ผู้หญิงของฉัน

หลังจากที่รับประทานอาหารกันจนเสร็จ ทั้งคู่ก็กลับมาที่คอนโดและอาบน้ำแต่งตัว อัครวินท์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อน ชุดของเขาคือเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยสูทสีครีมเข้าคู่กับกางเกงสแลกซ์สีเดียวกัน เขานั่งเลื่อนจอสี่เหลี่ยมรอเอวารินทร์อยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่นไปพรางๆ

จากนั้นไม่นานเธอก็เดินออกมาด้วยชุดปาดไหล่สีครีมวิบวับความยาวแค่หน้าขา ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนสวย ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพงที่แต่งเติมไม่จัดมาก ลำคอระหงสวมสร้อยทองคำขาวที่มีจี้รูปหัวใจสองดวงคล้องกัน ล้อมรอบด้วยเพชรน้ำงามหายาก

เมื่อเอวารินทร์เปิดประตูออกมา อัครวินท์ก็ระสายตาจากโทรศัพท์ขึ้นมามองเธอ สายตาคมกริบกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่เธอสวยราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายก็ไม่ปาน สวยจนเขาระสายตาจากเธอไม่ได้ เหมือนถูกมนต์สะกดเอาไว้ให้มองอยู่อย่างนั้นเป็นนาที จนร่างบางที่ถูกจ้องมอง ต้องกระแอมออกมาแก้เขิน

"อะแฮ่ม!"สติของร่างสูงกลับมาแต่เมื่อมองดูอีกทีก็ต้องขมวดคิ้วทันที เพราะนอกจากจะโชว์ไหล่ หน้าอกอวบอิ่มนั้นแล้ว มันยังสั้นจนเวลาก้มมองเห็นถึงไหนต่อไหน ไม่รู้ว่าจะใส่สั้นอะไรนักหนา หน้าหงุดหงิดชะมัด!

"นี่เธอจะใส่สั้นไปไหน ไม่เห็นจะสวยเลย"เขาบอกเธออย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

"ฉันโตแล้ว แล้วอีกอย่างมันไม่ได้สั้นขนาดนั้น"ร่างบางเถียงก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าถือใบหรูที่ราคาแพงหูฉีกออกมาจากตู้กระจก

"...อึก"เขากลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ที่ต้องทนเห็นขาขาวๆ เนียนๆ โผล่พ้นกระโปรงสั้นๆ ของเธอ หุ่นงามสะโอดสะองมันยิ่งทำให้เขาอยากจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัวตอนนี้และเดี๋ยวนี้เลย สายตาคมกริบมองร่างบางทะลุเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่สวมใส่พร้อมกับจินตนาการถึงตอนร่างบางเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง มันชวนให้เขาคิดเตลิดและลามกไปไกลจนต้องสบัดหัวเพื่อไล่ความคิดลามกของตัวเองออกแรงๆ

"แล้วนี่จะไปกันได้หรือยัง?"

"เอวา ไปเปลี่ยนชุด!"พอพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ก็ต้องดุเธอเสียงเข้มให้เธอไปเปลี่ยนแทน

"จะบ้าหรอ ฉันซื้อมาแล้ว ไม่เอาไม่เปลี่ยน"เธอยืนกรานเสียงแข็ง

"งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอนะ ถ้าเกิดฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้ก็อย่ามาว่าฉันนะ!"พูดจบเขาก็เดินไปคว้าร่างบางเข้ามากอด กลิ่นกายหอมๆ โชยให้ได้กลิ่นจนต้องรีบสูดเข้ามาจนเต็มปอด มันยิ่งดึงดูดให้เขายิ่งความคิดเตลิดเปิดเปิงเข้าไปอีก

"นี่! อย่านะ ขอร้อง มันใกล้จะได้เวลาแล้ว มันไม่ทันแล้ว"เมื่อมองเวลาก็ใกล้เวลาเข้าไปเต็มที เธอจึงเอ่ยปากห้ามแล้วผลักหน้าที่เอาแต่ซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอหอมๆ ของเธอออก

"ขอมัดจำเอาไว้ก่อนได้ไหม?"เสียงเจ้าเล่ห์นั้นกระซิบที่ข้างใบหูขาวๆ ของเธออย่างแผ่วเบาจนเธอขนลุกซู่

"อย่ามาทำตัวลุ่มล่ามกับฉันนะ"

จุ๊ป!

