เมื่องานเลี้ยงจบลงแขกผู้มีเกียรติทุกคนในงานก็ต่างแยกย้ายกันกลับ เหลือก็แต่ครอบครัวของเอวารินทร์และอัครวินท์ที่ยังคงอยู่เป็นกลุ่มสุดท้าย"สุขสันต์วันเกิดอีกทีนะคะคุณพ่อ"เอวารินทร์กล่าว"นี่ก็ดึกมากแล้ว พาน้องกลับบ้านเลยก็ได้ซัน""เอ่อ...วันนี้เอวาจะนอนคอนโดครับพ่อ พรุ่งนี้มีเรียนของอยู่คอนโด ถ้ากลับบ้านเดี๋ยวพรุ่งนี้จะวกไปวกมา""อ้อ งั้นหรอ งั้นก็ไปส่งน้องที่คอนโด แล้วอย่ารังแกน้อง ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่"อัครเดชคาดโทษเจ้าลูกชายตัวแสบ"อย่าดื้อกับพี่เขานะเราน่ะ"คุณหญิงพัชรินทร์ปรามลูกสาว"แม่~"ทำไมทุกคนต้องไว้ใจให้นายนี่อยู่กับเธอด้วย เจ้าเล่ห์ กะล่อน แถมยังหื่นกามอีก"ฝากน้องด้วยนะซัน ถ้าน้องดื้อจัดการได้เลยนะ แม่อนุญาต""แม่!"นี่ไง แม่นี่ตัวดีเลย เปิดทางให้คนแบบนี้มารังแกลูกสาวของตัวเองได้ยังไงกันนะ"ครับแม่ ผมจะดูแลน้องเป็นอย่างดีเลยครับ แม่ไม่ต้องห่วง ผมจะไปรับไปส่ง รับรองครับ"อัครวินท์ตอบพัชรินทร์อย่างสุภาพ แหมทำตัวเป็นลูกเขยที่ดี เอาหน้าชัดๆ อยากให้เห็นเบื้องหลังความร้ายกาจของอีตานี่เสียจริงๆ เธอกล่าวในใจจากนั้นทั้งคู่ก็ออกมาจากงานเลี้ยง ภายในรถที่เงียบอีกแล้ว มันชวนอึดอัดทุกครั้
เมื่อใกล้รุ่งสางอัครวินท์สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาเนื่องจากรู้สึกถึงความร้อนจนเหงื่อเขาออก ลำตัวและร่างกายที่แนบกันเกือบจะทุกสัดส่วนต่างก็ร้อนจนเหงื่อออกไปด้วย"เอวา...ทำไมตัวร้อนขนาดนี้"ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้เริ่มเป็นกังวลเล็กน้อย คิ้วหนาขมวดมุ่นจนแทบจะเป็นปม "ถึงกับไข้ขึ้นเลยหรอเนี้ย?"เขาพึมพำกับตัวเองจากนั้นก็รีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เอวารินทร์ที่ตอนนี้ร้อนลุ่มอย่างกับไฟ"อื้ม..."เธอเบี่ยงหน้าหลบความเย็นที่ปะทะใบหน้านวลด้วยความรำคาญ"เห้อ...ยัยแสบ...แค่นี้ทำเป็นใจเสาะไปได้"ปากก็บ่นไปแบบนั้นแหละ แต่มือก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หล่อนด้วยความเต็มใจ จากนั้นก็เอาเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขามาสวมใส่ให้แทน จะเอาเสื้อผ้าแฟนเก่ามาใส่ให้เดี๋ยวตื่นมาก็กลัวว่าจะอาละวาดอีก เอาแบบนี้แหละดีแล้วตลอดจนถึงเช้าร่างสูงไม่ได้นอนต่อเลย เนื่องจากร่างบางเอาแต่นอนละเมอ จนเขาอดห่วงไม่ได้ แถมต้องคอยเช็ดตัวให้อีก จนตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว เขาจึงลงไปหาซื้อข้าวและยามาไว้ให้ร่างบาง วันนี้เอวารินทร์ต้องขาดเรียนเนื่องจากไม่สบาย แล้วเขาก็ให้คนไปลาป่วยให้เธอแล้ว ดีหน่อยที่วิชานี้เป็นแค่วิชาบูร เลยไม่ได้
