บทนำ - Prologue

บทนำ

           ฝูงวิหคราตรีแผดเสียงร้องก้องป่า ก่อนกระพือปีกบินหายลับไป ผืนน้ำเวิ้งว้างเบื้องล่างดูราบเรียบสงบ ทว่าหมอกกลับหนาขึ้น ไอน้ำค้างเคลื่อนผ่านผิวหน้าของชายหนุ่มเป็นระยะ แต่กายของเขายังคงนิ่งไม่เคลื่อนไหว ห่างไม่ถึงช่วงตัวของชายหนุ่ม หญิงสาวนอนซมด้วยพิษไข้ ริมฝีปากซีดเผือดตัวสั่นเทา เขานำกิ่งไม้มาสานเข้าด้วยกันเป็นซุ้มขนาดเล็ก พอช่วยบังไม่ให้เธอสัมผัสกับน้ำค้างโดยตรง ชายหนุ่มใช้เสื้อของตนซับน้ำจากลำธารเล็กข้างแม่น้ำมาเช็ดตัวให้หญิงสาวหลายครั้งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย กระทั่งเสียงเพ้อด้วยพิษไข้แผ่วจางลง

           ไออุ่นจากมือของเขาส่งผ่านมือที่มีรอยฟกช้ำ หญิงสาวค่อย ๆ คลายออกและยกขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าที่มีเลือดเกรอะกรัง ชายหนุ่มค่อย ๆ ประคองแขนซ้ายของหญิงสาวลงแนบลำตัว ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยแววตาอันหม่นเศร้า

            “คุณเหม่ยลี่นอนพักเอาแรงอีกนิดนะครับ ผมจะพาคุณกลับบ้านให้ได้ ผมสัญญา”

            “ทิวา...” เสียงเรียกบางเบา กระนั้นยังตามด้วยรอยยิ้ม

            ฟ้าใกล้สาง ทิวาใช้กิ่งไม้จำนวนหนึ่งมัดรวมกันให้หนา และใช้เถาวัลย์เส้นใหญ่รัดแน่นกับท่อนแขนซ้าย เขาเหลือบมองพุ่มไม้ข้างลำธาร และเดินตรงไปพร้อมดาบซามูไรอันคมกริบ

            “ฉันพร้อมแล้ว เชิญลงมือ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหนักแน่น

             สิ้นเสียง มือสังหารทะยานจากแนวพุ่มไม้ ตรงเข้าหาทิวาทันที คนแรกจู่โจมด้วยดาบ ปลายดาบนั้นพุ่งเข้าหาร่างของชายหนุ่ม

            ทันใดนั้น! ปลายดาบที่หมายจะทะลวงคอหอยชายหนุ่มกลับถูกทำลายจังหวะความเร็วด้วยท่าแม่ไม้ของดาบไทยโบราณ ชายหนุ่มพลิกแพลงโดยใช้ศอกซ้ายเป็นเหมือนดาบข้างหนึ่ง เพื่อใช้ขวางและกันดาบคู่ต่อสู้เมื่อฟันลงมาอย่างแรง ส่วนดาบอีกข้างแทงย้อนขึ้นสู่ลำตัวของมือสังหาร แต่ไม่ได้หมายเอาชีวิตมือสังหาร เขาเพียงฟาดสันของดาบเข้าชายโครงของมือสังหารเต็มแรง

            ได้ผล! ในความเร็วและแรงของกระบวนยุทธ์เดียว ร่างในชุดดำทรุดลงกับพื้น ร้องด้วยความเจ็บปวด

            กิ่งไม้แม้เปรียบเสมือนโล่ป้องกันแขนเพียงใด เมื่อเทียบคมดาบซามูไรของมือสังหาร ยังเป็นรองนัก ทิวาจึงเลี่ยงบาดแผลนี้ไม่ได้เช่นกัน เหนือข้อศอกไม่ถึงคืบ แผลเป็นแนวยาวจากคมดาบ เลือดไหลลงข้อศอกของชายหนุ่ม กระทั่งหยดลงพื้น เขากัดฟันฝืนทนต่อไปไม่หวั่นวิตก