ถึงจะพูดห้ามยังไง มันก็ไร้ประโยชน์เพราะถึงอย่างไรเขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ริมฝีปากหยักก้มลงประทับมาที่ริมฝีปากบางสีแดงอมชมพูน่าจุ๊บ เขาค่อยๆ ละเลียดละไมจูบเธออย่างดูดดื่ม มือหนาประคองท้ายทอยของเธอเอาไว้ดันเข้ามาเพื่อรับกับริมฝีปากของเขาให้มันเข้าล็อคและถนัดถนี่ยิ่งขึ้น เขาและเธอจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่หลายนาที จูบแสนหวานความหวานในปากนุ่มนิ่มนั้นพอได้สัมผัสก็ไม่อยากที่จะระออกมาเลย แต่ก็ต้องจำใจปล่อยเพราะดูเหมือนว่าร่างบางจะประท้วงเนื่องจากเธอเริ่มที่จะขาดอากาสหายใจ คนบ้า! จูบหรือดูดวิญญาณกันนะ แทบขาดใจตายเเล้ว เธอกล่าวในใจ

"คนบ้า!"เมื่อเขาปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เธอก็ดันร่างสูงของเขาออก แล้วเดินไปเปิดตู้รองเท้าหยิบมาออกมาสวมใส่

"ก็บอกแล้วไง ว่าถ้าเธอแต่งตัวแบบนี้ฉันอดใจไม่ไหว โทษฉันไม่ได้!"

"นายมันพวกหื่นกาม นี่ถ้าเห็นสาวๆ คนอื่นใส่สั้นล่อหน้าล่อตาก็คงจับเขากินหมดทุกคนสินะ"เธอกล่าวประชดประชัน แต่ลึกๆ ก็แอบน้อยใจถ้าเป็นแบบที่คิด

"นี่ ถึงฉันจะชอบมองผู้หญิงใส่สั้น แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ทำให้ฉันของขึ้นนะ บางคนแก้ผ้าต่อหน้าฉันฉันยังไม่มีอารมณ์ก็มี แต่กับเธอ...แค่เห็นหน้าก็มีอารมณ์แล้ว ต้องภูมิใจในตัวเองซะนะ"

"มันน่าภูมิใจตรงไหนกัน?"

"น่าภูมิใจออก ฉันไม่ใช่คนที่จะของขึ้นง่ายๆ นะ แต่นี่เธอไม่ต้องทำอะไรแค่ยืนอยู่เฉยๆ ฉันก็อยากจะไปขยี้เธอแล้ว"คำพูดของเขาทำเอาคนร่างบางถึงกับพูดไม่ออก คนบ้า พูดจาน่าเกลียด คิดอกุศล แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเขิน

"รีบไปได้แล้ว"เมื่อเริ่มรู้สึกไม่เป็นตัวเองเธอก็รีบเบี่ยงประเด็นไปทางอื่นทันที

ทั้งคู่เข้ามาอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดของท่านประธานบริษัทอย่างอัครเดช อัครเดชาชัย ภายในงานเริ่มมีผู้คนมากหน้าหลายตาทยอยกันเข้ามา วันนี้งานเลี้ยงจัดขึ้นที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง งานเริ่มขึ้นตั้งแต่ช่วงเย็นไปจนถึงค่ำ ห้องจัดเลี้ยงที่จัดงานเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรมสามารถบรรจุคนได้หลายพันคน

ส่วนใหญ่แขกในงานจะเป็นแขกที่ทำธุรกิจเดียวกันกับตระกูลอัครเดชาชัย หรือลูกค้าคนสำคัญ บรรยากาศในงานอุ่นหนาฝาคั่งอย่างที่คิด

ประธานอย่างอัครเดชกล่าวเปิดงานจากนั้นก็ฉลองด้วยการดื่มไวน์เพื่อร่วมอวยพรวันเกิด และรับประทานอาหารค่ำกันต่อ

"หนูเอวาสวยมากเลย ใช่ไหมซัน"ผู้เป็นแม่อย่างวินทร์รวีเอ่ยกับลูกชายที่เอาแต่จ้องมองร่างบางแสนหวานปนเซ็กซี่นั้นไม่วางตา