"แต่ฉันเหลือเงินก้อนสุดท้ายอยู่นะ เดี๋ยวตั้งใจทำงานแล้วบอกพ่อแม่ว่าเลิกกับยัยนั่นแล้วแม่คงให้เงินเดือนเหมือนเดิม อีกอย่างฉันเป็นถึงรองประธานฉันมีเงินเดือนจ่ายเธอก็แล้วกัน""เงินเดือนนาย พ่อนายบอกว่าโอนเข้าบช ฉันนะ""ว่าไงนะ!""ฉันรู้...ว่านายได้ยิน...ฮึฮึ"เธอหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ที่สามารถปั่นประสาทคนแบบเขาได้ แถมพ่อแม่ตานี่ยังไว้ใจเธอให้คุมประพฤติและการใช้เงินของเขาอีก"..."เขาถึงกับพูดไม่ออก พ่อนะพ่อ!"แต่ไม่ต้องเสียใจหรอกนะ นายจะทำอะไรก็เบิกจากฉัน ฉันจะเขียนรายงานพ่อนายว่าเอาไปใช้อะไร เท่าไหร่ ทุกการใช้จ่ายต้องผ่านฉันถ้าอนุมัติก็ได้ ถ้าไม่...ก็อดนะจ๊ะ...ที่รัก"คนตัวเล็กใช้นิ้วเชยคางเขาเบาๆ อย่างกวนๆ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา เนื่องจากยังคงอ่อนเพลียจากพิษไข้อยู่เล็กน้อย"อะแฮ่ม...สงสัยจะพูดมากไปหน่อย...หิวน้ำจังเลย..."เธอกล่าวลอยๆ พร้อมกับเอามือมาลูบลำคอเบาๆ"หึ่ย!...อย่าให้ถึงตาฉันนะ"อัครวินท์หงุดหงิดแต่ก็ยอมเดินไปรินน้ำใส่แก้วให้เธอแต่โดยดี "แสบนักนะ ได้ทีเอาใหญ่...ปล่อยให้ตายใจไปก่อน...ก็อยากจะรู้ว่าใครกันแน่ที่จะคุ้มกว่ากัน"เขายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อมีแผนร้ายแล่นเข้ามาในหัว
เอวารินทร์ย่างกายเข้ามาในคลับหลังจากที่การ์ดด้านนอกตรวจบัตรเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบเดินเข้าไปยังที่ประจำที่เคยจองไว้ตามเคย ครั้งนี้เธอเข้ามากับเกวรี ส่วนจีโน่จะตามมาสมทบทีหลัง วันนี้เธอมาในชุดเดรสเกาะอกสีดำสั้นจู๋ พร้อมกับโซ่สีทองคล้องแขนทั้งสองข้าง ชายกระโปรงแต่งด้วยขนฟุ้งฟิ้งสีเดียวกับชุด และส้นสูงสีดำ4นิ้วเพื่อเพิ่มความสง่างามยิ่งขึ้น ผมมวยต่ำปล่อยปอยผมเล็กๆ พอให้ดูหวานขึ้นตึก ตึก ตึก!เสียงส้นสูงกระทบกับพื้น ดึงดูดสายตายสุดหื่นกระหายหลายคู่ให้มองมาที่เธอ เอวบาง หุ่นสุดเซ็กซี่ยั่วยวนสะกดทุกสายตา"มิเกล เข้าไปรอในห้องก่อนเลยนะเดี๋ยวฉันตามไป ขอไปจัดการหัวขโมยก่อน"เอวารินทร์เอ่ยบอกเพื่อนรักอย่างเกวรีให้เข้าไปรอที่ห้องที่ได้จองกันเอาไว้ ก่อนที่จะปรายตาไปมองห้องซุปเปอร์วีไอพีอีกห้องที่มีสามหนุ่มกำลังนั่งคลอเคลียกับสาวๆ อยู่อย่างเพลินใจทันทีที่เปิดประตูเข้าไป สายตาก็มองไปยังหญิงสาวสุดเซ็กซี่ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ที่กำลังออดอ้อนออเซาะอัครวินท์ประหนึ่งว่าจะกินกันตรงนั้นอยู่ลอมล่อพลั่ก!"เห้ย!/เห้ย/เชี้ย!!"ทั้งสามหนุ่มเอ่ยอุทานออกมาพร้อมกันอย่างตื่นตกใจที่อยู่ๆ เอวารินทร์ก็เขวี้ยงกระเป๋าถือราคาแ
