ไหนบอกพี่ชาย

วันต่อมา...

@ห้างสรรพสินค้าxxx

หนุ่มหล่อราวเทพบรรดาลปั้นแต่งย่างกายเข้ามาในห้างสรรพสินค้าชื่อดังย่านใจกลางเมืองโดยข้างๆ มีสาวสวยน่าตาสวยหวานเฉี่ยวยิ่งมองยิ่งสะกดทุกๆ สายตาให้มองดั่งต้องมนต์ ทั้งคู่ช่างดูเหมาะสมกันมาก ต้องเป็นลูกรักพระเจ้าแน่ๆ ถึงได้หน้าตาดีเกินหน้าเกินตาคนอื่นๆ ในที่แห่งนี้

"ขอโทษนะคะ ชุดนี้มีไซส์เอ็มไหมคะ"เสียงหวานใสเอ่ยถามพนักงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"มีค่ะรอสักครู่นะคะ"จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปหาสินค้า ส่วนเอวารินทร์ก็เดินเลือกชุดอื่นๆ ไปพรางๆ เพื่อรอพนักงานสาว

"นี่ นายจะเดินตามฉันไปถึงเมื่อไหร่ ทำไมไม่ไปเลือกของของนาย ต่างคนต่างเลือกแล้วค่อยไปเจอกันที่รถ"คำพูดของเธอทำเอาคนร่างสูงหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ ผู้หญิงนับร้อยนับพันต้องการที่จะให้เขาอยู่ข้างกายมากมาย จะมีก็แต่เธอที่เอาแต่ไล่เขา

"ชุดนี้สวยนะเหมาะกับเธอดี"อัครวินท์ไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูด แต่กลับทำเป็นเฉไฉหยิบชุดเดรสสีหวานๆ รัดรูปยาวไปถึงตาตุ่มมายื่นให้เธอแทน

"ฉันไม่ได้ไปบวชชีนะ ยาวขนาดนี้ใครจะใส่"เธอตอบสะบัดปลายเสียงพร้อมกับหยิบชุดนั้นไปแขวนไว้ที่เดิม

"ก็หัดใส่ยาวๆ บ้างสิ ชอบนักหรือไงใส่น้อยชิ้นให้พวกโรคจิตโลมเลียร่างกายน่ะ"

"ชอบสิ ไม่ชอบจะใส่หรอ"

"แต่ฉันไม่ชอบให้เมียฉันตกเป็นเหยื่อสายตาของคนอื่น!"เขารั้งเอวเธอเข้ามาแนบชิด พร้อมกับกระซิบที่ข้างใบหูของเธอให้ได้ยินกันแค่2คน

"ปล่อยนะ!"เธอดีดดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา เนื่องจากเริ่มมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอและเขาที่ดันมากอดกันไม่แคร์สายตาคนอื่นที่เดินไปมาเลย

อัครวิทย์ยอมถอยออกจากร่างบางที่แสนจะหอมหวานด้วยความเสียดาย แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบมองไปเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยแสนเซ็กซี่กำลังเดินผ่านหน้าร้านที่เขายืนอยู่ โดยข้างกายมีหนุ่มหล่อหน้าไม่คุ้นเดินจับมือกันไป และไม่ทันสังเกตเห็นเขา เขาขมวดคิ้วเป็นปมจากนั้นก็เดินตามทั้งคู่ไปเงียบๆ

เอวารินทร์เมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินตามใครบางคนไปก็รีบเร่งฝีเท้าตามออกไปห่างๆ ทีแรกกะว่าจะไม่สนใจแต่สมองกลับอยากรู้อยากเห็นซะนี่

"กัส ชุดนี้เหมาะกับกัสนะ"ปาริฉัตรหยิบชุดสูทหรูราคาแพงหูฉีกมาเทียบตัวหนุ่มหล่อตรงหน้า

"พี่ฉัตร มันไม่แพงเกินไปหรอครับ กัสไม่รับได้ไหม"หนุ่มหล่อหน้าใสกล่าวปฏิเสธ

"แพงพี่ก็จะซื้อ รับไปเถอะกัสพี่อยากให้"

"ขอบคุณมากครับ พี่ดีกับกัสอีกแล้ว แล้วแบบนี้จะไม่ให้กัสหลงรักได้ยังไง"หนุ่มหล่อหน้าใสกล่าวคำหวานพร้อมส่งรอยยิ้มกระชากใจให้สาวสวยรุ่นพี่อย่างปาริฉัตร

"ดีนี่ เอาเงินฉันมาปรนเปรอผู้ชาย!"เสียงดุดันกล่าวขึ้นข้างหลังทำเอาหญิงสาวสวยอย่างปาริฉัตรถึงกับหน้าเหวอไปในทันที

"ซัน ไม่ใช่อย่างที่ซันคิดเลยนะ"ปาริฉัตรพุ่งตรงเข้ามาคว้ามือหนาไปกุมไว้ ดวงตากลมโตเริ่มร้อนผ่าว

"นี่อะไรกันครับพี่ฉัตร ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?"ออกัสชายหนุ่มข้างกายเธอถามขึ้น ทำเอาเธอน้ำท่วมปากไม่รู้จะพูดยังไงกับทั้งคู่ จะบอกว่านี่เด็กเธอที่คบหากันเพราะเป็นคู่จิ้นในตอนนี้แล้วอัครวินท์เป็นเสี่ยก็คงจะไม่ได้

"กัสเดี๋ยวกลับไปก่อนนะ นี่รถพี่ขับกลับไปเลย"เธอบอกปัดพร้อมกับยัดกุญแจรถให้ชายหนุ่มข้างกาย

"ก็บอกไปสิว่าฉันเป็นผัวเธอ อ้อไม่กล้าสินะ"

"ไหนพี่ฉัตรบอกว่าพี่ชาย?"

