เป็นผัว

"ออกไปเที่ยวดีกว่า!"พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแต่งตัว แล้วทักหาเพื่อนในกลุ่มอีก2คนทันที

@ไอริสตาร์คลับ

หญิงสาวร่างบางในชุดเดรสสั้นสีดำคล้องคอโชว์แผ่นหลังขาวเนียน ผมดัดลอนสยายถึงกลางหลัง ใบหน้าสวยเฉี่ยวปนเซ็กซี่ถูกสายตาหลายคู่จับจ้องอย่างกับจะกลืนกิน สายตาเป็นประกายมองหาเพื่อนๆที่นัดกันมาดื่มในค่ำคืนนี้

"นึกยังไงออกมาแฮงค์เอาท์"จีโน่เอ่ยถามเพื่อนสาว

"ฉันเหงา คิดถึงพวกแก"เธอแก้ตัวทั้งที่ความจริงแค่เครียดแต่ไม่อยากเอ่ยบอกออกไปตรงๆ

"ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรียน ฉันก็เบื่อเหมือนกัน"เกวรีกล่าว

"เออ ใช่...ออกมาดื่มกันบ้าง วันนี้จะเมาอีกไหมเอวา"ครั้งนี้จีโน่เสริม

"ขอเมา ได้ไหมเพื่อน"เธอกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆ

"เค...เดี๋ยวฉันดูแลเอง"จีโน่ตอบ

"สรุปเมากันหมด นอนร้านไม่เอานะแก"เกวรีแซว

"ชนดีกว่าไม่พูดเยอะ"ว่าแล้วเอวารินทร์ก็ยกแก้วของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับชนแก้วเพื่อน ก่อนที่จะกระดกจนหมดแก้ว โดยมีสายตาของเพื่อนจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียวอย่างรู้ชะตากรรม

อีกด้าน...

"ไหนว่าวันนี้แฟนมึงว่าง ปกติอยู่กับยัยนั่นไม่ใช่หรอทำไมถึงออกมา"ปราณเอ่ยถามเพื่อนที่เอาแต่ทำหน้าเซ็งๆ

"เออจริงทำไมวันนี้มึงออกมา"คิมหันต์เองก็สงสัยเพราะร้อยวันพันปีอัครวินท์จะมาดื่มก็ต่อเมื่อปาริฉัตรมีถ่ายเท่านั้น วันไหนที่ยัยนั่นอยู่แทบจะไม่ออกมาดูเดือนดูตะวัน

"เบื่อๆ"เขาตอบเสียงนิ่ง

"มีอะไรหรือเปล่า?"คิมหันต์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจับผิด

"ฉัตรก็มาที่นี่ ฉันเลยจะแอบมาดูห่างๆ"เมื่อได้รับเหตุผลที่พอจะฟังขึ้นก็พยักหน้าตอบรับ

"หรอ?"

"เออ...พวกมึงเคยโดนเมินแชทป้ะ"อัครวินท์เข้าประเด็นหลังจากที่ยกกระดกดื่มกันมาสักครู่หนึ่ง

"คนแบบมึงเนี่ยนะโดนเมินแชท"ปราณถามด้วยแววตาอยากรู้ว่าใครเป็นคนเมินแชทเพื่อนเขา

"พวกกูไม่เคยถูกเมินแชท มีแต่เมินแชทเขา"คิมหันต์กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ พร้อมกับจับตามองมาที่เจ้าของคำถามอย่างค้นหาคำตอบ

"ใครเมินแชทมึง บอกกูมา"ปราณถามพร้อมจับจ้องอีกคน

"เปล่า ใครจะมาเมินแชทกู"อัครวินท์แก้ตัวทั้งที่ความจริงร้อนลุ่มใจที่ถูกเมินแชททั้งที่ทักไปตั้งเท่าไหร่ แถมยังไปพรากครั้งแรกของเธอมาอีก

"อย่าบอกนะว่าคนนั้น?"ยังไม่ทันที่เขาจะตอบ ปราณก็พยักหน้าไปทางหน้าเวทีที่มีว่าที่เจ้าสาวน่าจะเมาได้ที่แล้วแถมยังเต้นโยกย้ายสุดเซ็กซี่ขยี้ใจอีก สายตาของเขาจับจ้องอย่างไม่วางตา แต่งตัวก็โป๊แถมยังท่าเต้นนั่นอีก แล้วนั่นใครกันมาโอบเอวเธอ 

ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ก่อนที่จะยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกจนหมดแก้ว

ปึ้ง!

