บทที่ 1(2)

สองมืออันหยาบกร้านกราบลงบนตักของกิมลั้ง ผู้เป็นแม่อย่างนุ่มนวล

กิมลั้งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีดำลวดลายมังกรสีเหลือง นางอยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงสด ใบหน้ายิ้มแย้ม กิมลั้งก้มลงลูบศีรษะของเฟยผู้เป็นลูกชายด้วยความนุ่มนวล ชายหนุ่มสวมเสื้อและกางเกงสีแดงสด เงยหน้าขึ้นมองแม่ของตนได้ชั่วครู่ เสียงประทัดก็ดังสนั่นลั่นประสานกันอยู่ด้านนอก เพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลตรุษจีน ธนบัตรรัดด้วยยางวงอย่างดีจำนวนสองหมื่นกว่าบาทถูกวางลงอย่างบรรจงบนตักของนางกิมลั้ง ก่อนที่เฟยจะโผเข้าโอบกอดผู้เป็นแม่อย่างแนบแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ตรุษจีนปีนี้ ผมขอให้หม่าม้ามีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ กิจการร้านค้ารุ่งเรือง ๆ นะครับ”

เฟยอวยพรแม่ของตนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่ยังคุมความทุ้มต่ำหนักแน่นของเสียงไว้ได้

กิมลั้งมองเข้าไปในตาของเฟย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสุกใสเหมือนอำพันแท้ที่ห้อยคอเฟยอยู่ ซึ่งครั้งหนึ่งเธอเคยสัมผัสได้จากอาฟาง ผู้เป็นพ่อของเฟย

“เฟย ม้าพอมีเงินอยู่ ลื้อเก็บไว้ใช้เถอะ...ไม่ได้กลับบ้านเกือบสี่เดือน ลื้อผอมไปหรือเปล่า ทำงานลำบากมากไหม” กิมลั้งพูด ในขณะที่ลูบศีรษะลูกชายด้วยความรักและเอ็นดู

“หม่าม้า ผมขอโทษที่เรียนไม่จบ ทำให้ม้าเสียใจ ม้าครับ...ต่อไปเราจะไม่ลำบากอีกแล้ว ผมทำงานกับเถ้าแก่มาห้าปี พอมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่งครับ เราจะปลูกบ้านใหม่กันนะครับ ผมให้สัญญา ผมจะกลับมาอยู่ดูแลหม่าม้า หม่าม้ารอผมนะครับ”

“ม้าไม่ต้องการเงิน ม้าต้องการให้เฟยกลับมาช่วยดูแลร้านค้าของเรานะลูก” กิมลั้งบอกขึ้น

“ม้าครับ เงินนี้เป็นเงินที่ผมเก็บสะสมไว้ตั้งแต่ชกมวย เป็นเงินสุจริต ม้าไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้ปล้นจี้ใครมา เป็นเงินถูกกฎหมาย รับไว้เถิดครับม้า มันเพียงพอที่ม้าจะเอาไปลงทุนขยายร้านค้าได้” เฟยพยายามกลั้นเสียงสะอื้นขณะพร่ำบอกแม่ของเขา

กิมลั้งยังคงลูบศีรษะเฟยอย่างนุ่มนวล สิ่งเดียวที่ทำให้กิมลั้งทุกข์ใจหาใช่การเรียนไม่จบของเฟย คนเราต่อให้โง่เรียนไม่จบ หากขยันทำมาหากินย่อมเป็นเถ้าแก่ได้ในสักวัน แต่เพราะเธอรู้ว่าบุตรชายไม่ใช่คนเรียนไม่เก่ง เฟยเป็นเด็กหัวดีคนหนึ่ง แต่เพราะเฟยลิขิตชีวิตตนเอง พาตัวไปเข้าแก๊งกับผู้มีอิทธิพล และเฟยก็กลายเป็นคนที่สังคมไม่ยอมรับ เพราะงานที่เขาทำเป็นงานผิดกฎหมายและผิดศีลธรรม แม้ว่าเฟยจะเป็นคนที่กตัญญูรู้คุณคน รักครอบครัว และมีน้ำใจแก่ญาติพี่น้องก็ตาม

“ม้าครับ หากช่วยงานเถ้าแก่ครั้งนี้เสร็จแล้ว ผมจะกลับมาอยู่บ้าน ดูแลม้าและร้านค้าของเรานะครับ เอ่อ...คือ...ผมอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น ม้าจะได้อุ้มหลานไงครับ”

กิมลั้งรู้ดีว่างานครั้งสุดท้ายที่เฟยบอกจะต้องเป็นงานที่เสี่ยงและผิดกฎหมาย หรือไม่ก็เกี่ยวข้องกับยาเสพติด

ไม่นะ! ความรู้สึกหนึ่งโพล่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นางจะยอมปล่อยให้ลูกชายกลับไปทำงานสกปรกแบบนั้นไม่ได้เป็นอันขาด!

