บทที่ 5(1)

“เสือหนีไป!” เสียงหนึ่งตะโกนดังลั่นพร้อมกับพุ่งตัวเข้ามา ก้อนหินหนักเฉียดกายเสือไปไม่ถึงช่วงแขน ร่างของทิวาล้มทับปอนด์ แต่สองมือยังคงกอดรั้งไม่ให้อีกฝ่ายลุกขึ้นมาทำร้ายเสือได้อีก

“ปล่อย! ไอ้ทิวาปล่อยกู ยังอีก พวกมึงรุมกระทืบมันเลย เร็ว!”

พลั่ก ๆๆ ผัวะ ๆๆ

ฝ่าเท้าเด็กผู้ชายหลายคู่ทั้งเหยียบทั้งย่ำทั้งเตะลงบนลำตัวของทิวา ทว่าไม่มีเสียงร้องแสดงความอ่อนแอหรือเจ็บปวดให้ได้ยิน มีแต่เสียงตะโกนบอกให้เสือหนีไปเท่านั้น

“ทิวา! พวกมึงหยุดทำร้ายเพื่อนของกูเดี๋ยวนี้นะ!”

ด้วยความคับแค้นใจ หัวใจของเด็กที่เติบโตขึ้นมาโดยมีบาดแผลทางใจ เมื่อชีวิตขาดแม่ โดนดูถูกเหยียดหยามซ้ำเติมปม แต่หากถูกรังแกถึงที่สุด ก็ไม่จำเป็นต้องยอมให้ถูกรังแกอีกต่อไป!

เสือกระโดดถีบและไล่เตะแต่ละคนด้วยความคับแค้นใจ จนวิ่งหนีแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง

บนพื้น ทิวายังคงกอดรัดปอนด์ไว้แน่น เสียงกำปั้นฟาดลงกลางหลังของทิวาไม่ยั้ง เสือเห็นดังนั้นจึงก้มลงจะหยิบท่อนไม้ข้างโรงอาหารขึ้นมา เพื่อจะทำสิ่งหนึ่งเมื่อเห็นเพื่อนกำลังถูกทำร้ายอย่างต่อเนื่อง ทว่าภารโรงแก่ ๆ ดึงมือไว้ และบอกกับเสือเสียงเบาว่า

“ทิ้งมันไปเสีย เชื่อลุงไอ้หนู ให้ครูลงโทษพวกมันเอง”

“ครับลุง” เสือทำตามอย่างว่าง่าย...

ครูสอนพละและครูฝ่ายปกครองวิ่งมาพร้อมกับ เฟื่องฟ้า เพื่อนนักเรียนห้องเดียวกับทิวาและเสือ ทั้งสองถูกจับแยก ฝ่ายปอนด์ยังเงื้อหมัดจะชกทิวา และครั้งนี้เท้าของเสือถีบเข้าที่ท้องจัง ๆ ปอนด์ถึงกับจุก แต่กลับฟ้องครูให้ลงโทษทิวากับเสือ บอกว่าตนถูกหาเรื่องก่อน ลุงภารโรงกับเฟื่องฟ้าที่เห็นเหตุการณ์ตลอด จึงเล่าความจริงให้ครูฟัง อีกทั้งเมื่อมีการสืบสวนพยานแวดล้อมผู้อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด บรรดาครูอาจารย์ต่างตกใจมาก เมื่อทราบว่าปอนด์ เด็กระดับประถมต้นมีนิสัยและพฤติกรรมเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้

ทิวามีรอยฟกช้ำเต็มตัว ส่วนเสือมีเลือดออกแต่ไม่มาก ทั้งสองถูกนำไปตรวจร่างกายยังโรงพยาบาลปากเกร็ดทันที ผู้อำนวยการใหญ่ตัดสินใจเชิญผู้ปกครองของปอนด์มารับทราบถึงพฤติกรรมใช้ความรุนแรง ชอบทำร้ายรังแกเพื่อน และที่น่ากลัวที่สุดคือคิดจะใช้ก้อนหินทุบเสือ เมื่อปี๊ด พ่อของปอนด์ได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดในโรงอาหารก็ถึงกับพูดไม่ออก

ผู้อำนวยการโรงเรียนมีหนังสือแจ้งให้ผู้ปกครองนำตัวปอนด์ไปเข้ารับการบำบัดสภาพจิตใจโดยด่วน ณ โรงเรียนเด็กพิเศษแห่งหนึ่ง ปอนด์จึงต้องย้ายไปเรียนยังสถานที่แห่งนั้นตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ส่วนเด็กชายคนอื่น ๆ ที่ร่วมกันทำร้ายเสือกับทิวาก็ถูกให้ย้ายไปเรียนที่อื่น

