเถ้าแก่โจว พร้อมยึดของกลางจำนวนมาก เถ้าแก่โจวอาศัยจังหวะชุลมุนยิงต่อสู้กับตำรวจ และหนีออกไปทางด้านหลังโกดัง ซึ่งได้ทำทางหนีฉุกเฉินเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

เถ้าแก่โจวหนีการจับกุมไปด้วยความคั่งแค้นอย่างที่สุด ความโกรธเหมือนเพลิงลุกโหมท่วมอก เพราะนอกจากเห็นภาพลูกน้องตายเกลื่อนไม่มีเหลือแล้ว เขายังได้รู้ความจริงอีกอย่างที่คาดไม่ถึง นั่นคือแท้จริงแล้วคนที่ทรยศหักหลังเป็นสายให้ตำรวจคือเฟย ลูกน้องที่เขาไว้ใจมากที่สุดนั่นเอง

หนี้แค้นนี้ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!

เฟยร้องขอผู้กองสัจจาให้ช่วยนำตัวหิน ลูกน้องที่บาดเจ็บไปส่งโรงพยาบาลโดยด่วนเพราะอีกฝ่ายยังหายใจอยู่ กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล หินก็ได้รับการผ่าตัดเอากระสุนที่ฝังอยู่ออกจนพ้นขีดอันตราย

และนอนรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาล เฟยแอบรวบรวมเงินผิดกฎหมายของเถ้าแก่โจวบางส่วนไปใส่ไว้ในไหดินเผา และขุดหลุมฝังกลบไว้ในที่ดินหลังบ้านของหินตามที่เขาให้สัญญา ส่วนที่เหลือเฟยมอบให้ตำรวจยึดเป็นของกลาง จากนั้นเฟยก็เขียนจดหมายใส่ซองปิดผนึกและฝากไว้กับพยาบาลประจำห้องไอซียู ขอให้มอบถึงมือลูกน้องของเขาทันทีที่อีกฝ่ายฟื้นขึ้นมา

ใจความในจดหมายนั้นได้อธิบายทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งนอกจากจำนวนเงินที่สามารถนำไปไถ่ถอนบ้านได้แล้ว ยังมีเหลืออีกจำนวนหนึ่ง ให้เอาไว้เป็นทุนประกอบสัมมาอาชีพสุจริต ทั้งยังกำชับว่าอย่าหันกลับมาในเส้นทางผิดกฎหมายอีก

เมื่อหินฟื้นจากอาการบาดเจ็บและได้อ่านจดหมายฉบับนั้น เขาถึงกับปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร ในชีวิตที่ต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อให้ตนอยู่รอด ถึงกับต้องหักหลังลูกพี่ผู้มีจิตใจหนักแน่นดั่งขุนเขา น้ำใจกว้างใหญ่ดุจแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า ตัวเขาและครอบครัวคงก็ไม่มีวันทดแทนพระคุณของชายหนุ่มผู้มีจิตใจสูงส่งนามว่าเฟยได้เป็นแน่แท้...

เมื่อตัวการสำคัญยังคงลอยนวล และสามารถหนีรอดการไล่ล่าจับกุมของตำรวจไปได้ เฟยก็ยิ่งห่วงนุชนภาและลูกที่ใกล้คลอดเต็มที จึงบอกกับผู้กองว่าเขาจะวางมือ และตั้งใจจะพานุชนภากับลูกไปหางานทำเลี้ยงชีพที่ชลบุรี โดยจะฝากนุชนภาไว้กับแม่ของตนก่อน

ส่วนตัวเขาจะไปทำงานในโรงงานที่นิคมอุตสาหกรรมในชลบุรีสักปี รอให้เรื่องเงียบค่อยกลับมารับลูกและเมีย เพราะเถ้าแก่โจวคงไม่ปล่อยเขาไว้แน่ อีกฝ่ายต้องหวนกลับมาล้างแค้นเขาแน่นอน เมื่อรู้ว่าแท้จริงเขาเป็นสายให้กับตำรวจ...