กิมลั้งผละออกจากอ้อมอกลูกชายทันที นางจ้องหน้าเฟย และเริ่มพูดโน้มน้าวใจให้เฟยกลับตัวกลับใจก่อนที่จะสายเกินไป แต่เฟยยังคงใช้วิธีโผเข้าไปหอมแก้มแม่ของตน และทำท่าชูนิ้วสาบานเหมือนลูกเสือสำรองว่า งานนี้ไม่ผิดกฎหมาย เขามีหน้าที่แค่ขับรถให้เถ้าแก่ กับดูแลคนในบ่อนและบาร์เท่านั้น

“ม้า ผมบอกกับเถ้าแก่แล้ว ว่าจะขอกลับมาดูแลม้าเมื่อเสร็จงานนี้ ม้าสบายใจได้” เฟยกุมมือกิมลั้งพร้อมพูดย้ำ

“เฟย ลื้อไปไหว้เตี่ย และไหว้พระก่อนนะ แล้วค่อยไป” กิมลั้งยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนขอร้องผู้เป็นลูกให้ไหว้พระและรูปพ่อของเขาที่ล่วงลับไปแล้ว

กิมลั้งนับถือศาสนาพุทธ เรื่องไหว้พระไหว้เจ้าถือเป็นความเคร่งครัดอยู่เสมอ อย่างน้อยนางก็คลายความกังวลใจลงบ้าง เรื่องที่เฟยจะกลับมาช่วยนางดูแลร้านค้านั้น ลูกชายคงไม่โกหกแน่นอน รอยยิ้มที่มีความสุขเป็นอย่างไร มันเนิ่นนานเสียเหลือเกิน นานจนกิมลั้งจำไม่ได้เลยว่าเสียงหัวเราะในครอบครัว เมื่อครั้งยังมีผู้นำในบ้านเกิดขึ้นตอนไหน

หลังจากที่เฟยกราบพระและไหว้รูปเตี่ยของตนเรียบร้อยแล้ว กิมลั้งก็เดินมาส่งเฟยหน้าบ้านพร้อมอวยพรเสียงเครือ เฟยกุมมือแม่ของตน และย้ำว่าอีกไม่กี่วันตนจะกลับมา ขอให้แม่รอ จากนั้นชายหนุ่มก็เดินจากไป กิมลั้งรู้สึกราวกับว่า ใบไม้ใบเดียวที่มีค่าของตนกำลังจะปลิดปลิวลอยเคว้งไปตามลม ยากจะหวนคืนกลับสู่ลำต้น

เฟยเคลื่อนตัวผ่านซุ้มต้นวาสนาตรงประตูหน้าบ้าน ก้านใบบานบุรีเลื้อยตามลำต้นวาสนาจนถึงแนวรั้ว กิมลั้งสังเกตเห็นดอกบานบุรีที่เริ่มเฉาร่วงหล่นเกลื่อนพื้น นางใจหายอย่างประหลาดขณะเดินมาส่งเฟยถึงประตูบ้าน ชายหนุ่มหันมายิ้มให้คนเป็นแม่อีกครั้ง ก่อนจะขึ้นรถและขับรถออกไปจนลับตา...

ช่วงค่ำของวันเดียวกัน บนสะพานพุทธฯ ที่เบื้องล่างเป็นแม่น้ำเจ้าพระยาเกิดคลื่นกระเพื่อมไหวเบา ๆ ร่างสูงสง่าของสองหนุ่มยังคงยืนนิ่ง ทอดสายตามองมหานที ครู่หนึ่งก็มีคนเอ่ยปากขึ้น

“เฟย งานนี้อันตรายสำหรับนายมากนะ ฉันเป็นห่วงว่ะเพื่อน กลัวนายพลาด”

“ผู้กอง ขอให้ไว้ใจเรา งานนี้นอกจากจะได้ตัวการใหญ่พร้อมหลักฐานทั้งหมดแล้ว ยังช่วยให้ชุมชนที่ฉันเกิดหมดสิ้นยาเสพติดเสียที ผู้กอง รับปากฉันสักเรื่องหนึ่งได้ไหม”

“วันนี้นายพูดแปลก ๆ นะ มีอะไรหรือเปล่าเฟย ที่ผ่านมาเราทำงานร่วมกัน ไม่ใช่เพราะฉันเป็นตำรวจ นายเป็นสาย แต่นายเป็นเพื่อนของฉัน เราจับผู้ร้ายที่ล้วนมีฝีมือมีอาคมมานับร้อย เราผ่านมาได้หมด แม้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย แต่นายคือเพื่อนของฉัน อยากให้รู้แค่นี้”

“หากฉันมีโอกาสได้เรียนจนจบ ฉันคงสอบเป็นนายตำรวจเหมือนนาย รักษาเกียรติแห่งความเป็นตำรวจที่ดีไว้ตลอดไปนะผู้กอง รับปากสิ” เฟยพูดขณะยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่าย