เฟื่องฟ้ามีบทบาทเป็นรองหัวหน้าห้อง มีผลการเรียนที่ดีเหมือนกับทิวา ทั้งยังได้รับการกล่าวชมว่ากล้าหาญ ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เด็กหญิงเฟื่องฟ้าจึงเป็นเพื่อนสนิทกับทิวาและเสือ

เสือกับทิวาแทบจะกินอยู่ด้วยกัน เพราะเสือเป็นเด็กวัด อยู่กับหลวงตาตั้งแต่เล็ก ๆ เสือติดตามพ่อมาทำงานที่นนทบุรี พ่อของเสือเป็นคนงานรับเหมาก่อสร้างบ้านตามโครงการต่าง ๆ แต่โชคชะตากลับโหดร้ายกับเสือ เสือต้องกำพร้าพ่อตั้งแต่อายุสิบขวบ เมื่อผู้เป็นพ่อได้กู้เงินนอกระบบ เพราะลำพังค่าแรงจากงานก่อสร้างคงไม่สามารถเติมเต็มและส่งเสริมให้เสือมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้ได้

เงินกู้นอกระบบมีอัตราดอกเบี้ยแพงแบบขูดเลือดขูดเนื้อ จนพ่อของเสื้อไม่สามารถจ่ายดอกได้ พ่อจึงคิดจะหนีไปตั้งหลักที่ต่างจังหวัด โดยฝากเสือไว้กับหลวงตาสักพัก แล้วจะกลับมารับโดยเร็วที่สุด แต่สุดท้ายพ่อของเสือก็ถูกดักยิงจนเสียชีวิต ตำรวจไม่สามารถตามจับตัวคนร้ายได้ แต่ทุกคนก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะคนที่ปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยแพง ๆ ได้มักมีนายตำรวจยศใหญ่อยู่เบื้องหลัง

แม้เสือจะเป็นเด็กที่เข้มแข็งพอ ๆ กับทิวา แต่เขาก็ยังเป็นเด็ก วันที่พ่อถูกยิงเสียชีวิต เสือร้องไห้ไม่หยุด ทั้งวันไม่ยอมกินข้าว จนทิวาต้องตามไปปลอบตามประสาเด็ก ๆ ทิวาเห็นเด็กผู้ชายด้วยกันร้องไห้คร่ำครวญหาพ่อก็พลอยตกใจไปด้วย เสือเกิดปีขาล ยามโกรธและเสียใจดวงตาจะแดงก่ำ ในงานศพพ่อของเสือ ทิวากับเสือและเพื่อน ๆ เด็กวัดอีกสามคนเข้าพิธีโกนหัวบวชหน้าไฟให้พ่อของเสือ

เสืออยู่ในภาวะโศกเศร้าสะเทือนใจ ร้องไห้ไม่หยุดแม้จะบวชเป็นสามเณร สร้างความหดหู่ใจแก่ผู้มาร่วมงานศพแทบทุกคน ที่น่าเวทนายิ่งก็คือ เสือไม่มีญาติมิตรที่ไหนมาช่วยงานศพเลย งานศพจัดอย่างเรียบง่าย ได้อาม่ากิมลั้งกับชาวบ้านละแวกนั้นที่สงสารเสือมาช่วยกันเป็นเจ้าภาพให้

ทิวารู้แต่เพียงว่าบ้านเกิดพ่อของเสืออยู่โคราช แต่เสือก็รู้สึกเจ็บปวดลึก ๆ ที่รู้ว่าแท้จริงแล้วพ่อของเขาเป็นลูกที่ปู่เก็บมาเลี้ยงอีกที ไม่มีโอกาสใด ๆ ที่จะติดต่อหรือตามหาเพื่อเรียกร้องให้พวกเขามาดูแลและอุปการะเสือ ดังนั้นหลวงตามหามนตรีจึงรับอุปการะเสือไว้เป็นศิษย์ก้นกุฏิตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา...

ต่อมาเมื่อทิวากับเสือและเพื่อนเด็กวัดต่างเติบโตเข้าสู่วัยรุ่น ทิวาได้เป็นประธานนักเรียนในระดับมัธยมต้น ทิวากับเพื่อน ๆ ไม่อาจทนเห็นกลุ่มเพื่อนเยาวชนในชุมชนติดยาเสพติด ทั้งยาอี ยาไอซ์ และที่หนักสุดคือยาบ้าได้ ทิวา เสือ และพี่ ๆ เพื่อน ๆ ในโรงเรียน รวมทั้งครูวิญญูผู้เป็นครูสอนพละ กลุ่มพ่อแม่ผู้ปกครองของนักเรียนที่ติดยาเสพติด และคณะครูฝ่ายปกครอง ได้รวมตัวกันประชุมลับ ๆ พร้อมกับกลุ่มนักเรียนที่เป็นคณะกรรมการนักเรียนทั้งระดับมัธยมต้นและมัธยมปลายทั้งหมด ว่าจะใช้กลยุทธ์ใดจึงจะสามารถดึงกลุ่มเยาวชนที่ติดยาเหล่านั้นกลับมาเรียนและเลิกยาได้เด็ดขาด