           อาวุธชนิดหนึ่งคล้ายตะขอ ปลายแหลมคมผูกด้วยโซ่เหล็ก มือสังหารคนที่สองกำลังฟาดลงมาจากข้างบน เหนือศีรษะของทิวาไม่กี่หลา ขณะร่างกายแทบไม่เหลือกำลังจะต้าน

          “ไม่ไหวแล้ว เราคงตายอยู่ตรงนี้แน่!” ทิวาขบกรามเค้นเสียง

           แขนซ้ายไร้สิ่งปกป้องใด ๆ อีก มือขวาแทบไม่เหลือแรงประคองดาบซามูไร ขณะสติกำลังเลือนราง

          ‘เมื่อถึงคราวคับขันถึงที่สุด เธอจงหล่อหลอมรวมจิตใจเข้ากับอาวุธให้เป็นดั่งดาบอาทมาฏ ให้ใช้ท่วงท่าคลุมไตรภพ หมายถึง สวรรค์ มนุษย์ นรก จำไว้ว่าเปรียบได้กับส่วนบน กลาง ล่างของคน ท่านี้สามารถปกป้องและกันทุกส่วนของร่างกาย ครูเลือกฝึกพวกเธอเฉพาะเวลากลางคืนเท่านั้น ฝึกสายตาให้ชิน ให้เหนือกว่าคนปกติ เพื่อให้เห็นแนวดาบได้ไวและอ่านทิศทางศัตรูออก แม้มืดเพียงใดก็ตาม’

            “ครูช้างเผือก”

ทิวาเอ่ยเสียงแผ่วเบา

เรี่ยวแรงแทบไม่เหลือ แม้ดาบซามูไรในมือยังหนักอึ้ง

             เสี้ยววินาทีนั้น อาวุธที่เรียกว่าตะขอเหล็กฟาดเข้ากระทบดาบดังสนั่น ที่สุดของชีวิตกับความตายที่รออยู่เบื้องหน้า ต่อให้เหลือแต่ร่าง วิญญาณย่อมไม่มีวันยอมแพ้!

              เกิดแสงสว่าววาบในชั่วพริบตาเดียว!

              “คุณเหม่ยลี่!” เสียงร้องเรียกดังลั่นครั้งสุดท้าย ก่อนร่างของทิวาและมือสังหารจะล้มซบผืนหญ้าแน่นิ่งไป

               ฉับพลัน! กลุ่มควันมืดทะมึนหนาทึบกำลังห่อร่างของหญิงสาวและกำลังจะกลืนหายไปกับหมอกควันดำมืดนั้น

               “เหม่ยลี่!” ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะดันกายขึ้นมาจากพื้นเฉลียงหลังบ้าน

              “เราฝันไปหรือนี่” น้ำเสียงหอบเหนื่อย

               ฟ้าสางแล้ว เขาทอดสายตามองไปบนผิวแม่น้ำเจ้าพระยาที่ราบเรียบ มีคลื่นกระเพื่อมไหวอยู่บ้างแต่ไม่มากนัก

               “กะทิ เจ้ารู้ไหม ฉันคงไม่ได้พบแสงอบอุ่นนั้นอีกแล้ว...”  

               สิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่ากะทิค่อย ๆ หมอบลงข้างลำตัวของชายหนุ่ม ใต้คางที่มีขนหนานุ่มขาวสะอาดถูกลูบไปมา

               กะทิส่งเสียงครางเบา ๆ ในลำคอ ชายหนุ่มหลับตาชั่วครู่ ก่อนจะมีเสียงสัญญาณเรียกจากหน่วยปฏิบัติการพิเศษของกรมตำรวจบนสมาร์ทโฟน