"มิเกล แกว่าฉันควรสารภาพรักกับเอวาดีไหม"จีโน่กระซิบถามเกวรี"อย่าเพิ่งเลย แกก็รู้ว่ามันต้องแต่งงาน แค่นั้นมันก็เครียดพอแล้ว"เกวรีเสนอ"พวกแกนินทาฉันอยู่หรอ?"เอวารินทร์หันมาถามเพื่อนระหว่างที่กำลังยกแอลกอฮอล์ในมือกระดกรอดเดียว"เปล่า! เอ้อ...เดี๋ยวฉันเทเหล้าให้แกดีกว่า"ว่าแล้วจีโน่ก็เติมเหล้าให้เธอ"ส่วนฉัน...ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ อย่าเพิ่งกินจนเมาล่ะเอวา""อืม...ไม่เมาหรอก"ผ่านไป20นาที"พอได้แล้วเอวา ไหนว่าอีกแก้วเดียวไง"จีโน่ยื่นมือไปแย่งแก้วเหล้าของเอวารินทร์มาถือไว้"จีโน่...เอามาน้าาาา""เสียงยานขนาดนี้...แก้วนี้ฉันกินแทนเอง...เช็คบิลด้วยครับ"จากนั้นจีโน่ก็เรียกเก็บตังค์ทันที"ยังไม่อยากกลับเลย""โอ๋ๆ ...ไว้วันหลังค่อยมากันใหม่นะ"จีโน่เอื้อมมือไปโยกศีรษะเพื่อนรักที่แอบรักเบาๆ อย่างเอ็นดู แววตาของเขาจ้องมองดวงหน้าสวยหวานซ่อนเปรี้ยวอย่างหลงไหล เมื่อไหร่กันนะ ถึงจะใจกล้าบอกรักสักที กลัวเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะเผลอไปหลงรักผู้ชายที่ต้องแต่งงานด้วย"ทำไมนายน่ารักกับฉันแบบนี้นะจีโน่"มือน้อยๆ เอื้อมมาจับแก้มของเพื่อนรักตรงหน้า ตอนนี้ใบหน้าหวานของเธออยู่ใกล้กับเขาแค่นิดเดียว หัวใจของชายหนุ่
อัครวินท์ขับรถเข้ามารอเอวารินทร์อยู่หน้าตึกคณะบริหารที่เธอเรียน เพียงไม่นานเธอก็เดินออกมาพร้อมกับผู้ชายคนเมื่อคืนที่ไปคลับกับเธอ ใบหน้าหล่อนั้นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจกับท่าทีที่ดูเหมือนจะพออกพอใจยิ้มหวาน หัวเราะร่าของเธอ เป็นรอยยิ้มที่เขาแทบจะไม่ค่อยเห็นมันเลยด้วยซ้ำ"ทำไมมาช้าจัง แล้วไอ้นั่นเป็นใคร ทำไมถึงได้ออกมากับมัน"เมื่อร่างบางเปิดประตูรถเข้ามานั่งประจำที่ข้างกายเขา เขาก็ถามขึ้นด้วยเสียงไม่พอใจทันที"แฟน...""ไปเลิกกับมัน!!""ไม่! แฟนฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องเลิก"เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยใส่ใจนัก จากนั้นก็กอดอกแล้วหลับตาลงทันทีเพื่อตัดปัญหาการมีปากเสียงกับเขา"จิ๊!"เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหงุดหงิดกับท่าทีที่ไม่เอ็นจอย "ทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย อยู่กับฉันมันอึดอัดขนาดนั้น ทีกับผู้ชายคนอื่นล่ะยิ้มหน้าระรื่นเชียว"เขากล่าวประชดประชัน พูดมาแล้วก็หงุดหงิดเสียนี่"ฉันไม่ชอบที่สุดคือผู้ชายพูดมาก"เธอกล่าวทั้งที่ตายังหลับอยู่ เธอเหนื่อยที่จะต้องทะเราะ แล้ววันนี้ทั้งวันเธอทำงานจนหัวปั่น คงไม่มีอารมณ์มาสู้รบปรบมือกับเขานักหรอก "ฉันเหนื่อย ถ้าจะชวนทะเราะฉันจะกลับเอง""เหนื่อย? ไปทำอะไรกัน
