ตอนที่ 40 นางในดวงใจ2

ทางฝั่งหนึ่งของเรือสำราญสำหรับเหล่าสตรีชั้นสูงมีเหล่าองครักษ์ร่างสูงยืนอารักขาอย่างใส่ใจ

ในบรรดาองครักษ์มีคนผู้หนึ่งมิได้ผิดแผกจากใคร เขาเป็นบุรุษธรรมดาที่เดินในฝูงชนได้อย่างกลมกลืนคล้ายหยดน้ำในทะเลสาบ พริบตาที่เห็นกลับมองหาไม่เจอทันใด ทว่าหากสังเกตให้ดีจะสัมผัสได้ถึงความสูงส่งที่เหนือชั้นกว่าบุรุษทั่วไป ใบหน้าคมคายมีดวงตาพยัคฆ์ร้ายซ่อนประกายสังหารเลือดเย็นเอาไว้ เขากำลังยืนมองบุปผาดอกหนึ่งซึ่งกำลังเจิดจรัสจนดึงดูดหัวใจในอกแกร่งอย่างไม่น่าเป็นไปได้

นางผู้นั้นโดดเด่นเพียงแรกเห็น ยิ่งพิศยิ่งให้ความรู้สึกเสมือนคนคุ้นเคยที่กลายเป็นตำนานไปแล้วผู้นั้น

ทั้งท่วงท่ากิริยาแววตาและความสามารถเหนือชั้น ช่างคล้ายคลึงกับนางในห้วงคะนึงเหลือเกิน

แม้นางผู้นี้จะเพียรกระทำอย่างหลบซ่อนทว่าไม่อาจรอดพ้นสายตาของเขาได้

การแอบกำหนดลมหายใจลอบสะกดจิตมวลมัจฉา ไม่ใช่เรื่องที่สตรีเมืองหลวงพึงกระทำโดยง่าย เพราะนั่นคือเคล็ดวิชาจ้าวแห่งธาราบนเกาะมรณะอันยากเข้าถึง

หากมิใช่ว่าครานั้นเขาไม่เห็นกับตาว่านางในดวงใจถูกกระบี่สุริยันสะบั้นคอไปแล้ว คงเข้าใจว่านางยังไม่ตาย ทั้งยังมาปรากฏกายเพื่อซุกซนที่นี่เป็นแน่

ขณะที่ร่างสูงในอาภรณ์องครักษ์กำลังยืนนิ่งขรึมพินิจนางผู้หนึ่งอย่างเงียบงัน สุ้มเสียงหนึ่งพลันกระซิบทุ้มเบาที่ริมหูเขา “รู้เป้าหมายแล้วขอรับ”

แววตาผู้ฟังเปล่งประกายแวววาวดุจเสือดาว มุมปากยกยิ้มแทบมองไม่เห็น “ผู้ใด?”

“นางมีนามว่าหมิงเยว่ เป็นฮูหยินของแม่ทัพหยาง”

ม่านตาดำพลันหดแคบ ย้ำถามด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “นางมีนามว่าหมิงเยว่?”

ช้าก่อน! ทั้งนามทั้งท่วงท่ากิริยาไยเหมือนกันนัก!

เรียวคิ้วคมขมวดแน่น

หากมิใช่ฮูหยินของหยางเจี้ยนจอมกระบี่สุริยันผู้นั้น เขาคงคิดว่าเป็นหมิงเยว่อดีตหัวหน้าโจรของเขาไม่ผิดแน่

“เป็นนางหรือ?”

ผู้ถามเอาแต่จับจ้องแน่งน้อยนางเดิมที่เขาเหม่อมองอย่างเผลอไผลอยู่ก่อนแล้วเป็นนาน

ผู้ส่งสาร์นถึงเป้าหมายในงานโหดพยักหน้าเอ่ย “ขอรับ หมากเริ่มเดินแล้ว หากไม่ตายก็ต้องทำให้เสียหาย จะกดน้ำจะโรมรันอย่างไรก็ย่อมได้ ขอแค่ให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียงมิอาจเงยหน้าสู้ฟ้าดินอีกต่อไป”

จอมยุทธ์หนุ่มผู้ปลอมตัวเป็นเพียงองครักษ์เพื่อรับงานต่ำช้าเริ่มขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังคำสั่งลับจากคนปริศนา

นี่มิใช่งานยาก หากแต่เหตุใดต้องเป็นนาง...

เมื่อรับรู้แล้วถึงเป้าหมาย

ร่างสูงสง่าในอาภรณ์องครักษ์ชั้นผู้น้อยปรายตามองมายังบุรุษร่างกำยำผิวคล้ำในอาภรณ์เดียวกันอย่างเย็นชา สายตาสื่อนัยให้หยุดวาจา

เมื่อฝ่ายหนึ่งก้มหน้าสงบปาก เขาจึงกล่าวเสียงเรียบ “เจ้าไม่ต้องทำสิ่งใด ปล่อยเป็นหน้าที่ข้า”

“ขอรับ”

จบคำก็แยกย้าย

โม่เฟิง อดีตเหยี่ยวปีกขวาของโม่หมิงเยว่แห่งค่ายโจรจันทราแดงยังคงยืนนิ่งขรึมหรี่ตาเพ่งพิศที่นางเดียวผู้นั้น นางผู้ซึ่งกำลังทำให้เขาใจเต้นแรง นึกสนใจเพียงแรกเห็น

เงินค่าจ้างเขาก็ต้องการ เพราะมากพอให้เลี้ยงสมุนได้ร่ำสำราญย่ำราตรีเชยชมโฉมสะคราญนานหลายเดือน

ทว่ากับสตรีนางหนึ่งที่คล้ายคลึงกับหัวหน้าในอดีตถึงเพียงนั้น โม่เฟิงแม้ต่ำทรามแต่ก็ไม่อาจหักใจทำรุนแรง

โม่หมิงเยว่เคยสละชีวิตตัวเองเพื่อสมุนโจรทั้งค่าย บุญคุณใหญ่หลวงหาใดเทียม

แม้ไม่ใช่คนเดียวกันแต่ความคล้ายคลึงนั้นย่อมส่งผลต่อคนผู้หนึ่งจนหวนกระหวัดคิดถึงการกระทำที่จำฝังใจ อีกทั้งดวงหน้างดงามดุจจันทราอันโดดเด่นกลางหมู่ดาราชวนพิศมัยปานนั้น

ชายหนุ่มปรายตามองเหล่าสตรีชั้นสูงอย่างเงียบงัน ยากคาดเดาห้วงคะนึงที่ส่งผลต่อการลงมือ