เขากระแทกแก้วลงกับโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินมุ่งตรงไปยังร่างบางนั่นอย่างขุ่นเคืองใจ กล้าดีอย่างไรถึงได้มาเที่ยวในที่แบบนี้แถมยังไม่บอกเขาอีก มันจะเกินไปแล้ว

พรึ่บ! หมับ!

เมื่อร่างสูงไปถึงเขาก็ปัดมือผู้ชายร่างสูงนั่นออกแล้วโอบเอวเธอเข้ามาประชิดตัวเขาแทนจนหน้าสวยๆนั้นกระแทกเข้าอกแกร่งอย่างจัง

"นะ...นี่!..."อัครวินท์แย่งแก้วแอลกอฮอล์ของเธอมาแล้วกระดกจนหมด จากนั้นก็คว้าแขนเรียวนั้นลากออกมาจนถึงนอกร้านโดยที่ไม่สนว่าร่างบางนั้นจะโมโหเป็นฟืนเป็นไฟแค่ไหน

"ปล่อย!"เธอกดเสียงต่ำออกคำสั่ง

"ทำไมไม่ตอบแชทฉัน"เขาถามเธอด้วยความโมโห ไม่รู้ว่าคนร่างบางจะบันดาลโทสะไปถึงเมื่อไหร่

"ทำไมต้องตอบ!"

"เอวา!"คำตอบหน้านิ่งๆนั้นยิ่งทำให้กองไฟกองใหญ่ลุกโชน

"ปล่อย! ฉันจะไปดื่มต่อ"เธอกล่าวเสียงเรียบพร้อมกับผลักอกเขาออกให้ห่างจากตัว แต่เมื่อจะก้าวขาเรียวออกไปก็ถูกมือหนาของเขาคว้าเอาไว้เสียก่อน

"อยากดื่มมากก็กลับไปดื่มต่อที่คอนโด เดี๋ยวฉันจะพาดื่มเอง"เขาเสนอ

"ไม่! ฉันไม่ไว้ใจนาย"เอวารินทร์ตอบเสียงแข็ง

"เอวา!"เขาข่มเสียงต่ำ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้มีทีท่าเกรงกลัวคนตัวสูงเลยแม้แต่น้อย

"ปล่อย!"

"ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้นะ"

"ฉันจะทำดีกับนายก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อแม่เท่านั้น นอกเหนือจากคำสั่งนายไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับฉัน ฉันก็จะไม่ล้ำเส้นนาย"

"เอวา ขอร้องล่ะคุยกันดีๆไม่ได้เลยหรอ วันนั้น!..."

"อย่าพูดถึงมันได้ไหม?"เธอมองหน้าเขาแล้วพูดออกมาอย่างไม่พอใจ

"เอวา เธอเป็นเมียฉันนะ จะไม่พูดถึงได้ยังไง ในเมื่อเรา..."

"ก็บอกว่าอย่าพูดไง!"เธอตะคอกกลับมาเมื่อคนตรงหน้าเหมือนจะรื้อฟื้น

อะไรกันทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยเขาไม่เข้าใจ ก็จริงว่าเขาผิด แต่มันอดใจได้ที่ไหนกัน แล้วอีกอย่างวันนั้นเขาก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้หลงไหลในตัวเธอนัก เธอดูดึงดูดและมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเขามากแถมตัวยังหอมเกินต้านอีก จนเขาเองก็แปลกใจว่าอะไรทำให้มัวเมาไปกับอาการนั้น

"กลับกันนะ สัญญาจะไม่ทำแบบนั้นอีก"แต่อยู่ๆเขาก็เป็นฝ่ายอ่อนข้อให้เธอ

"ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง?"เธอถามอย่างไม่มั่นใจนัก

"ฉันสัญญา!"

"แล้วถ้านายผิดสัญญาล่ะ?"