"ฮึก..."หลังจากที่ร่างบางจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยแววตาเศร้าๆ ทำเอาเขาที่กำลังตรวจเช็คเอกสารละสายตามามองเธอแทน"เธอเป็นอะไร?""อึก...ฉัน...ฉันปวดท้อง""มีถุงน้ำร้อนไหม"จากนั้นเขาก็วางเอกสารลงและเดินไปประคองเธอให้มานั่งที่โซฟา จากนั้นก็เดินหายไป และออกมาพร้อมถุงน้ำร้อน "เอาแนบไว้มันช่วยได้ แล้วนี่โกโก้ร้อน...ดื่มสิจะได้ไม่เครียด"เขาก็ยื่นแก้วให้เธอแล้วก็เดินมานั่งเซ็นต์เอกสารต่อเอวารินทร์มองการกระทำของร่างสูงตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ไหววูบ ไม่รู้ทำไมแต่เขาทำให้มันรู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกดีมากจริงๆ กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำให้เธอนั่งจิบโกโก้ร้อนอยู่บนโซฟา และมองเขานั่งเซ็นต์เอกสารอยู่บนโซฟาตรงกันข้าม จากนั้นไม่นานเธอก็เผลอหลับไปใบหน้าสวยหวานปนเซ็กซี่นั้นทำให้เขาต้องเผลอแอบมองอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว เวลาเธอหลับก็อย่างที่บอกมันน่ารักจนละสายตาไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลย และครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาจ้องมองเนิ่นนาน นานจนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นถึงเรียกสติของเขาให้หลุดออกจากห้วงภวังค์~เสียงโทรศัพท์~"ครับแม่"[ตาซัน...ทำอะไรอยู่]"นั่งเซ็นต์เอกสารอนุ
“พร้อมย้ายเข้ามาเมื่อไหร่ก็บอกนะ เดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องมาช่วยย้าย” อัครวินทร์กล่าวด้วยท่าทีสบายๆ“ไว้ทำโปรเจคเสร็จก่อนค่อยว่ากันอีกทีนะคะ”“จริงๆ พี่สั่งให้คนย้ายให้เลยก็ได้นะ เอวาก็รอมาอยู่อย่างเดียวก็ได้”“แต่เอวาก็ต้องเก็บของเองอยู่ดี อีกอย่างก็ไม่ได้จะเอาของมาหมดสักหน่อย เผื่อวันนึงเราแต่งงานกันแล้วไปกันไม่รอด ก็ต้องย้ายไปย้ายมาอีกน่ะสิเหนื่อยตายเลย”“เหอะใครมันจะไปยอมหย่า อยากหย่าก็หย่าไปคนเดียวสิ” ร่างสูงกล่าวนอยๆ“...”“นี่ยังไม่แต่งกันเลย ก็คิดจะหย่ากันแล้ว เธอรังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยหรือไง”“เดี๋ยวนะ นายเองไม่ใช่หรือไงที่ไม่อยากแต่งงานกับฉัน อีกอย่างเราไม่ได้รักกันสุดท้ายก็ต้องเลิกกันอยู่ดี แล้วตั้งแต่แรกนายเองไม่ใช่หรอที่ปั่นหัวฉันไม่อยากแต่งกับฉันน่ะ” เธอกล่าว แล้วนี่เป็นบ้าอะไรของเขาอยู่ๆ ก็มาดึงดราม่าใส่เธอเฉยเลย เธอก็แค่เซฟตัวเองมันผิดตรงไหนกัน“เธอไม่รักฉันบ้างเลยหรอ ที่ผ่านมาที่ฉันทำดีกับเธอก็ไม่รู้สึกดีเลยหรอ”“อ่ะดึงดราม่าอีก ประสาทกลับหรอ เมื่อก่อนนายแกล้งป่วนฉัน เพิ่งจะมาทำดีกับฉันเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ทำอย่างกับทำดีด้วยเป็นปี” เธอตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก เพราะคิดว