               “ผู้กองทิวา ภารกิจนี้ต้องปฏิบัติการร่วมกับตำรวจสากลของประเทศจีน ผมเชื่อมั่นว่าคุณและทีมจะทำสำเร็จ...หัวหน้าทีมตำรวจสากลของจีนคือผู้กองเสี่ยวเปย เพื่อนสนิทของคุณนั่นแหละ เขากับทีมจะมาถึงเมืองไทยเช้าวันนี้ พร้อมกับหน่วยปฏิบัติการพิเศษจากฮ่องกง ญี่ปุ่น และเวียดนาม เช้านี้คุณกับทีมเตรียมตัวเข้าประชุมใหญ่พร้อมพวกเขาตอนเก้าโมงเช้านะ”

                “ครับผู้การ” ทิวาตอบรับ

                หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทิวาก็เข้ามานั่งสวดมนต์ในห้องพระ ครู่ต่อมา ชายหนุ่มเข้าไปในห้องของอาม่า เขาค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกให้เฟยอิงและก้มลงกราบหญิงชรา ก่อนจะลุกขึ้นและเดินเบา ๆ ออกจากห้องไป

               “อาทิวา ลื้อจะไปทำงานแล้วใช่ไหม” เสียงของกิมลั้งดังขึ้น

               “ครับ อาม่านอนพักผ่อนก่อนเถอะครับ ยังไม่หายดีเลยนะ” ทิวาหันกลับมามองและตอบรับ

               “ลื้อทำงานหนักเหลือเกิน ครั้งนี้ไปนานไหมลูก”

               “ไม่นานครับ แล้วผมจะรีบกลับมา ฝากเฟยอิงด้วยนะครับอาม่า” ทิวาพูดขณะโอบกอดนางไว้

                 เขาค่อย ๆ ประคองอาม่าให้นอนลง ก่อนจะหันไปมองเฟยอิงที่นอนอยู่ข้างนาง ชายหนุ่มยิ้มและส่ายหัว เฟยอิงยังคงนอนขี้เซา ร่างสูงโปร่งก้มลงกราบอาม่าช้า ๆ ก่อนที่จะลุกยืนขึ้นอย่างองอาจ ดาวแฉกเป็นประกายอันทรงเกียรติประดับไว้บนบ่าทั้งสองข้าง ซึ่งทิวาเปรียบเหมือนยาหอมบำรุงจิตใจหญิงชรา เมื่อทิวามองเข้าไปในดวงตาของนาง ชายหนุ่มรับรู้เช่นนั้นเสมอมา

               “ทิวาไปทำงานก่อนนะครับอาม่า”

               “คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูกนะ คล้องพระกับตะกรุดแล้วใช่ไหม”

               “คล้องแล้วครับอาม่า” ชายหนุ่มยิ้มให้อาม่าอีกครั้งแล้วผละจากมา

              ทิวาเดินกลับเข้ามายังห้องของเขาอีกครั้ง ภายในห้องมีตู้โชว์ทำจากไม้สักทองกรุกระจกตั้งอยู่ ทำให้มองเห็นรอบด้าน เขามองทะลุเข้าไปยังปิ่นหยกสีเขียวมรกตที่ยังคงงดงามเช่นเดิม

             “ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” ชายหนุ่มรำพึง ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไปขึ้นรถ

             ทิวาขับรถโฟร์วีลออกจากหน้าเรือนไม้สีขาว เขามองกระจกหลังเห็นอาม่ายืนส่งอยู่ตรงประตูบ้าน ชายหนุ่มชะลอรถเพื่อจะได้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วชีวิตนี้เหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นรอยยิ้มที่แฝงความภาคภูมิใจในตัวเขา แม้อยู่ห่างจากประตูบ้านหลายเมตร ทว่าทิวายังคงมองเห็นความสุขในดวงตาของอาม่าได้ชัดเจน เขามองกระจกหลังอีกครั้ง ยังเห็นอาม่าทอดสายตามองตามท้ายรถ กระทั่งรถเคลื่อนตัวเร็วขึ้นและลับหายไปในที่สุด.......