บทที่ 6

เพลิงแห่งความเกลียดชังทิวากับเพื่อน ๆ เริ่มปะทุขึ้นในใจของนักการเมืองอย่างปี๊ด ยิ่งได้พบหน้าทิวาที่สถานีตำรวจ ปี๊ดยิ่งตะลึง ด้วยดวงหน้าและบุคลิกของทิวาละม้ายคล้ายกับคนคนหนึ่ง ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นหนามทิ่มแทงใจเขามาจนถึงทุกวันนี้ ยิ่งคิดยิ่งแค้นยิ่งเหมือนไฟที่กำลังโหมแรง

ปี๊ดจึงได้คิดหาหนทางทำร้ายทิวากับเพื่อนเรื่อยมา แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เพราะทิวา เสือ และเล้งได้รับการถ่ายทอดแม่ไม้มวยไทย รวมถึงการใช้อาวุธไทยโบราณทุกชนิดจากชายชุดขาวที่ได้เข้ามาช่วยชีวิตไว้ ซึ่งชายชุดขาวก็คือครูช้างเผือก เจ้าของค่ายมวยไทยที่เปิดอยู่ใกล้ ๆ กับวัดนั่นเอง ซึ่งหลวงตามหามนตรีจำได้ แม้ครูช้างเผือกจะปกปิดหน้าตาไว้ก็ตาม เนื่องจากคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

ในอดีตครูช้างเผือกเคยมีครอบครัวแสนอบอุ่น แต่ภรรยาพร้อมลูกสาวเสียชีวิตเพราะกลุ่มคนร้ายบุกเข้ามาในบ้านเพื่อตั้งใจมาฆ่าล้างแค้นครูช้างเผือก เพราะก่อนหน้านั้นครูช้างเผือกได้เคยช่วยเหลือหญิงสาวคนหนึ่งไม่ให้ถูกพวกคนร้ายข่มขืน และครูช้างเผือกจำเป็นต้องป้องกันตนเองจากพวกคนร้าย เลยพลั้งมือฆ่าลูกพี่ของพวกมันตาย เมื่อคนที่เหลือออกจากคุกมาก็เลยผูกใจเจ็บ และสืบจนรู้ว่าบ้านอดีตนักชกมวยไทยมีชื่ออยู่ที่ไหน

วันเกิดเหตุร้ายแรงที่สุดในชีวิตครูมวยช้างเผือก เป็นวันที่ครูมวยออกไปทำธุระเรื่องงาน คนร้ายได้บุกเข้ามาในบ้านหวังจะเอาชีวิตครูช้างเผือก แต่พบเพียงภรรยาและลูกสาวที่หน้าตาสะสวยทั้งคู่ กลุ่มคนร้ายที่เพิ่งออกมาจากคุกจึงเกิดอารมณ์เปลี่ยว ปรี่เข้าจับตัวทั้งแม่และลูกสาวหมายจะขืนใจ แต่ลูกสาวครูช้างเผือกได้รับการฝึกฝนมวยไทยจากบิดามาโดยตลอด จึงพยายามปกป้องแม่ของตน ทำให้คนร้ายไม่สามารถรวบตัวได้ กระทั่งหนึ่งในคนร้ายบาดเจ็บสาหัสลงไปนอนกับพื้น

ลูกสาวครูช้างเผือกใช้ดาบไทยป้องกันตัวและช่วยแม่ของเธอไว้ได้ จนคนร้ายบันดาลโทสะใช้ปืนกระหน่ำยิงทั้งสองแม่ลูกตาย จากนั้นก็หลบหนีไป ส่วนคนร้ายที่โดนดาบแทงที่ท้องก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ขาดใจตายตามสองแม่ลูกไป

หลังจากวันนั้น พลายเพลิงหรือครูมวยช้างเผือกก็เลิกชกมวยไทยและหายสาบสูญไปเกือบสิบปี ก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งและกลับมาเปิดค่ายมวยไทยอยู่ใกล้วัด

เมื่อหลายสิบปีก่อน พลายเพลิงหรือครูมวยช้างเผือกได้ชื่อว่าเป็นนักชกมวยไทยที่เก่งกาจที่สุด จนได้แชมป์มวยไทยบนสังเวียนลุมพินี โดยใช้ชื่อในวงการมวยว่า พลายเพลิง ส.รุ่งนพรัตน์ ครูมวยช้างเผือกได้กำชับทิวากับเพื่อนทั้งสองว่า อย่าเอาท่วงท่าแม่ไม้มวยไทยแบบดั้งเดิมไปอวดใคร ศิลปะแม่ไม้มวยไทยมีไว้ป้องกันตัวจากคนร้าย และช่วยเหลือผู้อื่นเท่านั้น

