ตอนที่ 38 ล่องเรือสำราญ2

หญิงสาวแย้มยิ้มอย่างมีมารยาทและนอบน้อมมาก 

“ขอบพระทัยเพคะ ที่นี่ทำให้หม่อมฉันเบิกบานยิ่งนัก บุปผางดงาม น้ำชาเลิศล้ำ บรรยากาศดี ไร้ที่ติเหลือเกินเพคะ”

ความนอบน้อมนี้ชัดเจนว่าการแสดงออกต่อหน้าพระชายา ช่างขัดแย้งกับความเป็นตัวตนของหมิงเยว่อย่างยิ่ง เพราะการก้มหัวให้ผู้อื่นทั้งยังต้องฉอเลาะนอบน้อมต่อผู้ที่มิได้มีบุญคุณต่อกัน ช่างทรมานจิตใจอดีตหัวหน้าโจรถ่อยเหลือเกิน แต่เพื่อมิให้สามีแสนดีเช่นหยางเจี้ยนต้องขายหน้า นางจำต้องทำแล้ว

ทั้งสองคุยกันสักครู่ก็แยกย้าย จากนั้นก็มีฮูหยินอื่นๆ เข้ามาทักทายในลักษณะคล้ายๆ กันบ้างประปราย

มู่ชิวคอยแนะนำว่าอีกฝ่ายเป็นใครศักดิ์ฐานะต่ำกว่าหรือสูงกว่า ชี้แนะพื้นเพนิสัยเป็นเช่นใดคร่าวๆ

ฮูหยินบางคนพูดมาก หมิงเยว่ก็ได้ทำใจตั้งรับ

บางคนพูดไปหัวเราะไปเต็มไปด้วยจริตจก้านจนฟังไม่ถนัดว่าพูดอะไร หมิงเยว่ก็แค่พยักหน้าแย้มยิ้มไม่ต้องพยายามฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไรแน่เพราะไม่มีสาระ

บางคนเข้ามาย่อกายคารวะไม่พูดไม่จา

แต่ละคนพูดคุยไม่กี่คำก็จากไป มิได้นั่งร่วมโต๊ะดื่มชาแต่อย่างใด การรักษาระยะห่างหยั่งเชิงยั้งไมตรีให้อยู่ในระดับความสัมพันธ์พอดีเป็นสิ่งพึงกระทำ ทุกนางล้วนมีความหมายทางสายตาไม่ต่างจากกัน คือเพื่อไว้หน้าสามี เพราะต่อให้มิชอบหน้าหมิงเยว่ผู้มาจากสกุลต่ำศักดิ์เท่าใด แต่หยางเจี้ยนก็นับเป็นผู้ทรงอิทธิพลมากที่สุดในราชสำนัก หากเมินเฉยต่อหยางฮูหยินแห่งจวนติ้งอานโหว กลับบ้านไปอาจถูกสามีตำหนิเอาได้

กระนั้นก็มิอาจผูกมิตรมากเกินไปเช่นกัน เนื่องจากองค์หญิงเจ็ดคอยมองด้วยดวงตาลูกไฟอยู่เป็นระยะ

หมิงเยว่มิได้สนใจสายตาที่มีประกายเพลิงเยี่ยงนั้นของเยี่ยนลู่เสียน

นางเพียงสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่งจนผ้าไหมเนื้อดีพลิ้วไหวอย่างทรงพลังแล้วนั่งลงดุจนางพญา มองคล้ายฮองเฮาเสด็จมาก็มิปาน

ระหว่างนั่งจิบชาชมแจกันที่ปักบุปผาอย่างพิจารณาว่าเหตุใดช่างงดงามกว่าที่นางทำ จิ่นซินที่ยืนอยู่ก็อุทานเบาๆ อย่างตื่นเต้น “ฮูหยินน้อย ดูสิเจ้าคะ ปลาเต็มไปหมดเลย”

หมิงเยว่มองออกไป เห็นฝั่งที่องค์หญิงเจ็ดยืนอยู่กับกลุ่มของคุณหนูที่ยังไม่ออกเรือนประมาณสี่ห้าคนกำลังให้อาหารปลาอย่างสำราญ ในม่านน้ำด้านหน้าของพวกนางมีปลาตัวเล็กๆ หลากสีสวยงามสะดุดตาฝูงหนึ่งว่ายมากิน            

ซึ่งจิ่นซินทำได้แค่ยืนมองอย่างตื่นเต้นอยู่ห่างๆ     

ห่างมาก...

หมิงเยว่ถามจิ่นซินเสียงขรึม

“ที่เรือนข้าก็มีบ่อปลา เจ้ายังมองไม่พออีกหรือ?”

จิ่นซินโอดครวญเสียงนุ่ม “โธ่! ฮูหยินน้อย ที่เรือนมิได้มีหลากหลายชนิดปานนี้ ดูเถิด...ปลาสีสันเช่นนี้ที่เรือนของท่านไม่มีนะเจ้าคะ”

ตั้งแต่ได้ช่วยนายหญิงเลี้ยงปลา นางก็รักน้ำรักปลารักสาหร่ายเป็นที่สุด หยุดมองพวกมันไม่ได้สักวัน

“แต่เราไม่มีอาหารปลาเลยนะ” มู่ชิวพูดขึ้นมาบ้าง เห็นชัดว่าอาหารปลามีค่าเกินกว่ากลุ่มของพวกนางจะได้รับ ยิ่งไม่มีสิทธิ์ได้ชื่นชมหมู่มวลมัจฉาสวยงามเหมือนดั่งกลุ่มของคุณหนูเหล่านั้นที่อยู่กับองค์หญิงเจ็ด

สาเหตุที่คล้ายถูกกลั่นแกล้งเยี่ยงนี้มู่ชิวเองก็ได้รู้เรื่ององค์หญิงเจ็ดที่มีใจปฏิพัทธ์ต่อโหวน้อยเช่นกัน

ครานั้นที่อีกฝ่ายบุกจวนเพื่อใช้อำนาจหมั้นหมาย นางเองก็อยู่ในเหตุการณ์

องค์หญิงเจ็ดผู้นี้น่าหวาดหวั่นเหลือเกิน

ฮูหยินน้อยช่างน่าเห็นใจยิ่งนัก

มู่ชิวครุ่นคิดไปมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่นางคาดไม่ถึงคือเรื่องนี้ต้องขอบพระทัยฝ่าบาทเป็นล้นพ้นที่พระองค์มิได้โปรดปรานธิดาจนดวงตามืดบอด

การคานอำนาจของตระกูลหยางก็เช่นกัน

ฮ่องเต้แค่เพียงไม่ต้องการล้มล้างอำนาจหยางเจี้ยน ถึงได้มอบสมรสพระราชทานจากบุตรีขุนนางขั้นเจ็ดให้ เพื่อถ่วงดุลอำนาจเอาไว้อย่างเหมาะสม

การแต่งงานกับองค์หญิงเจ็ดที่มากอำนาจปานนั้น แค่มองด้วยดวงตาอันฝ้าฟางยังรู้เลยว่าภายภาคหน้าตระกูลหยางจะถูกเพ่งเล็งขนาดไหน