"ทำอะไรกัน!!"เสียงเข้มดุดันของคิมหันต์เอ่ยขึ้น"อาคิม...ช่วยปลื้มด้วย...ยัยบ้านี่จะดึงหูปลื้มขาดแล้ว""กังหัน...ทำไมไม่ห้ามน้อง..."คิมหันต์ตวัดสายตาไปยังลูกสาวของตัวเองที่นั่งนิ่งมองเหตุการณ์ด้วยท่าทางชิวๆ ก่อนจะไหวไหล่ให้ผู้เป็นพ่อเบาๆ"ป๊า...ก็น้องแค่แหย่กันเล่นเอง...""อัญชัน...ปล่อยปลื้ม!"อัญชันได้ยินดังนั้นก็ปล่อยมือออกจากหูของปราบปลื้มทันที แต่ก็ส่งท้ายด้วยการบิดแรงๆก่อนปล่อย"โอ้ย!...นี่ยัยบ้า...มีส่งท้ายด้วยหรอ!!"ปราบปลื้มโวยวาย"ป๊า...อย่าไปดุน้องสิ!!""กังหัน...หนูเป็นพี่...จะปล่อยน้องตีกันแบบนี้ได้ยังไง?"คิมหันต์ดุลูกสาว ที่นับวันๆยิ่งทำตัวเหมือนเขาในเมื่อก่อนทุกที และเนื่องจากเป็นลูกสาวคนเดียว เลยทำให้เธอทำอะไรตามอำเภอใจ ไม่สนใจอะไร เหมือนกับเขาไม่มีผิด แต่แตกต่างกันคือคิมหันต์มีน้อง และถูกพ่อกดดันตั้งแต่เด็ก พอมีลูกเขารู้ว่าความกดดันมันคือผลร้าย มันไม่มีความสุขเขาจึงเลี้ยงลูกที่ค่อนข้างตามใจ และผลก็อย่างที่เห็น กังหันเป็นเด็กน่ารักก็จริง แต่เธอไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่ แถมการใช้ชีวิต การวางตัวต่างๆค่อนข้างที่จะห้าวหาญ ไม่อ่อนหวานเหมือนเด็กผ
"ป๊า...ไม่ไปได้ไหม...อชิไม่อยากไป...ป๊าจำไม่ได้หรอว่าเด็กนั่นน่ะชอบกัดหูผม...ต่อไปนี้ผมจะไม่เอาหูผมไปเสี่ยงอีกแล้ว"อชิหัวชนฝาเมื่อซันและเอวาบังคับให้ลูกไปกินข้าวบ้านเพื่อนรักของเขา ที่วันนี้มีนัดรวมแก๊งวายร้ายของซัน"ก็เพราะอชิไปหอมแก้มน้องไง...น้องถึงได้กัดแบบนั้น"ซันอ้างเหตุผลกับลูกชาย ไม่ว่าจะไปกี่ครั้งก็มักจะไปฉวยโอกาสหอมแก้มกังหันทุกที และรายนั้นก็ชอบกัดหูอชิตลอด แล้วนี่ผ่านมาเป็น10ปีแล้ว ก็คิดว่าลูกคงไม่ได้ฝังใจอะไร"ยังไงก็เถอะป๊า...ชิไม่ไป...ชินัดสาวไว้...ป๊าไปกับอัญชันและกัน...อัญชันฝากดีดหูยัยเด็กกังหันให้พี่ด้วยนะเข้าใจไหม"พูดจบอชิก็เดินไปควงกุญแจรถสปอร์ตออกจากบ้านไป"หัวรั้นได้ใครวะเนี่ย"ซันเอ่ยกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ อย่างระอากับลูกชายหัวดื้อคนนี้"ผลผลิตของตัวเองทั้งนั้น...อย่าบ่น!!"เอวาเสริมขึ้นก่อนจะจับมือลูกสาวแล้วเดินไปรอที่รถตู้@คฤหาสน์คิมหันต์"สวัสดีค่ะคุณอาคิม...สวัสดีค่ะอามิเกลคนสวยของหนู""อุ้ย...อัญชันของอาปากหวานจริงๆ"มิเกลเอ่ยทักหลานสาวคนสวย ก่อนจะหันไปหาลูกสาว "กังหัน...""เอ่อ...สวัสดีค่ะอาซัน อาเอวา.