จากวันที่ครูช้างเผือกพบทิวาและเพื่อน ๆ เขาก็รู้สึกถูกชะตากับทิวาเหลือเกิน ทิวาเป็นเหมือนเพื่อนที่เขาคุ้นเคย และมีหลาย ๆ อย่างคล้ายเพื่อนเก่าของเขา แต่เขาไม่กล้าเปิดปากถามว่าทิวาเป็นลูกชายของเฟยหรือไม่ ตัวเขาเองอยากจะพิสูจน์สักครั้งเหมือนกัน

ทิวากับเสือต้องแอบมาฝึกปรือแม่ไม้มวยไทยที่ค่ายมวย จะให้หลวงตากับอาม่าล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาด ทั้งสองฝึกฝนอย่างหนักจนมีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งและรูปร่างกำยำขึ้นตามลำดับ จากวันจนครบปี ทิวากับเพื่อนเริ่มใช้อาวุธโบราณจนคล่องมือ รวมถึงศึกษาท่าแม่ไม้มวยไทยทุกท่าจนแตกฉาน

กระทั่งทิวากับเพื่อน ๆ เติบโตเป็นเด็กหนุ่มในระดับมัธยมปลาย ครูมวยช้างเผือกก็ตัดสินใจถ่ายทอดวิชาดาบอาทมาฏให้กับเด็กหนุ่มทั้งสาม เพราะเห็นว่าทิวา เสือ และเล้งมีพื้นฐานร่างกายแข็งแรงได้ที่แล้วจากการฝึกปรือแม่ไม้มวยไทยมา อีกทั้งเป็นเด็กที่มีจิตใจดีงาม มีความกตัญญู ควรค่าต่อการฝึกวิชาดาบอาทมาฏ ซึ่งเป็นวิชาดาบขั้นสูงสุดของไทย

ในยุคโบราณ ชายไทยจะถูกฝึกมวยไทยตั้งแต่เด็ก เมื่อฝึกถึงระดับหนึ่งจะได้รับการถ่ายทอดวิชาดาบ ที่ปัจจุบันเรียกว่า กระบี่กระบอง เมื่อได้รับคัดเลือกเป็นทหารแล้วจะทำการประลองหน้าพระที่นั่ง และเมื่อไรได้รับเลือกเป็นนักรบประกบฝีเท้าช้าง เมื่อนั้นจึงจะได้เรียนวิชาดาบที่รวดเร็ว รุนแรง และทรงอานุภาพที่สุดของไทย นั่นก็คือ อาทมาฏ ดาบองค์พระนเรศวร...

นุชนภาบินกลับมาเมืองไทยทันที เมื่อทราบว่าทิวากับเสือได้รับรางวัลเยาวชนดีเด่นจากนายกเทศมนตรี หลังจากมีส่วนช่วยทางการปราบปรามยาเสพติดในชุมชน ก่อนเข้ามาในงาน นุชนภาได้พบกับสัจจา ซึ่งตอนนี้ได้เลื่อนยศเป็นถึงผู้บัญชาการตำรวจภูธร กับครูช้างเผือกหรือพลายเพลิง ทั้งสามต่างตกใจทำอะไรไม่ถูก แต่นุชนภาตั้งสติได้รีบวิงวอนขอร้องทั้งสองว่า ขอให้เก็บเรื่องที่หญิงสาวเป็นภรรยาของเฟยไว้ก่อน และเธอก็ได้สารภาพกับสัจจาและครูช้างเผือกด้วยน้ำตาว่า เด็กที่ชื่อทิวาคือพยานรักของเธอกับเฟยนั่นเอง

นอกจากผู้การสัจจากับครูช้างเผือกจะไม่ตำหนินุชนภาแล้ว ยังแสดงอาการดีใจและโล่งใจ เพราะอย่างน้อยเพื่อนรักอย่างเฟยคงนอนตายตาหลับ สัจจาและครูช้างเผือกสัญญากับนุชนภาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ และจะรอคอยเวลาที่เหมาะสม ให้เธอเป็นคนเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดเอง

ภายในงาน นุชนภา ครูช้างเผือก ผู้การสัจจา อาม่ากิมลั้ง และหลวงตาร่วมแสดงความยินดีกับเด็กหนุ่มทั้งสอง โดยเฉพาะครูมวยช้างเผือกที่ถือว่าเป็นครูมวยของเด็กทั้งสามรู้สึกปลื้มใจกับคุณความดีของลูกศิษย์ทั้งสาม นอกจากการที่ทิวากับกลุ่มเพื่อนสามารถโน้มน้าวใจให้กลุ่มวัยรุ่นที่เสพยากลับตัวกลับใจมาเรียนหนังสือตามเดิมได้แล้วนั้น ทิวาก็ขออนุญาตอาจารย์ฝ่ายปกครองก่อตั้งชมรมแม่ไม้มวยไทย เพื่อไว้ถ่ายทอดแม่ไม้มวยไทยให้เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเอาไว้ป้องกันตนเองจากคนร้ายด้วย

