หลบหน้า

น้ำใสๆไหลอาบแก้มไม่ใช่เสียใจที่เขาพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป แต่เขาตั้งใจที่จะย่ำยีสิ่งที่เธอหวงแหนที่สุดต่างหาก เขาไม่ให้เกียรติเธอเลย แถมยังเห็นเป็นเรื่องล้อเล่นและหลอกเธอ เขามันคนหลอกลวง ไว้ใจไม่ได้เลยสักนิด ได้!!ในเมื่อไม่ให้เกียรติกันต่อไปเธอก็จะไม่ให้เกียรติเขาเช่นกัน เขาพรากสิ่งที่หวงเเหนจากเธอไป ต่อไปถึงตาเธอบ้าง และไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมเป็นผู้หญิงที่มีหลายผัวเด็ดขาด ในเมื่อเขาได้เธอแล้วเขาก็จะต้องเป็นของเธอด้วยเช่นกัน ไม่ว่าผู้หญิงหน้าไหน เธอจะจัดการไปให้หมด! ถึงตาที่เธอจะต้องพรากของหวงของเขาบ้าง

หมับ!

หลังจากที่ร่างสูงชำระล้างตัวเรียบร้อยแล้วก็ขึ้นมานอนข้างๆเธอพร้อมกับโอบรั้งเอวร่างบางที่นอนหันหลังให้เขามากอดเอาไว้พร้อมกับซุกหน้าหล่อเหลานั้นไปที่ซอกคอหอมๆของเธอก่อนที่จะหลับไป

เช้าวันต่อมา...

ร่างหนาตื่นขึ้นมาพร้อมกับคลำหาร่างของเอวารินทร์ที่กอดไว้ตลอดคืน แต่หากมีเพียงความว่างเปล่า เธอหายไปไหนแล้ว? จากนั้นก็รีบลืมตาขึ้นมาแล้วลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง

"เอวา...เอวา!..."ไร้ซึ้งเสียงตอบรับใดๆ เขาจึงรีบลุกจากเตียงแล้วกำชับผ้าขนหนูมาพันรอบเอวเอาไว้ ก่อนที่จะเดินหาเธอ แต่ก็ไม่อยู่

"ดูท่าน่าจะโกรธจริงจังแหะ"เขากล่าวกับตัวเอง ก่อนที่จะลุกไปแต่งตัว

"วันนี้ก็ไม่มีเรียนนี่ แล้วไปไหนของเขา?"เมื่อเปิดดูตารางเรียนก็พบว่าวันนี้ว่างทั้งวัน หรือตั้งใจจะหลบหน้า? เขาคิดไปต่างๆนา

อีกด้าน...

Sun:อยู่ไหน ออกไปไหนทำไมไม่บอก

เธออ่านข้อความที่เด้งขึ้นขณะที่กำลังขับรถอยู่ แต่ก็ไม่สนใจที่จะเปิดอ่านหรือตอบกลับไป ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอต้องรู้สึกยังไงกันแน่ เพราะเธอกำลังสับสนและยังไม่อยากเห็นหน้าเขาตอนนี้ แล้วที่ส่งข้อความมานี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นห่วง หรือเพราะแค่ทำตามที่แม่สั่ง

"กลับไปบ้านก่อนแล้วกันแล้วค่อยคิด ขอพักสมองก่อนแล้วค่อยกลับไปเจอ"เธอพูดกับตัวเอง เพราะถึงอย่างไรเขาและเธอก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี มันเลี่ยงไม่ได้แต่แค่ตอนนี้ยังไม่อยากเจอเขา เพราะยังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน

Sun:ถามว่าอยู่ไหน แค่พิมพ์ตอบมันยากมากหรอ?

ข้อความจากเขายังคงเด้งขึ้นมาไม่หยุดไม่หย่อน

Sun:ตอบหน่อยไม่ได้หรอ อยากคุยด้วย

Sun:คุยกันหน่อยได้ไหม อย่าเงียบแบบนี้ดิวะ

แต่สุดท้ายเอวารินทร์ก็ปล่อยให้เขาส่งข้อความมาซ้ำ โทรมาซ้ำๆโดยที่ยังไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ

"เอวา..."เมื่อร่างบางย่างกายเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ พี่ชายอย่างพิรัชต์ก็ทักขึ้น

"คะพี่เอพริล?"