ต่อมาทุกคนรู้ถึงปัญหาที่เป็นจุดใหญ่ที่สุด คือการขาดความรักความอบอุ่นในครอบครัว วัยรุ่นและเยาวชนเหล่านั้นล้วนขาดที่พึ่งทางใจ ไม่ได้รับการเหลียวแลจากพ่อแม่ผู้ปกครองเท่าที่ควร สุดท้ายเมื่อเด็กถูกมองว่าหัวไม่ดี เรียนไม่เก่ง หรือมีความฝันที่จะเล่นดนตรี หรือกีฬาใด ๆ ก็ตาม กลับถูกมองว่าไม่สำคัญ และไม่ได้รับการสนับสนุนจากผู้ปกครอง

บางครอบครัวยิ่งเลวร้าย พ่อแม่ทะเลาะกันแทบทุกวัน ยิ่งไปกว่านั้นบางครอบครัวแตกแยก เด็กต้องไปอยู่กับญาติ ต้องไปอยู่กับครอบครัวใหม่ทางแม่หรือทางพ่อ เมื่อเด็กเริ่มมีปัญหาขาดความรักความอบอุ่น หรือปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมที่แปลกออกไปไม่ได้ จนไม่เหลือใครที่เข้าใจพวกเขา สุดท้ายก็ถูกชักจูงจากกลุ่มเพื่อนที่มีปัญหาเหมือนกันให้หันไปพึ่งพายาเสพติด จนบางคนต้องพบกับจุดจบอันน่าเศร้าเพราะเสพยาเกินขนาด หรือถูกทำร้ายร่างกายจนเสียชีวิต

ทิวากับเพื่อน ๆ และบรรดาอาจารย์ ตลอดจนพ่อแม่ผู้ปกครองพยายามร่วมมือร่วมใจใช้วิธีรักษาเยียวยาจิตใจนักเรียนที่ติดยาเหล่านั้น บางส่วนที่ติดยาอย่างหนัก ทางโรงเรียนได้ส่งตัวไปบำบัดที่สำนักสงฆ์ถ้ำกระบอก ซึ่งเป็นสถานที่บำบัดผู้ติดยาเสพติด ตั้งอยู่ที่เทือกเขาโปร่งปราบ ตำบลขุนโขลน อำเภอพระพุทธบาท จังหวัดสระบุรี เมื่อกลับมาก็ใส่ใจดูแลจิตใจเพิ่มขึ้น วิธีนี้เริ่มใช้ได้ผล เด็กและเยาวชนย่านปากเกร็ดเริ่มหันมาเล่นดนตรีและกีฬา ตามนโยบายของรัฐบาลที่ให้งบสนับสนุนส่งเสริมเยาวชนไทยได้มีอุปกรณ์กีฬาทุกโรงเรียน และมีกิจกรรมกีฬาสีที่พ่อแม่ผู้ปกครองมีส่วนร่วมมาเล่นกับลูกหลาน แม้แต่ครอบครัวที่หย่าร้างกันก็ขอให้มาพบปะเจอบุตรหลานในงานกิจกรรมครอบครัวอบอุ่น

แม้ด้อยโอกาสและมีครอบครัวไม่ครบสมบูรณ์ แต่เด็กกำพร้าอย่างทิวาและเสือก็สุขใจที่ได้เห็นเพื่อน ๆ ที่เลิกยาเหล่านั้นมีความอบอุ่นในใจเพิ่มขึ้น สำหรับตัวเขาเองแม้จะเหน็บหนาวใจอยากเห็นหน้าพ่อและแม่ก็ตาม ภัยของยาเสพติดเป็นภัยร้ายที่คุกคามจนเป็นภัยใกล้ตัวเข้าถึงครอบครัวได้โดยง่าย นโยบายต้านภัยยาเสพติด และวิธีเยียวยาจิตใจเด็กและเยาวชนเริ่มได้ผล จนเป็นเหตุให้นักการเมืองที่ชื่อปี๊ด ลูกชายเถ้าแก่โจวเริ่มไม่พอใจที่ยอดขายยาบ้า ยาอี และยาไอซ์ลดลงเกือบครึ่งหนึ่งของยอดขายที่เคยได้