"ฉันไม่ผิดสัญญา!"เขายังคงหนักแน่นในคำตอบอีกครั้ง และครั้งนี้แววตาของเธออ่อนลง อัครวินท์จึงยอมลดแรงที่จับเธอเอาไว้เพื่อลองเชิงว่าเธอจะวิ่งหนีเขาอีกหรือเปล่า แต่ก็ไม่...เขาจึงจูงมือเธอมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เข้าไปนั่ง ส่วนเขาก็วิ่งอ้อมไปนั่งประจำคนขับแล้วขับออกไปทันที

"แวะซื้ออะไรไหม?"ภายในรถที่เงียบสงัดจะมีก็แต่เสียงแอร์เท่านั้น อยู่ๆอัครวินท์ก็เอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบ

"..."

"แค่ตอบมันยากตรงไหนเอวา"เขาข่มเสียงไม่ให้หงุดหงิด และครั้งนี้มันเป็นโทนเสียงธรรมดาที่สุด แต่ประโยคนี้ฟังยังไงก็คือหงุดหงิดนั่นแหละ

"เงียบก็แปลว่าไม่ซื้อ มันเข้าใจยากตรงไหน"เธอตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่กลับประชดประชัน

"เอาเถอะ ฉันไม่อยากเถียงกับเธอ แล้วไอ้ผู้ชายที่โอบเอวเธอมันเป็นใคร"เมื่อเหลือบไปเห็นชุดที่เธอใส่อยู่เขาก็อดนึกถึงไอ้หน้าอ่อนนั่นไม่ได้

"แฟน"เธอไม่ได้สนใจว่าเขาจะคิดอย่างไร แค่พูดไปอย่างงั้นเพื่อให้เขาเลิกถาม ทั้งที่จริงใครก็ไม่รู้มาโอบเอวเธอในช่วงชุลมุนแบบนั้น จังหวะที่เธอพยายามหาทางออกเขาก็เข้ามาพอดี เอาจริงๆเขามาช่วยเธอออกจากมือปลาหมึกด้วยซ้ำ ทั้งที่ตอนแรกเป็นเพื่อนเธอที่อยู่ด้วยแต่พอเริ่มเมาก็ไม่รู้ไปไหนกันหมด

"แฟน?"แต่คำตอบของเธอมันทำให้เขายิ่งคิ้วผูกกันเกือบจะเป็นโบว์

"อืม..."

"ไปเลิกกับมันเลยนะ ฉันไม่ชอบ!"เขาบอกเธอด้วยความหงุดหงิด

"งั้นนายก็ไปเลิกกับแฟนนายสิ แล้วฉันจะเลิก!"แต่ครั้งนี้เธอตอกกลับยอกย้อนเขาเจ็บกว่าเดิม

"ฉันคบกันมาตั้ง5ปี จะเลิกได้ไง มันไม่เหมือนกัน"

"งั้นนายก็ไม่มีสิทธิ์มาบอกให้ฉันเลิก เพราะไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องเลิกกับแฟนฉันเหมือนกัน"

"แต่เธอได้กับฉันแล้วนะเว้ย ทั้งที่แฟนเธอก็ไม่เคยได้เธอสักหน่อย"

"ก็เพราะเขาให้เกียรติฉันรอวันที่ฉันเรียนจบก่อนไง! แต่นายก็มาเอามันไปหน้าตาเฉย นายมันหื่นกาม นายไม่ให้เกียรติฉันเอาแต่ความต้องการของตัวเอง นายมันทุเรศที่สุด! อุ๊บ!...อื้ม..."

เอี๊ยดดดดด!!!

ร่างหนาหักหลบมาจอดข้างทางก่อนจะคว้าใบหน้าของเธอมาจูบอย่างเดือดดาล

เขาจูบกับเธอเนิ่นนานหลายนาที จากตอนแรกที่ดูเหมือนเธอจะผลักไสเขาแต่พอผ่านไปสักพักเธอกลับตอบรับกลับมาอย่างหน้าพอใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาตลอด จากนั้นจึงละริมฝีปากออกจากเธอ

"ฉันไม่ชอบให้เธอพูดถึงคนอื่น และในเมื่อเธอเป็นของฉันไปแล้ว เธอก็ต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว! ไปเลิกกับไอ้นั่นซะ"เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง กล่าวออกไปอย่างเด็ดขาดและหวังว่าคนตรงหน้าเขาจะต้องทำตาม

"เป็นพ่อฉันหรอมาสั่ง!"