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น?"เขาถามน้องสาวทันทีด้วยความเป็นห่วง เพราะปกติหน้าตาเธอจะแจ่มใสอารมณ์ดี แต่วันนี้ทำหน้าอย่างกับผิดหวังกับอะไรสักอย่าง

"เครียดเรื่องโปรเจคจบนิดหน่อยค่ะ"เธอแก้ตัว

"อ้อ...เอ้อ...แม่รออยู่ที่ห้องโถงนะ"พูดจบหนุ่มร่างสูงก็หมุนควงกุญแจรถเล่นแล้วออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี

"มาพอดีเลยลูกสาวแม่ พี่ซันไปรับไปส่งเป็นยังไงบ้าง"

"อึดอัดค่ะ"เธอตอบนิ่งๆเย็นชาจนผู้เป็นแม่ถึงกับพูดไม่ออก

"เอ่อ...อีกหน่อยก็ดีขึ้นอดทนหน่อยนะ"เธอปรายตามองผู้เป็นแม่ชั่วครู่อย่างไม่ค่อยพอใจ

"ถ้าแม่จะมาย้ำแค่นี้ หนูขอตัวนะคะ หนูเหนื่อย!"

"เอ่อ..."ยังไม่ทันที่พัชรินทร์จะได้เอ่ยพูดต่อกับลูกสาว เอวารินทร์ก็ชิ่งเดินขึ้นบ้านไปเสียก่อน ทำเอาเธอและสามีถึงกับมองหน้ากันด้วยความงุนงงกับท่าทางแปลกๆของลูกสาวที่ตั้งแต่เลี้ยงมาเธอไม่เคยทำท่าทางเฉยชาแบบนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

"คุณ คุณว่าลูกเป็นอะไร"คุณหญิงพัชรินทร์เอ่ยถามผู้เป็นสามีเพื่อขอความคิดเห็น

"ผมก็อยู่กับคุณ ผมจะรู้ไหมเนี้ย"วรินทรตอบภรรยา

"เห้อ...ช่วยได้มาก!"เธอกล่าวประชดประชันสามีก่อนจะลุกไปหยิบโทรศัพท์มาต่อสายหาคุณหญิงวินทร์รวี

[ว่ายังไงเธอ]เสียงปรายสายเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี

"รวีลูกชายเธอทำอะไรลูกฉันหรือเปล่า ทำไมวันนี้ลูกฉันถึงหน้าตึงกลับบ้านแบบนี้"เธอถามสิ่งที่สงสัยคิดว่าต้นเหตุน่าจะมาจากลูกชายของเพื่อน

[เดี๋ยวฉันโทรไปหาลูกชายตัวดีของฉันก่อน แล้วเดี๋ยวฉันโทรไปบอก อ้อ...พรุ่งนี้วันเกิดสามีฉันเธอพาหนูเอวามาให้ได้นะแต่งตัวสวยๆเอาให้ไอ้ลูกชายของฉันตะลึงจนลืมยัยปลิงนั่นเลย]

"ได้สิ แล้วเจอกัน"จากนั้นปรายสายก็กดตัดสายไปทันที

อีกด้าน...

"ซันคะ...ทำไมทำหน้าทำตาแบบนั้นคะ นานๆทีฉัตรจะว่าง ทำหน้าอย่างกับไม่อยากให้ฉัตรอยู่ด้วยเลย"หญิงสาวทำท่าทางออดอ้อนและนั่งลงบนตักแกร่งพร้อมกับใช้แขนคล้องคอร่างสูงก่อนที่จะซุกไซร้ซอกคอของเขาเพื่อเร้าอารมณ์

"เอ่อ...ฉัตร...ผมไม่มีอารมณ์"ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าออกใบหน้าเคร่งเครียดเมื่อคิดถึงใบหน้าหวานเฉี่ยวที่เขากอดเมื่อคืน กลิ่นกายหอมๆมันติดตราตรึงใจเขาจนเขาอยู่ไม่เป็นสุข และยิ่งทักข้อความไปหาแต่ไม่มีทีท่าว่าเธอจะเปิดอ่านก็ยิ่งว้าวุ่นใจเข้าไปใหญ่