"ก็งั้นๆ ครับแม่ไม่เห็นสวยตรงไหน โป๊ก็โป๊แถมสั้นมองเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว"อัครวินท์เอ่ยกับมารดา

"แม่ก็ว่าปกตินะ ไม่เห็นโป๊เลยซันคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันโป๊ ดูอย่างแม่นั่นสิแหวกทั้งหน้าโชว์ทั้งหลัง อีกหน่อยก็คงจะแก้ผ้าล่อนจ้อนในงานแล้ว"ไม่พูดเปล่าคุณหญิงวินทร์รวีพยักหน้าไปทางสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่ยืนอยู่อีกทางให้ลูกชายดู ถ้าเทียบกับเอวารินทร์เธอดูเรียบร้อยกว่ามากโข

อัครวิทย์ส่ายหัวให้กับแฟชั่นของผู้หญิงสมัยนี้ จริงๆ เขาก็ไม่ได้หัวโบราณคร่ำครึขนาดนั้นแต่แค่ไม่เข้าใจว่ามันเกินงามไปหรือเปล่า แต่เพียงไม่นานสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายืนโอบเอวเอวารินทร์อยู่ เธอพยายามแกะมือปลาหมึกนั่นออกแต่ก็ไม่เป็นผล เขาเอามือหนาโอบเอวเธอพร้อมกับชวนเธอชนแก้วไวน์อย่างใกล้ชิดจนน่าอึดอัด และมันทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก บังอาจมากที่มาแตะต้องของที่เป็นของเขา

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ ช่วยเอามือออกไปด้วยค่ะ"เธอกล่าวด้วยความสุภาพ เพราะชายหนุ่มข้างกายตรงนี้ดันเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อเธอที่ทำธุรกิจด้วยกัน แต่มาทำลุ่มล่ามแบบนี้เธอก็ไม่ค่อยชอบใจนักแถมยังดูเหมือนจะพยายามมอมให้เธอเมาอีกนี่สิ

"วันนี้คุณเอวาสวยมากๆ เลยนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ"เธอยิ้มบางๆ ให้แต่ก็ยังคงพยายามแกะมือออกด้วยแรงที่มันมีน้อยนิด

"ผมกลัวว่าคุณจะล้มน่ะ เลยจะประคอง"

พรึ่บ หมับ!

"ไม่ต้องเสือก!"อยู่ๆ อัครวินท์ก็เดินมาปัดมือของผู้ชายคนนั้นออกอย่างแรง พร้อมกับตวัดตัวของเธอให้มาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน

"เอ่อ...อ้าวคุณซันนี่เอง..."ชายหนุ่มร่างสูงรูปงามเอ่ยทักลูกเจ้าของงามพร้อมกับส่งยิ้มเจื่อนๆ มาให้

"อย่ามาแตะต้องผู้หญิงของฉันแบบนี้อีกฉันไม่ชอบ!"เขากล่าวด้วยความไม่พอใจ

"เอ่อ...ผู้หญิงของคุณซัน...หมายความว่ายังไง...เมื่อกี้ผมถามเธอก็บอกว่าโสด"ร่างสูงขมวดคิ้วไม่พอใจอีกครั้ง นี่กล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่ออีกไม่นานก็ต้องเป็นเมียเขาจริงๆ แล้ว กล้าบอกว่าโสดได้ยังไง หงุดหงิดชะมัด

"ตอนนี้โสดแต่อีก2เดือนข้างหน้า เธอจะเป็นเจ้าสาวฉัน แล้วฉันก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งของของฉัน เข้าใจใช่ไหม"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนที่จะดึงร่างบางให้ตามเขาออกไป

"หึ่ย! บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใส่มา ชอบนักหรือไงให้คนมอง ให้คนแทะโลมแบบนี้ นี่ถ้าฉันไม่เข้าไปไอ้บ้านั่นก็คงลากเธอออกไปโลมเลียที่อื่นแล้วมั้ง!"เขาตะคอกเสียงใส่เธอทันทีที่ออกมานอกงาน

"ฉันพยายามแกะมือออกแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจะเกาะแน่นขนาดนั้น"

พรึ่บ!