"เขาก็บอกกูว่ามึงเป็นน้องชายเขาเหมือนกัน"อัครวินทร์เอ่ยบอกเพื่อตอกย้ำในความโง่ที่ถูกปั่นหัวทั้งตอกย้ำตัวเองและตอกย้ำไอ้หน้าอ่อนนี่

"ไปกันใหญ่แล้ว ซัน!"

"ทำไม! รับไม่ได้หรอ?"อัครวินท์เย้ยหยัน

"ซัน ฉัตรว่าเราไปคุยกันที่คอนโดเถอะนะ อายคนเขา"

"ไม่คุย แล้วต่อไปก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า ฉันน่าจะเชื่อพ่อแม่ ไม่น่าเชื่อคนแพศยาแบบเธอเลย เงินที่หมดไปก็ถือซะว่าเสียค่าโง่ก็แล้วกันนะ"เขากล่าวด้วยความโมโห จริงๆ ก็สงสัยมาสักพักแล้วล่ะ แต่แค่ยังไม่เจอกับตา ไม่คิดว่าวันนี้จะเจอกับตัวเห็นกับตาแบบนี้

"ซัน ฟังฉัตรก่อน!"มือบางเอื้อมมาจับแขนของเขาเอาไว้ ปากก็พร้อมจะอ้าเพื่ออธิบาย

พรึ่บ!

"เอามือสกปรกของเธอออกไป หมดหน้าที่ของเธอแล้ว"แต่ยังไม่ทันที่ซันจะได้แกะมือบางออก ก็มีมือบางของใครบางคนปัดมันออกให้เขาแล้วแถมยังจับมือหนาของเขามากุมเอาไว้อีก

"เอวา!"อัครวินท์เอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ไม่คิดว่าคนที่ตั้งแง่ตั้งงอนกับเขาจะยื่นมือเข้ามาช่วย

"ซัน! หมายความว่ายังไง?"ปาริฉัตรเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

"ก็หมายความว่าหมดเวลาที่ผัวฉันจะหาเศษหาเลยจากเธอแล้วไง ฉันปล่อยให้เล่นสนุกนานพอแล้ว คราวนี้ฉันจะเอาของของฉันคืน ของเล่นอย่างเธอไม่มีสิทธิ์อะไรกับของของฉันอีกต่อไปแล้ว"พูดจบเขาก็ลากแขนของชายตรงหน้าออกมาให้พ้นสายตาของผู้คนที่ต่างจับจ้องมาที่พวกเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น บ้างก็ยกมือถือขึ้นมาบันทึกภาพเอาไว้ เพราะยัยนี่เป็นดาราที่เพิ่งจะเข้าวงการแต่ก็ดันมามีข่าวฉาวคั่วกับนักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรงอย่างซัน อัครวินท์และนาย

ออกัสพระเอกรุ่นน้องหน้าใส หวังว่าพรุ่งนี้คงจะมีข่าวคาวให้เห็น

"แหม...แม่คุณ...หวงผัวก็เป็น"อัครวินท์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน แต่ก็นึกพอใจเป็นไหนๆ ที่เจ้าตัวออกโรงปกป้องเขา

"ปากดีแบบนี้ไม่น่าเข้าไปช่วย!"เอวารินทร์กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับสะบัดมือหนาออกจากมือเธอ แต่กลับสะบัดไม่ออกเพราะคนร่างสูงกำเอาไว้แน่น จากนั้นก็ยกขึ้นมาจูบที่หลังมือเพื่อตอบแทนคำขอบคุณ

จบกันซักทีสินะ ต่อไปก็ไม่ต้องมีพันธะใดๆ ให้ต้องห่วงแล้ว จะได้เดินหน้าตั้งรับกับสาวน้อยตรงหน้าอย่างสบายอกสบายใจเสียทีไม่ต้องคอยมารู้สึกผิดเพราะพ่วงสถานะแฟนอย่างปาริฉัตรมาให้ต้องคิดมากอีก

"หิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกัน"เอวารินทร์เอ่ยขึ้นแก้เขิน ที่อยู่ๆ ร่างสูงตรงหน้าก็มาจูบมือของเธอ

"แต่ฉันหิวเธอ"ยังไม่เลิกยียวนกวนประสาทอีก

"คิดเป็นเรื่องเดียวหรอ? ฝันไปเถอะย่ะ!"

"ถ้าฝันแล้วได้เธอฉันจะไปนอนเดี๋ยวนี้เลย"

"เลิกพูดบ้าๆ ได้แล้ว รำคาญ!"จากนั้นทั้งคู่ก็พากันเข้ามาในร้านปิ้งย่างทันที