"จิ๊ งั้นฉัตรไม่กวนแล้วก็ได้...ถ้างั้นวันนี้ฉัตรไปหาแพมนะคะฉัตรอยากออกไปดื่ม"เธอจิ๊จ๊ะอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

"ครับ"เขาไม่แม้แต่จะห้ามเธอเลย ทั้งที่ปกติเวลาเลิกกองเขาก็มักจะรั้งเธอไว้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับปล่อยเธอไปง่ายๆ มันต้องมีอะไรแน่ๆ จากนั้นเธอก็หยิบกระเป๋าแบรนด์ดังออกไปด้วยท่าทีตึงตังอย่างหงุดหงิด

~เสียงโทรศัพท์ของซัน~

'แม่'

"ครับแม่"เขากรอกเสียงใส่ปรายสายทันทีที่กดรับ

[ไอ้ตัวดี แกไปทำอะไรให้น้องไม่สบายใจหรือเปล่าคุณหญิงพัชรินทร์ถึงได้โทรมาถามฉัน]

"เอ่อ...ทำไมครับแม่ยัยนั่นไปฟ้องแม่หรอ"

[ไม่มีใครฟ้องฉันทั้งนั้น ว่าไงแกได้ไปทำอะไรน้องหรือเปล่า?]ปรายสายถามเน้นอย่างจับผิด

"เปล่า...ซันจะไปทำอะไรล่ะ ก็แม่บอกให้ไปรับไปส่งยัยนั่นซันก็ทำตามแล้วไง"

[แน่ใจนะ!]ปรายสายยังคงถามเสียงเข้ม

"เปล่าครับแม่ ไม่ได้ทำอะไรเล้ย"

[เสียงแกสูงแปลกๆนะ เอาเถอะไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าฉันรู้ว่าแกรังแกน้อง ฉันเอาแกตายแน่!]

"นี่แม่เห็นคนอื่นดีกว่าลูกชายตัวเองหรอ"

[ถ้าแกดีแกไม่ไปคว้าเอาปลิงมาทำเมียหรอก]

"แม่!"

[ไม่ต้องเถียง พรุ่งนี้วันเกิดพ่อแกห้ามสายล่ะ ไปรับน้องมาด้วยแล้วอย่าทำให้ฉันเสียหน้าล่ะ]

"แต่เอวาไม่ได้อยู่คอนโด จะให้ซันไปรับที่ไหน?"

[บ้านน้อง เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นให้]

"เขาก็ต้องมากับพ่อแม่เขาไหม?"อัครวินท์เถียง

[พ่อแม่เขาไปทำธุระข้างนอกแล้วเย็นๆจะแวะมา ไม่รู้ล่ะยังไงแกก็ต้องไปรับน้อง]

"ครับ!"จากนั้นปรายสายก็กดตัดสายไปทันทีที่สั่งเสร็จสรรพ

ขนาดตอบข้อความยังไม่ตอบกลับมาเลย ไปรับมาด้วยจะไม่อึดอัดแย่หรอเนี่ย เขาคิด พร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับ

Sun:พรุ่งเดี๋ยวฉันไปรับที่บ้านนะ แม่สั่ง

ร่างบางอ่านข้อความที่เด้งขึ้นบนหน้าจอสี่เหลี่ยมเครื่องหรูโดยที่ไม่แตะเข้าไปอ่าน

"ถ้าแม่ไม่สั่งก็คงไม่ทำสินะ ถามหน่อยคิดเองเป็นบ้างหรือเปล่า?"แต่ไม่รู้ทำไมต้องหงุดหงิดเขาขนาดนั้นด้วย

"เอาน่ายังไงก็ต้องเจอหน้ากันอยู่แล้ว หลบหน้าไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่แล้ว ยังไงอนาคตก็ต้องอยู่ร่วมกับนายนั่น สู้ทำให้นายนั่นรีบเลิกกับแฟนแล้วรีบแยกย้ายจากกันยิ่งเร็วยิ่งดี อดทนหน่อยเเล้วกันเอวาอีกหน่อยก็เป็นอิสระแล้ว"เธอกล่าวกับตัวเองอยู่หน้ากระจก