"...คลุมไว้"

"อะไร?"เธอถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าร่างสูงนั้นหวงก้าง อยากที่จะแสดงความเป็นเจ้าของเสียเต็มประดา

"ก็คลุมไว้ มันโป๊ ชอบนักหรือไงให้คนอื่นมองร่างกายแบบนั้น"

"ชอบ เขามองก็แปลว่าฉันสวย แค่บริหารเสน่ห์น่ะ เข้าใจไหม"

"บริหารเสน่ห์น่ะไม่ว่า แต่ถ้ามันเลยเถิดจนต้องไปบริการถึงเตียงก็ไม่แน่"

"ปากเสีย ฉันไม่คุยกับนายแล้วฉันจะเข้าไปหาพ่อแม่แล้ว"พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในงานทันทีโดยมีร่างสูงของอัครวินท์ตามมาติดๆ แถมยังเอาแต่จ้องหนุ่มๆ ที่มองมาที่เธอตาขวางอีก ก็แน่ล่ะในค่ำคืนนี้เธอสวยกว่าสาวๆ ทุกคนในงาน ก็ไม่แปลกใจที่ใครๆ ก็ต่างจับจ้องเธอ ไม่เว้นแม้แต่เขาเอง

"มองอะไรกันนักหนาวะ โว๊ะ!"เขาเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด ยิ่งหันมามองร่างบางกับชุดวับๆ แวมๆ ก็ยิ่งเท่ากับสุมไฟอยู่ในอกให้เชื้อไฟแรงขึ้นไปอีก

"ซัน แกเป็นอะไรของแก ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย"ผู้เป็นพ่ออย่างอัครเดชเอ่ยบอกลูกชายที่เอาแต่หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา

"ก็ในงานมันน่าเบื่อ ผมอยากกลับแล้ว"เขาแก้ตัว แต่ก็อยากกลับจริงๆ แต่ไม่ได้กลับคนเดียวนะ ต้องกลับกับตัวปัญหาที่อยู่ข้างๆ นี่ด้วย คอยดูนะจะเล่นให้ลุกขึ้นยืนไม่ได้เลย ชอบยั่วดีนัก

"อดทนเอาหน่อยแล้วกัน เพราะงานเพิ่งจะเริ่ม เป็นลูกชายเจ้าของงานจะกลับก่อนเสียมารยาทตายเลย"

"ถ้าเบื่อก็พาน้องไปนั่งเล่นมุมนู้นก็ได้ซัน มีห้องรับรองส่วนตัวอยู่ พาน้องไปนั่งอ่านหนังสือรอจนกว่าจะปิดงานก็ได้"อัครวินท์ยิ้มมุมปาก นี่แม่ของเขากำลังจะชี้โพรงให้กระรอกอยู่นะ

"เอ่อ...แต่เอวาไม่ได้เบื่อนะคะคุณแม่ เอวานั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ"เธอปฏิเสธเพราะไม่อยากไปอยู่กับว่าเจ้าบ่าวหื่นกามแบบเขาสองต่อสอง

"ไปเถอะจ่ะ ตรงนี้มีแต่ผู้ใหญ่เดี๋ยวคุยกันไปเด็กๆ จะเบื่อเอา เดี๋ยวแม่จะให้เด็กๆ ยกอาหารเครื่องดื่มไปให้ หนูก็นั่งดูหนังฟังเพลงแก้เบื่อรอกลับพร้อมกัน"แต่ถึงแม้จะปฏิเสธยังไง แม่ของเขาก็ยังคงยัดเยียดให้เธอกับเขาไปด้วยกันจนได้

"แม่ฝากน้องด้วยนะซัน"ว่าที่แม่ยายขยิบตาให้อัครวินท์ทันที ส่วนร่างสูงก็เอาแต่อมยิ้มไม่ยอมหุบที่ทุกคนต่างก็คะยั้นคะยอให้เธอและเขาได้อยู่ด้วยกัน

"แม่...แม่ก็เอาอีกคนหรอคะ"เธอเอ็ดพัชรินทร์ ผู้เป็นแม่ที่คลอดเธอออกมาแท้ๆ แต่ก็กำลังยกเธอใส่พานถวายให้อีตาบ้านี่หน้าตาเฉย โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยว่าอยากไปไหม

"ไปครับน้องเอวา เดี๋ยวพี่พาไปดูหนัง ตรงนี้ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันดีกว่านะครับ"น้ำเสียงยียวนของเขานั้นทำเอาเธอวารินทร์มองตาขวาง ไม่รู้ว่าจะกวนไปถึงไหน แม่นะแม่ หงุดหงิดนัก!