ตกเย็น...หนุ่มหล่อหน้าทะเล้น นั่งมองสาวมัธยมปลายเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยสายตาอย่างกับเสือที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ"เฮ้อ...กระชุ่มกระชวยดีจริงๆ เลย...อื้อหืม...นมอย่างใหญ่...หน้าประถมนมมหาลัยสัส!!"อชิอุทานขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ลดระดับกระจกรถสปอร์ตคันหรูลง ใบหน้าหล่อเหลาที่สวมใส่แว่นกันแดดแบรนด์ดังนั้น ทำเอาสาวๆ มองเหลียวลงกันไปตามๆ กัน หึ! แค่เช็ดเรทติ้ง เขาคิด ก่อนจะปิดกระจกขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องสาวของเขากำลังวิ่งมาที่รถยนต์ของเขา"พี่ชาย~"เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าใส ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่ารักและมีเสน่ห์น่ามองเอามากๆ"อย่ายิ้ม...เดี๋ยวผู้ชายชอบ!!"อชิดุน้องสาว "รีบขึ้นมาเลย...เร็วๆ"ก่อนจะเร่งให้เธอรีบขึ้นมาบนรถ เพราะดูเหมือนจะมีหนุ่มๆ รุ่นราวคราวเดียวกับน้องสาวเขาจับจ้องมองอยู่ไม่วางตา และสายตาพวกนั้น เขาย่อมรู้ดี เพราะเขาเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"มองอะไรของพวกมึง...อย่ามายุ่งกับน้องกู...เข้าใจ๊?"อชิประกาศกร้าวเสียงดัง พร้อมกับส่งสายตาดุดันไปที่หนุ่มๆ จนไม่กล้าที่จะสบตากับเขาเลย"พี่อชิ...ไปพูดแบบนั้นทำไมเนี้ย...เขา
5ปีต่อมา..."อชิครับ...มาหามี้มา"เอวาเรียกลูกชายวัย4ขวบเศษให้วิ่งมาหา จากนั้นเด็กน้อยที่หน้าตาน่ารักถอดแบบผู้เป็นพ่อก็วิ่งมากอดเธอทันที"มี้...อชิอยากกินทุเรียนคร้าบบบบ"เสียงใสๆ เอ่ยบอกผู้เป็นแม่ แน่ล่ะตอนเธอท้องซันกินแต่ทุเรียนแต่พอเลิกแพ้ท้องแทนเธอทุเรียนก็ไม่คิดจะแตะอีกเลย ส่วนลูกชายสุดหล่อออกมาก็โปรดปราณทุเรียนเอามากๆ ด้วย"แต่วันนี้อชิทานไปเยอะแล้วนะครับ...ไว้วันหลังน้า...เดี๋ยวมี้ซื้อให้...วันนี้เราไปเยี่ยมน้องกังหันกันนะครับ""แต่อชิอยากมีน้องเป็นของตัวเองนะครับมี้""งั้น...อชิต้องไปบอกป่ะป๊าซันแล้วนะครับ...นู้นไงมาพอดีเลย"เอวาเอ่ยบอกลูกชายพร้อมกับพยักหน้าไปหาคุณพ่อสุดหล่อแม้จะเข้าเลขสามแล้วแต่ก็ยังคงความหล่อเหลาไม่สร่าง แถมยังฟิตทุกคืนไม่รู้ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนนักหนา"ไงครับตัวแสบของป๊า...วันนี้กวนมี้หรือเปล่าครับ"ซันสวมกอดลูกชายที่วิ่งเข้าไปกอดต้อนรับผู้เป็นพ่อที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงาน แล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างออดอ้อนอีก "อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรครับหื้ม?""อชิอยากมีน้องครับป๊า"เสียงใสของเด็กชายเอ่ยขึ้น ทำเอาคุณพ่อตาลุกวาวเลย แบ