ผู้กองสัจจาพยักหน้ารับ ก่อนค่อย ๆ เพ่งมองเข้าไปถึงดวงตาของเฟย เขารู้สึกถึงคำว่า ‘อยากปล่อยวางชีวิต’ ในตัวเฟยแล้ว ความรู้สึกในดวงตาคู่นี้ที่เขาสัมผัสได้ ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา ผิวน้ำเริ่มไหวกระเพื่อมแรงด้วยแรงลมที่พัดแรงขึ้น ทั้งสองยังคงยืนอย่างมั่นคง ทอดตามองแม่น้ำเจ้าพระยาที่ทอดตัวไปไกลลิบ

“เฟย นายอย่าบอกนะว่านุชนภากับนายมีลูกด้วยกันแล้ว...เฮ้ย! เรานึกแล้วเชียว เป็นข่าวดีทำไมไม่บอกวะ เจ้าพลายเพลิงรู้รึยัง นี่พวกเราจะมีหลานแล้วหรือวะ ไอ้บ้า! ทำไมไม่บอกกันวะเฟย” ฝ่ายที่โพล่งขึ้นด้วยความดีใจกระโดดเตะก้นฝ่ายที่เรียกว่าเพื่อนเบา ๆ อีกฝ่ายได้แต่อมยิ้ม

“ยัง เรายังไม่กล้าบอกใคร พลายเพลิงก็ไม่รู้”

“เราดีใจกับนายด้วยจริง ๆ นายกำลังจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วนะ เราคงไม่มีโอกาสมีครอบครัว เพราะอาชีพตำรวจไล่จับผู้ร้ายอย่างเรา คงยากที่จะมีเวลาดูแลใคร จบจากงานนี้ เราคงไม่รั้งนายไว้ แต่เรายังยืนยันคำเดิม นายมีหัวใจเป็นนายตำรวจที่ดี ดีกว่าตำรวจบางนายเสียอีก ผู้ใหญ่พร้อมจะสนับสนุนให้นายมารับราชการ เราไม่อยากให้นายปฏิเสธโอกาสนี้นะเฟย”

“ถึงเวลาที่เราต้องกลับไปดูแลแม่แล้วว่ะ เราภูมิใจนะที่ได้ช่วยเหลืองานตำรวจ ซึ่งเป็นอาชีพที่เราใฝ่ฝันมาตลอด เกือบสี่ปีแล้วนะที่เราทำงานร่วมกันมา เราภูมิใจที่ได้ช่วยเหลืองานกองปราบ และดีใจที่ได้รู้จักตำรวจมือสะอาดอย่างนาย”

“เฟย สำหรับเรา นายทำหน้าที่เหมือนนายตำรวจที่ดีคนหนึ่ง เมื่อไหร่ที่อยากสวมเครื่องแบบ เราพร้อมที่จะสนับสนุนนายนะเฟย”

“เราคงต้องกลับแล้วละผู้กอง รับปากเราอีกเรื่องหนึ่งสิ”

“หือ? วันนี้นายพูดแปลก ๆ สองครั้งแล้วนะเฟย มีอะไรหรือเปล่า”

“ผู้กองคือคนเดียวที่เราไว้ใจ หากเราเป็นอะไรไป ฝากนุชกับลูกเราด้วยนะ เท่าที่ผู้กองจะช่วยได้ ส่วนแม่ของเรา...”

“เฟย ถ้าเห็นเราเป็นเพื่อน ไม่ต้องกังวล เรารับปากว่าจะดูแลพวกเขา รวมทั้งแม่นายให้ดีที่สุด แต่เราจะไม่ให้นายเป็นอะไร เราสัญญา”

สัญญาณแห่งคำมั่นส่งผ่านดวงตาของผู้รักษากฎหมาย เพื่อให้อีกฝ่ายมีสัญญาณแห่งความมั่นใจที่จะมีชีวิตรอดเพื่อคนข้างหลัง ไม่ว่าสถานการณ์ใด ๆ ที่รออยู่ข้างหน้า ร่างสูงของทั้งสองยืนนิ่งมั่นคง ก่อนจะค่อย ๆ คลายมือที่จับกระชับกัน ผู้กองสัจจาเอื้อมมือไปวางบนไหล่เฟยเบา ๆ ก่อนจะบอกย้ำถึงความสำคัญบางอย่าง

“เฟย ระวังตัวด้วย แล้วเจอกันเพื่อน” สัจจาพูดทิ้งท้าย ก่อนที่เฟยจะยิ้มและหันหลังเดินจากไป สัจจายืนส่งเฟยจนลับตา

“หากบ้านเมืองเรามีคนที่ยึดมั่นในคุณธรรมแบบนายเยอะ ๆ แล้วละก็ เราทั้งสองคงไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้นะเฟย”