ดูเหมือนว่าภัยยาเสพติดกำลังจะหมดไป แต่คลื่นใต้น้ำคือภัยร้ายที่สุด ช่วงเวลานี้นี่เองที่ทิวาได้รู้จักกับ เล้ง และได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทอีกคนในเวลาต่อมา เล้งเป็นเด็กหนุ่มที่เข้าไปพัวพันกับแก๊งขายยาอี จนต้องมาเผชิญหน้ากับเสือ เสือได้ต่อสู้ป้องกันตนเองจากเล้งพร้อมกับชายฉกรรจ์ที่เป็นแก๊งค้ายาอีนับสิบจนเรี่ยวแรงถดถอย ทิวาตามมาช่วยจนต้องต่อสู้กับเล้ง แต่ทิวาแข็งแกร่งกว่าจึงล้มเล้งได้ในที่สุด ก่อนจะจับตัวส่งให้ตำรวจ

ทิวาถูกชะตากับเล้ง จึงขอให้ตำรวจส่งตัวเล้งไปบำบัดกับหลวงตา หลังจากนั้นก็ให้บวชเพื่อแม่ และกลับตัวกลับใจกลับมาเรียนหนังสือ ในที่สุดเล้งก็กลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้งหลังจากได้อยู่ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ เล้งจึงได้เป็นทั้งลูกศิษย์ของครูมวยช้างเผือก และได้ถวายตัวเป็นศิษย์ก้นกุฏิของหลวงตาตั้งแต่นั้นมา

มีเพียงสิ่งเดียวที่อาม่ากิมลั้งและหลวงตาขอร้องกับทิวา เสือ และเล้ง คืออย่าริอ่านเป็นนักเลงเด็ดขาด จะซนอย่างไรก็ได้ แต่อย่าเอาชีวิตไปพัวพันกับเรื่องตีรันฟันแทงเด็ดขาด แต่ความกตัญญูของทิวาที่มีต่ออาม่ากับหลวงตา ก็ทำให้ทิวาโดนหลวงตาลงโทษด้วยการเฆี่ยนด้วยหวายอย่างหนัก เมื่อทิวาแอบขึ้นไปชกมวยไทยคาดเชือกรุ่นเยาวชนในงานประจำปีที่ทางวัดจัดขึ้น

ผลการชกปรากฏว่าทิวาก็ชกชนะคะแนนในนัดชิง ทิวาบอกหลวงตา ขอรับการลงโทษด้วยหวายแทนเพื่อนทั้งสองเอง ตัวเขารู้ดีว่าหลวงตากำชับเสมอ ว่าอย่าไปยุ่งกับการชกต่อยเด็ดขาด แต่เขาผู้เป็นคนที่หลวงตาไว้ใจที่สุดให้ดูแลหลาย ๆ เรื่องภายในวัด กลับทำให้หลวงตาผิดหวังเสียเอง

“เคยบอกแล้วใช่ไหม จะซนจะเที่ยวไม่ว่า หากไม่ออกนอกลู่นอกทาง แต่นี่ ริอ่านจะเอาดีทางนักเลง หลวงตากับอาม่าก็เคยพูดเคยบอก ทำไมทิวาเป็นเสียเอง อยากจะเป็นนักเลงขนาดนี้เชียวรึ! ถึงได้แอบขึ้นไปชกมวยคาดเชือกในงานบุญของวัด...รู้ไหมว่ามันอันตรายขนาดไหนหากพลาดโดนจุดสำคัญอย่างสมองเนี่ย แล้วที่ตั้งใจเล่าเรียนมามันก็สูญเปล่า กลายเป็นคนทุพพลภาพ แทนที่จะได้ตอบแทนบุญคุณอาม่าที่คอยเลี้ยงดูอุ้มชูเรามา กลายเป็นต้องให้อาม่ามาป้อนข้าว

ป้อนน้ำให้อีก บาปไหมทิวา...เฮ้อ...”

ฟั่บ! ฟั่บ! ฟั่บ!

เสียงไม้หวายฟาดกระทบร่างกายส่วนล่างของทิวาดังขึ้น และในครั้งที่สามนี่เองที่แรงหวดทำให้เนื้อบริเวณโคนขาปริแยก เลือดสด ๆ ไหลลงมาเป็นทาง ทว่าความเจ็บปวดไม่ได้เกิดจากแรงหวด และไม่ใช่ที่แผลซึ่งเลือดกำลังไหลซิบ หากแต่ความเจ็บเกิดขึ้นในใจจากคำพูดของหลวงตา ที่กระทบจิตสำนึกของเขาให้คิดตาม

หากเป็นเหมือนที่หลวงตาบอก เขาต้องกลายเป็นคนร่างกายพิการ ทำให้อาม่าต้องลำบากมาดูแลปรนนิบัติเขาชั่วชีวิต แทนที่จะเป็นเขาที่ต้องปรนนิบัติอาม่า ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาคงไม่มีโอกาสได้ตอบแทนพระคุณที่หาที่สุดไม่ได้ของอาม่าได้เด็ดขาด!