"อื้ม...พะ...พี่ซัน..."เสียงร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่า"รอบเดียว...รอบเดียวจริงๆ ครับ"ร่างสูงตอบเสียงแหบพร่า มือหนากอดร่างเล็กแนบแน่น"เชื่อไม่ได้ค่ะ...อ๊าส์"ริมฝีปากหนาพรมจูบไปตามลำคอระหงของร่างบาง มือหนาค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออก จากนั้นก็ค่อยๆ เดินต้อนให้เธอเดินถอยหลังไปที่ปลายเตียงเอวาค่อยๆ นั่งลงที่ปลายเตียงขณะที่ปากของทั้งคู่ก็ยังคงจูบแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน เพียงไม่นานร่างเล็กก็เปลือยเปล่า ส่วนซันเองก็ไม่ต่างกัน เขาไม่รอช้าจับขาเรียวตั้งขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นตวัดเลียกลีบกุหลาบของเธอ ทันทีที่ลิ้นร้อนค่อยๆ แตะลงไปสะโพกมนก็เด้งรับสัมผัสนั้นอย่างลืมอาย นิ้วหัวแม่มือบดบี้ลงบนติ่งสวาทเบาๆ"อ๊ะ...พี่ซัน~"เสียงหวานหูของร่างเล็กพร้อมกับร่างที่ดิ้นพล่านไปด้วยความเสียวนั้นสร้างความพึงพอใจให้ร่างสูงเป็นอย่างมาก ลิ้นของเขายังคงซอกซอนไปทุกซอกทุกมุมจนทั่วทั้งกลีบงาม ทำเอาร่างเล็บิดเร้าอย่างทรมาน"อื้ม..."เสียงครางของเธอยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ และบิ้นร้อนก็รัวเร็วขึ้นราวกับกั่นแกล้งให้เธอขาดใจจากนั้นไม่นานร่างเล็กก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยน้ำหว
1เดือนต่อมา...งานรับปริญญาเอวา..."ยินดีด้วยน้าพี่รหัสคนสวยของหนู"หญิงสาวหน้าใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโตยื่นให้บัณฑิตคนสวย ที่มีพวงมาลัยคล้องคออย่างกับนักการเมือง"ขอบใจจ้าน้องรหัสคนสวยของพี่"เอวาส่งยิ้มให้น้องรหัสของตัวเองแล้วถ่ายรูปตามซุ้มต่างๆ ที่ทางมหาลัยจัดไว้เพื่อถ่ายรูป"ยินดีด้วยนะครับบัณฑิตคนสวยของพี่"ซันเองก็ไม่น้อยหน้ายื่นร่มที่ทำจากแบงค์สีเทาให้ภรรยาคนสวย ดอกไม้ที่เป็นแบงค์สีเทาอีกช่อโต ยังไม่หมดแค่นั้นพวงมาลัยที่สั่งทำจากแบงค์สีเทายาวจนเกือบจะลากพื้นบดบังพวงมาลัยของคนอื่นจนน่าหมั่นไส้"สามีดีเด่น!! แบ่งให้ฉันบ้าง"มิเกลเอ่ยแซวความเว่อร์ของสามีเพื่อนที่ดูออกนอกหน้าสุดๆ"จะไปแบ่งของเขาทำไม วันนี้ขึ้นเตียงกับฉันสิเดี๋ยวให้เลย10ล้าน"คิมหันต์เอ่ยบอกมิเกลพร้อมกับโอบเอวเธอเบาๆ"ไม่ต้องมาอิจฉาฉันเลย ได้ข่าวของขวัญรับปริญญาแกนี่ได้เกาะส่วนตัวทางภูเก็ต เยอะกว่าฉันอีกมิเกล"เอวาแซวคืน"เอวาร้อนไหม"ซันเอ่ยถามภรรยาคนสวยที่เริ่มจะมีเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าสวย จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อให้เธออย่างอ่อนโยน ส่วนมืออีกข้างก็ถือร่มให้เธ