"เป็นผัว!"เขาตอบหน้าตายตีมึนขับรถต่อ

"ถ้าอยากให้ฉันเลิก นายก็ต้องเลิกก่อน"

"ก็บอกแล้วไงมันไม่เหมือนกัน!"เขาตอบทันควัน

"อย่าเห็นแก่ตัว! ถ้าฉันต้องเลิก นายก็ต้องเลิกด้วยถ้านายไม่เลิกฉันก็มีสิทธิ์ไปมีอะไรกับแฟนฉัน ไม่สิฉันควรมีตั้งนานแล้วด้วย"

"ไม่ได้!"เมื่อได้ยินดังนั้นกลับยิ่งโกรธ จะบ้าหรอเธอเป็นของเขา จะไปมีอะไรกับคนอื่นต่อได้ยังไง แล้วทำไมเขาต้องหวงเธอด้วย นี่เขากำลังรู้สึกอะไรกันแน่เนี้ย หรือว่าจะชอบ? เขาเถียงตัวเองกับอาการที่สับสนวุ่นวายนี้

"ทำไมจะไม่ได้ ทีนายยังทำได้เลย"

"แต่ฉันเป็นผู้ชาย!"

"แล้วไง คือผู้ชายมีสิทธิ์ไปมีอะไรกับใครก็ได้แล้วผู้หญิงต้องมีแค่คนเดียว เห็นแก่ตัว!"เธอกล่าวกระแทกกระทั้นคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ ตรรกะอะไรของเขา เป็นผู้หญิงจำเป็นต้องยอมหรือไง

เอาอะไรมาตัดสินว่าผู้ชายทำได้แค่ฝ่ายเดียว ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห

"ฉันไม่ขอบใช้ของร่วมกับใคร?"

"ฉันก็ไม่อยากใช้ร่วมกับใครเหมือนกัน!"พูดจบเธอก็กอดอกแล้วหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง

"ยั่วฉันหรอ?"คำถามนั่นทำเอาคนร่างบางหันขวับ 

"ยั่วบ้าอะไร ฉันไปยั่วนายตอนไหน?"เธอถามอย่างไม่เข้าใจ

"ก็เธอกอดอก หน้าอกมันดันขึ้นมา"เขาพูดหน้าตายพร้อมกับปรายตามามองอกอวบอิ่มที่ยิ่งกอดอกยิ่งทำให้หน้าอกหน้าใจนูนชัดขึ้น

"โรคจิต!"จากนั้นเธอก็หันหลังให้เขาแทน

"ยั่วอีกแล้ว นี่ถ้าฉันมีอารมณ์โทษฉันไม่ได้นะ"เขากล่าวกวนๆแต่ก็ตามที่พูด

"ฉันไปยั่วอะไรอีก"เธอถามอย่างไม่เข้าใจ

"โชว์หลัง เสื้อบ้าอะไรแวกไปถึงร่องตูดแล้วมั้ง"

"นี่นาย! นายเป็นพวกโรคจิตหรือไง!"คนบ้า ขยับนิดหน่อยก็ยั่วไปหมดในสมองคิดเป็นเรื่องเดียวหรือไง เธอพูดในใจ

"วันนี้ฉันไปนอนกับเธอนะ เดี๋ยวขอแวะไปเอาของก่อน"

"อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันขี้เกียจเถียงแล้ว เพราะสุดท้ายนายก็ไม่ฟังฉันหรอก"เธอกล่าวอย่างเอือมระอาพร้อมกับหลับตาลง หนีไปก็เท่านั้นไหนๆก็เสียตัวไปแล้วคงไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วล่ะ

"พูดแล้วนะ!"น้ำเสียงพร้อมกับแววตาเป็นประกายอย่างเจ้าเล่ห์

"ยกเว้นเรื่องเดียว ห้ามมาทำอะไรฉัน! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!"เธอกล่าวเสียงเข้มนิ้วขี้เรียวเล็กชี้ไปที่หน้าหล่อๆของเขาหมายจะคาดโทษตามที่พูดจริงๆ

"จ่ะ ไม่ทำหรอกจ่ะ"เขายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี สบายใจแล้วเครียดมาตั้งหลายวัน