อ๊วก~"พี่ซัน!!...ทำไมอ้วกหนักขนาดนี้คะ..."ร่างบางที่ตื่นนอนเพราะเสียงอาเจียรของสามีนั้นรีบลุกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อลูบหลังให้เขาด้วยความเป็นห่วง"อยากกินทุเรียน..."ร่างสูงกล่าวเสียงเบาๆ ราวกับคนจะหมดแรง"ดะ...ได้ค่ะเดี๋ยวเอวาไปซื้อให้เดี๋ยวนี้เลย!!"ร่างเล็กเตรียมตัวจะหมุนออกไปด้วยความเร็วนั้นถูกมือหน้าคว้าเอาไว้ซะก่อน"ไม่เอา...ท้องอยู่นะจะไปคนเดียวได้ไง?"ซันเอ่ยขึ้น"แม่กับพ่อกำลังจะมา...เดี๋ยวพี่ฝากแม่กับพ่อซื้อมาให้ก็ได้"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน แล้วลุกขึ้นเต็มความสูง มือหนาลูบศีรษะ เล็กเบาๆ ขากนั้นก็เลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปซุกไซร้ และสูดดมกลิ่นกายของเธอราวกับมันเป็นยาหอมแก้วิงเวียน"อ๊าส์...ชื่นใจ...หายแล้ว...""หายง่ายแบบนี้เลยหรอคะ?"ร่างเล็กเอ่ยถามตาแป๋วด้วยความสงสัย"หายแล้ว...ไม่รู้ทำไมแค่ได้กลิ่นตัวเอวาอาการก็หายไปเลย...สงสัยเวลาไปไหนมาไหนคงต้องพกเอวาใส่กระเป๋าไปด้วยแล้วมั้งครับ"ซันเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อร่างบาง ทำเอาร่างเล็กระบายยิ้มกว้างออกมา"เอวาไม่ใช่หมานะคะ""ใครว่าเป็นหมาล่ะครับ...เอวาเป็นกระต่ายน้อยของพี่ต่
"...ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด!""อะ...เอ่อ...ไม่ได้ตกลงกันเรื่องนี้เลยนะคะพี่ซัน...ทำไมเจ้าเล่ห์แบบนี้ล่ะ"แต่มีหรือที่คนร่างสูงจะสนใจ เขาไหวไหล่ด้วยท่าทีกวนๆไม่สนใจ"ช่วยไม่ได้นี่ครับ...เอวาบอกเองว่าทุกอย่าง...เพราะงั้น...ถอดครับ!"ปลายเสียงเน้นหนัก แต่กลับแหบพร่าจนร่างบางรู้สึกขนลุกซู่ เมื่อเขาก้มลงมาพูดข้างใบหู พร้อมกับเป่าลมร้อนๆใส่เธอปิดท้ายเพื่อหยอกเย้าร่างเล็กฟู่ว!ร่างเล็กสะดุ้งโหยงกับความกวนของร่างสูง เขามันคนเจ้าเล่ห์ ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว"ที่บ้านไม่ได้หรอคะ...นี่มันโรงพยาบาลนะ...พรุ่งนี้ก็..."&n
ตึกตึกร่างบางวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังด้วยความร้อนใจ ทันทีที่คิมหันต์โทรไปหาเธอ เธอก็รีบลุกจากเตียงมาทั้งที่อยู่ในชุดนอน โชคดีหน่อยที่เป็นชุดนอนขายาวแขนยาว"พี่คิมคะ...พี่ซันเป็นอะไรคะ?"เอวาถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจ"ไม่รู้เลยครับ...รอไอ้ปราณออกมาเดี๋ยวก็น่าจะรู้"คิมหันต์ตอบ สีหน้ากังกลไม่ต่างจากคนตัวเล็กที่เดินวนไปวนมาด้วยความร้อนใจราวกับเสือติดจั่นแกร๊ก!ผ่านไปได้ไม่นานปราณก็ออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยชุดกราวด์สีขาวสะอาดตา เสริมบุคคลิคให้เขายิ่งดูหล่อขึ้นไปอีกเป็นกอง จากที่ปกติจะใส่เชิ้ตเข้าร้านเหล้า เป็นลุคหนุ่มเพลย์บอยซึ่งขัดกับลุคคุณหมอตอนนี้"พี่ซันเป็นอะไรคะพี่ปราณ!"เสียงเอวาเอ่ยถามขึ้นคนแรก"เท่าที่ดูอาการไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยนะ...เอวาไม่ต้องกังวล...มันแค่เครียด...พักผ่อนน้อยด้วย...ช่วงนี้เห็นเหมือนไม่ค่อยกินข้าวด้วยใช่ไหมร่างกายเลยทรุดโทรมลง...เดี๋ยวพี่จะให้เข้าน้ำเกลือนอนดูอาการก่อน...ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงก็กลับบ้านพรุ่งนี้ได้เลย"ปราณอธิบายอาการเบื้องต้นให้เอวาฟังด้วยน้ำเสียงสุภาพ"ค่ะ...คือ...เอ่อ..."เธออึกอักเพราะสาเ